...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD!
Wydany w 1972 roku przez brytyjską Charismę, jedyny album hard-progresywnej grupy Spreadeagle to kawał świetnego, gitarowego, soczystego rocka (z licznymi improwizowanymi partiami) w stylu Wishbone Ash, bardzo wczesnego Camela, Spontaneous Combustion, Home, a także Ginhouse i Public Foot The Roman.
Trzy dłuższe utwory trwające łącznie 21 minut są po prostu kapitalne, natomiast czterem krótszym kompozycjom trudno cokolwiek zarzucić (są naprawdę fajne), choć siłą rzeczy partie instrumentalne nie są już tak imponujące. Generalnie jest to kompletnie zapomniany, a jednocześnie bardzo przekonujący brytyjski hard-progressive rock z wysokiej półki! Doskonała produkcja i świetna jakość dźwięku!



It may hard to believe, but this is the debut album of this little-known comb. Released by Charisma records In 1972 the only album of this still highly underrated, British progressive band should appeal to fans of classic, heavy and quite melodic rock based on catchy but intense guitars, ever-changing moods rhythms and complex vocal parts.

Spreadeagle offered a varied, imaginative, cheerful and well-arranged songs (very often in elaborate forms) in the vein of early Camel. Whisbone Ash, Public for Roman, Home and with a hint of early Santana. It has been remastered from the original analogue sounds, gives a high quality sound.



..::TRACK-LIST::..

1. How Can We Be Lost 2:57
2. Brothers In The Sunshine 7:10
3. Nightingale Lane 2:37
4. Piece Of Paper 6:31
5. Nightmare 2:53
6. Eagles 7:20
7. Scipio 4:26
8. Talking To A Sailor 2:30



..::OBSADA::..

Vocals, Bass, Percussion - Sam Llewellyn
Vocals, Guitar - Andy Blackford
Vocals, Guitar, Banjo, Piano - Tim Phillips
Drums - Jim Copley

Additional Percussion - Jon Field, Nick & Shel



https://www.youtube.com/watch?v=HKyEqSjOiQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD!
Wydany w 1972 roku przez brytyjską Charismę, jedyny album hard-progresywnej grupy Spreadeagle to kawał świetnego, gitarowego, soczystego rocka (z licznymi improwizowanymi partiami) w stylu Wishbone Ash, bardzo wczesnego Camela, Spontaneous Combustion, Home, a także Ginhouse i Public Foot The Roman.
Trzy dłuższe utwory trwające łącznie 21 minut są po prostu kapitalne, natomiast czterem krótszym kompozycjom trudno cokolwiek zarzucić (są naprawdę fajne), choć siłą rzeczy partie instrumentalne nie są już tak imponujące. Generalnie jest to kompletnie zapomniany, a jednocześnie bardzo przekonujący brytyjski hard-progressive rock z wysokiej półki! Doskonała produkcja i świetna jakość dźwięku!



It may hard to believe, but this is the debut album of this little-known comb. Released by Charisma records In 1972 the only album of this still highly underrated, British progressive band should appeal to fans of classic, heavy and quite melodic rock based on catchy but intense guitars, ever-changing moods rhythms and complex vocal parts.

Spreadeagle offered a varied, imaginative, cheerful and well-arranged songs (very often in elaborate forms) in the vein of early Camel. Whisbone Ash, Public for Roman, Home and with a hint of early Santana. It has been remastered from the original analogue sounds, gives a high quality sound.



..::TRACK-LIST::..

1. How Can We Be Lost 2:57
2. Brothers In The Sunshine 7:10
3. Nightingale Lane 2:37
4. Piece Of Paper 6:31
5. Nightmare 2:53
6. Eagles 7:20
7. Scipio 4:26
8. Talking To A Sailor 2:30



..::OBSADA::..

Vocals, Bass, Percussion - Sam Llewellyn
Vocals, Guitar - Andy Blackford
Vocals, Guitar, Banjo, Piano - Tim Phillips
Drums - Jim Copley

Additional Percussion - Jon Field, Nick & Shel



https://www.youtube.com/watch?v=HKyEqSjOiQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

This recent release from Le ORME has rerally caught my ear and ranks very high on my play list. It is hard to believe that a band as aged as Le ORME would be able to put out such a great progressive record in today's world. This band are obviously unaffected by the music world around them. This album is full of great progressive moments and is as mature as their classic early recordings. I find "Il Fiume" very smooth and easy to listen to. Their music is rich and full of beauty throughout....lyrics are in Italian like all of their material. This is one of thos recordings where after only 1 listen you will be hooked.

loserboy


A very poor album indeed. Or at least it isn't what you'd expect to listen to once you've already come across masterpieces such as "Uomo Di Pezza" and "Felona e Sorona", and precisely in the same vein of those albums, the successful 70's Italian band suffered way too many inconveniences regarding its instrumentation and musical arrangements on "Il Fiume". It has got brilliant, sparkly moments despite the lack of strength and determination, but that doesn't justify the fact LE ORME could've come up with something more refined, intriguing and committed like they did in the past. Maybe at this point, it is useless to keep relying on comparisons to rescue the fine parts in "Il Fiume" and instead of that let's just focus on what's interesting to point out in here.
The conceptual passages are represented in "Il Fiume (parte prima)" and "Il Fiume (parte seconda)", which tell us the beginning from the end; the pieces complete each other softly, almost radiantly, with beautiful interludes in between and without pretentious guitar playing and complicated exercises of instrument execution. There are also pieces in here that deserve recognition in spite it all; "Madre Mia" is one of them. Firstly, we can notice Aldo TAGLIAPIETRA still has got the skills and the voice to pull off a production like "Il Fiume", showing his devotion to music and individually presenting a fine piece of work.

Most of the tracks in this album are simple and plain, demonstrating that sometimes it's only necessary to follow up a commercial trend and break the waves with the pop rock formula. In my opinion, the compositions standing out for the production are clearly evidenced by Francesco SARTORI's contributions on keyboards and piano, making the cause worthy somehow. We can perceive the efforts to avoid this production from drowning on "Chiesa d'asfalto", "Lungo il Fiume" (the percussion arrangements are outstanding by the way) and "Il Vecchio", where prog rock elements float around constantly, struggling to get the production back on track for brief moments, accomplishing the task satisfactorily. Another issue to be underlined here is the fact that if it weren't for the beautiful instrumental tracks (almost half album is instrumental), it would've turned out to be a train wreck.

Unfortunately, this recording is necessary to complete your LE ORME collection, but you can have it lent by a friend (like I did in the first place, but ended up purchasing it because of the album collection thing), listen to it and then you could come up with your own conclusions. On the other hand, you will be able to appreciate the album in a positive way if you think of TAGLIAPIETRA's guitar performing and SARTORI's heavenly executing on keyboards displayed here. Your call for newly prog rock comers and a reminder for Italian symphonic prog rockers.

The Prognaut



..::TRACK-LIST::..

1. Il Fiume (Parte Prima) 4:55
2. Madre Mia 3:36
3. Prima Acqua 3:14
4. Chiesa D'Asfalto 4:03
5. Danza Dell'Acqua 3:01
6. Lungo Il Fiume 4:32
Arranged By [Arrangiamenti vocali] - Andrea Dal Paos, Michele Bon
Choir - Venice Gospel Ensemble
Conductor [Diretto] - Andrea Dal Paos
Tabla - Pepe' Fiore
Voice [Voce] - Michele Bon

7. Dove L'Acqua Si Riposa 1:22
8. Il Vecchio 4:16
9. La Parola 0:38
10. Grande Acqua 3:46
Acoustic Guitar – Paolo Steffan
Arranged By [Arrangiamenti vocali] - Andrea Dal Paos, Michele Bon
Choir - Venice Gospel Ensemble
Conductor [Diretto] - Andrea Dal Paos

11. Il Fiume (Parte Seconda) 3:01



..::OBSADA::..

Aldo Tagliapietra - vocals, bass, 12-string & acoustic guitars, sitar
Francesco Sartori - piano, keyboards
Michele Bon - Hammond organ, keyboards, guitar synth, choral arrangements (6)
Michi Dei Rossi - drums, percussion, glockenspiel, gamelan (?)

With:
Venice Gospel Ensemble - chorus vocals (6,10)
Andrea Dal Paos - choral arrangements & conducting (6,10)
Paolo Steffan - acoustic guitar (10)
Pepè Fiore - tabla (6)




https://www.youtube.com/watch?v=YUohN7FnxX8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

This recent release from Le ORME has rerally caught my ear and ranks very high on my play list. It is hard to believe that a band as aged as Le ORME would be able to put out such a great progressive record in today's world. This band are obviously unaffected by the music world around them. This album is full of great progressive moments and is as mature as their classic early recordings. I find "Il Fiume" very smooth and easy to listen to. Their music is rich and full of beauty throughout....lyrics are in Italian like all of their material. This is one of thos recordings where after only 1 listen you will be hooked.

loserboy


A very poor album indeed. Or at least it isn't what you'd expect to listen to once you've already come across masterpieces such as "Uomo Di Pezza" and "Felona e Sorona", and precisely in the same vein of those albums, the successful 70's Italian band suffered way too many inconveniences regarding its instrumentation and musical arrangements on "Il Fiume". It has got brilliant, sparkly moments despite the lack of strength and determination, but that doesn't justify the fact LE ORME could've come up with something more refined, intriguing and committed like they did in the past. Maybe at this point, it is useless to keep relying on comparisons to rescue the fine parts in "Il Fiume" and instead of that let's just focus on what's interesting to point out in here.
The conceptual passages are represented in "Il Fiume (parte prima)" and "Il Fiume (parte seconda)", which tell us the beginning from the end; the pieces complete each other softly, almost radiantly, with beautiful interludes in between and without pretentious guitar playing and complicated exercises of instrument execution. There are also pieces in here that deserve recognition in spite it all; "Madre Mia" is one of them. Firstly, we can notice Aldo TAGLIAPIETRA still has got the skills and the voice to pull off a production like "Il Fiume", showing his devotion to music and individually presenting a fine piece of work.

Most of the tracks in this album are simple and plain, demonstrating that sometimes it's only necessary to follow up a commercial trend and break the waves with the pop rock formula. In my opinion, the compositions standing out for the production are clearly evidenced by Francesco SARTORI's contributions on keyboards and piano, making the cause worthy somehow. We can perceive the efforts to avoid this production from drowning on "Chiesa d'asfalto", "Lungo il Fiume" (the percussion arrangements are outstanding by the way) and "Il Vecchio", where prog rock elements float around constantly, struggling to get the production back on track for brief moments, accomplishing the task satisfactorily. Another issue to be underlined here is the fact that if it weren't for the beautiful instrumental tracks (almost half album is instrumental), it would've turned out to be a train wreck.

Unfortunately, this recording is necessary to complete your LE ORME collection, but you can have it lent by a friend (like I did in the first place, but ended up purchasing it because of the album collection thing), listen to it and then you could come up with your own conclusions. On the other hand, you will be able to appreciate the album in a positive way if you think of TAGLIAPIETRA's guitar performing and SARTORI's heavenly executing on keyboards displayed here. Your call for newly prog rock comers and a reminder for Italian symphonic prog rockers.

The Prognaut



..::TRACK-LIST::..

1. Il Fiume (Parte Prima) 4:55
2. Madre Mia 3:36
3. Prima Acqua 3:14
4. Chiesa D'Asfalto 4:03
5. Danza Dell'Acqua 3:01
6. Lungo Il Fiume 4:32
Arranged By [Arrangiamenti vocali] - Andrea Dal Paos, Michele Bon
Choir - Venice Gospel Ensemble
Conductor [Diretto] - Andrea Dal Paos
Tabla - Pepe' Fiore
Voice [Voce] - Michele Bon

7. Dove L'Acqua Si Riposa 1:22
8. Il Vecchio 4:16
9. La Parola 0:38
10. Grande Acqua 3:46
Acoustic Guitar – Paolo Steffan
Arranged By [Arrangiamenti vocali] - Andrea Dal Paos, Michele Bon
Choir - Venice Gospel Ensemble
Conductor [Diretto] - Andrea Dal Paos

11. Il Fiume (Parte Seconda) 3:01



..::OBSADA::..

Aldo Tagliapietra - vocals, bass, 12-string & acoustic guitars, sitar
Francesco Sartori - piano, keyboards
Michele Bon - Hammond organ, keyboards, guitar synth, choral arrangements (6)
Michi Dei Rossi - drums, percussion, glockenspiel, gamelan (?)

With:
Venice Gospel Ensemble - chorus vocals (6,10)
Andrea Dal Paos - choral arrangements & conducting (6,10)
Paolo Steffan - acoustic guitar (10)
Pepè Fiore - tabla (6)




https://www.youtube.com/watch?v=YUohN7FnxX8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Co robić, gdy zaplanowane koncerty nie mogą się odbyć, bo świat ogarnięty został pandemią groźnego wirusa? Można na przykład zebrać się w sali prób lub jakimś studiu, zwołać ekipę filmującą i wystąpić przed takim audytorium, a materiał opublikować w sieci w formie streamingu. Pozwoli to fanom na obcowanie z muzyką ulubionych artystów, a im samym ułatwi przetrwanie tych ciężkich czasów. Następnie nagranie, po odpowiedniej obróbce, można wytłoczyć na różnego rodzaju nośnikach i zrobić z tego pełnowartościowe wydawnictwo „koncertowe”. Tym tropem poszło wielu wykonawców, że wspomnę choćby o recenzowanych na naszych łamach albumach The Pineapple Thief („Nothing But The Truth”), RPWL („God Has Failed – Live & Personal”) czy Airbag („A Day In The Studio”). Teraz do tego grona dołączyło sześciu muzyków z grupy Gazpacho.

Na miejsce „koncertu” wybrano budynek starej szkoły w Fredrikstad (około 90 km na południe od Oslo), w którym mieści się centrum kulturalno–konferencyjne St. Croix (od nazwy starej duńskiej kolonii z czasów gdy Norwegia wraz z Danią tworzyły jedno państwo), będące także miejscem prób zespołu podczas przygotowań do tras. Tam rankiem 25 października 2020 roku grupa wraz z filmowcami zebrała się w auli, by dokonać nagrań, a właściwie zarejestrować próbę przed trasą, która nie mogła się odbyć. Wcześniej zdecydowano, że pełna produkcja sceniczna i występ przed pustą widownią będzie bez sensu i zamiast tego zdecydowano się na ascetyczne otoczenie: tylko muzycy (wymienię ich w kolejności jaką zajęli na scenie, czyli Robert Risberget Johansen grający na perkusji, Kristian ‘Fido’ Torp na basie i kontrabasie, Jon-Arne Vilbo na gitarach, śpiewający Jan-Henrik Ohme, Thomas Alexander Andersen – czarujący grą na instrumentach klawiszowych oraz Mikael Krømer na skrzypcach, mandolinie i gitarach) ustawieni w okrąg plus statyczne światło.

Setlistę zdominował, wówczas świeżo wydany, materiał z płyty „Fireworker”, który, przynajmniej mi, pozwolił ponownie zakochać się w twórczości szóstki Norwegów. Mamy tu zatem epicki, prawie dwudziestominutowy, „Space Cowboy” z potężną partią chóru, trzy krótsze utwory: „Hourglass” z cudownymi dźwiękami skrzypiec, dynamiczny „Fireworker”, spokojny „Antique” oraz piętnastominutową kwintesencję muzycznego smaku Gazpacho w postaci pieśni „Sapien”. Te pięć ścieżek w tekstach stara się odpowiedzieć na pytanie: kim lub czym jesteśmy - samodzielnymi istotami z własną wolą czy też jedynie narzędziem, które jest wykorzystywane aby podtrzymać byt, pojazdem, w którym aktualnie podróżuje „To”, czyli tytułowy „Fireworker”. Po bardziej szczegółowy opis zapraszam do tekstu opisującego ten piękny album, który tu, choć pozbawiony zmian w stosunku do studyjnego pierwowzoru, brzmi bardziej naturalnie, a jednocześnie pełniej i potężniej.

Na deser otrzymujemy nagranie „Substitute For Murder” z drugiego krążka zespołu, „When The Earth Lets Go” (2004) oraz fantastyczny finał w postaci fragmentu albumu „Tick Tock” (2009) - obie części kompozycji „The Walk”, w których skrzypce Krømera w połączeniu ze śpiewem Ohme wbijają w ziemię. Na samym końcu znajduje się nagranie, od którego rozpoczęło się moje obcowanie z muzyką zespołu, czyli cudowny utwór „Winter Is Never”.

Tak kończy się ten trwający godzinę i kwadrans set. Przynajmniej jeśli chodzi o płytę kompaktową i wersję wytłoczoną na dwóch winylowych krążkach. Na edycji specjalnej, zawierającej dwa kompakty, płyty blu-ray i DVD umieszczone w grubej książce (tzw. earbook) oraz na wydanym samodzielnie krążku blu-ray, otrzymujemy jeszcze pochodzącą z albumu „Night” (2007) kompozycję „Chequered Light Buildings”.

Poświęćmy teraz kilka słów wersji wizyjnej wydawnictwa. Zarejestrowany za pomocą trzech kamer obraz nie powala dynamiką, ale, tak jak wspomniałem wcześniej, Gazpacho postawił na intymność tego wydarzenia oraz na to, by przedstawić zespół tak jak wygląda na próbach (OK, zapewne normalnie jest większa interakcja słowna między muzykami, tu jedyne słowa, jakie padają to te w tekstach utworów). W niektórych fragmentach obraz celowo jest czarno-biały, co podkreśla surowość przekazu. Jeśli chodzi o dźwięk, to jest idealnie wyważony, zarówno w wersji stereo, jak i przestrzennej. Za miks stereo odpowiada Tine, surround zaś Thor Legvold. Atrakcyjność płyty blu-ray podnoszą teledyski do utworów z płyt „Fireworker” oraz „Soyuz”, filmy dokumentalne o powstawaniu utworu „Space Cowboy” i genezie warstwy lirycznej ostatniego albumu, opowieść autora jego szaty graficznej, Antonio Seijasa, oraz fragment koncertu z 21 września 2019 roku w klubie Cultuurpodium Boerderij w holenderskim Zoetermeer z trasy promującej płytę „Soyuz”. Tu już mamy pełną produkcję ze zmieniającymi się światłami oraz wizualizacjami na ekranie za plecami muzyków. Szkoda tylko, że nie zdecydowano się na zamieszczenie całości występu, a jedynie na jego godzinny skrót. Jest tu też specjalna wersja utworu „Winter Is Never” w wykonaniu Andersona i Ohme. Tylko pianino i wokal. Bardzo surowo i jednocześnie nadal pięknie...

Po „A Night At Loreley” (2009), “London” (2011) i “Night Of The Demon” (2015) dostajemy do rąk czwarte wydawnictwo koncertowe mistrzów klimatycznego rocka. Inne niż wcześniejsze, bo i czasy są zdecydowanie odmienne od tych, które pamiętamy sprzed, powiedzmy, 3 lat. W chwili gdy piszę te słowa zespół przygotowuje się (tym razem w domu basisty, z uwagi na fakt, że sala w St. Croix jest zajęta przez innego wykonawcę) do „prawdziwych” występów w ramach wspólnej trasy z grupą Pure Reason Revolution, przełożonej z 2020 roku. Niestety, ostatecznie ominie ona Polskę (w pierwotnym terminie nasz kraj był uwzględniony). Cóż, pozostaje naciśnięcie przycisku „play” i rozkoszowanie się tymi wspaniałymi dźwiękami oraz obrazami podanymi w bardzo smakowity sposób.

Tomasz Dudkowski


GAZPACHO is the group founded in 1996 similar to Marillion at the start, quickly sensitized by Radiohead and having acquaintances with Coldplay; an eclectic band with the soulful voice of Jan; an intimate whimsical rock art concept. They give us here a studio set in their space in Ste Croix following an unprecedented streaming in 2020 in the midst of a pandemic; Gazpacho always asks itself its questions of the struggle of man with his vital force.
'Space Cowboy' is the 1st of the five titles of 'Fireworker' starting this unique live with the reverberating voice à la Lana Del Rey, the electric violin and the majestic choirs coming to give an overwhelming musical sensation, the grip of the hovering departure, the finish on an Oldfield tinged with 'Carmina Burana'. 'Hourglass' recalls the bewitchment of Michael's violin and his plaintive tune, 'Fireworker' on Jon's idyllic voice, depressed, melancholy and beautiful; Robert with his pads bringing a tribal atmosphere on his acoustic drums, magnified on 'Antique' where the electronics come forward with hypnotic loops. 'Sapien' concludes this set with an intense gothic title, filled with musical waves; the live becomes indecent we have the impression that they play only for us; that spatial voice-over sequence still gives me chills; the piano à la Japan adds to it, the slide guitar settles on an arid, icy tempo. 'Substitute for Murder' for the beginning of the encore, title of 'When Earth Lets Go' to warm up a little before attacking the two 'The Walk Part I and II' with the oriental break and 'Winter Is Never' from the album 'Tick Tock' for a final hymn to their unique sound.

Gazpacho therefore staged itself in the raw state giving itself without correction, the expanded stream is remixed in 5.1, CD, Blu-Ray, LP and DVD available with more than 2 hours of bonuses, videos, an interview and a 2019 concert; a concert film from a rehearsal, raw formwork; a stunning rehearsal, a unique pandemic studio concert, an intense, dreamlike and simply majestic album. Gazpacho has done well by revisiting its latest album and adding a few reminder titles to allow us to immerse ourselves in their inimitable sound space.

alainPP



..::TRACK-LIST::..

CD 1 (50:23)
1. Space Cowboy 19:40
2. Hourglass 4:17
3. Fireworker 4:43
4. Antique 6:23
5. Sapien 15:20

CD 2 (31:27)
1. Substitute For Murder 5:46
2. The Walk, Part I 5:49
3. The Walk, Part II 7:50
4. Winter Is Never 5:27
5. Chequered Light Buildings 6:35



..::OBSADA::..

Jan Henrik Ohme - vocals
Thomas Alexander Andersen - keyboards
Jon Arne Vilbo - guitars
Mikael Krømer - violin, mandolin
Kristian 'Fido' Torp - bass
Robert Risberget Johansen - drums & percussion



https://www.youtube.com/watch?v=64N5qaQ7CSo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Co robić, gdy zaplanowane koncerty nie mogą się odbyć, bo świat ogarnięty został pandemią groźnego wirusa? Można na przykład zebrać się w sali prób lub jakimś studiu, zwołać ekipę filmującą i wystąpić przed takim audytorium, a materiał opublikować w sieci w formie streamingu. Pozwoli to fanom na obcowanie z muzyką ulubionych artystów, a im samym ułatwi przetrwanie tych ciężkich czasów. Następnie nagranie, po odpowiedniej obróbce, można wytłoczyć na różnego rodzaju nośnikach i zrobić z tego pełnowartościowe wydawnictwo „koncertowe”. Tym tropem poszło wielu wykonawców, że wspomnę choćby o recenzowanych na naszych łamach albumach The Pineapple Thief („Nothing But The Truth”), RPWL („God Has Failed – Live & Personal”) czy Airbag („A Day In The Studio”). Teraz do tego grona dołączyło sześciu muzyków z grupy Gazpacho.

Na miejsce „koncertu” wybrano budynek starej szkoły w Fredrikstad (około 90 km na południe od Oslo), w którym mieści się centrum kulturalno–konferencyjne St. Croix (od nazwy starej duńskiej kolonii z czasów gdy Norwegia wraz z Danią tworzyły jedno państwo), będące także miejscem prób zespołu podczas przygotowań do tras. Tam rankiem 25 października 2020 roku grupa wraz z filmowcami zebrała się w auli, by dokonać nagrań, a właściwie zarejestrować próbę przed trasą, która nie mogła się odbyć. Wcześniej zdecydowano, że pełna produkcja sceniczna i występ przed pustą widownią będzie bez sensu i zamiast tego zdecydowano się na ascetyczne otoczenie: tylko muzycy (wymienię ich w kolejności jaką zajęli na scenie, czyli Robert Risberget Johansen grający na perkusji, Kristian ‘Fido’ Torp na basie i kontrabasie, Jon-Arne Vilbo na gitarach, śpiewający Jan-Henrik Ohme, Thomas Alexander Andersen – czarujący grą na instrumentach klawiszowych oraz Mikael Krømer na skrzypcach, mandolinie i gitarach) ustawieni w okrąg plus statyczne światło.

Setlistę zdominował, wówczas świeżo wydany, materiał z płyty „Fireworker”, który, przynajmniej mi, pozwolił ponownie zakochać się w twórczości szóstki Norwegów. Mamy tu zatem epicki, prawie dwudziestominutowy, „Space Cowboy” z potężną partią chóru, trzy krótsze utwory: „Hourglass” z cudownymi dźwiękami skrzypiec, dynamiczny „Fireworker”, spokojny „Antique” oraz piętnastominutową kwintesencję muzycznego smaku Gazpacho w postaci pieśni „Sapien”. Te pięć ścieżek w tekstach stara się odpowiedzieć na pytanie: kim lub czym jesteśmy - samodzielnymi istotami z własną wolą czy też jedynie narzędziem, które jest wykorzystywane aby podtrzymać byt, pojazdem, w którym aktualnie podróżuje „To”, czyli tytułowy „Fireworker”. Po bardziej szczegółowy opis zapraszam do tekstu opisującego ten piękny album, który tu, choć pozbawiony zmian w stosunku do studyjnego pierwowzoru, brzmi bardziej naturalnie, a jednocześnie pełniej i potężniej.

Na deser otrzymujemy nagranie „Substitute For Murder” z drugiego krążka zespołu, „When The Earth Lets Go” (2004) oraz fantastyczny finał w postaci fragmentu albumu „Tick Tock” (2009) - obie części kompozycji „The Walk”, w których skrzypce Krømera w połączeniu ze śpiewem Ohme wbijają w ziemię. Na samym końcu znajduje się nagranie, od którego rozpoczęło się moje obcowanie z muzyką zespołu, czyli cudowny utwór „Winter Is Never”.

Tak kończy się ten trwający godzinę i kwadrans set. Przynajmniej jeśli chodzi o płytę kompaktową i wersję wytłoczoną na dwóch winylowych krążkach. Na edycji specjalnej, zawierającej dwa kompakty, płyty blu-ray i DVD umieszczone w grubej książce (tzw. earbook) oraz na wydanym samodzielnie krążku blu-ray, otrzymujemy jeszcze pochodzącą z albumu „Night” (2007) kompozycję „Chequered Light Buildings”.

Poświęćmy teraz kilka słów wersji wizyjnej wydawnictwa. Zarejestrowany za pomocą trzech kamer obraz nie powala dynamiką, ale, tak jak wspomniałem wcześniej, Gazpacho postawił na intymność tego wydarzenia oraz na to, by przedstawić zespół tak jak wygląda na próbach (OK, zapewne normalnie jest większa interakcja słowna między muzykami, tu jedyne słowa, jakie padają to te w tekstach utworów). W niektórych fragmentach obraz celowo jest czarno-biały, co podkreśla surowość przekazu. Jeśli chodzi o dźwięk, to jest idealnie wyważony, zarówno w wersji stereo, jak i przestrzennej. Za miks stereo odpowiada Tine, surround zaś Thor Legvold. Atrakcyjność płyty blu-ray podnoszą teledyski do utworów z płyt „Fireworker” oraz „Soyuz”, filmy dokumentalne o powstawaniu utworu „Space Cowboy” i genezie warstwy lirycznej ostatniego albumu, opowieść autora jego szaty graficznej, Antonio Seijasa, oraz fragment koncertu z 21 września 2019 roku w klubie Cultuurpodium Boerderij w holenderskim Zoetermeer z trasy promującej płytę „Soyuz”. Tu już mamy pełną produkcję ze zmieniającymi się światłami oraz wizualizacjami na ekranie za plecami muzyków. Szkoda tylko, że nie zdecydowano się na zamieszczenie całości występu, a jedynie na jego godzinny skrót. Jest tu też specjalna wersja utworu „Winter Is Never” w wykonaniu Andersona i Ohme. Tylko pianino i wokal. Bardzo surowo i jednocześnie nadal pięknie...

Po „A Night At Loreley” (2009), “London” (2011) i “Night Of The Demon” (2015) dostajemy do rąk czwarte wydawnictwo koncertowe mistrzów klimatycznego rocka. Inne niż wcześniejsze, bo i czasy są zdecydowanie odmienne od tych, które pamiętamy sprzed, powiedzmy, 3 lat. W chwili gdy piszę te słowa zespół przygotowuje się (tym razem w domu basisty, z uwagi na fakt, że sala w St. Croix jest zajęta przez innego wykonawcę) do „prawdziwych” występów w ramach wspólnej trasy z grupą Pure Reason Revolution, przełożonej z 2020 roku. Niestety, ostatecznie ominie ona Polskę (w pierwotnym terminie nasz kraj był uwzględniony). Cóż, pozostaje naciśnięcie przycisku „play” i rozkoszowanie się tymi wspaniałymi dźwiękami oraz obrazami podanymi w bardzo smakowity sposób.

Tomasz Dudkowski


GAZPACHO is the group founded in 1996 similar to Marillion at the start, quickly sensitized by Radiohead and having acquaintances with Coldplay; an eclectic band with the soulful voice of Jan; an intimate whimsical rock art concept. They give us here a studio set in their space in Ste Croix following an unprecedented streaming in 2020 in the midst of a pandemic; Gazpacho always asks itself its questions of the struggle of man with his vital force.
'Space Cowboy' is the 1st of the five titles of 'Fireworker' starting this unique live with the reverberating voice à la Lana Del Rey, the electric violin and the majestic choirs coming to give an overwhelming musical sensation, the grip of the hovering departure, the finish on an Oldfield tinged with 'Carmina Burana'. 'Hourglass' recalls the bewitchment of Michael's violin and his plaintive tune, 'Fireworker' on Jon's idyllic voice, depressed, melancholy and beautiful; Robert with his pads bringing a tribal atmosphere on his acoustic drums, magnified on 'Antique' where the electronics come forward with hypnotic loops. 'Sapien' concludes this set with an intense gothic title, filled with musical waves; the live becomes indecent we have the impression that they play only for us; that spatial voice-over sequence still gives me chills; the piano à la Japan adds to it, the slide guitar settles on an arid, icy tempo. 'Substitute for Murder' for the beginning of the encore, title of 'When Earth Lets Go' to warm up a little before attacking the two 'The Walk Part I and II' with the oriental break and 'Winter Is Never' from the album 'Tick Tock' for a final hymn to their unique sound.

Gazpacho therefore staged itself in the raw state giving itself without correction, the expanded stream is remixed in 5.1, CD, Blu-Ray, LP and DVD available with more than 2 hours of bonuses, videos, an interview and a 2019 concert; a concert film from a rehearsal, raw formwork; a stunning rehearsal, a unique pandemic studio concert, an intense, dreamlike and simply majestic album. Gazpacho has done well by revisiting its latest album and adding a few reminder titles to allow us to immerse ourselves in their inimitable sound space.

alainPP



..::TRACK-LIST::..

CD 1 (50:23)
1. Space Cowboy 19:40
2. Hourglass 4:17
3. Fireworker 4:43
4. Antique 6:23
5. Sapien 15:20

CD 2 (31:27)
1. Substitute For Murder 5:46
2. The Walk, Part I 5:49
3. The Walk, Part II 7:50
4. Winter Is Never 5:27
5. Chequered Light Buildings 6:35



..::OBSADA::..

Jan Henrik Ohme - vocals
Thomas Alexander Andersen - keyboards
Jon Arne Vilbo - guitars
Mikael Krømer - violin, mandolin
Kristian 'Fido' Torp - bass
Robert Risberget Johansen - drums & percussion



https://www.youtube.com/watch?v=64N5qaQ7CSo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Od końca lat 90. Panzerpappa zbudował solidną reputację na międzynarodowej scenie rocka progresywnego. Dzięki unikalnemu połączeniu skomplikowanych aranżacji, melodyjnej finezji i elementów humorystycznych, zdobyli uznanie zarówno publiczności, jak i krytyków. Ich muzyka balansuje między żartobliwością a wyrafinowaniem i jest często porównywana do takich legendarnych zespołów jak Samla Mammas Manna, Univers Zero, King Crimson i Henry Cow.



..::TRACK-LIST::..

1. Ah, nyhetspamp 07:53
2. Kuldeskrik 09:46
3. Landsbysladder petty four 05:58
4. Landsby intermezzo 03:50
5. Landsbysladder pas de deux 07:40
6. Landsbyminiatyr 03:12
7. På jolla, til Nordafjell 08:14



..::OBSADA::..

Steinar Børve - saxophones, EWI
Trond Gjellum - drums and percussion
Anders K. Krabberød - bass guitar
Jarle G. Storløkken - guitar
Torgeir Wergeland Sørbye - keyboards

+

Vibraphone, Marimba - Håkon Stene (tracks: 5)
Soloist - Ståle Storløkken (tracks: 1)
Accordion - Rannveig Djønne (tracks: 6)
Alto Clarinet - Håkon Børve (tracks: 2)
Flute - Silje Hveem Lofthus



https://www.youtube.com/watch?v=0E34iA6G9gA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Od końca lat 90. Panzerpappa zbudował solidną reputację na międzynarodowej scenie rocka progresywnego. Dzięki unikalnemu połączeniu skomplikowanych aranżacji, melodyjnej finezji i elementów humorystycznych, zdobyli uznanie zarówno publiczności, jak i krytyków. Ich muzyka balansuje między żartobliwością a wyrafinowaniem i jest często porównywana do takich legendarnych zespołów jak Samla Mammas Manna, Univers Zero, King Crimson i Henry Cow.



..::TRACK-LIST::..

1. Ah, nyhetspamp 07:53
2. Kuldeskrik 09:46
3. Landsbysladder petty four 05:58
4. Landsby intermezzo 03:50
5. Landsbysladder pas de deux 07:40
6. Landsbyminiatyr 03:12
7. På jolla, til Nordafjell 08:14



..::OBSADA::..

Steinar Børve - saxophones, EWI
Trond Gjellum - drums and percussion
Anders K. Krabberød - bass guitar
Jarle G. Storløkken - guitar
Torgeir Wergeland Sørbye - keyboards

+

Vibraphone, Marimba - Håkon Stene (tracks: 5)
Soloist - Ståle Storløkken (tracks: 1)
Accordion - Rannveig Djønne (tracks: 6)
Alto Clarinet - Håkon Børve (tracks: 2)
Flute - Silje Hveem Lofthus



https://www.youtube.com/watch?v=0E34iA6G9gA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Sama esencja twórczości Mariusza Dudy z ostatnich dwóch dekad - zarówno w Lunatic Soul, jak i Riverside.
Jeśli jednak to ma być koniec Lunatic Soul, to tym albumem Duda wystawia sobie wzorcowy pomnik!!!
-


Prawdopodobnie tworząc w 2008 roku projekt Lunatic Soul Mariusz Duda nie przypuszczał, że przetrwa on tyle lat. Początkowo miał to być tylko eksperyment poza Riverside i składać się z dwóch płyt („Lunatic Soul” (2008) i „Lunatic Soul II” (2010)). Jednak formuła ewoluowała i od pewnego czasu było wiadomo, że dyskografia tej formacji będzie zawierać 8 płyt tworzących „Krąg życia i śmierci”. I właśnie do naszych rąk trafił album „The World Under Unsun” będący finałową odsłoną tego cyklu. Od początku album miał łączyć wszystkie elementy znane z wcześniejszych płyt, a że było niemożliwym, by zamknąć te pomysły w jednym 45-minutowym krążku, to jedynym słusznym rozwiązaniem było stworzenie albumu dwupłytowego. I właśnie taki otrzymujemy. Składa się na niego 14 utworów o łącznym czasie trwania niespełna 90 minut. Mamy zatem do czynienia z najdłuższym albumem studyjnym w całej karierze Mariusza. W Polsce ukazał się, podobnie jak wcześniejsze płyty, dzięki wytwórni Mystic, natomiast poza granicami naszego kraju został wydany przez Inside Out Music. Jest to debiut formacji pod skrzydłami niemieckiego wydawcy, z którym związany jest także zespół Riverside. Przypomnę, że wcześniej krążki firmowane tą nazwą ukazywały się na świecie za sprawą brytyjskiego Kscope.

Jak wspomniałem album domyka cykl opowieści o podróżach po stronie życia i w zaświatach, ale w ten sposób, że jest zarówno ich końcem jak i początkiem, co zostało podkreślone w książeczce (znajdziemy tam właściwą chronologię całej opowieści).

„To historia o porzuceniu pewnych schematów. O przełamaniu cyklu, w którym tkwisz od bardzo, bardzo dawna. Chodzi też o porzucenie toksycznych relacji. Każdy zna to uczucie utknięcia w jakimś miejscu. Chcielibyśmy odejść, ale nie możemy”.

Każda z wcześniejszych płyt miała swoją kolorystykę. Najnowsza utrzymana jest w odcieniach żółci. To nawiązanie do tytułowego słońca, a właściwie nie-słońca, odzwierciedlający stan psychiczny podmiotu lirycznego, który” utknął w pętli, w powtarzającym się od długiego czasu schemacie. Bohater chce się z tego świata wydostać. To mroczne miejsce. Symbolizuje moje zmagania ze wszelkimi możliwymi depresjami, które dopadały mnie przez ostatnie lata. To symbol stanu psychicznego” – mówi Duda.

Album rozpoczyna nagranie tytułowe, które było równocześnie pierwszym jego singlowym zwiastunem. Podniosły ton śpiewu, subtelna elektronika, pianino, wokalizy, a także w dalszej części sporo basu (także tego przepuszczonego przez efekty), gitary akustycznej i perkusyjnego podkładu (tu wart odnotowania jest fakt, że ponownie na albumie Lunatic Soul słyszymy w wielu miejscach Wawrzyńca Dramowicza) - to jego cechy. Nie mogło też zabraknąć solówek quasi-gitarowych (bo oczywiście wykonanych na basie). Utwór kończy się codą, na którą składają się dźwięki pianina oraz gwizdanie.

Historia zaczyna się od nowa, bohater po raz kolejny odradza się:

“Under the fractured sky/ I mended myself with golden paint/ Another world has come/ Another story came full circle

Dry rivers on my face/ Eternal youth disenchanted/ I am between a lie/ And the urge to reveal my burden

Your eyes rest upon/ The spark dancing on my bare hand/ It's just beginning now/ A story from another wasteland”.

Jak można zauważyć, w tekście są przemycone nawiązania do wydawnictw, które do tej pory kończyły cykl („Fractured” i jego następcy „Under The Fragmented Sky”), podkreślając ciągłość całej opowieści. A i do postapokaliptycznego krążka grupy Riverside można też znaleźć odniesienie. Przy okazji dwa pierwsze wersy są nawiązaniem do kintsugi, japońskiej sztuki naprawy potłuczonej ceramiki złotą farbą – tu symbolizującej próbę sklejenia rozbitej duszy.

W „Loop Of Fate” rządzi rytm, gitara akustyczna oraz przewijające się w tle efekty mogące kojarzyć się z twórczością Roberta Frippa. Całość nadaje utworowi mrocznego charakteru, a na tym tle wybrzmiewa tekst, w którym bohater zastanawia się jak rozpocząć kolejną próbę życia, gdy wciąż pamięta o poprzednich, co zrobić by przerwać błędne koło?

“Loop of fate/ How do you live with such knowledge?/ How to grant yourself a second chance/ Knowing where your story's going?

Even after/ Even after

The choice you made cannot be altered/ But the sound of waves can be tamed/ Consider it your favorite white noise

Even after/ Even after

…

Break the cycle/ Break the cycle/ Break the cycle/ Break the cycle”.

Szept, a po części z wokalem do głosu dochodzą drapieżne basowe riffy, słychać dźwięki imitujące szum morza oraz pełen cierpienia krzyk. Na koniec słyszymy także wzbudzającą niepokój partię saksofonu (gra na nim drugi gość - Marcin Odyniec).

Na trzeciej ścieżce znalazł się jeden z moich faworytów tego wydawnictwa – ballada „Good Memories Don’t Want to Die”. Tu rządzą gitara akustyczna, pianino i ukulele oraz klawiszowe orkiestracje. W drugiej części dołącza subtelna perkusja, a uwagę przykuwa solo kierujące skojarzenia do dokonań The Cure. Całości towarzyszy delikatny, melancholijny śpiew o relacji, w której wszystkie złe rzeczy zagłuszane są tymi dobrymi (często błahymi), co utrudnia wydostanie się z toksycznej pętli:

“The rope is getting tighter/ And the pain's coming along/ So why do I suppress the bad things/ As if nothing was wrong/ And I don't even think this way/ I deserve something better/ I guess some part of my dream/ Still goes on/ While I’m awake

Please wake me up”.

Teraz pora na całkowitą zmianę klimatu, gdyż nadchodzi „potwór” – „Monster”. Tu króluje riff oraz motoryczny podkład perkusyjny, a ciekawostką jest fakt, że pojawia się tu solo gitarowe w wykonaniu Mateusza Owczarka, choć podane w taki sposób, by wpasować się w założenie o braku elektrycznych gitar na albumach Lunatic Soul. Uwagę przykuwa także pojawiająca się wokaliza śpiewana falsetem, która kontrastuje z wykonywanym niskim głosem zasadniczym tekstem.

I tak docieramy do drugiego nagrania promującego płytę, od którego nie mogę się uwolnić od pierwszego przesłuchania. „The Prophecy”, bo o nim mowa, czaruje brzmieniem pianina i przestrzennym wokalem, a całość rozwija się wspaniale (trochę niczym „The Final Truth” z debiutu), by w dalszej części zachwycić basowymi riffami, solówką na tym instrumencie oraz wspaniałą partią perkusji. W tekście bohater zaczyna sobie zdawać sprawę, że wszystkie jego starania za życia zostają docenione dopiero po jego śmierci:

“Blinded by the dawn/ Overshadowed by fate/ By your memory/ You find out/ That your fame has begun/ From the moment

When you woke up dead”.

Następnie przechodzimy do najdłuższego nagrania na albumie zatytułowanego „Mind Obscured, Heart Eclipsed”. Przez pierwszą połowę nie usłyszymy w nim wokalu, a jedynie tajemnicze, posępne dźwięki klawiszy, do których potem dołącza charakterystyczna dla Mariusza linia basu oraz przestrzenna gitara akustyczna, które nawzajem się uzupełniają. W drugiej części na czoło wysuwa się basowy riff oraz wzniosły śpiew, a wszystko to podkreślone jest delikatną elektroniką i perkusyjnym podkładem. Ponownie możemy usłyszeć grającego na saksofonie Marcina Odyńca, który ubarwia wyciszony fragment, przechodzący potem w folkowo-elektroniczną część z plemiennymi bębnami i basową solówką.

Pierwszy krążek wydawnictwa kończy ballada „Torn In Two”. Tu dominuje pianino i klawiszowa orkiestracja, a Mariusz śpiewa gorzkie słowa na temat życia bohatera, które równie dobrze mogą odnosić się do kondycji dzisiejszego świata:

“As we wait/ For the next eclipse to end/ Please tell me/ Who poisoned these minds?/ Why has the fist come to speak louder than words/ Why does hatred rise above love

I thought this land yearned for the sun/ That freedom would be understood the same by all/ I trust that one day the tide will turn/ And the light will break the sky

Stay with me/ You know I’m not ready yet/ Just stay with me/ You know I’m not ready to forget/ Still holding on/ But without you I’ll fall apart”.

Drugą płytę otwiera ośmiominutowy utwór „Hands Made Of Lead”, w której intrygująca przestrzenna elektronika miesza się z ostrymi riffami przeplatanymi solowymi popisami Mariusza i Marcina Odyńca. Ten pierwszy serwuje nam także nastrojową wokalizę podkreśloną mocniejszymi akordami. Pojawia się także wyciszony fragment z większą dawką elektronicznych, ambientowych dźwięków, który następnie przechodzi z powrotem w klimaty z początku nagrania.

Tym razem tekst, w którym podmiot liryczny zastanawia się jak wiele jeszcze razy może się odradzać, jest recytowany:

“Returns from the dark abyss grow even harder/ Will I have the strength for another?/ For I feel I have none left/ My thoughts/ My lungs/ My hands/ They feel as if made of lead/ As if I were already sinking/ And yet, I just woke up

Because I did wake up ... Didn't I?”.

W “Ardour” folkowe klimaty łączą się z hardrockowymi riffami i przestrzennymi tłami tworząc mroczny podkład do rozważań na temat tego na ile kolejne odsłony życia bohatera są prawdziwe.

Tak docieramy do jednej z najbardziej intrygujących kompozycji – „Game Called Life”. W pierwszej części, zatytułowanej „In the Court of the King of Hearts”, na tle potężnych bębnów słyszymy kolejną wokalizę, ale tym razem wykonaną zdecydowanie w niższych rejestrach, niż te, do których do tej pory przyzwyczaił nas Mariusz. Tuż po niej tło zmienia się, a do naszych uszu docierają dźwięki, których nie powstydziliby się… Depeche Mode wzbogaceni partią gitary akustycznej. Te klimaty rządzą także w drugiej części („Escape”). Tym razem podmiot liryczny gra w karty ze śmiercią zdając sobie sprawę, że jest z góry skazany na porażkę (nawiązania do „Gry o tron” czy „Siódmej pieczęci”):

“I ended up in this world without knowing/ How often you must play with marked cards/ The king is smiling/ The guests are laughing/ The servants will soon bring the poisoned wine

Maybe it has always been my desire/ Eat at the court of the king of hearts/ But .../ I will no longer remain at this table/ I'm done with playing the game called life”.

“Confession” to utwór, który może kojarzyć się luźno z „Found” Riverside. Sporo tu gitary akustycznej, melodyjnego basu, pogłosów i melancholijnego śpiewu autora. Kompozycja pięknie się rozwija, a wraz z dołączeniem perkusji nastrój staje się bardziej podniosły. To kolejna odsłona płyty, która mogłaby ją promować na singlu.

„Parallels” to z kolei jedyne w pełni instrumentalne nagranie na albumie w klimacie płyty „Walking On A Flashlight Beam”. Niepokojący podkład, na tle którego powtarza się motyw grany na gitarze, oraz krótkie wstawki na pianinie.

Druga najdłuższą odsłoną wydawnictwa jest blisko jedenastominutowa kompozycja „Self In Distorted Glass”. Uwagę przykuwają bębny, znów kojarzące się z poprzednią płytą Lunatic Soul. Towarzyszą im syntezatorowe akordy, gitara akustyczna oraz dodatkowe perkusjonalia. W okolicach trzeciej minuty słyszymy partię basu, która tworzy klimat rodem z nagrań King Crimson z lat 80. W połowie wchodzi już bardziej tradycyjna perkusja, a Mariusz czaruje basową solówką w orientalnym klimacie. Od ósmej minuty nastrój się zmienia – słychać szum fal oraz nuty wygrywane na pianinie. Bohater dotarł do krawędzi urwiska i przeszedł na drugą stronę, ale tylko po to, by ponownie wrócić na ten świat:

“And so I stand before/ The remnant of myself/ That keeps trying and trying to escape/ From what's broken/ But every time I find myself standing here/ It's because I chose to return/ To this world under unsun/ To this life

Again”.

I tak dochodzimy do finału w postaci pieśni „The New End” opartej głównie na duecie pianino – wokal, gdzie dopiero pod koniec pojawia się subtelna gitara i delikatna wokaliza. Bohater dojrzewa do tego, by w końcu zapomnieć o wszystkich, których kochał i o tym, co stworzył za życia i wreszcie się uwolnić, choć jest to niezwykle trudne…

“How to stop living with guilt/ No matter what you do/ It will hurt/ How to stop fearing that scars/ Will remain on your broken heart

Even if there could have been a chance for us/ I wouldn't want to harm you anymore/ Whether you want it or not/ You'll always be/ A part of my soul”.

W ten przepiękny sposób kończy się to, trwające niemal dokładnie 90 minut, dzieło będące równocześnie dwudziestym albumem nagranym przez Mariusza (8 pod szyldem Lunatic Soul, 8 z Riverside i 4 sygnowane imieniem i nazwiskiem). Mimo długości płyty nie potrafię znaleźć na niej utworu zbędnego. Lider Riverside słynie z niezwykle przemyślanych dzieł, w których każdy element ma swoje z góry zaplanowane miejsce i bez niego całość by się posypała. Artysta podjął się niezwykle trudnego zadania, by zamknąć cykl prezentując wszystko to, co w twórczości Lunatic Soul najlepsze i jednocześnie stworzyć spójną całość. Muszę przyznać, że wyszedł z tego wyzwania obronną ręką.

Materiał ukazał się na dwóch płytach kompaktowych umieszczonych w mediabooku oraz na dwóch krążkach winylowych (w różnych wariantach kolorystycznych) włożonych do rozkładanej okładki (gatefold). Dodatkowo dla zamawiających wydawnictwo w preorderze wytwórnia Mystic przygotowała EP-kę „Singles 2025” zawierającą trzy singlowe nagrania promujące płytę wzbogacone o instrumentalne intro i outro. Natomiast fanklub Riverside „Shelter Of Mine” do zamówień dokładał minialbum „Pianos Under Unsun”, na którym znalazły się instrumentalne impresje zagrane na fortepianie. Oba dodatkowe krążki zostały opatrzone autografem artysty.

Co będzie dalej? Czy „The World Under Unsun” będzie ostatnią pozycją w dyskografii Lunatic Soul? Prawdopodobnie nie, choć na pewno zmianie ulegnie formuła projektu. Jedno jest pewne – Mariusz Duda nie składa broni i jeszcze nie raz zachwyci fanów swojej twórczości. A pod jakim szyldem, to już sprawa drugorzędna.

Tymczasem delektujmy się najnowszą propozycją Lunatic Soul, bo to naprawdę wyjątkowe dzieło, któremu trzeba poświęcić trochę czasu i przesłuchać kilkukrotnie, a wtedy odwdzięczy się ukazując całe swe nietuzinkowe piękno. Zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najciekawsze wydawnictwo Lunatic Soul, które bez wątpienia znajdzie się wysoko we wszystkich możliwych tegorocznych plebiscytach.

Tomasz Dudkowski


Nowy album Lunatic Soul, zatytułowany „The World Under Unsun”, to zamknięcie pewnego cyklu muzycznego, który skrywa głębszą ideę. Wszystkie osiem albumów tego projektu tworzy „Krąg Życia i Śmierci” – spójną historię o samotnym artyście-podróżniku, który wędruje pomiędzy życiem a śmiercią. Ta myśl sugeruje sposób odbioru poszczególnych pozycji w dorobku Mariusza Dudy, jednak teraźniejszą opowieść można traktować indywidualnie, odnajdując w niej bogactwo brzmień i znaczeń.

To jednocześnie najbardziej odrębna płyta, w której nie znajdziemy śladów innych projektów, szczególnie Riverside, z którym artysta jest utożsamiany. Tak indywidualnej, okazałej, wysmakowanej, a zarazem nieśpiesznie skonstruowanej historii, podanej w zmyślnych utworach, nie można napotkać w bogatej dyskografii twórcy.

Owszem, długość tego materiału może stanowić wyzwanie, gdyż przesłuchanie całości za jednym podejściem może być trudne – to prawie 1,5 godziny muzyki na podwójnym albumie. Z drugiej strony, daje to możliwość podejścia do tych utworów wyrywkowo, zasłuchując się w ich przepastnie podanych częściach. Odkrywanie tej muzyki w różnych wariantach sprawia, że wciąż możemy odnajdywać w niej nowe barwy i emocje, które ostatecznie kształtują artystyczny wyraz poszczególnych kompozycji.

Pomimo długiego czasu trwania utworów, całość nie wydaje się przeładowana nadmierną ilością instrumentalnych trików i syntezatorowych ścieżek, które mogłyby zakłócić odbiór. Artysta unika patosu i pompatyczności. Bez nadęcia rozwija własne pomysły, oferując wyważone, a zarazem na tyle interesujące propozycje, by dostrzec w nich sens wykraczający poza eksperymentalne motywy (powolnie rozwijający się numer „Mind Obscured, Heart Eclipsed”).

Do tego czujemy, że wciąż jesteśmy w epicentrum wydarzeń, które tu mają miejsce, a kolorytu dodają elementy folku, spajające się ze starannie rozrysowaną elektroniką i gitarowymi akcentami (etniczne bębny w „Loop of Fate”). Ważne jest także to, że czuć obecność rockowej ekspresji – świadomie nierozbuchanej, ale dającej o sobie znać w wybranych momentach („Monsters” z udziałem gitarzysty Mateusza Owczarka z Lion Shepherd). Uroku dodają akustyczne brzmienia, które nadają intensywności, pogłębiając wartość wybranych kompozycji (stonowany „Good Memories Don’t Want to Die”).

Zapewne można skrócić ten album, usuwając niektóre nadmiernie rozciągnięte fragmenty, choć należy zauważyć, że każda część tej historii ma dla Lunatic Soul swoje znaczenie. To długa, idąca pod prąd opowieść, którą trudno rozszyfrować po jednym przesłuchaniu. Tym bardziej, że przestrzenne, czasami filmowe, ale nieprzesadnie majestatyczne motywy oferują szeroki wachlarz interpretacji. Całość ma przy tym bardzo klimatyczny charakter, co w tego typu okołoprogresywnych projektach ma kluczowe znaczenie.

Ogrom emocji i wrażeń, które dostarcza płyta „The World Under Unsun”, skutecznie równoważy ewentualne uchybienia, które można by dostrzec, gdyby szukać ich na siłę. Póki co, kreatywność artysty daje nam coś, co odkrywamy na nowo z każdym kolejnym odsłuchem. I to właśnie jest największa wartość teraźniejszej twórczości Mariusza Dudy.

Łukasz Dębowski


Fani projektu Lunatic Soul, za który odpowiada Mariusz Duda znany z Riverside, musieli uzbroić się w cierpliwość, jeśli chodzi o kolejne wydawnictwo. Ciężko uwierzyć, że w listopadzie od wydania "Through Shaded Woods" minie już pięć lat. W końcu jednak doczekaliśmy się ósmego albumu pod szyldem LS. Czy warto było czekać na "The World Under Unsun"?

Mariusz Duda, co wiadomo nie od dziś, nie jest typem osoby, która mogłaby usiedzieć w jednym miejscu. Od lat stoi na czele formacji Riverside, działa także pod własnym nazwiskiem, a w 2008 roku powołał do życia projekt Lunatic Soul, na którego właśnie przyszła pora po pięcioletniej przerwie. Ósmy krążek zrealizowany pod tym szyldem to dzieło zdecydowanie wyjątkowe. The World Under Unsun jest bowiem podwójnym albumem. Duda w końcu spełnił swoje marzenie, bo – jak sam przyznawał – już od dłuższego czasu myślał intensywnie nad tak rozbudowanym wydawnictwem. Wypuścił w świat mnóstwo premierowej muzyki: 14 utworów o łącznym czasie trwania 90 minut. Nie da się ukryć, że to dość odważny ruch w dzisiejszych czasach, w których rządzą single i raczej odchodzi się od długich albumów. Lider Riverside zaryzykował więc za sprawą The World Under Unsun.

Zanim przejdę to omówienia całości, wypadałoby wspomnieć, że tegoroczne wydawnictwo zamyka tryptyk fabularny. Jego historia rozpoczyna się po wydarzeniach z Fractured (2017), a kończy przed tymi znanymi z Walking on a Flashlight Beam (2014). The World Under Unsun opowiada historię człowieka, który jest uwięziony w pętli życia i śmierci. Próbuje się on wyrwać z toksycznych relacji i powtarzających się schematów. Tytułowe "unsun" symbolizuje słońce podczas całkowitego zaćmienia, czyli świat, w którym nic nie idzie dobrze.

Album jest pewnego rodzaju podsumowaniem. Mariusz Duda zapowiedział przecież, że w takiej formule Lunatic Soul już raczej nie powróci, co jednak na szczęście nie oznacza definitywnego końca tego projektu. Na The World Under Unsun nie brakuje mroku, melancholii czy intymności. Pod względem stylistycznym, na ósmym albumie odnajdziemy tropy z całej dotychczasowej historii Lunatic Soul. Ambient, elektronika, folk, rock – wszystkie te gatunki odnajdziemy na niniejszej płycie. Duda, jako multiinstrumentalista, kreuje brzmienie, które jest naprawdę eklektyczne. Dla jednych będzie to siła, dla drugich wada, ponieważ krążek nie jest do końca spójny i miejscami wymaga sporo cierpliwości od słuchacza.

Mamy w końcu do czynienia z monumentalnym dziełem, którego nie da się zgłębić za pierwszym podejściem. Potrzebnych jest ich przynajmniej kilka i to w odpowiednich warunkach. W zamian jednak otrzymamy jedną z najbardziej satysfakcjonujących podróży w historii LS, której z pewnością nie będziecie żałować, choć na drodze pojawiają się czasem "wyboje". Na pewno jest to dzieło, w którym emocje są wyrażane nie tylko poprzez teksty, ale przede wszystkim w długich, misternie skonstruowanych kompozycjach. Duda zadbał o to, aby obok zwartych utworów, pojawiły się prawdziwe "kolosy", w których kolejne elementy rozbudowanej układanki odkrywa się z czasem.

Weźmy chociażby na warsztat Mind Obscured, Heart Eclipsed, najdłuższą kompozycję, która trwa prawie 12 minut. Bardzo wolno, w sposób filmowy, się rozkręca, później wchodzi bas, który wręcz rozsadza głośniki. Wokal Dudy usłyszymy dopiero, mniej więcej, w połowie utworu. Nie brakuje w Mind... rockowego pazura, więc jak widać: sporo się dzieje. W środku pojawia się natomiast saksofon dodający całości aurę tajemniczości. Partie Marcina Odyńca odnajdziemy także w Loop of Fate, napędzanym przez plemienną perkusję, i Hands Made of Lead, który otwiera drugą część The World Under Unsun. Jest tu delikatny fortepian, klimat jazzowy łączy się z mocniejszym anturażem, a gospodarz projektu oddaje przede wszystkim miejsce instrumentom. Z tych bardziej rozbudowanych kompozycji ta najbardziej mnie przekonuje, a czas się nie dłuży. Skoro już o tym wspomniałem... Bardzo doceniam kreatywność Mariusza Dudy, ale nie ukrywam, że spokojnie mógłby najdłuższe utwory na The World Under Unsun skrócić o 2-3 minuty i to bez szkody dla całości.

Dlatego też ja chętniej wracam do numerów bardziej zwartych. Od pierwszego zetknięcia pokochałem Ardour z wyrazistym rytmem, który pasowałby do zawartości Through Shaded Woods. Mocnymi punktami albumu są ballady. Good Memories Don’t Want to Die chwyta za serce i nie chce puścić. Melancholijny wokal urzeka, a ukulele idealnie wpasowuje się w cały klimat. Ja odnajduję tutaj echa Wasteland Riverside. Żałobny Torn in Two także zapisuję po stronie plusów. Z mocniejszych fragmentów na pewno trzeba wyróżnić Monsters z... solówką gitarową Mateusza Owczarka z Lion Shepherd. Na The World Under Unsun nie brakuje hitów i wspaniałych melodii. The Prophecy nie przez przypadek został singlem, choć – pod kątem czasu trwania – nie spełnia "odpowiednich" wymogów. Wpada jednak natychmiast w ucho. Podobnie jak otwierający utwór tytułowy: hipnotyczny, z mroczniejszą elektroniką i elementami folku.

Od debiutu Lunatic Soul jest przestrzenią dla Mariusza Dudy na muzykę bardziej nastrojową i eksperymentalną w porównaniu do Riverside. Nie da się ukryć, że The World Under Unsun mocno podkręca tę mroczną (i introspektywną) sferę.

O tym, że Mariusz Duda poniżej pewnego poziomu nie schodzi, wiemy od bardzo dawna. The World Under Unsun jest więc kolejnym udanym dziełem w jego, bogatej już, dyskografii. Najnowszy Lunatic Soul to album dla cierpliwego słuchacza, który ceni sobie eklektyczność i ma otwarty umysł. Idealny na długie, jesienne oraz zimowe wieczory.

Szymon Bijak


https://www.youtube.com/watch?v=L4Zf4w6W1uo



..::TRACK-LIST::..

CD 1 [44:58]:
1. The World Under Unsun (06:58)
2. Loop of Fate (06:19)
3. Good Memories Don’t Want to Die (04:45)
4. Monsters (04:27)
5. The Prophecy (06:42)
6. Mind Obscured, Heart Eclipsed (11:42)
7. Torn in Two (03:55)

CD 2 [44:58]:
1. Hands Made of Lead (08:04)
2. Ardour (04:26)
3. Game Called Life (09:41)
4. Confession (04:26)
5. Parallels (03:17)
6. Self in Distorted Glass (10:25)
7. The New End (04:29)



..::OBSADA::..

Mariusz Duda - vocals, backing vocals, piano, keyboards, acoustic guitar, bass, piccolo bass, percussion



https://www.youtube.com/watch?v=qBwDf8lwYkU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Sama esencja twórczości Mariusza Dudy z ostatnich dwóch dekad - zarówno w Lunatic Soul, jak i Riverside.
Jeśli jednak to ma być koniec Lunatic Soul, to tym albumem Duda wystawia sobie wzorcowy pomnik!!!
-


Prawdopodobnie tworząc w 2008 roku projekt Lunatic Soul Mariusz Duda nie przypuszczał, że przetrwa on tyle lat. Początkowo miał to być tylko eksperyment poza Riverside i składać się z dwóch płyt („Lunatic Soul” (2008) i „Lunatic Soul II” (2010)). Jednak formuła ewoluowała i od pewnego czasu było wiadomo, że dyskografia tej formacji będzie zawierać 8 płyt tworzących „Krąg życia i śmierci”. I właśnie do naszych rąk trafił album „The World Under Unsun” będący finałową odsłoną tego cyklu. Od początku album miał łączyć wszystkie elementy znane z wcześniejszych płyt, a że było niemożliwym, by zamknąć te pomysły w jednym 45-minutowym krążku, to jedynym słusznym rozwiązaniem było stworzenie albumu dwupłytowego. I właśnie taki otrzymujemy. Składa się na niego 14 utworów o łącznym czasie trwania niespełna 90 minut. Mamy zatem do czynienia z najdłuższym albumem studyjnym w całej karierze Mariusza. W Polsce ukazał się, podobnie jak wcześniejsze płyty, dzięki wytwórni Mystic, natomiast poza granicami naszego kraju został wydany przez Inside Out Music. Jest to debiut formacji pod skrzydłami niemieckiego wydawcy, z którym związany jest także zespół Riverside. Przypomnę, że wcześniej krążki firmowane tą nazwą ukazywały się na świecie za sprawą brytyjskiego Kscope.

Jak wspomniałem album domyka cykl opowieści o podróżach po stronie życia i w zaświatach, ale w ten sposób, że jest zarówno ich końcem jak i początkiem, co zostało podkreślone w książeczce (znajdziemy tam właściwą chronologię całej opowieści).

„To historia o porzuceniu pewnych schematów. O przełamaniu cyklu, w którym tkwisz od bardzo, bardzo dawna. Chodzi też o porzucenie toksycznych relacji. Każdy zna to uczucie utknięcia w jakimś miejscu. Chcielibyśmy odejść, ale nie możemy”.

Każda z wcześniejszych płyt miała swoją kolorystykę. Najnowsza utrzymana jest w odcieniach żółci. To nawiązanie do tytułowego słońca, a właściwie nie-słońca, odzwierciedlający stan psychiczny podmiotu lirycznego, który” utknął w pętli, w powtarzającym się od długiego czasu schemacie. Bohater chce się z tego świata wydostać. To mroczne miejsce. Symbolizuje moje zmagania ze wszelkimi możliwymi depresjami, które dopadały mnie przez ostatnie lata. To symbol stanu psychicznego” – mówi Duda.

Album rozpoczyna nagranie tytułowe, które było równocześnie pierwszym jego singlowym zwiastunem. Podniosły ton śpiewu, subtelna elektronika, pianino, wokalizy, a także w dalszej części sporo basu (także tego przepuszczonego przez efekty), gitary akustycznej i perkusyjnego podkładu (tu wart odnotowania jest fakt, że ponownie na albumie Lunatic Soul słyszymy w wielu miejscach Wawrzyńca Dramowicza) - to jego cechy. Nie mogło też zabraknąć solówek quasi-gitarowych (bo oczywiście wykonanych na basie). Utwór kończy się codą, na którą składają się dźwięki pianina oraz gwizdanie.

Historia zaczyna się od nowa, bohater po raz kolejny odradza się:

“Under the fractured sky/ I mended myself with golden paint/ Another world has come/ Another story came full circle

Dry rivers on my face/ Eternal youth disenchanted/ I am between a lie/ And the urge to reveal my burden

Your eyes rest upon/ The spark dancing on my bare hand/ It's just beginning now/ A story from another wasteland”.

Jak można zauważyć, w tekście są przemycone nawiązania do wydawnictw, które do tej pory kończyły cykl („Fractured” i jego następcy „Under The Fragmented Sky”), podkreślając ciągłość całej opowieści. A i do postapokaliptycznego krążka grupy Riverside można też znaleźć odniesienie. Przy okazji dwa pierwsze wersy są nawiązaniem do kintsugi, japońskiej sztuki naprawy potłuczonej ceramiki złotą farbą – tu symbolizującej próbę sklejenia rozbitej duszy.

W „Loop Of Fate” rządzi rytm, gitara akustyczna oraz przewijające się w tle efekty mogące kojarzyć się z twórczością Roberta Frippa. Całość nadaje utworowi mrocznego charakteru, a na tym tle wybrzmiewa tekst, w którym bohater zastanawia się jak rozpocząć kolejną próbę życia, gdy wciąż pamięta o poprzednich, co zrobić by przerwać błędne koło?

“Loop of fate/ How do you live with such knowledge?/ How to grant yourself a second chance/ Knowing where your story's going?

Even after/ Even after

The choice you made cannot be altered/ But the sound of waves can be tamed/ Consider it your favorite white noise

Even after/ Even after

…

Break the cycle/ Break the cycle/ Break the cycle/ Break the cycle”.

Szept, a po części z wokalem do głosu dochodzą drapieżne basowe riffy, słychać dźwięki imitujące szum morza oraz pełen cierpienia krzyk. Na koniec słyszymy także wzbudzającą niepokój partię saksofonu (gra na nim drugi gość - Marcin Odyniec).

Na trzeciej ścieżce znalazł się jeden z moich faworytów tego wydawnictwa – ballada „Good Memories Don’t Want to Die”. Tu rządzą gitara akustyczna, pianino i ukulele oraz klawiszowe orkiestracje. W drugiej części dołącza subtelna perkusja, a uwagę przykuwa solo kierujące skojarzenia do dokonań The Cure. Całości towarzyszy delikatny, melancholijny śpiew o relacji, w której wszystkie złe rzeczy zagłuszane są tymi dobrymi (często błahymi), co utrudnia wydostanie się z toksycznej pętli:

“The rope is getting tighter/ And the pain's coming along/ So why do I suppress the bad things/ As if nothing was wrong/ And I don't even think this way/ I deserve something better/ I guess some part of my dream/ Still goes on/ While I’m awake

Please wake me up”.

Teraz pora na całkowitą zmianę klimatu, gdyż nadchodzi „potwór” – „Monster”. Tu króluje riff oraz motoryczny podkład perkusyjny, a ciekawostką jest fakt, że pojawia się tu solo gitarowe w wykonaniu Mateusza Owczarka, choć podane w taki sposób, by wpasować się w założenie o braku elektrycznych gitar na albumach Lunatic Soul. Uwagę przykuwa także pojawiająca się wokaliza śpiewana falsetem, która kontrastuje z wykonywanym niskim głosem zasadniczym tekstem.

I tak docieramy do drugiego nagrania promującego płytę, od którego nie mogę się uwolnić od pierwszego przesłuchania. „The Prophecy”, bo o nim mowa, czaruje brzmieniem pianina i przestrzennym wokalem, a całość rozwija się wspaniale (trochę niczym „The Final Truth” z debiutu), by w dalszej części zachwycić basowymi riffami, solówką na tym instrumencie oraz wspaniałą partią perkusji. W tekście bohater zaczyna sobie zdawać sprawę, że wszystkie jego starania za życia zostają docenione dopiero po jego śmierci:

“Blinded by the dawn/ Overshadowed by fate/ By your memory/ You find out/ That your fame has begun/ From the moment

When you woke up dead”.

Następnie przechodzimy do najdłuższego nagrania na albumie zatytułowanego „Mind Obscured, Heart Eclipsed”. Przez pierwszą połowę nie usłyszymy w nim wokalu, a jedynie tajemnicze, posępne dźwięki klawiszy, do których potem dołącza charakterystyczna dla Mariusza linia basu oraz przestrzenna gitara akustyczna, które nawzajem się uzupełniają. W drugiej części na czoło wysuwa się basowy riff oraz wzniosły śpiew, a wszystko to podkreślone jest delikatną elektroniką i perkusyjnym podkładem. Ponownie możemy usłyszeć grającego na saksofonie Marcina Odyńca, który ubarwia wyciszony fragment, przechodzący potem w folkowo-elektroniczną część z plemiennymi bębnami i basową solówką.

Pierwszy krążek wydawnictwa kończy ballada „Torn In Two”. Tu dominuje pianino i klawiszowa orkiestracja, a Mariusz śpiewa gorzkie słowa na temat życia bohatera, które równie dobrze mogą odnosić się do kondycji dzisiejszego świata:

“As we wait/ For the next eclipse to end/ Please tell me/ Who poisoned these minds?/ Why has the fist come to speak louder than words/ Why does hatred rise above love

I thought this land yearned for the sun/ That freedom would be understood the same by all/ I trust that one day the tide will turn/ And the light will break the sky

Stay with me/ You know I’m not ready yet/ Just stay with me/ You know I’m not ready to forget/ Still holding on/ But without you I’ll fall apart”.

Drugą płytę otwiera ośmiominutowy utwór „Hands Made Of Lead”, w której intrygująca przestrzenna elektronika miesza się z ostrymi riffami przeplatanymi solowymi popisami Mariusza i Marcina Odyńca. Ten pierwszy serwuje nam także nastrojową wokalizę podkreśloną mocniejszymi akordami. Pojawia się także wyciszony fragment z większą dawką elektronicznych, ambientowych dźwięków, który następnie przechodzi z powrotem w klimaty z początku nagrania.

Tym razem tekst, w którym podmiot liryczny zastanawia się jak wiele jeszcze razy może się odradzać, jest recytowany:

“Returns from the dark abyss grow even harder/ Will I have the strength for another?/ For I feel I have none left/ My thoughts/ My lungs/ My hands/ They feel as if made of lead/ As if I were already sinking/ And yet, I just woke up

Because I did wake up ... Didn't I?”.

W “Ardour” folkowe klimaty łączą się z hardrockowymi riffami i przestrzennymi tłami tworząc mroczny podkład do rozważań na temat tego na ile kolejne odsłony życia bohatera są prawdziwe.

Tak docieramy do jednej z najbardziej intrygujących kompozycji – „Game Called Life”. W pierwszej części, zatytułowanej „In the Court of the King of Hearts”, na tle potężnych bębnów słyszymy kolejną wokalizę, ale tym razem wykonaną zdecydowanie w niższych rejestrach, niż te, do których do tej pory przyzwyczaił nas Mariusz. Tuż po niej tło zmienia się, a do naszych uszu docierają dźwięki, których nie powstydziliby się… Depeche Mode wzbogaceni partią gitary akustycznej. Te klimaty rządzą także w drugiej części („Escape”). Tym razem podmiot liryczny gra w karty ze śmiercią zdając sobie sprawę, że jest z góry skazany na porażkę (nawiązania do „Gry o tron” czy „Siódmej pieczęci”):

“I ended up in this world without knowing/ How often you must play with marked cards/ The king is smiling/ The guests are laughing/ The servants will soon bring the poisoned wine

Maybe it has always been my desire/ Eat at the court of the king of hearts/ But .../ I will no longer remain at this table/ I'm done with playing the game called life”.

“Confession” to utwór, który może kojarzyć się luźno z „Found” Riverside. Sporo tu gitary akustycznej, melodyjnego basu, pogłosów i melancholijnego śpiewu autora. Kompozycja pięknie się rozwija, a wraz z dołączeniem perkusji nastrój staje się bardziej podniosły. To kolejna odsłona płyty, która mogłaby ją promować na singlu.

„Parallels” to z kolei jedyne w pełni instrumentalne nagranie na albumie w klimacie płyty „Walking On A Flashlight Beam”. Niepokojący podkład, na tle którego powtarza się motyw grany na gitarze, oraz krótkie wstawki na pianinie.

Druga najdłuższą odsłoną wydawnictwa jest blisko jedenastominutowa kompozycja „Self In Distorted Glass”. Uwagę przykuwają bębny, znów kojarzące się z poprzednią płytą Lunatic Soul. Towarzyszą im syntezatorowe akordy, gitara akustyczna oraz dodatkowe perkusjonalia. W okolicach trzeciej minuty słyszymy partię basu, która tworzy klimat rodem z nagrań King Crimson z lat 80. W połowie wchodzi już bardziej tradycyjna perkusja, a Mariusz czaruje basową solówką w orientalnym klimacie. Od ósmej minuty nastrój się zmienia – słychać szum fal oraz nuty wygrywane na pianinie. Bohater dotarł do krawędzi urwiska i przeszedł na drugą stronę, ale tylko po to, by ponownie wrócić na ten świat:

“And so I stand before/ The remnant of myself/ That keeps trying and trying to escape/ From what's broken/ But every time I find myself standing here/ It's because I chose to return/ To this world under unsun/ To this life

Again”.

I tak dochodzimy do finału w postaci pieśni „The New End” opartej głównie na duecie pianino – wokal, gdzie dopiero pod koniec pojawia się subtelna gitara i delikatna wokaliza. Bohater dojrzewa do tego, by w końcu zapomnieć o wszystkich, których kochał i o tym, co stworzył za życia i wreszcie się uwolnić, choć jest to niezwykle trudne…

“How to stop living with guilt/ No matter what you do/ It will hurt/ How to stop fearing that scars/ Will remain on your broken heart

Even if there could have been a chance for us/ I wouldn't want to harm you anymore/ Whether you want it or not/ You'll always be/ A part of my soul”.

W ten przepiękny sposób kończy się to, trwające niemal dokładnie 90 minut, dzieło będące równocześnie dwudziestym albumem nagranym przez Mariusza (8 pod szyldem Lunatic Soul, 8 z Riverside i 4 sygnowane imieniem i nazwiskiem). Mimo długości płyty nie potrafię znaleźć na niej utworu zbędnego. Lider Riverside słynie z niezwykle przemyślanych dzieł, w których każdy element ma swoje z góry zaplanowane miejsce i bez niego całość by się posypała. Artysta podjął się niezwykle trudnego zadania, by zamknąć cykl prezentując wszystko to, co w twórczości Lunatic Soul najlepsze i jednocześnie stworzyć spójną całość. Muszę przyznać, że wyszedł z tego wyzwania obronną ręką.

Materiał ukazał się na dwóch płytach kompaktowych umieszczonych w mediabooku oraz na dwóch krążkach winylowych (w różnych wariantach kolorystycznych) włożonych do rozkładanej okładki (gatefold). Dodatkowo dla zamawiających wydawnictwo w preorderze wytwórnia Mystic przygotowała EP-kę „Singles 2025” zawierającą trzy singlowe nagrania promujące płytę wzbogacone o instrumentalne intro i outro. Natomiast fanklub Riverside „Shelter Of Mine” do zamówień dokładał minialbum „Pianos Under Unsun”, na którym znalazły się instrumentalne impresje zagrane na fortepianie. Oba dodatkowe krążki zostały opatrzone autografem artysty.

Co będzie dalej? Czy „The World Under Unsun” będzie ostatnią pozycją w dyskografii Lunatic Soul? Prawdopodobnie nie, choć na pewno zmianie ulegnie formuła projektu. Jedno jest pewne – Mariusz Duda nie składa broni i jeszcze nie raz zachwyci fanów swojej twórczości. A pod jakim szyldem, to już sprawa drugorzędna.

Tymczasem delektujmy się najnowszą propozycją Lunatic Soul, bo to naprawdę wyjątkowe dzieło, któremu trzeba poświęcić trochę czasu i przesłuchać kilkukrotnie, a wtedy odwdzięczy się ukazując całe swe nietuzinkowe piękno. Zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najciekawsze wydawnictwo Lunatic Soul, które bez wątpienia znajdzie się wysoko we wszystkich możliwych tegorocznych plebiscytach.

Tomasz Dudkowski


Nowy album Lunatic Soul, zatytułowany „The World Under Unsun”, to zamknięcie pewnego cyklu muzycznego, który skrywa głębszą ideę. Wszystkie osiem albumów tego projektu tworzy „Krąg Życia i Śmierci” – spójną historię o samotnym artyście-podróżniku, który wędruje pomiędzy życiem a śmiercią. Ta myśl sugeruje sposób odbioru poszczególnych pozycji w dorobku Mariusza Dudy, jednak teraźniejszą opowieść można traktować indywidualnie, odnajdując w niej bogactwo brzmień i znaczeń.

To jednocześnie najbardziej odrębna płyta, w której nie znajdziemy śladów innych projektów, szczególnie Riverside, z którym artysta jest utożsamiany. Tak indywidualnej, okazałej, wysmakowanej, a zarazem nieśpiesznie skonstruowanej historii, podanej w zmyślnych utworach, nie można napotkać w bogatej dyskografii twórcy.

Owszem, długość tego materiału może stanowić wyzwanie, gdyż przesłuchanie całości za jednym podejściem może być trudne – to prawie 1,5 godziny muzyki na podwójnym albumie. Z drugiej strony, daje to możliwość podejścia do tych utworów wyrywkowo, zasłuchując się w ich przepastnie podanych częściach. Odkrywanie tej muzyki w różnych wariantach sprawia, że wciąż możemy odnajdywać w niej nowe barwy i emocje, które ostatecznie kształtują artystyczny wyraz poszczególnych kompozycji.

Pomimo długiego czasu trwania utworów, całość nie wydaje się przeładowana nadmierną ilością instrumentalnych trików i syntezatorowych ścieżek, które mogłyby zakłócić odbiór. Artysta unika patosu i pompatyczności. Bez nadęcia rozwija własne pomysły, oferując wyważone, a zarazem na tyle interesujące propozycje, by dostrzec w nich sens wykraczający poza eksperymentalne motywy (powolnie rozwijający się numer „Mind Obscured, Heart Eclipsed”).

Do tego czujemy, że wciąż jesteśmy w epicentrum wydarzeń, które tu mają miejsce, a kolorytu dodają elementy folku, spajające się ze starannie rozrysowaną elektroniką i gitarowymi akcentami (etniczne bębny w „Loop of Fate”). Ważne jest także to, że czuć obecność rockowej ekspresji – świadomie nierozbuchanej, ale dającej o sobie znać w wybranych momentach („Monsters” z udziałem gitarzysty Mateusza Owczarka z Lion Shepherd). Uroku dodają akustyczne brzmienia, które nadają intensywności, pogłębiając wartość wybranych kompozycji (stonowany „Good Memories Don’t Want to Die”).

Zapewne można skrócić ten album, usuwając niektóre nadmiernie rozciągnięte fragmenty, choć należy zauważyć, że każda część tej historii ma dla Lunatic Soul swoje znaczenie. To długa, idąca pod prąd opowieść, którą trudno rozszyfrować po jednym przesłuchaniu. Tym bardziej, że przestrzenne, czasami filmowe, ale nieprzesadnie majestatyczne motywy oferują szeroki wachlarz interpretacji. Całość ma przy tym bardzo klimatyczny charakter, co w tego typu okołoprogresywnych projektach ma kluczowe znaczenie.

Ogrom emocji i wrażeń, które dostarcza płyta „The World Under Unsun”, skutecznie równoważy ewentualne uchybienia, które można by dostrzec, gdyby szukać ich na siłę. Póki co, kreatywność artysty daje nam coś, co odkrywamy na nowo z każdym kolejnym odsłuchem. I to właśnie jest największa wartość teraźniejszej twórczości Mariusza Dudy.

Łukasz Dębowski


Fani projektu Lunatic Soul, za który odpowiada Mariusz Duda znany z Riverside, musieli uzbroić się w cierpliwość, jeśli chodzi o kolejne wydawnictwo. Ciężko uwierzyć, że w listopadzie od wydania "Through Shaded Woods" minie już pięć lat. W końcu jednak doczekaliśmy się ósmego albumu pod szyldem LS. Czy warto było czekać na "The World Under Unsun"?

Mariusz Duda, co wiadomo nie od dziś, nie jest typem osoby, która mogłaby usiedzieć w jednym miejscu. Od lat stoi na czele formacji Riverside, działa także pod własnym nazwiskiem, a w 2008 roku powołał do życia projekt Lunatic Soul, na którego właśnie przyszła pora po pięcioletniej przerwie. Ósmy krążek zrealizowany pod tym szyldem to dzieło zdecydowanie wyjątkowe. The World Under Unsun jest bowiem podwójnym albumem. Duda w końcu spełnił swoje marzenie, bo – jak sam przyznawał – już od dłuższego czasu myślał intensywnie nad tak rozbudowanym wydawnictwem. Wypuścił w świat mnóstwo premierowej muzyki: 14 utworów o łącznym czasie trwania 90 minut. Nie da się ukryć, że to dość odważny ruch w dzisiejszych czasach, w których rządzą single i raczej odchodzi się od długich albumów. Lider Riverside zaryzykował więc za sprawą The World Under Unsun.

Zanim przejdę to omówienia całości, wypadałoby wspomnieć, że tegoroczne wydawnictwo zamyka tryptyk fabularny. Jego historia rozpoczyna się po wydarzeniach z Fractured (2017), a kończy przed tymi znanymi z Walking on a Flashlight Beam (2014). The World Under Unsun opowiada historię człowieka, który jest uwięziony w pętli życia i śmierci. Próbuje się on wyrwać z toksycznych relacji i powtarzających się schematów. Tytułowe "unsun" symbolizuje słońce podczas całkowitego zaćmienia, czyli świat, w którym nic nie idzie dobrze.

Album jest pewnego rodzaju podsumowaniem. Mariusz Duda zapowiedział przecież, że w takiej formule Lunatic Soul już raczej nie powróci, co jednak na szczęście nie oznacza definitywnego końca tego projektu. Na The World Under Unsun nie brakuje mroku, melancholii czy intymności. Pod względem stylistycznym, na ósmym albumie odnajdziemy tropy z całej dotychczasowej historii Lunatic Soul. Ambient, elektronika, folk, rock – wszystkie te gatunki odnajdziemy na niniejszej płycie. Duda, jako multiinstrumentalista, kreuje brzmienie, które jest naprawdę eklektyczne. Dla jednych będzie to siła, dla drugich wada, ponieważ krążek nie jest do końca spójny i miejscami wymaga sporo cierpliwości od słuchacza.

Mamy w końcu do czynienia z monumentalnym dziełem, którego nie da się zgłębić za pierwszym podejściem. Potrzebnych jest ich przynajmniej kilka i to w odpowiednich warunkach. W zamian jednak otrzymamy jedną z najbardziej satysfakcjonujących podróży w historii LS, której z pewnością nie będziecie żałować, choć na drodze pojawiają się czasem "wyboje". Na pewno jest to dzieło, w którym emocje są wyrażane nie tylko poprzez teksty, ale przede wszystkim w długich, misternie skonstruowanych kompozycjach. Duda zadbał o to, aby obok zwartych utworów, pojawiły się prawdziwe "kolosy", w których kolejne elementy rozbudowanej układanki odkrywa się z czasem.

Weźmy chociażby na warsztat Mind Obscured, Heart Eclipsed, najdłuższą kompozycję, która trwa prawie 12 minut. Bardzo wolno, w sposób filmowy, się rozkręca, później wchodzi bas, który wręcz rozsadza głośniki. Wokal Dudy usłyszymy dopiero, mniej więcej, w połowie utworu. Nie brakuje w Mind... rockowego pazura, więc jak widać: sporo się dzieje. W środku pojawia się natomiast saksofon dodający całości aurę tajemniczości. Partie Marcina Odyńca odnajdziemy także w Loop of Fate, napędzanym przez plemienną perkusję, i Hands Made of Lead, który otwiera drugą część The World Under Unsun. Jest tu delikatny fortepian, klimat jazzowy łączy się z mocniejszym anturażem, a gospodarz projektu oddaje przede wszystkim miejsce instrumentom. Z tych bardziej rozbudowanych kompozycji ta najbardziej mnie przekonuje, a czas się nie dłuży. Skoro już o tym wspomniałem... Bardzo doceniam kreatywność Mariusza Dudy, ale nie ukrywam, że spokojnie mógłby najdłuższe utwory na The World Under Unsun skrócić o 2-3 minuty i to bez szkody dla całości.

Dlatego też ja chętniej wracam do numerów bardziej zwartych. Od pierwszego zetknięcia pokochałem Ardour z wyrazistym rytmem, który pasowałby do zawartości Through Shaded Woods. Mocnymi punktami albumu są ballady. Good Memories Don’t Want to Die chwyta za serce i nie chce puścić. Melancholijny wokal urzeka, a ukulele idealnie wpasowuje się w cały klimat. Ja odnajduję tutaj echa Wasteland Riverside. Żałobny Torn in Two także zapisuję po stronie plusów. Z mocniejszych fragmentów na pewno trzeba wyróżnić Monsters z... solówką gitarową Mateusza Owczarka z Lion Shepherd. Na The World Under Unsun nie brakuje hitów i wspaniałych melodii. The Prophecy nie przez przypadek został singlem, choć – pod kątem czasu trwania – nie spełnia "odpowiednich" wymogów. Wpada jednak natychmiast w ucho. Podobnie jak otwierający utwór tytułowy: hipnotyczny, z mroczniejszą elektroniką i elementami folku.

Od debiutu Lunatic Soul jest przestrzenią dla Mariusza Dudy na muzykę bardziej nastrojową i eksperymentalną w porównaniu do Riverside. Nie da się ukryć, że The World Under Unsun mocno podkręca tę mroczną (i introspektywną) sferę.

O tym, że Mariusz Duda poniżej pewnego poziomu nie schodzi, wiemy od bardzo dawna. The World Under Unsun jest więc kolejnym udanym dziełem w jego, bogatej już, dyskografii. Najnowszy Lunatic Soul to album dla cierpliwego słuchacza, który ceni sobie eklektyczność i ma otwarty umysł. Idealny na długie, jesienne oraz zimowe wieczory.

Szymon Bijak


https://www.youtube.com/watch?v=L4Zf4w6W1uo



..::TRACK-LIST::..

CD 1 [44:58]:
1. The World Under Unsun (06:58)
2. Loop of Fate (06:19)
3. Good Memories Don’t Want to Die (04:45)
4. Monsters (04:27)
5. The Prophecy (06:42)
6. Mind Obscured, Heart Eclipsed (11:42)
7. Torn in Two (03:55)

CD 2 [44:58]:
1. Hands Made of Lead (08:04)
2. Ardour (04:26)
3. Game Called Life (09:41)
4. Confession (04:26)
5. Parallels (03:17)
6. Self in Distorted Glass (10:25)
7. The New End (04:29)



..::OBSADA::..

Mariusz Duda - vocals, backing vocals, piano, keyboards, acoustic guitar, bass, piccolo bass, percussion



https://www.youtube.com/watch?v=qBwDf8lwYkU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Rewelacja! Wydany w 1970 roku debiutancki, autentycznie wyśmienity album niemieckiej progresywnej formacji, bardzo przypominający nagrania wczesnych Jethro Tull, ale podane bardziej na surowo i w lekko psychodelicznej stylistyce. Czytelna melodyka, mnóstwo fletu, zagęszczone bębny, przesterowana gitara. Zespół wydał płytę własnym sumptem w nakładzie 500 egzemplarzy, a oryginalne winyle w rzadko widywanym świetnym stanie warte są ponad 1000 euro! Dodatkowo umieszczono dwa kawałki z 1970 roku, które nie zmieściły się na oryginalny LP oraz wczesną wersję utworu, który pojawił się na drugim albumie, "Phallobst" (1971). Moim zdaniem to jeden z najlepszych dziesięciu tytułów z kręgu niemieckiego prog-rocka! Bez wątpienia jest to najlepiej brzmiąca wersja CD!

JL

This wonderful debut album by the roots-oriented German prog act made a big impression on me, when I bought it over ten years ago. This is one of the few albums which has stood the test of time, and listening to it is still gives me lots of enjoyment enriched with nostalgia. Though the music is impressionistic and wild, it mostly bluesy 1970's rock oriented by jazz, folk and slightly psychedelic influences. I think that the most talented musician of the band is Udo Dahmen playing the drums. There are evident classic jazz influences to be heard in his playing. Klaus Gülden's flute is also a good extra color in the band's palette, creating both soothing and chaotic sounds. The album begins with "Walpurgisnacht", a stoned bluesy rocker in the vein of early Jane. The second song "Knight of 3rd Degree" has Spanish and medieval elements in the music, and its metaphorical lyrics are fine, making up this track as one of the top moments of this wonderful album. The following songs "Spanferkel" and "Freitag" are instrumental numbers, the last one having very insane and painful sounding guitar solo. The second side of the LP holds the title track "Weiß der Teufel", which concludes many different elements like Gershwin's "Summertime" and mad flute solos to a wonderful avant-garde rock epic. Very emotional and powerful stuff. My copy of this album is a vinyl released by Little Wing, so it doesn't have the bonus live material from Aachen, but I have heard them from my "Avalon and On" boxed set, and at least the live version from their "Avalon Suite" is a good performance of a fine tune. A very recommendable, wonderful album.

Eetu Pellonpaa


What an aggressive flute performance. RUFUS ZUPHALL's debut album "Weiß Der Teufel ..." has got to be one of hard Krautrock pioneers.
Firstly, the last titled track is the masterpiece, based upon a standard jazz number "Summertime". Klaus' floating flute playing and hard-edged rock phrases are amazingly violent although based upon such a jazz standard one. Their improvised heavy rock riffs in the beginning part and flexible drum machinegun-ish meteor shower remind me hard / shoegaze / freestyled Krautrock like Guru Guru or Ash Ra Tempel. Whilst the following one with Summertime's phrases, featuring stable jazz essence and steady flute punches, give us a momentary comfort. And the middle is kinda killa for us ... complex, eccentric flute violence makes a definite explosion as a percussive device, with crazy meaningless shouts. This part is very exciting and experimental, that can be suitable to be called as Krautrock. Basically not leans toward other Prog Folk outfits featuring beautiful flute sounds like Jethro Tull. They played with kaleidoscopic soundscape, with burning sunlight and cool moonlight. Not only simply jazzy footprints they'd left but also splendid kinky freaky experiment expression, let me say.

Not only the masterpiece above mentioned, we can enjoy their brilliant, delightful sounds, especially via Klaus' flute launcher. The third track "Spanferkel" is the shortest in this album but one of the most powerful, the most thrilling attacks too, where massive flute bomb makes exposures of eruption again and again. Their perfect innovation of sound drives us mad. On the contrary, the fourth (the last of Side A) one "Freitag" sounds a bit unrefined (in a fine sense) along with tense, slightly cynical deep riffs like jazz Krautrocker Xhol Caravan or Air in the same nation. In the first track "Walpurgisnacht" we can enjoy hard pop with fantastic flute-based dry-fruity tips as if we would throw ourselves into old-fashioned "non-kosmische" German rock really. Through the whole creation, we can feel very colourful structure here and there.

Anyway off-topic, this album was recommended by a Krautrock specialist Philippe Blache as a brilliant flute-fronted one. Let me say thanks to Philippe and I wish I could be such a killer flutist. :)

DamoXt7942



..::TRACK-LIST::..

1. Walpurgisnight 3:00
2. Knight Of Third Degree (Percussion Erich Engels) 7:32
3. Spanferkel 2:20
4. Freitag 7:14
5. Weiß Der Teufel 17:09

Bonus Tracks:
6. The Ballad of Hollis Brown (Album Outtake, 1970) 12:25
7. Granum Cerebri (Album Outtake, 1970) 4:05
8. Portland Town (Earle Version, 1971) 4:20



..::OBSADA::..

Bass - Helmut Lieblang
Drums, Tabla - Udo Dahmen
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Vocals - Günter Krause
Flute, Percussion, Soprano Saxophone - Klaus Gülden




https://www.youtube.com/watch?v=h92i_8Nt9uo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


...( Opis )...

Rewelacja! Wydany w 1970 roku debiutancki, autentycznie wyśmienity album niemieckiej progresywnej formacji, bardzo przypominający nagrania wczesnych Jethro Tull, ale podane bardziej na surowo i w lekko psychodelicznej stylistyce. Czytelna melodyka, mnóstwo fletu, zagęszczone bębny, przesterowana gitara. Zespół wydał płytę własnym sumptem w nakładzie 500 egzemplarzy, a oryginalne winyle w rzadko widywanym świetnym stanie warte są ponad 1000 euro! Dodatkowo umieszczono dwa kawałki z 1970 roku, które nie zmieściły się na oryginalny LP oraz wczesną wersję utworu, który pojawił się na drugim albumie, "Phallobst" (1971). Moim zdaniem to jeden z najlepszych dziesięciu tytułów z kręgu niemieckiego prog-rocka! Bez wątpienia jest to najlepiej brzmiąca wersja CD!

JL

This wonderful debut album by the roots-oriented German prog act made a big impression on me, when I bought it over ten years ago. This is one of the few albums which has stood the test of time, and listening to it is still gives me lots of enjoyment enriched with nostalgia. Though the music is impressionistic and wild, it mostly bluesy 1970's rock oriented by jazz, folk and slightly psychedelic influences. I think that the most talented musician of the band is Udo Dahmen playing the drums. There are evident classic jazz influences to be heard in his playing. Klaus Gülden's flute is also a good extra color in the band's palette, creating both soothing and chaotic sounds. The album begins with "Walpurgisnacht", a stoned bluesy rocker in the vein of early Jane. The second song "Knight of 3rd Degree" has Spanish and medieval elements in the music, and its metaphorical lyrics are fine, making up this track as one of the top moments of this wonderful album. The following songs "Spanferkel" and "Freitag" are instrumental numbers, the last one having very insane and painful sounding guitar solo. The second side of the LP holds the title track "Weiß der Teufel", which concludes many different elements like Gershwin's "Summertime" and mad flute solos to a wonderful avant-garde rock epic. Very emotional and powerful stuff. My copy of this album is a vinyl released by Little Wing, so it doesn't have the bonus live material from Aachen, but I have heard them from my "Avalon and On" boxed set, and at least the live version from their "Avalon Suite" is a good performance of a fine tune. A very recommendable, wonderful album.

Eetu Pellonpaa


What an aggressive flute performance. RUFUS ZUPHALL's debut album "Weiß Der Teufel ..." has got to be one of hard Krautrock pioneers.
Firstly, the last titled track is the masterpiece, based upon a standard jazz number "Summertime". Klaus' floating flute playing and hard-edged rock phrases are amazingly violent although based upon such a jazz standard one. Their improvised heavy rock riffs in the beginning part and flexible drum machinegun-ish meteor shower remind me hard / shoegaze / freestyled Krautrock like Guru Guru or Ash Ra Tempel. Whilst the following one with Summertime's phrases, featuring stable jazz essence and steady flute punches, give us a momentary comfort. And the middle is kinda killa for us ... complex, eccentric flute violence makes a definite explosion as a percussive device, with crazy meaningless shouts. This part is very exciting and experimental, that can be suitable to be called as Krautrock. Basically not leans toward other Prog Folk outfits featuring beautiful flute sounds like Jethro Tull. They played with kaleidoscopic soundscape, with burning sunlight and cool moonlight. Not only simply jazzy footprints they'd left but also splendid kinky freaky experiment expression, let me say.

Not only the masterpiece above mentioned, we can enjoy their brilliant, delightful sounds, especially via Klaus' flute launcher. The third track "Spanferkel" is the shortest in this album but one of the most powerful, the most thrilling attacks too, where massive flute bomb makes exposures of eruption again and again. Their perfect innovation of sound drives us mad. On the contrary, the fourth (the last of Side A) one "Freitag" sounds a bit unrefined (in a fine sense) along with tense, slightly cynical deep riffs like jazz Krautrocker Xhol Caravan or Air in the same nation. In the first track "Walpurgisnacht" we can enjoy hard pop with fantastic flute-based dry-fruity tips as if we would throw ourselves into old-fashioned "non-kosmische" German rock really. Through the whole creation, we can feel very colourful structure here and there.

Anyway off-topic, this album was recommended by a Krautrock specialist Philippe Blache as a brilliant flute-fronted one. Let me say thanks to Philippe and I wish I could be such a killer flutist. :)

DamoXt7942



...( TrackList )...

1. Walpurgisnight 3:00
2. Knight Of Third Degree (Percussion Erich Engels) 7:32
3. Spanferkel 2:20
4. Freitag 7:14
5. Weiß Der Teufel 17:09

Bonus Tracks:
6. The Ballad of Hollis Brown (Album Outtake, 1970) 12:25
7. Granum Cerebri (Album Outtake, 1970) 4:05
8. Portland Town (Earle Version, 1971) 4:20



...( Obsada )...

Bass - Helmut Lieblang
Drums, Tabla - Udo Dahmen
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Vocals - Günter Krause
Flute, Percussion, Soprano Saxophone - Klaus Gülden




https://www.youtube.com/watch?v=h92i_8Nt9uo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

To może wydawać się nieprawdopodobne, ale jeden z najlepszych albumów w historii francuskiego rocka ukazuje się na CD po raz pierwszy! Wydany w 1970 roku nakładem wytwórni Barclay, 'Le Monde en Etage' (Wieża Babel) to mocno eklektyczny, ale pozbawiony wygłupów i wypełniaczy, wczesny rock progresywny z silnymi wpływami pink-floyd'owskiej oraz hendrix'owskiej psychodelii. Tego typu płyty we Francji można policzyć na palcach jednej ręki... Osobiście jestem wielkim fanem tego tytułu i naprawdę uważam, że posiadanie go to mus!

JL


..::TRACK-LIST::..

1. Musique Fatidique Pour Nuages Fatigués 3:35
2. Dans La Glue Moyenâgeuse 5:49
Drums - Tommy Brown
Guitar - Rolling

3. Dors! Madère 4:16
4. La Terre Se Dévore! (Partie I) 3:37
Guitar - Denis Lable

5. La Terre Se Dévore! (Partie II) 3:26
6. Les Têtes Molles 6:42
7. Actualitiés Spatio-Régionales 8:11



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Jean-Claude Michaud
Flute, Saxophone - Bernard Duplaix
Guitar, Vocals, Composed By - Alain Markusfeld
Organ, Piano, Vibraphone, Drums - Jean Schultheis




https://www.youtube.com/watch?v=9VxLbYQSSgM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

To może wydawać się nieprawdopodobne, ale jeden z najlepszych albumów w historii francuskiego rocka ukazuje się na CD po raz pierwszy! Wydany w 1970 roku nakładem wytwórni Barclay, 'Le Monde en Etage' (Wieża Babel) to mocno eklektyczny, ale pozbawiony wygłupów i wypełniaczy, wczesny rock progresywny z silnymi wpływami pink-floyd'owskiej oraz hendrix'owskiej psychodelii. Tego typu płyty we Francji można policzyć na palcach jednej ręki... Osobiście jestem wielkim fanem tego tytułu i naprawdę uważam, że posiadanie go to mus!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. Musique Fatidique Pour Nuages Fatigués 3:35
2. Dans La Glue Moyenâgeuse 5:49
Drums - Tommy Brown
Guitar - Rolling

3. Dors! Madère 4:16
4. La Terre Se Dévore! (Partie I) 3:37
Guitar - Denis Lable

5. La Terre Se Dévore! (Partie II) 3:26
6. Les Têtes Molles 6:42
7. Actualitiés Spatio-Régionales 8:11



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Jean-Claude Michaud
Flute, Saxophone - Bernard Duplaix
Guitar, Vocals, Composed By - Alain Markusfeld
Organ, Piano, Vibraphone, Drums - Jean Schultheis




https://www.youtube.com/watch?v=9VxLbYQSSgM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Mam kilka muzycznych wspomnień dotyczących Romana Odoja, ale najwyraźniejsze są dwa. Pierwsze związane jest z jazz-rockowym AS Formation i płytą „Bajlandia” (2012), drugie z EP-ką i koncertem elektro-popowego Di Pamp (2017/8). Dzięki tym projektom wiedziałem, że Odoj jest zdolnym, wszechstronnym gitarzystą potrafiącym pograć i na jazzowo i na popowo. Jego debiutancki album przekonuje, że umie również komponować i aranżować na bardzo dobrym poziomie, a jego styl nie jest ani stricte jazzowy ani elektro-popowy. „Fiasko” to interesująca i skrupulatnie przemyślana, zgrabna płyta artrockowa, która spodoba się fanom chwytliwych, niebanalnych melodii, dopieszczonych aranżacji i po prostu dobrych piosenek.

Pierwsza miła wiadomość jest taka, że płyta nie jest pretekstem do grania gitarowych solówek. O sile „Fiaska” na szczęście stanowią kompozycje. Dostajemy tu ciekawy i dosyć różnorodny repertuar. Nic tu nie jest przekombinowane, nie ma taniego efekciarstwa, nie ma lania wody. Dwa pierwsze numery – „Titan” i „One Of You” – to motoryczne rockowe piosenki oparte na chwytliwych motywach, zaśpiewane przez Jędrzeja Skibę. Jest tu moc gitarowych fraz, jest różnorodność brzmień, są klimatyczne tła klawiszowe i nośne refreny. Dobrze się tego słucha, bo każdy element układanki jest na właściwym miejscu, wszystko w odpowiednich dawkach i proporcjach, skomponowane, zaaranżowane i zagrane z olbrzymim wyczuciem. Nawet wieńczące „One of You” efektowne solówki skrzypiec i saksofonu nie dają wrażenia przeładowania. To prawdziwe wisienki na torcie tej bardzo udanej kompozycji.

Po pierwszych dziesięciu minutach album zaczyna się nieco wyciszać i poszerzać paletę barw i nastrojów. Zmienia się również człowiek przy mikrofonie. Za wokale w „Castaway” (zaskakujące połączenie elektro-ballady z elementami reagge) i w „Deux” odpowiada Łukasz Szuba. W drugiej połowie płyty pojawiają się następne ballady (lekkie, optymistyczne „Human Cartoon”, znów z wokalem Skiby) i motoryczne numery („Fiasco”), ale też trzy utwory instrumentalne, które również pokazują różne twarze artysty. „Eurydice” to połączenie mrocznej elektroniki i łagodnych motywów gitarowych, a „Annuciation” przynosi bodaj najzadziorniejsze (niemalże progmetalowe) fragmenty na całym albumie. Całość zamyka „Quintans”, najdłuższy na płycie, blisko siedmiominutowy instrumental, cieszący ucho niespiesznym, dostojnym tempem, wyrazistą partią basu Arka Suchary, świetnymi, niewymuszonymi motywami gitary Odoja i dobrze wkomponowaną solówką Jana Swatona na Electronic Wind Instrument (EWI).

W sferę tekstową nie będę się specjalnie zagłębiał, bo to koncept album oparty na motywach powieści „Fiasko” Stanisława Lema, więc trzeba by przygotować osobny esej na ten temat. A można przecież po prostu, niejako przy okazji, przypomnieć sobie ostatnią fabułę mistrza science-fiction. Na pewno nie będzie to czas stracony.

„Fiasko” to płyta z jednej strony ciesząca ucho debiutanckim entuzjazmem, z drugiej imponująca dojrzałością. Odoj zadbał o wszystkie detale potrzebne do tego, aby nagrać udany album. Napisał interesujący, zróżnicowany, ale osadzony w ramach gatunku i nastroju repertuar, pomysłowo i precyzyjnie go zaaranżował, zaprosił do współpracy właściwych muzyków i dopiął swego. Wierzę, że to dopiero początek, bo „Fiasko” to niewątpliwie ciekawy fundament pod dalszą działalność. Wierzę, że Roman Odoj jako twórca i wszechstronny gitarzysta będzie się rozwijał i najdalej za dwa lata ujawni się z kolejną równie dobrą (a może jeszcze lepszą?) płytą.

Maurycy Nowakowski

Po raz pierwszy piszemy w naszym serwisie o gitarzyście i kompozytorze Romanie Odoju, warto zatem kilka słów poświęcić mu we wstępie. Na co dzień uczy matematyki oraz gry na gitarze w Młodzieżowym Studium Muzyki Rozrywkowej w Oleśnie. Swoją przygodę z muzyką rozpoczął w 2008 roku wraz z Mariuszem Brysiem. W tym czasie poznał też basistę Arkadiusza Sucharę, który zaprosił go do swojego projektu ASformation i w nim gra do dzisiaj. Przez kilka lat współtworzył i grał z synth popowym zespołem DiPamp. Jednak mimo już sporego muzycznego doświadczenia artysta dopiero niedawno zadebiutował swoją solową płytą zatytułowaną Fiasko.

To koncept album zainspirowany ostatnią powieścią Stanisława Lema o takim właśnie tytule. Z konceptem współgra też stosowna okładka. Na tym solowym debiucie Odoj jawi się jako bardzo inteligentny i wszechstronny kompozytor, który potrafi poflirtować z rockiem, jazzem, popem, rockiem elektronicznym, funkiem, reggae, ambientem, trip hopem i pewnie czymś tam jeszcze, wszak wymieniłem tylko te najbardziej rzucające się w uszy tropy.

Największą siłą płyty są naprawdę dobre piosenki. Przykładem niech będzie otwierający album Titan, dobrze napisany rockowy utwór z bardzo fajną, luźną, jakby funkującą formą i nośnym refrenem, z dorzuconym jazzowym posmakiem, spuentowany do tego ciekawym gitarowym solo Odoja. Jeszcze bardziej wżera się w głowę następny One Of You z Hammondowymi tematami ale i zwieńczeniem przepełnionym gitarowymi, skrzypcowymi i saksofonowymi popisami.

Wraz z następnym Castaway przenosimy się już w inne, bardziej stonowane rejony, choć i sama kompozycja może zaskoczyć przez moment stylistyką reggae. Deux to już mocno elektroniczna ballada z trip hopowymi wtrętami. Eurydice przynosi pierwszy z trzech instrumentali, nieco gitarowo-ambientowy i silnie ilustracyjny. W zupełnie inny świat wprowadza natomiast też instrumentalny Annunciation, chwilami rozpędzony, wręcz progresywno metalowy. Trzecia z kompozycji bez wokalu, Quintans, najdłuższa w zestawie i wieńcząca album, oferuje różne gitarowe figury Odoja wpisane w spokojnie snujący się rytm. Zaciekawić w nim powinno solo Jana Swatona na EWI oraz kosmiczny nieco finał całości. Między te trzy instrumentalne rzeczy wpasowano jeszcze dwie piosenki. Bardzo pogodny muzycznie Human Cartoon, w którym śpiewający Jędrzej Skiba przypomina mi chwilami… Tima Bownessa. Trudno też w tym utworze pominąć bardzo ładne solowe figury saksofonu oraz gitary grającej iście progresywnie. Tytułowa kompozycja, o wiele żywsza od Human Cartoon, pozostaje niewątpliwie w pamięci po powtarzanej w refrenie frazie Whatever You say it’s not enough now…

Bardzo ciekawy debiut pokazujący dużą pomysłowość i wrażliwość muzyczną artysty, może jeszcze niezbyt spójny (czuć w nim chęć wyrzucenia z siebie różnorakich pomysłów), niemniej warty uwagi i posłuchania.

Mariusz Danielak



https://mlwz.pl/felietony-i-relacje/22408-roman-odoj-niepowtarzalna-wrazliwosc



Roman Odoj is a Polish guitarist, entirely unknown to me before I got this album, titled Fiasko. Now, solo albums by guitar players tend to give expectations, but this is not a flashy guitar album with finger-fast playing, and neither is it an album with endless jazzy noodling. Instead, we get a varied album with modern and song-based melodic prog with a variety of influences (and a host of guests, some of which I did actually know). Let's go through the songs.

Titan opens with sounds of wind, slightly Orientally flavoured guitar. There is a cool funky bass, and a very good singer with a slightly melancholy voice. This is a driving rock song that vaguely reminds me of Porcupine Tree. Halfway there are spacey synths and some sound effects from a space program after which we launch into a jazzy interlude with electric piano and fusion guitar in the second half. Super cool.

One Of You is a mid-tempo song with a chorus that might be radio compatible. There's a heavier edge in some instrumental lines, but mostly it is a gentle piece. I might say ballad-like. Very nice with the addition of violin and saxophone at the end.

Castaway opens with a string section and calm vocals (I am reminded of Broadway musicals such as Phantom Of The Opera), gradually developing into something more swinging by adding dance rhythms, but in the long run the song is rather lame and a bit repetitive. Might appeal to a wider audience, but I doubt that this song is really something for progheads.

Deux is another introspective song. On one hand I hear Pink Floyd-moods, on the other side it also reminds me of title songs for a James Bond movie...

Taking its title from Greek mythology, Eurydice (a nymph who was the wife of Orpheus) starts with vague sounds, quiet guitars. It's a bit like No-Man maybe. One might nearly categorize the quiet guitar with soundscapes as new age! I assume that this instrumental piece is meant to symbolize Orpheus' journey into the underworld?

Next is the dreamy Human Cartoon. This song has a fusion flair, but it is a calm ballad with a lengthy saxophone solo accompanied by piano in the middle.

The relatively short instrumental piece Annunciation brings something entirely different. Here we have flashy progmetal with fiery guitar work and a busy, riffy rhythm section. This was probably what I would have expected from a guitarist's album, but to be honest I am quite pleased how this CD turned out. However, Roman shows that he is fully capable to show some muscle and I hope he does so more often in the future!

The title track tends towards new art-rock (think Porcupine Tree, Riverside, etc.). As fits with this style, the music is quite moody, starting with guitar and eerie synths and dark singing (one of the few occasions that a slight Eastern-European accent is audible, by the way). I think there is also a hunch of mid-phase Rush here. Interestingly, there is a quasi-bass solo halfway through with some vague contributions from the other instruments before the song picks up again with a guitar solo.

The longest track (but still, not even 7 minutes) is closer Quintans. It is an instrumental, again with some Floyd-like influences, but also a progmetal edge with a nudge of Porcupine Tree also. There is a nice synth solo halfway into the track, soundwise reminding me a bit of Jan Hammer, but in his jazziest mode. The ending with bleeping and blubbering synths and other industrial sounds could have done otherwise for all I care, but whatever.

To make a cheap play of word on the title - this CD is not a “fiasco” at all. I like it a lot and saw myself playing it over and over again for the past two weeks.

Carsten



..::TRACK-LIST::..

1. Titan 5:44
2. One Of You 5:55
3. Castaway 4:24
4. Deux 5:11
5. Eurydice 3:27
6. Human Cartoon 4:10
7. Annunciation 3:24
8. Fiasco 6:28
9. Quintans 6:50



..::OBSADA::..

Łukasz Szuba i Jędrek Skiba - voc
Arkadiusz Suchara - bass guitar
Darek Gola - drums
Maciej Caputa (Amarok, Colin Bass, Cereus) - keyboard
Robert Gajgier (Division by Zero) - keyboard
Adam Kozubek - keyboard
Paulina Obstój (Mr. Gil, Believe, Di Pamp) - cello
Marcin Skaba - violin
Jan Swaton (Jarecki, Bednarek) - saxophone
Łukasz Zgoda (Bednarek) - saxophone
Jakub Mokrzysiak - mix, production and electronics
Paweł 'Bemol' Ładniak - mastering




https://www.youtube.com/watch?v=kEfEZU-UgiQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Mam kilka muzycznych wspomnień dotyczących Romana Odoja, ale najwyraźniejsze są dwa. Pierwsze związane jest z jazz-rockowym AS Formation i płytą „Bajlandia” (2012), drugie z EP-ką i koncertem elektro-popowego Di Pamp (2017/8). Dzięki tym projektom wiedziałem, że Odoj jest zdolnym, wszechstronnym gitarzystą potrafiącym pograć i na jazzowo i na popowo. Jego debiutancki album przekonuje, że umie również komponować i aranżować na bardzo dobrym poziomie, a jego styl nie jest ani stricte jazzowy ani elektro-popowy. „Fiasko” to interesująca i skrupulatnie przemyślana, zgrabna płyta artrockowa, która spodoba się fanom chwytliwych, niebanalnych melodii, dopieszczonych aranżacji i po prostu dobrych piosenek.

Pierwsza miła wiadomość jest taka, że płyta nie jest pretekstem do grania gitarowych solówek. O sile „Fiaska” na szczęście stanowią kompozycje. Dostajemy tu ciekawy i dosyć różnorodny repertuar. Nic tu nie jest przekombinowane, nie ma taniego efekciarstwa, nie ma lania wody. Dwa pierwsze numery – „Titan” i „One Of You” – to motoryczne rockowe piosenki oparte na chwytliwych motywach, zaśpiewane przez Jędrzeja Skibę. Jest tu moc gitarowych fraz, jest różnorodność brzmień, są klimatyczne tła klawiszowe i nośne refreny. Dobrze się tego słucha, bo każdy element układanki jest na właściwym miejscu, wszystko w odpowiednich dawkach i proporcjach, skomponowane, zaaranżowane i zagrane z olbrzymim wyczuciem. Nawet wieńczące „One of You” efektowne solówki skrzypiec i saksofonu nie dają wrażenia przeładowania. To prawdziwe wisienki na torcie tej bardzo udanej kompozycji.

Po pierwszych dziesięciu minutach album zaczyna się nieco wyciszać i poszerzać paletę barw i nastrojów. Zmienia się również człowiek przy mikrofonie. Za wokale w „Castaway” (zaskakujące połączenie elektro-ballady z elementami reagge) i w „Deux” odpowiada Łukasz Szuba. W drugiej połowie płyty pojawiają się następne ballady (lekkie, optymistyczne „Human Cartoon”, znów z wokalem Skiby) i motoryczne numery („Fiasco”), ale też trzy utwory instrumentalne, które również pokazują różne twarze artysty. „Eurydice” to połączenie mrocznej elektroniki i łagodnych motywów gitarowych, a „Annuciation” przynosi bodaj najzadziorniejsze (niemalże progmetalowe) fragmenty na całym albumie. Całość zamyka „Quintans”, najdłuższy na płycie, blisko siedmiominutowy instrumental, cieszący ucho niespiesznym, dostojnym tempem, wyrazistą partią basu Arka Suchary, świetnymi, niewymuszonymi motywami gitary Odoja i dobrze wkomponowaną solówką Jana Swatona na Electronic Wind Instrument (EWI).

W sferę tekstową nie będę się specjalnie zagłębiał, bo to koncept album oparty na motywach powieści „Fiasko” Stanisława Lema, więc trzeba by przygotować osobny esej na ten temat. A można przecież po prostu, niejako przy okazji, przypomnieć sobie ostatnią fabułę mistrza science-fiction. Na pewno nie będzie to czas stracony.

„Fiasko” to płyta z jednej strony ciesząca ucho debiutanckim entuzjazmem, z drugiej imponująca dojrzałością. Odoj zadbał o wszystkie detale potrzebne do tego, aby nagrać udany album. Napisał interesujący, zróżnicowany, ale osadzony w ramach gatunku i nastroju repertuar, pomysłowo i precyzyjnie go zaaranżował, zaprosił do współpracy właściwych muzyków i dopiął swego. Wierzę, że to dopiero początek, bo „Fiasko” to niewątpliwie ciekawy fundament pod dalszą działalność. Wierzę, że Roman Odoj jako twórca i wszechstronny gitarzysta będzie się rozwijał i najdalej za dwa lata ujawni się z kolejną równie dobrą (a może jeszcze lepszą?) płytą.

Maurycy Nowakowski

Po raz pierwszy piszemy w naszym serwisie o gitarzyście i kompozytorze Romanie Odoju, warto zatem kilka słów poświęcić mu we wstępie. Na co dzień uczy matematyki oraz gry na gitarze w Młodzieżowym Studium Muzyki Rozrywkowej w Oleśnie. Swoją przygodę z muzyką rozpoczął w 2008 roku wraz z Mariuszem Brysiem. W tym czasie poznał też basistę Arkadiusza Sucharę, który zaprosił go do swojego projektu ASformation i w nim gra do dzisiaj. Przez kilka lat współtworzył i grał z synth popowym zespołem DiPamp. Jednak mimo już sporego muzycznego doświadczenia artysta dopiero niedawno zadebiutował swoją solową płytą zatytułowaną Fiasko.

To koncept album zainspirowany ostatnią powieścią Stanisława Lema o takim właśnie tytule. Z konceptem współgra też stosowna okładka. Na tym solowym debiucie Odoj jawi się jako bardzo inteligentny i wszechstronny kompozytor, który potrafi poflirtować z rockiem, jazzem, popem, rockiem elektronicznym, funkiem, reggae, ambientem, trip hopem i pewnie czymś tam jeszcze, wszak wymieniłem tylko te najbardziej rzucające się w uszy tropy.

Największą siłą płyty są naprawdę dobre piosenki. Przykładem niech będzie otwierający album Titan, dobrze napisany rockowy utwór z bardzo fajną, luźną, jakby funkującą formą i nośnym refrenem, z dorzuconym jazzowym posmakiem, spuentowany do tego ciekawym gitarowym solo Odoja. Jeszcze bardziej wżera się w głowę następny One Of You z Hammondowymi tematami ale i zwieńczeniem przepełnionym gitarowymi, skrzypcowymi i saksofonowymi popisami.

Wraz z następnym Castaway przenosimy się już w inne, bardziej stonowane rejony, choć i sama kompozycja może zaskoczyć przez moment stylistyką reggae. Deux to już mocno elektroniczna ballada z trip hopowymi wtrętami. Eurydice przynosi pierwszy z trzech instrumentali, nieco gitarowo-ambientowy i silnie ilustracyjny. W zupełnie inny świat wprowadza natomiast też instrumentalny Annunciation, chwilami rozpędzony, wręcz progresywno metalowy. Trzecia z kompozycji bez wokalu, Quintans, najdłuższa w zestawie i wieńcząca album, oferuje różne gitarowe figury Odoja wpisane w spokojnie snujący się rytm. Zaciekawić w nim powinno solo Jana Swatona na EWI oraz kosmiczny nieco finał całości. Między te trzy instrumentalne rzeczy wpasowano jeszcze dwie piosenki. Bardzo pogodny muzycznie Human Cartoon, w którym śpiewający Jędrzej Skiba przypomina mi chwilami… Tima Bownessa. Trudno też w tym utworze pominąć bardzo ładne solowe figury saksofonu oraz gitary grającej iście progresywnie. Tytułowa kompozycja, o wiele żywsza od Human Cartoon, pozostaje niewątpliwie w pamięci po powtarzanej w refrenie frazie Whatever You say it’s not enough now…

Bardzo ciekawy debiut pokazujący dużą pomysłowość i wrażliwość muzyczną artysty, może jeszcze niezbyt spójny (czuć w nim chęć wyrzucenia z siebie różnorakich pomysłów), niemniej warty uwagi i posłuchania.

Mariusz Danielak



https://mlwz.pl/felietony-i-relacje/22408-roman-odoj-niepowtarzalna-wrazliwosc



Roman Odoj is a Polish guitarist, entirely unknown to me before I got this album, titled Fiasko. Now, solo albums by guitar players tend to give expectations, but this is not a flashy guitar album with finger-fast playing, and neither is it an album with endless jazzy noodling. Instead, we get a varied album with modern and song-based melodic prog with a variety of influences (and a host of guests, some of which I did actually know). Let's go through the songs.

Titan opens with sounds of wind, slightly Orientally flavoured guitar. There is a cool funky bass, and a very good singer with a slightly melancholy voice. This is a driving rock song that vaguely reminds me of Porcupine Tree. Halfway there are spacey synths and some sound effects from a space program after which we launch into a jazzy interlude with electric piano and fusion guitar in the second half. Super cool.

One Of You is a mid-tempo song with a chorus that might be radio compatible. There's a heavier edge in some instrumental lines, but mostly it is a gentle piece. I might say ballad-like. Very nice with the addition of violin and saxophone at the end.

Castaway opens with a string section and calm vocals (I am reminded of Broadway musicals such as Phantom Of The Opera), gradually developing into something more swinging by adding dance rhythms, but in the long run the song is rather lame and a bit repetitive. Might appeal to a wider audience, but I doubt that this song is really something for progheads.

Deux is another introspective song. On one hand I hear Pink Floyd-moods, on the other side it also reminds me of title songs for a James Bond movie...

Taking its title from Greek mythology, Eurydice (a nymph who was the wife of Orpheus) starts with vague sounds, quiet guitars. It's a bit like No-Man maybe. One might nearly categorize the quiet guitar with soundscapes as new age! I assume that this instrumental piece is meant to symbolize Orpheus' journey into the underworld?

Next is the dreamy Human Cartoon. This song has a fusion flair, but it is a calm ballad with a lengthy saxophone solo accompanied by piano in the middle.

The relatively short instrumental piece Annunciation brings something entirely different. Here we have flashy progmetal with fiery guitar work and a busy, riffy rhythm section. This was probably what I would have expected from a guitarist's album, but to be honest I am quite pleased how this CD turned out. However, Roman shows that he is fully capable to show some muscle and I hope he does so more often in the future!

The title track tends towards new art-rock (think Porcupine Tree, Riverside, etc.). As fits with this style, the music is quite moody, starting with guitar and eerie synths and dark singing (one of the few occasions that a slight Eastern-European accent is audible, by the way). I think there is also a hunch of mid-phase Rush here. Interestingly, there is a quasi-bass solo halfway through with some vague contributions from the other instruments before the song picks up again with a guitar solo.

The longest track (but still, not even 7 minutes) is closer Quintans. It is an instrumental, again with some Floyd-like influences, but also a progmetal edge with a nudge of Porcupine Tree also. There is a nice synth solo halfway into the track, soundwise reminding me a bit of Jan Hammer, but in his jazziest mode. The ending with bleeping and blubbering synths and other industrial sounds could have done otherwise for all I care, but whatever.

To make a cheap play of word on the title - this CD is not a “fiasco” at all. I like it a lot and saw myself playing it over and over again for the past two weeks.

Carsten



..::TRACK-LIST::..

1. Titan 5:44
2. One Of You 5:55
3. Castaway 4:24
4. Deux 5:11
5. Eurydice 3:27
6. Human Cartoon 4:10
7. Annunciation 3:24
8. Fiasco 6:28
9. Quintans 6:50



..::OBSADA::..

Łukasz Szuba i Jędrek Skiba - voc
Arkadiusz Suchara - bass guitar
Darek Gola - drums
Maciej Caputa (Amarok, Colin Bass, Cereus) - keyboard
Robert Gajgier (Division by Zero) - keyboard
Adam Kozubek - keyboard
Paulina Obstój (Mr. Gil, Believe, Di Pamp) - cello
Marcin Skaba - violin
Jan Swaton (Jarecki, Bednarek) - saxophone
Łukasz Zgoda (Bednarek) - saxophone
Jakub Mokrzysiak - mix, production and electronics
Paweł 'Bemol' Ładniak - mastering




https://www.youtube.com/watch?v=kEfEZU-UgiQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Nasze przeżycia są jak sekwencje z filmu, którego kadry zostają w pamięci, wplatają się w pajęczynę wspomnień, są okruchem zwierciadła odbijającego fragmenty przeszłości. Myśli tworzą silny fundament dla czynów. Emocje wchodzą w symbiozę z uczuciami. Ale człowiek to skomplikowana istota, nie potrafi podążać przez życie prostymi ścieżkami, ulega swoim słabościom. Daje się pokonać podstępnym szeptom. Pozwala się uwieść pokusie niestałości. Odnajduje w sobie żądze odkrywcy. Co zwycięży w wielkim wyścigu życia, co rozkruszy wszelkie wątpliwości? Czy naprawdę wiemy, ile warte są ideały, uczucia i prawda? Cóż znaczą te słowa? Jak mocno regulują nurt relacji międzyludzkich?

Mark Twain kiedyś powiedział: „Każdy człowiek jest jak Księżyc. Ma swoją drugą stronę, której nie pokazuje nikomu...”. To prawda. Tajemnica kusi sto razy bardziej, niż to co wiemy. Dlatego część „srebrnego globu naszych marzeń” musi być szczelnie ukryta. Relacje międzyludzkie są często bardzo zawikłane i to człowiek plącze owe nitki i rozrywa przędzę. Ale i tak, nawet najbardziej skomplikowane więzy są nam potrzebne. Dlaczego? Zacytuję słynnego pisarza Guy de Maupassant’a: „Spotkania z ludźmi czynią życie warte przeżycia...”.

To jak postrzega ten problem Krzysztof Lepiarczyk jest zaszyfrowane w tekstach i muzyce na nowym albumie grupy Loonypark pt. „Strange Thoughts”. Cykl życia i fazy księżyca. Miłość i nadzieja, pożegnania i dar przebaczenia. To wszystko jest pretekstem do utkania pajęczyny dźwięków i odpowiedzią na tysiące pytań.

Data premiery płyty przypada na 1 lipca tego roku. Zostanie wydana nakładem Lynx Music. Krzysztof Lepiarczyk sprawuje pieczę nad całością, jego są kompozycje i zasiada przy instrumentach klawiszowych. Przy mikrofonie znalazła się ponownie Sabina Godula-Zając, Piotr Lipka gra na basie, Grzegorz Fieber na perkusji, a na gitarze - Adrian Gwoździowski.

Nagranie „The Shades Of Darkness” otwiera cykl dziewięciu utworów tworzących tę płytę. Potężne wejście wsparte mocną orkiestracją i wyrazistą perkusją przechodzi w spokojny wokal o nieco mrocznej aurze. Pomiędzy sekwencjami wokalnymi pojawiają się niezmiernie ciekawe partie klawiszy i gitary. Kropla elektronicznego szaleństwa i krótka solówka w wykonaniu Adriana ubarwiają całość. Krzysztof Lepiarczyk lubi zaskakiwać słuchacza tym, co będzie w następnym takcie. Jest niczym malarz - nieprzewidywalny w swoich fantazjach, oryginalny w formie. Taki był też na ostatnim albumie Loonypark - „The 7th Dew” czy też na „Deep Space Eight”.

„Carnival Swirl” łączy ze sobą dwa światy - eteryczny, rozdzwoniony temat zwrotki z emocjami refrenu. Tancerka wspina się na opuszkach palców, obracając się w takt muzyki z pozytywki, po czym zamienia się w zmysłowego wampa w czarnym, obcisłym uniformie. Sabina Godula-Zając wyraża nastrój modulacją głosu, zmianą tempa i ekspresji. Klawesynowa stylizacja klawiszy przeistacza się w energiczny, rockowy akompaniament. Gitarowa solówka dodaje całości pikanterii.

„What If” to dziewięciominutowa kompozycja ze świetną pracą sekcji rytmicznej, nadającej charakteru tej kompozycji. Gitarowe riffy wplatają się w rozbudowane frazy refrenu, który co chwila zmienia swoje oblicze niczym kameleon. Klawiszowe solówki Krzyszofa wklejone są w zgrabny kolaż wokalu i strunowych tonów.

„Raw War” to jedna z najbardziej energetycznych i drapieżnych kompozycji. Wokal kojarzy się z zespołem Karnataka (i jego nową wokalistką Sertari). Sporo tu elektroniki, dialogów pomiędzy instrumentami, przytłumionych szaleństw gitary i eksplodujących bębnów.

„Opium” to hipnoza wbudowana w pejzaż wymalowany uczuciami i kawałkami wspomnień. Spokojny i piękny to utwór - jeden z moich faworytów na tym albumie. Piękno tej kompozycji buduje brzmienie fortepianu, subtelne talerze i wyważony śpiew Sabiny. W połowie utworu wkracza dostojna gitara. Lecz to tylko furtka do drugiej części ozdobionej drżącym motywem klawiszy zapętlonych w sennej, nostalgicznej opowieści. Ten powtarzający się wątek zniewala jak opary opium.

„Strange Thoughts” to kompozycja tytułowa i jedna z najpiękniejszych, jakie zostały uwiecznione na tej płycie. Melodyjny temat przewodni, barwne plamy brzmień zmieniających się podobnie do układów gwiazd i konstelacji, melancholia wkradająca się niczym złodziej w zaułki przedmieścia - to główne walory, ogromna siła tkwiąca w tej fenomenalnej kompozycji.

Nie ma dymu bez ognia, ani albumu bez kawałka o znamionach predysponujących do kandydowania na listy przebojów. Tym razem jest to szalony „Eyes Wide Open”. Dawka elektroniki, kilka kropli subtelności, mała doza energii... Może to recepta na sukces? Zobaczymy.

Jednak już następny utwór, „The Lightness Of The Wind”, pokazuje, że Krzysztof Lepiarczyk nie ulega modom i trendom. Idzie konsekwentnie swoją ścieżką, ma swój styl i ambicje ujęcia słuchacza w ryzy zaskakujących harmonii, nowych rozwiązań i estetycznej niepewności. Perkusja wytycza kierunek zmieniającym się dźwiękom. Nakłada na wokal i gitary jarzmo rytmu. Jest lontem zapalającym wiązkę dynamitu.

Czterominutowy „The Flame” jest zakończeniem płyty pełnym romantyzmu i emocji z najbardziej zmysłowym wokalem na tym albumie. To utwór kołyszący, balladowy i piękny. Można się nim delektować niczym zapachem łąki pełnej wonnych kwiatów maciejki i hyzopu. To tęsknota zaklęta w dźwięki czyste niczym brylant i żar miłości zatopiony w lodzie smutku.

Zespół Loonypark znów obdarował swoich fanów świetną płytą. Słucha się jej z wielką przyjemnością. Życie i problemy relacji pomiędzy dwojgiem ludzi były zawsze niezmiernie ważnym i trudnym tematem. Okazuje się jednak, że można go zamknąć w szkatule dźwięków niczym cenną perłę, obudować koronkowym rytmem, spleść z najszlachetniejszym kruszcem muzyki i zamienić w prawdziwy skarb.

Olga Walkiewicz


Śledzę poczynania Krzysztofa Lepiarczyka od lat recenzując na naszych łamach kolejne wydawnictwa, zarówno te podpisane jego nazwiskiem (już pięć albumów), jak i te pod szyldem Loonypark. W tym roku ukazał się siódmy album jego projektu, który przynosi chyba najbardziej przełomowe zmiany w stylistycznym obrazie formacji. Czy to udana wolta? O tym za chwilę.

Loonypark stworzył swoją neoprogresywną niszę budując ją zwykle na nostalgicznych, zwykle melancholijnych i niespiesznych kompozycjach zaśpiewanych kobiecym, jednak niskim głosem Sabiny Goduli-Zając (za wyjątkiem płyty, Deep Space Eight, na której zastąpiła ją Magda Grodecka). Już jednak ostatni album, The 7th Dew, poczynił pewne kroki, w kierunku mocniejszego brzmienia. Zatem muzyka zawarta na Strange Thoughts wydaje się być efektem pewnej ewolucji. Wzmocnił ją niejako nowy gitarzysta Loonypark, Adrian Gwoździowski, który zastąpił Piotra Grodeckiego.

Efektem tego jest najcięższa płyta w dyskografii Loonypark. Z dużą ilością mocnego, riffowego, wręcz metalowego grania. Usłyszeć to już można w otwierających płytę kompozycjach The Shades of a Darkness, Carnival Swirl i What If?. Albo w Eyes Wide Open, w której gitarowe figury najpierw są niezwykle surowe i brudne, a potem, jak na Loonypark, wręcz „rozkrzyczane”. To absolutna nowość dla stylu projektu. I to generalnie trzeba pochwalić, bo poszukiwanie i dążenie do zmian w swoim muzycznym wizerunku jest zawsze cenne i warte zauważenia. Podobnie jak wielowątkowość utworów, nawet tych o niezbyt długiej formie.

Szkoda jednak, że tym razem nie przeniosło się to – przynajmniej w moim odczuciu – na większą atrakcyjność materiału. Wspomniany, prawie dziesięciominutowy The Shades of a Darkness już pod koniec nuży powtarzalnym, tworzącym pewien trans motywem. Żeby nie było, iż mam jakąś niechęć do „powtarzalności”. Na „zapętlonym”, klawiszowym motywie oparte jest Opium, fakt że spokojniejsze, ale jego transowość i hipnotyczność dodaje jakości. Czasami przeszkadza mi sklejenie, jakby nieprzystających do siebie, elementów. Jak subtelności i pewnej industrialności w Raw/waR.

A co podoba mi się tu najbardziej? Świetny numer Carnival Swirl, z onirycznym, leniwym początkiem i energetycznym refrenem z „gospelowym” posmakiem, położonym na intensywnej i wyrazistej sekcji rytmicznej i zadziornej gitarze, skontrowanej w pewnym momencie luźnym, melodyjnym, gitarowym solo, już w innym tempie. Ponadto, ładnie się ten album kończy – uroczą balladą The Flame, nieco w stylu „starszego” Loonypark. Trochę nierówna to płyta. I nieco za długa, choć kierunek zmian słuszny. Mimo to polecam te „dziwne myśli” o – jak napisano w promocyjnym materiale - miłości, nadziei, dojrzałym przebaczaniu oraz pożegnaniach z przeszłością…

Mariusz Danielak


LOONYPARK a sound that goes a little below conventional prog by bringing very interesting prog metal spaces with the new guitarist.
'The Shades of a Darkness' nervous intro with expressive orchestration bringing Sabina's entry to languorous pop- rock; modern Adrian's electro and solo break for a sound reminiscent of MILLENIUM; the finale with a heady riff with Christopher releasing a languorous, hovering solo. "Carnival Swirl" harpsichord intro, ethereal verse, fresh cheerful chorus at the antipodes for a melodic title; the guitar solo shows the remarkable touch starting very high, sensitive; final oppressive drums and ethereal synth pads. "What If?" » with a half-heavy riff on those of the first JETHRO TULL, memory; Peter on bass sets the tone while Christopher amplifies the electro 80 side; halfway through the endless solo, all in softness, sensitivity, emotion; a soft finale with metronomic piano and soft air from the synths. "Raw/waR" spatial, symphonic intro, consensual verse before a nervous, heavy wave chorus! Sertari the new voice of KARNATAKA lends his strong voice, the variation is on a guitar slide then a sharp electronic solo.

"Opium" repetitive piano intro then a few cymbals imprint a hypnotic tune; the saturating synth creates the oxymoron and pricks the ear; the new age air, alkaline, ah this latent atmosphere at 2'30''? A redundant air that embeds itself in the head like a drug. "Strange Thoughts" solemn intro where I find similarities with the work of Ryszard from MILLENIUM; softness and meditative reflection, a bit of FLEETWOOD MAC for the ballad side, a bit of ALAN PARSONS PROJECT, a bit of spleen and a very beautiful solo after Sabina's high vocal; simple, effective until the last second. "Eyes Wide Open" with the proven electro intro that denotes the heavy riff even more; dancing, riff on a very good groovy TOTO, a surprising SNIFF N THE TEARS; the break with Christopher who releases a stunning synth solo, melodic then nasty, stunning; go yet another with piano and keyboard in the background, the composition becomes progressive musical art, the most beautiful title that loses us in the meanders. Mid-tempo "The Lightness of the Wind" reminding me of RUSH, a romantic nursery rhyme ballad; inventive percussion brings the album's guitar solo, breathtaking Adrian; agreed melodic air without these lunar derivations which give a surprising power; a last twirling synth solo before "The Flame" when I start to tame the voice, well done, not so linear; on Céline DION in marshmallow, romance and delicacy; a slow ballad to wrap up at the time when we had the right, a title that comes to close this album much more complex than it seems.

LOONYPARK offers a new musical concept with varied and numerous melodic titles and progressive drifts.

alainPP



..::TRACK-LIST::..

1. The Shades of a Darkness 9:36
2. Carnival Swirl 7:17
3. What If? 9:41
4. Raw / War 5:06
5. Opium 5:33
6. Strange Thoughts 6:06
7. Eyes Wide Open 6:27
8. The Lightness Of The Wind 5:43
9. The Flame 4:04



..::OBSADA::..

Vocals, Lyrics By - Sabina Godula-Zając
Guitar [Guitars], Mixed By - Adrian Gwoździowski
Keyboards, Programmed By [Programming], Arranged By [Arrangements], Edited By, Music By, Producer [Produced By] - Krzysztof Lepiarczyk
Bass - Piotr Lipka
Drums - Grzegorz Fieber




https://www.youtube.com/watch?v=z5FjXIXfiO4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Nasze przeżycia są jak sekwencje z filmu, którego kadry zostają w pamięci, wplatają się w pajęczynę wspomnień, są okruchem zwierciadła odbijającego fragmenty przeszłości. Myśli tworzą silny fundament dla czynów. Emocje wchodzą w symbiozę z uczuciami. Ale człowiek to skomplikowana istota, nie potrafi podążać przez życie prostymi ścieżkami, ulega swoim słabościom. Daje się pokonać podstępnym szeptom. Pozwala się uwieść pokusie niestałości. Odnajduje w sobie żądze odkrywcy. Co zwycięży w wielkim wyścigu życia, co rozkruszy wszelkie wątpliwości? Czy naprawdę wiemy, ile warte są ideały, uczucia i prawda? Cóż znaczą te słowa? Jak mocno regulują nurt relacji międzyludzkich?

Mark Twain kiedyś powiedział: „Każdy człowiek jest jak Księżyc. Ma swoją drugą stronę, której nie pokazuje nikomu...”. To prawda. Tajemnica kusi sto razy bardziej, niż to co wiemy. Dlatego część „srebrnego globu naszych marzeń” musi być szczelnie ukryta. Relacje międzyludzkie są często bardzo zawikłane i to człowiek plącze owe nitki i rozrywa przędzę. Ale i tak, nawet najbardziej skomplikowane więzy są nam potrzebne. Dlaczego? Zacytuję słynnego pisarza Guy de Maupassant’a: „Spotkania z ludźmi czynią życie warte przeżycia...”.

To jak postrzega ten problem Krzysztof Lepiarczyk jest zaszyfrowane w tekstach i muzyce na nowym albumie grupy Loonypark pt. „Strange Thoughts”. Cykl życia i fazy księżyca. Miłość i nadzieja, pożegnania i dar przebaczenia. To wszystko jest pretekstem do utkania pajęczyny dźwięków i odpowiedzią na tysiące pytań.

Data premiery płyty przypada na 1 lipca tego roku. Zostanie wydana nakładem Lynx Music. Krzysztof Lepiarczyk sprawuje pieczę nad całością, jego są kompozycje i zasiada przy instrumentach klawiszowych. Przy mikrofonie znalazła się ponownie Sabina Godula-Zając, Piotr Lipka gra na basie, Grzegorz Fieber na perkusji, a na gitarze - Adrian Gwoździowski.

Nagranie „The Shades Of Darkness” otwiera cykl dziewięciu utworów tworzących tę płytę. Potężne wejście wsparte mocną orkiestracją i wyrazistą perkusją przechodzi w spokojny wokal o nieco mrocznej aurze. Pomiędzy sekwencjami wokalnymi pojawiają się niezmiernie ciekawe partie klawiszy i gitary. Kropla elektronicznego szaleństwa i krótka solówka w wykonaniu Adriana ubarwiają całość. Krzysztof Lepiarczyk lubi zaskakiwać słuchacza tym, co będzie w następnym takcie. Jest niczym malarz - nieprzewidywalny w swoich fantazjach, oryginalny w formie. Taki był też na ostatnim albumie Loonypark - „The 7th Dew” czy też na „Deep Space Eight”.

„Carnival Swirl” łączy ze sobą dwa światy - eteryczny, rozdzwoniony temat zwrotki z emocjami refrenu. Tancerka wspina się na opuszkach palców, obracając się w takt muzyki z pozytywki, po czym zamienia się w zmysłowego wampa w czarnym, obcisłym uniformie. Sabina Godula-Zając wyraża nastrój modulacją głosu, zmianą tempa i ekspresji. Klawesynowa stylizacja klawiszy przeistacza się w energiczny, rockowy akompaniament. Gitarowa solówka dodaje całości pikanterii.

„What If” to dziewięciominutowa kompozycja ze świetną pracą sekcji rytmicznej, nadającej charakteru tej kompozycji. Gitarowe riffy wplatają się w rozbudowane frazy refrenu, który co chwila zmienia swoje oblicze niczym kameleon. Klawiszowe solówki Krzyszofa wklejone są w zgrabny kolaż wokalu i strunowych tonów.

„Raw War” to jedna z najbardziej energetycznych i drapieżnych kompozycji. Wokal kojarzy się z zespołem Karnataka (i jego nową wokalistką Sertari). Sporo tu elektroniki, dialogów pomiędzy instrumentami, przytłumionych szaleństw gitary i eksplodujących bębnów.

„Opium” to hipnoza wbudowana w pejzaż wymalowany uczuciami i kawałkami wspomnień. Spokojny i piękny to utwór - jeden z moich faworytów na tym albumie. Piękno tej kompozycji buduje brzmienie fortepianu, subtelne talerze i wyważony śpiew Sabiny. W połowie utworu wkracza dostojna gitara. Lecz to tylko furtka do drugiej części ozdobionej drżącym motywem klawiszy zapętlonych w sennej, nostalgicznej opowieści. Ten powtarzający się wątek zniewala jak opary opium.

„Strange Thoughts” to kompozycja tytułowa i jedna z najpiękniejszych, jakie zostały uwiecznione na tej płycie. Melodyjny temat przewodni, barwne plamy brzmień zmieniających się podobnie do układów gwiazd i konstelacji, melancholia wkradająca się niczym złodziej w zaułki przedmieścia - to główne walory, ogromna siła tkwiąca w tej fenomenalnej kompozycji.

Nie ma dymu bez ognia, ani albumu bez kawałka o znamionach predysponujących do kandydowania na listy przebojów. Tym razem jest to szalony „Eyes Wide Open”. Dawka elektroniki, kilka kropli subtelności, mała doza energii... Może to recepta na sukces? Zobaczymy.

Jednak już następny utwór, „The Lightness Of The Wind”, pokazuje, że Krzysztof Lepiarczyk nie ulega modom i trendom. Idzie konsekwentnie swoją ścieżką, ma swój styl i ambicje ujęcia słuchacza w ryzy zaskakujących harmonii, nowych rozwiązań i estetycznej niepewności. Perkusja wytycza kierunek zmieniającym się dźwiękom. Nakłada na wokal i gitary jarzmo rytmu. Jest lontem zapalającym wiązkę dynamitu.

Czterominutowy „The Flame” jest zakończeniem płyty pełnym romantyzmu i emocji z najbardziej zmysłowym wokalem na tym albumie. To utwór kołyszący, balladowy i piękny. Można się nim delektować niczym zapachem łąki pełnej wonnych kwiatów maciejki i hyzopu. To tęsknota zaklęta w dźwięki czyste niczym brylant i żar miłości zatopiony w lodzie smutku.

Zespół Loonypark znów obdarował swoich fanów świetną płytą. Słucha się jej z wielką przyjemnością. Życie i problemy relacji pomiędzy dwojgiem ludzi były zawsze niezmiernie ważnym i trudnym tematem. Okazuje się jednak, że można go zamknąć w szkatule dźwięków niczym cenną perłę, obudować koronkowym rytmem, spleść z najszlachetniejszym kruszcem muzyki i zamienić w prawdziwy skarb.

Olga Walkiewicz


Śledzę poczynania Krzysztofa Lepiarczyka od lat recenzując na naszych łamach kolejne wydawnictwa, zarówno te podpisane jego nazwiskiem (już pięć albumów), jak i te pod szyldem Loonypark. W tym roku ukazał się siódmy album jego projektu, który przynosi chyba najbardziej przełomowe zmiany w stylistycznym obrazie formacji. Czy to udana wolta? O tym za chwilę.

Loonypark stworzył swoją neoprogresywną niszę budując ją zwykle na nostalgicznych, zwykle melancholijnych i niespiesznych kompozycjach zaśpiewanych kobiecym, jednak niskim głosem Sabiny Goduli-Zając (za wyjątkiem płyty, Deep Space Eight, na której zastąpiła ją Magda Grodecka). Już jednak ostatni album, The 7th Dew, poczynił pewne kroki, w kierunku mocniejszego brzmienia. Zatem muzyka zawarta na Strange Thoughts wydaje się być efektem pewnej ewolucji. Wzmocnił ją niejako nowy gitarzysta Loonypark, Adrian Gwoździowski, który zastąpił Piotra Grodeckiego.

Efektem tego jest najcięższa płyta w dyskografii Loonypark. Z dużą ilością mocnego, riffowego, wręcz metalowego grania. Usłyszeć to już można w otwierających płytę kompozycjach The Shades of a Darkness, Carnival Swirl i What If?. Albo w Eyes Wide Open, w której gitarowe figury najpierw są niezwykle surowe i brudne, a potem, jak na Loonypark, wręcz „rozkrzyczane”. To absolutna nowość dla stylu projektu. I to generalnie trzeba pochwalić, bo poszukiwanie i dążenie do zmian w swoim muzycznym wizerunku jest zawsze cenne i warte zauważenia. Podobnie jak wielowątkowość utworów, nawet tych o niezbyt długiej formie.

Szkoda jednak, że tym razem nie przeniosło się to – przynajmniej w moim odczuciu – na większą atrakcyjność materiału. Wspomniany, prawie dziesięciominutowy The Shades of a Darkness już pod koniec nuży powtarzalnym, tworzącym pewien trans motywem. Żeby nie było, iż mam jakąś niechęć do „powtarzalności”. Na „zapętlonym”, klawiszowym motywie oparte jest Opium, fakt że spokojniejsze, ale jego transowość i hipnotyczność dodaje jakości. Czasami przeszkadza mi sklejenie, jakby nieprzystających do siebie, elementów. Jak subtelności i pewnej industrialności w Raw/waR.

A co podoba mi się tu najbardziej? Świetny numer Carnival Swirl, z onirycznym, leniwym początkiem i energetycznym refrenem z „gospelowym” posmakiem, położonym na intensywnej i wyrazistej sekcji rytmicznej i zadziornej gitarze, skontrowanej w pewnym momencie luźnym, melodyjnym, gitarowym solo, już w innym tempie. Ponadto, ładnie się ten album kończy – uroczą balladą The Flame, nieco w stylu „starszego” Loonypark. Trochę nierówna to płyta. I nieco za długa, choć kierunek zmian słuszny. Mimo to polecam te „dziwne myśli” o – jak napisano w promocyjnym materiale - miłości, nadziei, dojrzałym przebaczaniu oraz pożegnaniach z przeszłością…

Mariusz Danielak


LOONYPARK a sound that goes a little below conventional prog by bringing very interesting prog metal spaces with the new guitarist.
'The Shades of a Darkness' nervous intro with expressive orchestration bringing Sabina's entry to languorous pop- rock; modern Adrian's electro and solo break for a sound reminiscent of MILLENIUM; the finale with a heady riff with Christopher releasing a languorous, hovering solo. "Carnival Swirl" harpsichord intro, ethereal verse, fresh cheerful chorus at the antipodes for a melodic title; the guitar solo shows the remarkable touch starting very high, sensitive; final oppressive drums and ethereal synth pads. "What If?" » with a half-heavy riff on those of the first JETHRO TULL, memory; Peter on bass sets the tone while Christopher amplifies the electro 80 side; halfway through the endless solo, all in softness, sensitivity, emotion; a soft finale with metronomic piano and soft air from the synths. "Raw/waR" spatial, symphonic intro, consensual verse before a nervous, heavy wave chorus! Sertari the new voice of KARNATAKA lends his strong voice, the variation is on a guitar slide then a sharp electronic solo.

"Opium" repetitive piano intro then a few cymbals imprint a hypnotic tune; the saturating synth creates the oxymoron and pricks the ear; the new age air, alkaline, ah this latent atmosphere at 2'30''? A redundant air that embeds itself in the head like a drug. "Strange Thoughts" solemn intro where I find similarities with the work of Ryszard from MILLENIUM; softness and meditative reflection, a bit of FLEETWOOD MAC for the ballad side, a bit of ALAN PARSONS PROJECT, a bit of spleen and a very beautiful solo after Sabina's high vocal; simple, effective until the last second. "Eyes Wide Open" with the proven electro intro that denotes the heavy riff even more; dancing, riff on a very good groovy TOTO, a surprising SNIFF N THE TEARS; the break with Christopher who releases a stunning synth solo, melodic then nasty, stunning; go yet another with piano and keyboard in the background, the composition becomes progressive musical art, the most beautiful title that loses us in the meanders. Mid-tempo "The Lightness of the Wind" reminding me of RUSH, a romantic nursery rhyme ballad; inventive percussion brings the album's guitar solo, breathtaking Adrian; agreed melodic air without these lunar derivations which give a surprising power; a last twirling synth solo before "The Flame" when I start to tame the voice, well done, not so linear; on Céline DION in marshmallow, romance and delicacy; a slow ballad to wrap up at the time when we had the right, a title that comes to close this album much more complex than it seems.

LOONYPARK offers a new musical concept with varied and numerous melodic titles and progressive drifts.

alainPP



..::TRACK-LIST::..

1. The Shades of a Darkness 9:36
2. Carnival Swirl 7:17
3. What If? 9:41
4. Raw / War 5:06
5. Opium 5:33
6. Strange Thoughts 6:06
7. Eyes Wide Open 6:27
8. The Lightness Of The Wind 5:43
9. The Flame 4:04



..::OBSADA::..

Vocals, Lyrics By - Sabina Godula-Zając
Guitar [Guitars], Mixed By - Adrian Gwoździowski
Keyboards, Programmed By [Programming], Arranged By [Arrangements], Edited By, Music By, Producer [Produced By] - Krzysztof Lepiarczyk
Bass - Piotr Lipka
Drums - Grzegorz Fieber




https://www.youtube.com/watch?v=z5FjXIXfiO4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Wydany w atrakcyjnej okładce, dwupłytowy CD zawierający fantastycznie brzmiący i doskonale zagrany 115-minutowy koncert z lipca 1977 roku - profesjonalnie zarejestrowany podczas tournee promującego wydany pół roku wcześniej LP "Wind & Wuthering". To była druga trasa z Philem Collinsem w roli wokalisty i niestety ostatnia ze Steve'em Hackettem na gitarze! Na drugim zestawie bębnów (w miejsce Billa Bruforda) grał już były perkusista Zappy i Weather Report - Chester Thompson. Prawdopodobnie był to najlepiej brzmiący koncert z całej trasy z 1977 roku. Dźwięk jest nieco bardziej naturalny niż na YouTube! Wszyscy muzycy są perfekcyjnie słyszalni i moim zdaniem całość brzmi nie gorzej niż oficjalny "Seconds Out"! Dodatkowo na koniec drugiego CD dołączono trzy tytuły zagrane na tej samej trasie! Wielką zaletą tego 138-minutowego wydawnictwa są unikalne, zdecydowanie progresywne nagrania ze wspomnianego wyżej "Wind & Wuthering", a także znany z rzadkiej EP, "Inside And Out"!

JL


..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Squonk 7:17
2. One For The Wine 11:26
3. Robbery, Assault And Battery 6:32
4. Inside And Out 8:02
5. Firth Of Fifth 9:01
6. The Carpet Crawlers 7:12
7. In That Quiet Earth 4:46
8. Afterglow 4:23
9. I Know What I Like 9:46

CD 2:
1. Eleventh Earl Of Mar 8:10
2. Supper's Ready 25:43
3. Dance On A Volcano 4:56
4. Los Endos 6:09
5. The Lamb Lies Down On Broadway 4:44
6. The Musical Box (Closing Section) 3:19

Bonus Tracks:
6. Myrtle The Mermaid 1:11
7. Your Own Special Way 6:36
8. All In A Mouse's Night 7:30
9. The Knife 3:48



..::OBSADA::..

Bass, Guitar, Pedalboard [Bass Pedal], Backing Vocals - Mike Rutherford
Drums, Percussion - Chester Thompson
Guitar, Pedalboard [Bass Pedal] - Steve Hackett
Keyboards, Guitar, Backing Vocals - Tony Banks
Lead Vocals, Drums, Percussion - Phil Collins




https://www.youtube.com/watch?v=nsgB4bqhkLM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Wydany w atrakcyjnej okładce, dwupłytowy CD zawierający fantastycznie brzmiący i doskonale zagrany 115-minutowy koncert z lipca 1977 roku - profesjonalnie zarejestrowany podczas tournee promującego wydany pół roku wcześniej LP "Wind & Wuthering". To była druga trasa z Philem Collinsem w roli wokalisty i niestety ostatnia ze Steve'em Hackettem na gitarze! Na drugim zestawie bębnów (w miejsce Billa Bruforda) grał już były perkusista Zappy i Weather Report - Chester Thompson. Prawdopodobnie był to najlepiej brzmiący koncert z całej trasy z 1977 roku. Dźwięk jest nieco bardziej naturalny niż na YouTube! Wszyscy muzycy są perfekcyjnie słyszalni i moim zdaniem całość brzmi nie gorzej niż oficjalny "Seconds Out"! Dodatkowo na koniec drugiego CD dołączono trzy tytuły zagrane na tej samej trasie! Wielką zaletą tego 138-minutowego wydawnictwa są unikalne, zdecydowanie progresywne nagrania ze wspomnianego wyżej "Wind & Wuthering", a także znany z rzadkiej EP, "Inside And Out"!

JL



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Squonk 7:17
2. One For The Wine 11:26
3. Robbery, Assault And Battery 6:32
4. Inside And Out 8:02
5. Firth Of Fifth 9:01
6. The Carpet Crawlers 7:12
7. In That Quiet Earth 4:46
8. Afterglow 4:23
9. I Know What I Like 9:46

CD 2:
1. Eleventh Earl Of Mar 8:10
2. Supper's Ready 25:43
3. Dance On A Volcano 4:56
4. Los Endos 6:09
5. The Lamb Lies Down On Broadway 4:44
6. The Musical Box (Closing Section) 3:19

Bonus Tracks:
6. Myrtle The Mermaid 1:11
7. Your Own Special Way 6:36
8. All In A Mouse's Night 7:30
9. The Knife 3:48



..::OBSADA::..

Bass, Guitar, Pedalboard [Bass Pedal], Backing Vocals - Mike Rutherford
Drums, Percussion - Chester Thompson
Guitar, Pedalboard [Bass Pedal] - Steve Hackett
Keyboards, Guitar, Backing Vocals - Tony Banks
Lead Vocals, Drums, Percussion - Phil Collins




https://www.youtube.com/watch?v=nsgB4bqhkLM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

The only album from the French progressive quartet (including one British member) appeared on the market in 1972, and featured English lyrics sung by Ian David Jelfs former guitarist of the UK prog rock formation Circus (of Mel Collins fame).

This rare album balances between Caravan, Traffic and Brian Augger's Trinity, with dominant and powerful Hammond organ sounds, tight rhythm section, jazzy guitar licks (similar to Allan Holdsworth and Robert Fripp)



..::TRACK-LIST::..

1. Let It Get Higher 3:38
2. Summer Song 3:33
3. Ba'Albeck Stone 3:37
4. Out In The Open 3:47
5. Green Star 3:19
6. Tiahnanaco Road 3:07
7. Aledebarente 4:52
8. Mesopotamie Natale 5:38
9. Proxima 2:40



..::OBSADA::..

Guitar, Lead Vocals - Ian Jelfs
Organ, Keyboards, Vocals, Percussion - Michel Coeuriot
Bass Guitar, Percussion, Design - Gilles Papiri
Drums, Percussion - Philippe Combelle




https://www.youtube.com/watch?v=CmRS-VwcjYM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

The only album from the French progressive quartet (including one British member) appeared on the market in 1972, and featured English lyrics sung by Ian David Jelfs former guitarist of the UK prog rock formation Circus (of Mel Collins fame).

This rare album balances between Caravan, Traffic and Brian Augger's Trinity, with dominant and powerful Hammond organ sounds, tight rhythm section, jazzy guitar licks (similar to Allan Holdsworth and Robert Fripp)



..::TRACK-LIST::..

1. Let It Get Higher 3:38
2. Summer Song 3:33
3. Ba'Albeck Stone 3:37
4. Out In The Open 3:47
5. Green Star 3:19
6. Tiahnanaco Road 3:07
7. Aledebarente 4:52
8. Mesopotamie Natale 5:38
9. Proxima 2:40



..::OBSADA::..

Guitar, Lead Vocals - Ian Jelfs
Organ, Keyboards, Vocals, Percussion - Michel Coeuriot
Bass Guitar, Percussion, Design - Gilles Papiri
Drums, Percussion - Philippe Combelle




https://www.youtube.com/watch?v=CmRS-VwcjYM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Muzyczny wir późnych lat 60-tch i wczesnych 70-tych był wielką loterią dla wielu zespołów. Przy odrobinie szczęścia, lub dobrych kontaktach mogły one w pełni rozkwitnąć i zdobyć sławę podczas gdy innym, równie utalentowanym, zabrakło albo wytrzymałości by walczyć z przeciwnościami, albo spasowały gdy oczekiwany sukces nie nadchodził. HARD MEAT z pewnością należał do tej drugiej kategorii, choć jeśli posłuchać ich płyt dojdziemy do wniosku, że nie musieli obawiać się konkurencji, a niezrozumiały brak sukcesu jest jednym z największych rozczarowań tamtych lat. Przynajmniej dla mnie.

Zespół powstał pod koniec 1968 roku w Birmingham z inicjatywy braci Dolan: gitarzysty i wokalisty Michaela i młodszego o rok Steve’a grającego na basie. Obaj byli już doświadczonymi muzykami udzielając się wcześniej w różnych miejscowych kapelach takich jak The Ebony Combo, Jimmy Powell And The Fifth Dimension, czy Cock-a-Hoops. W końcu doszli do wniosku, że czas zrobić coś na własny rachunek. Kiedy dołączył do nich perkusista Mick Carless stało się jasne, że to jest ten moment. Chwilę później muzycy przenieśli się do Kornwalii i szybko przekształcili się w niezwykle mocne acid rockowe trio Hard Meat.

Wybór nazwy był dość dziwny i… problematyczny, o czym mogli się przekonać na starcie swej kariery. Chcąc się wypromować muzycy wysłali do różnych stacji radiowych swoje demo dołączając do nich… kawałki świeżego mięsa mające (w domyśle) nawiązywać do nazwy zespołu. Taki żart. Nie wiadomo kto wpadł na ten pomysł. Pomysł, przyznam dość szalony, który pewnie by wypalił, gdyby nie pech, a raczej niefortunny zbieg okoliczności. Pomysłodawcy nie przewidzieli bowiem… strajku pocztowców, który opóźnił dostawy przesyłek o dobre kilkanaście dni. Proszę sobie teraz wyobrazić miny adresatów, którzy w środku paczki znajdowali cuchnące na kilometr kawałki zepsutego mięsa i kasetę demo z Bogu ducha niewinnym napisem Hard Meat…

Szlifując repertuar w angielskich klubach trio szybko stało się znane dzięki występom otwierającym koncerty znanym w kraju artystom i zespołom takim jak Chuck Berry, Jimi Hendrix, Cream, Jethro Tull… Podczas jednego z takich wieczorów wpadli w oko producentowi muzycznemu, Sandy’emu Robertonowi, który został ich mentorem. On też przedstawił zespół Chrisowi Blackwellowi, z wytwórni Island Records. Panowie od razu załapali nić porozumienia, a jego efekt to szybko wydany singiel „Rain”/ „Burning Up Years”. Strona „A” to wczesny, psychodeliczny klasyk The Beatles (jeden z najbardziej niedocenianych utworów Wielkiej Czwórki) w wersji Hard Meat bardzo spowolniony, choć równie lizergiczny jak oryginał. Z kolei Burnig Up…” to zespołowa kompozycja z fajnym basowym intro, wybuchową gitarą prowadzącą i smyczkami z charakterystycznymi dla zespołu zmianami tempa i głośności. Mała płytka miała być zapowiedzią albumu. Niestety, z niewiadomych do dziś powodów longplay nigdy nie ujrzał światła dziennego. Zawiedzeni muzycy poszli do konkurencji podpisując kontrakt z wytwórnią Warner Brothers, która na przestrzeni jednego roku, wydał im dwa albumy. Pierwszy z nich, „Hard Meat”, trafił do sklepów wczesną wiosną 1970 roku.

Debiut to proto-heavy rock dryfujący w kierunku Grand Funk (na przykład) wzmocniony długimi, porywającymi solówkami ze skłonnościami do improwizowania, z posmakiem wczesnej psychodelii z bogatą orkiestracją, doskonałymi harmoniami, niemal akustycznymi folk rockowymi balladami. Jego złożoność i subtelność zostałyby zapewne później uznane za rock progresywny. Mimo dość zróżnicowanego brzmienia każda z zamieszczonych tu kompozycji napędzana jest miłym glosem Michaela Dolana, a jego zaskakująco doskonała gra na gitarze wspomagana perkusją Micka Carlessa w stylu Keitha Moona bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To dojrzała płyta, której być może pomogły doświadczenia wyniesione z Island sprzed kilku miesięcy.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu utworów dwa to covery z czego szalony „Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)” Dylana z zabójczą melodią i jednym z najlepszych wokali Michaela niezbyt daleko odbiega od oryginału. O wiele bardziej interesującą bestią jest „Run, Shaker Life” Issachara Batesa. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku jeden z najbardziej płodnych amerykańskich poetów należał do chrześcijańskiej sekty Shakers, stąd ten nieco dziwny tytuł. Być może ktoś kojarzy tę piosenkę z wykonania Richie Havensa, która znalazła się na jego płycie „Something Else Again” z 1968 roku tyle, że wersja Hard Meat jest kompletnie inna. Trio przekształciło ją w niezwykle porywającą, psychodeliczną, dziesięciominutową epopeję wspartą rodzajem szybkiego funkowego rytmu, który Deep Purple skutecznie wykorzystał kilka lat później w „You Fool No One”…

Z autorskich kompozycji jedynie „Universal Joint” utknął w psychodelii poprzedniej dekady i na tle pozostałych utworów brzmi nieco przestarzale (mnie to nie przeszkadza, bo jestem fanem takich klimatów), za to pozostałe to już zupełnie inna bajka. Te cztery numery są na różne sposoby proto-progowe. Być może zaskakujące jest to, że sporo tu gitar akustycznych, a sposób w jaki Michael Dolan sprytnie przeplata je z gitarami elektrycznymi jest jednym ze znaków rozpoznawczych brzmienia grupy. Otwierający się ładną akustyczną gitarą „Through A Window” szybko przechodzi w atrakcyjną melodię przypominającą mieszankę angielskiego folk rocka z najbardziej progresywnym Hendrixem. Dużo się tu dzieje (uwielbiam tę wiolonczelę wydobywającą się spod spodu) tym bardziej, że wszystko to napędzane jest szaleńczym bębnieniem, gitarą i słodkim wokalem. Nawiasem mówiąc zawsze byłem ciekawy, dlaczego zespół użył tej piosenki jako tytułu swojego drugiego albumu… Jedyną piosenką, która zbliża się do tego, co dziś nazwalibyśmy riffem jest „Space Between” zbudowana na czymś, co brzmi jak rytm rdzennych Amerykanów z domieszką lizergicznych wpływów, choć całość utrzymana w stonowanym stylu oparta jest na basie i brzmi prawie jak proto-Hawkwind. Powolny „Yesterday, Today And Tomorrow” to jeden z najważniejszych elementów tego setu będący wspaniałą mieszanką psychodelicznych gitar z powściągliwą solówką z użyciem wah wah, melodyjnych, balladowych wokali przypominających „Legend Of A Mind” The Moody Blues, oraz fajnymi zmianami tempa. Utwór pojawił się później jako strona „B” drugiego singla grupy. Kolejna atrakcja to wspaniała ballada „Time Shows No Face” mająca w sobie coś z klimatu piosenki „Cymbaline” Pink Floyd, z gościnnym udziałem Iana Whitemana z Mighty Baby wykonującym piękne jazzowe solo na flecie. Niezwykle nośny, bardzo komercyjny (w dobrym tego słowa znaczeniu) numer i być może stracona szansa na singiel. Niezwykłą rzeczą w tych nagraniach jest to, że się one nie zestarzały – płyta jako całość brzmi świeżo i fascynująco, czego nie zawsze można powiedzieć o wielu klasykach wydanych w 1970 roku.

Druga płyta, „Through A Window”, wyprodukowana tak jak i debiut przez Sandy Robertona, ukazała się w październiku tego samego roku. Tym razem materiał nie był aż tak ciężki, ale zespół nadrobił to bardziej zróżnicowanym brzmieniem zapraszając do studia dodatkowych muzyków: Petera Westbrooka (flet) i Phila Jumpa (instrumenty klawiszowe). Michael Dolan rozszerzył swoją ofertę o 6-cio i 12-to strunowe gitary akustyczne, oraz harmonijkę, zaś w perkusyjnym zestawie Micka Carlessa pojawiły się kastaniety, konga i inne „przeszkadzajki”. I żaden z nagranych tu utworów nie ma ani jednej zbędnej, czy zmarnowanej nutki.

Podobnie jak poprzednik tak i ten album obok własnych kompozycji zawierał trzy covery, z których „Love” Boba Whale’a dzięki wesołym harmoniom, chwytliwemu gitarowemu refrenowi i szerokiemu wykorzystaniu organów przypominających wczesny Uriah Heep wydaje się być najbardziej interesujący. Nie mniej moje serce skradł numer Grahama Bonda, „I Want You”, będący tak naprawdę blues rockowym jamem, w którym cała trójka prezentuje fenomenalną formę. I o ile Michael zagrał tu jedną z najbardziej imponujących swoich solówek, to cichym bohaterem w tym kawałku jest Steve i jego melodyjna linia basu. Być może na tle tej dwójki akustyczna ballada „From The Prison” Jerry’ego Merricka (tak, tak – to jest ta piosenka, którą Richie Havens otworzył festiwal w Woodstock 15 sierpnia 1969 roku) pozornie wydawać się może nudna, ale ja zawsze mam ciarki gdy jej słucham. Niesamowita melodia pozwala odkryć wspaniały głos Michael i nie muszę chyba dodawać, że ta wersją podoba mi się bardziej niż wykonanie Havensa.

Płyta zaczyna się od zaraźliwego, niemal progresywnego utworu „On The Road”, który jest doskonałym przykładem talentów muzyków pokazując jednocześnie ruch w kierunku bardziej standardowego brzmienia napędzanego gitarą elektryczną, chociaż jak się przekonamy pozostałe kompozycje kontynuują akustyczny trend znany z debiutu. Zbudowany na ładnej gitarowej figurze numer wbija się w głowę, a nieco jazzowa sekcja ciągnąca w stronę zespołowej improwizacji jest na tyle interesująca, że chce się tego słuchać dłużej… Powolny „New Day” z nutkami fletu tworzy senną atmosferę i jest jednym z najważniejszych utworów na płycie. Początek brzmi niemal jak wstęp do „Dogs” Pink Floyd, za to w środku mamy świetną jazzową część z kapitalną solówką na gitarze akustycznej… „Smile As You Go Under” i „A Song Of Summer” to nieco bardziej optymistyczne i radosne utwory, z których pierwszy był urokliwą rockową balladą , zaś drugi folk-progresywnym numerem. Oba nagrania ozdobione zostały (po raz kolejny) fajną elektryczną gitarą. Instrumentalny „Freewheel” w zasadzie jest efektowną solówką zagraną na gitarze akustycznej wspomaganą przez chwytliwą partię basu polany sekretnym sosem w postaci finezyjnej gry na bębnach. Album zamyka „The Ballad Of Marmalade Emma And Teddy Grimes”, w której zespół zmierzył się z prawdziwą legendą – dwojgiem znanych włóczęgów z Colchester (miejscowy browar poświęcił nawet piwo Emmi), których historią przez jakiś czas żyła cała Anglia. Szczerze powiedziawszy melodia bardziej pasuje mi do repertuaru grupy The Band, ale była na tyle komercyjna, że została wydana na singlu (ostatnim) w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Cóż, widać, że zespół usilnie potrzebował przeboju, który pozwoliłby mu dalej funkcjonować na rynku. Stało się inaczej i trio rozwiązało się kilka miesięcy później. Z perspektywy czasu patrząc na okładkę tego albumu chciałoby się rzec, że na osłodę zespół zostawił nam wysokie okno, z którego z pewną nutką nostalgii możemy w każdej chwili podziwiać jego muzykę.

I na tym powinienem zakończyć tę historię, gdyby nie to, że w 2022 roku wytwórnia Esoteric wypuściła box „The Space Between The Recordings 1969-1970” zawierający oczyszczone, doskonale brzmiące trzy płyty CD zawierające, obok wymienionych dwóch tytułów, dodatkowy dysk z niewydanym albumem dla Island.

Na początek mamy nagrania singlowe z „Rain „ i „Run, Shaker Life” (skróconym do czterech minut) na czele, oraz rarytas w postaci „czarnego” protest songu „Strange Fruit” rozsławionego przez nieodżałowaną Billie Holiday. Wersja przyzwoita, ale Michael nie ma głosu Billie… Oryginalny materiał brzmi trochę szorstko. Na przykład „Walking Down Up Street” rozwija się w ciekawy sposób, ale aranżacja dętych moim zdaniem jest zbyt wysunięta na pierwszy plan. Sześciominutowy „Burning Up The Years” (strona „B” singla „Rain”) to najciekawszy kawałek z silnym proto-progresywnym klimatem, a prowadzona przez pianino ballada „Don’t Chase Your Tail” z piękną melodią, jest najbardziej dojrzałym utworem i być może kolejną niewykorzystaną szansą na singiel. Ogólnie rzecz biorąc, ta płyta jest intrygującym wglądem w genezę pierwotnego materiału zespołu, nawet jeśli decyzja o jego niewydaniu w 1969 roku była słuszna. Do boxu dołączono 20-stronicową książeczkę z wieloma archiwalnymi zdjęciami i obszernym esejem Steve’a Pilkingtona, który przedstawia historię członków zespołu przed, w trakcie i po Hard Meat. To z niego dowiedziałem się, że cała trójka od dobrych kilku lat gra swoje niesamowite koncerty hen wysoko, w Największej Orkiestrze Świata… To wydawnictwo jest też w dużej mierze świadectwem różnorodności i wielkości wczesnego, brytyjskiego rocka progresywnego. Warto ją mieć na półce!

Zibi



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - The Unreleased Album (1969):
1. Rain (The Beatles cover)
2. Most Likely You Go Your Way, I'll Go Mine (Bob Dylan cover)
3. Liquid Boats
4. Walking Down Up Street
5. Erection
6. Strange Fruit (written-Abel Meeropol)
7. Run Shaker Life
8. Burning Up Years
9. Don't Chase Your Tail

Tracks 2-7, 9 previously unreleased.




https://www.youtube.com/watch?v=XQmGyX7aN_c



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Muzyczny wir późnych lat 60-tch i wczesnych 70-tych był wielką loterią dla wielu zespołów. Przy odrobinie szczęścia, lub dobrych kontaktach mogły one w pełni rozkwitnąć i zdobyć sławę podczas gdy innym, równie utalentowanym, zabrakło albo wytrzymałości by walczyć z przeciwnościami, albo spasowały gdy oczekiwany sukces nie nadchodził. HARD MEAT z pewnością należał do tej drugiej kategorii, choć jeśli posłuchać ich płyt dojdziemy do wniosku, że nie musieli obawiać się konkurencji, a niezrozumiały brak sukcesu jest jednym z największych rozczarowań tamtych lat. Przynajmniej dla mnie.

Zespół powstał pod koniec 1968 roku w Birmingham z inicjatywy braci Dolan: gitarzysty i wokalisty Michaela i młodszego o rok Steve’a grającego na basie. Obaj byli już doświadczonymi muzykami udzielając się wcześniej w różnych miejscowych kapelach takich jak The Ebony Combo, Jimmy Powell And The Fifth Dimension, czy Cock-a-Hoops. W końcu doszli do wniosku, że czas zrobić coś na własny rachunek. Kiedy dołączył do nich perkusista Mick Carless stało się jasne, że to jest ten moment. Chwilę później muzycy przenieśli się do Kornwalii i szybko przekształcili się w niezwykle mocne acid rockowe trio Hard Meat.

Wybór nazwy był dość dziwny i… problematyczny, o czym mogli się przekonać na starcie swej kariery. Chcąc się wypromować muzycy wysłali do różnych stacji radiowych swoje demo dołączając do nich… kawałki świeżego mięsa mające (w domyśle) nawiązywać do nazwy zespołu. Taki żart. Nie wiadomo kto wpadł na ten pomysł. Pomysł, przyznam dość szalony, który pewnie by wypalił, gdyby nie pech, a raczej niefortunny zbieg okoliczności. Pomysłodawcy nie przewidzieli bowiem… strajku pocztowców, który opóźnił dostawy przesyłek o dobre kilkanaście dni. Proszę sobie teraz wyobrazić miny adresatów, którzy w środku paczki znajdowali cuchnące na kilometr kawałki zepsutego mięsa i kasetę demo z Bogu ducha niewinnym napisem Hard Meat…

Szlifując repertuar w angielskich klubach trio szybko stało się znane dzięki występom otwierającym koncerty znanym w kraju artystom i zespołom takim jak Chuck Berry, Jimi Hendrix, Cream, Jethro Tull… Podczas jednego z takich wieczorów wpadli w oko producentowi muzycznemu, Sandy’emu Robertonowi, który został ich mentorem. On też przedstawił zespół Chrisowi Blackwellowi, z wytwórni Island Records. Panowie od razu załapali nić porozumienia, a jego efekt to szybko wydany singiel „Rain”/ „Burning Up Years”. Strona „A” to wczesny, psychodeliczny klasyk The Beatles (jeden z najbardziej niedocenianych utworów Wielkiej Czwórki) w wersji Hard Meat bardzo spowolniony, choć równie lizergiczny jak oryginał. Z kolei Burnig Up…” to zespołowa kompozycja z fajnym basowym intro, wybuchową gitarą prowadzącą i smyczkami z charakterystycznymi dla zespołu zmianami tempa i głośności. Mała płytka miała być zapowiedzią albumu. Niestety, z niewiadomych do dziś powodów longplay nigdy nie ujrzał światła dziennego. Zawiedzeni muzycy poszli do konkurencji podpisując kontrakt z wytwórnią Warner Brothers, która na przestrzeni jednego roku, wydał im dwa albumy. Pierwszy z nich, „Hard Meat”, trafił do sklepów wczesną wiosną 1970 roku.

Debiut to proto-heavy rock dryfujący w kierunku Grand Funk (na przykład) wzmocniony długimi, porywającymi solówkami ze skłonnościami do improwizowania, z posmakiem wczesnej psychodelii z bogatą orkiestracją, doskonałymi harmoniami, niemal akustycznymi folk rockowymi balladami. Jego złożoność i subtelność zostałyby zapewne później uznane za rock progresywny. Mimo dość zróżnicowanego brzmienia każda z zamieszczonych tu kompozycji napędzana jest miłym glosem Michaela Dolana, a jego zaskakująco doskonała gra na gitarze wspomagana perkusją Micka Carlessa w stylu Keitha Moona bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To dojrzała płyta, której być może pomogły doświadczenia wyniesione z Island sprzed kilku miesięcy.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu utworów dwa to covery z czego szalony „Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)” Dylana z zabójczą melodią i jednym z najlepszych wokali Michaela niezbyt daleko odbiega od oryginału. O wiele bardziej interesującą bestią jest „Run, Shaker Life” Issachara Batesa. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku jeden z najbardziej płodnych amerykańskich poetów należał do chrześcijańskiej sekty Shakers, stąd ten nieco dziwny tytuł. Być może ktoś kojarzy tę piosenkę z wykonania Richie Havensa, która znalazła się na jego płycie „Something Else Again” z 1968 roku tyle, że wersja Hard Meat jest kompletnie inna. Trio przekształciło ją w niezwykle porywającą, psychodeliczną, dziesięciominutową epopeję wspartą rodzajem szybkiego funkowego rytmu, który Deep Purple skutecznie wykorzystał kilka lat później w „You Fool No One”…

Z autorskich kompozycji jedynie „Universal Joint” utknął w psychodelii poprzedniej dekady i na tle pozostałych utworów brzmi nieco przestarzale (mnie to nie przeszkadza, bo jestem fanem takich klimatów), za to pozostałe to już zupełnie inna bajka. Te cztery numery są na różne sposoby proto-progowe. Być może zaskakujące jest to, że sporo tu gitar akustycznych, a sposób w jaki Michael Dolan sprytnie przeplata je z gitarami elektrycznymi jest jednym ze znaków rozpoznawczych brzmienia grupy. Otwierający się ładną akustyczną gitarą „Through A Window” szybko przechodzi w atrakcyjną melodię przypominającą mieszankę angielskiego folk rocka z najbardziej progresywnym Hendrixem. Dużo się tu dzieje (uwielbiam tę wiolonczelę wydobywającą się spod spodu) tym bardziej, że wszystko to napędzane jest szaleńczym bębnieniem, gitarą i słodkim wokalem. Nawiasem mówiąc zawsze byłem ciekawy, dlaczego zespół użył tej piosenki jako tytułu swojego drugiego albumu… Jedyną piosenką, która zbliża się do tego, co dziś nazwalibyśmy riffem jest „Space Between” zbudowana na czymś, co brzmi jak rytm rdzennych Amerykanów z domieszką lizergicznych wpływów, choć całość utrzymana w stonowanym stylu oparta jest na basie i brzmi prawie jak proto-Hawkwind. Powolny „Yesterday, Today And Tomorrow” to jeden z najważniejszych elementów tego setu będący wspaniałą mieszanką psychodelicznych gitar z powściągliwą solówką z użyciem wah wah, melodyjnych, balladowych wokali przypominających „Legend Of A Mind” The Moody Blues, oraz fajnymi zmianami tempa. Utwór pojawił się później jako strona „B” drugiego singla grupy. Kolejna atrakcja to wspaniała ballada „Time Shows No Face” mająca w sobie coś z klimatu piosenki „Cymbaline” Pink Floyd, z gościnnym udziałem Iana Whitemana z Mighty Baby wykonującym piękne jazzowe solo na flecie. Niezwykle nośny, bardzo komercyjny (w dobrym tego słowa znaczeniu) numer i być może stracona szansa na singiel. Niezwykłą rzeczą w tych nagraniach jest to, że się one nie zestarzały – płyta jako całość brzmi świeżo i fascynująco, czego nie zawsze można powiedzieć o wielu klasykach wydanych w 1970 roku.

Druga płyta, „Through A Window”, wyprodukowana tak jak i debiut przez Sandy Robertona, ukazała się w październiku tego samego roku. Tym razem materiał nie był aż tak ciężki, ale zespół nadrobił to bardziej zróżnicowanym brzmieniem zapraszając do studia dodatkowych muzyków: Petera Westbrooka (flet) i Phila Jumpa (instrumenty klawiszowe). Michael Dolan rozszerzył swoją ofertę o 6-cio i 12-to strunowe gitary akustyczne, oraz harmonijkę, zaś w perkusyjnym zestawie Micka Carlessa pojawiły się kastaniety, konga i inne „przeszkadzajki”. I żaden z nagranych tu utworów nie ma ani jednej zbędnej, czy zmarnowanej nutki.

Podobnie jak poprzednik tak i ten album obok własnych kompozycji zawierał trzy covery, z których „Love” Boba Whale’a dzięki wesołym harmoniom, chwytliwemu gitarowemu refrenowi i szerokiemu wykorzystaniu organów przypominających wczesny Uriah Heep wydaje się być najbardziej interesujący. Nie mniej moje serce skradł numer Grahama Bonda, „I Want You”, będący tak naprawdę blues rockowym jamem, w którym cała trójka prezentuje fenomenalną formę. I o ile Michael zagrał tu jedną z najbardziej imponujących swoich solówek, to cichym bohaterem w tym kawałku jest Steve i jego melodyjna linia basu. Być może na tle tej dwójki akustyczna ballada „From The Prison” Jerry’ego Merricka (tak, tak – to jest ta piosenka, którą Richie Havens otworzył festiwal w Woodstock 15 sierpnia 1969 roku) pozornie wydawać się może nudna, ale ja zawsze mam ciarki gdy jej słucham. Niesamowita melodia pozwala odkryć wspaniały głos Michael i nie muszę chyba dodawać, że ta wersją podoba mi się bardziej niż wykonanie Havensa.

Płyta zaczyna się od zaraźliwego, niemal progresywnego utworu „On The Road”, który jest doskonałym przykładem talentów muzyków pokazując jednocześnie ruch w kierunku bardziej standardowego brzmienia napędzanego gitarą elektryczną, chociaż jak się przekonamy pozostałe kompozycje kontynuują akustyczny trend znany z debiutu. Zbudowany na ładnej gitarowej figurze numer wbija się w głowę, a nieco jazzowa sekcja ciągnąca w stronę zespołowej improwizacji jest na tyle interesująca, że chce się tego słuchać dłużej… Powolny „New Day” z nutkami fletu tworzy senną atmosferę i jest jednym z najważniejszych utworów na płycie. Początek brzmi niemal jak wstęp do „Dogs” Pink Floyd, za to w środku mamy świetną jazzową część z kapitalną solówką na gitarze akustycznej… „Smile As You Go Under” i „A Song Of Summer” to nieco bardziej optymistyczne i radosne utwory, z których pierwszy był urokliwą rockową balladą , zaś drugi folk-progresywnym numerem. Oba nagrania ozdobione zostały (po raz kolejny) fajną elektryczną gitarą. Instrumentalny „Freewheel” w zasadzie jest efektowną solówką zagraną na gitarze akustycznej wspomaganą przez chwytliwą partię basu polany sekretnym sosem w postaci finezyjnej gry na bębnach. Album zamyka „The Ballad Of Marmalade Emma And Teddy Grimes”, w której zespół zmierzył się z prawdziwą legendą – dwojgiem znanych włóczęgów z Colchester (miejscowy browar poświęcił nawet piwo Emmi), których historią przez jakiś czas żyła cała Anglia. Szczerze powiedziawszy melodia bardziej pasuje mi do repertuaru grupy The Band, ale była na tyle komercyjna, że została wydana na singlu (ostatnim) w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Cóż, widać, że zespół usilnie potrzebował przeboju, który pozwoliłby mu dalej funkcjonować na rynku. Stało się inaczej i trio rozwiązało się kilka miesięcy później. Z perspektywy czasu patrząc na okładkę tego albumu chciałoby się rzec, że na osłodę zespół zostawił nam wysokie okno, z którego z pewną nutką nostalgii możemy w każdej chwili podziwiać jego muzykę.

I na tym powinienem zakończyć tę historię, gdyby nie to, że w 2022 roku wytwórnia Esoteric wypuściła box „The Space Between The Recordings 1969-1970” zawierający oczyszczone, doskonale brzmiące trzy płyty CD zawierające, obok wymienionych dwóch tytułów, dodatkowy dysk z niewydanym albumem dla Island.

Na początek mamy nagrania singlowe z „Rain „ i „Run, Shaker Life” (skróconym do czterech minut) na czele, oraz rarytas w postaci „czarnego” protest songu „Strange Fruit” rozsławionego przez nieodżałowaną Billie Holiday. Wersja przyzwoita, ale Michael nie ma głosu Billie… Oryginalny materiał brzmi trochę szorstko. Na przykład „Walking Down Up Street” rozwija się w ciekawy sposób, ale aranżacja dętych moim zdaniem jest zbyt wysunięta na pierwszy plan. Sześciominutowy „Burning Up The Years” (strona „B” singla „Rain”) to najciekawszy kawałek z silnym proto-progresywnym klimatem, a prowadzona przez pianino ballada „Don’t Chase Your Tail” z piękną melodią, jest najbardziej dojrzałym utworem i być może kolejną niewykorzystaną szansą na singiel. Ogólnie rzecz biorąc, ta płyta jest intrygującym wglądem w genezę pierwotnego materiału zespołu, nawet jeśli decyzja o jego niewydaniu w 1969 roku była słuszna. Do boxu dołączono 20-stronicową książeczkę z wieloma archiwalnymi zdjęciami i obszernym esejem Steve’a Pilkingtona, który przedstawia historię członków zespołu przed, w trakcie i po Hard Meat. To z niego dowiedziałem się, że cała trójka od dobrych kilku lat gra swoje niesamowite koncerty hen wysoko, w Największej Orkiestrze Świata… To wydawnictwo jest też w dużej mierze świadectwem różnorodności i wielkości wczesnego, brytyjskiego rocka progresywnego. Warto ją mieć na półce!

Zibi



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - The Unreleased Album (1969):
1. Rain (The Beatles cover)
2. Most Likely You Go Your Way, I'll Go Mine (Bob Dylan cover)
3. Liquid Boats
4. Walking Down Up Street
5. Erection
6. Strange Fruit (written-Abel Meeropol)
7. Run Shaker Life
8. Burning Up Years
9. Don't Chase Your Tail

Tracks 2-7, 9 previously unreleased.




https://www.youtube.com/watch?v=XQmGyX7aN_c



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Ten nagrany w 1975 roku, jedyny album zapomnianej brytyjskiej grupy, bez wątpienia należy, obok LP Refugee i debiutu Druid, do 3-4 najlepszych progresywnych płyt z Wysp z połowy lat 70-tych! Zainspirowany przede wszystkim twórczością wczesnych Genesis, a poza tym Camel, Fruupp i Yes, ten bardzo utalentowany zespół brzmiał bardziej jak w 1973 niż w 1975.

Na uwagę zasługują przede wszystkim majestatyczne, rozbudowane, epickie formy, ale też chwytliwa, nieco beatlesowska melodyka (a także nawiązania do muzyki pop), a także perfekcyjna, bardzo bogata produkcja. Niektóre fragmenty brzmią tak dobrze, że aż trudno w to uwierzyć!

Żaden miłośnik progresywnych brzmień nie może przejść obok tego CD obojętnie! Ta edycja brzmi doskonale i bardzo przestrzennie.

JL


Gdybym prowadził tu jeszcze jakiś cykl, to ten album musiałbym umieścić w szufladzie Ocalić Od Zapomnienia. Bo rzeczywiście to chyba kompletnie nieznany zespół (przynajmniej w naszym kraju). Powstał z Wielkiej Brytanii i niestety istniał bardzo krótko, a w swojej karierze wydał tylko ten jeden album. Sam wiele lat temu natknąłem się na Strange Days przez przypadek, buszując w jakimś sklepie w winylami. Po latach dokupiłem kompakt, który jak się okazało...

...jest po prostu piratem. To jedna z tych szwedzkich firm, która przywraca do życia zapomniane albumy, jednocześnie nie posiadając praw do tego. Przynajmniej tak wykalkulowałem przeglądając nieskończoność Internetu. Szkoda tylko, że niektóre sklepy reklamują te wydawnictwa jako oryginalne i pełnowartościowe. Co robić.

Podobno grupa miała swoje pięć minut w kręgach studenckich, tak w Anglii, ale i w Holandii. Właściwie niewiele wiem na temat historii tego zespołu, ich powstania czy przyczyn rozwiązania. Ale chyba nie zawsze jest to takie ważne, przecież to muzyka ma być najważniejsza. Zaznaczę tylko, że w nagraniu tego krążka brali udział Graham Ward (śpiew, gitara), Eddie McNeil (perkusja), Eddie Spence (instrumenty klawiszowe) oraz Phil Walman (gitara basowa).

Na płycie znalazło się sześć utworów z czego najkrótszy trwa nieco ponad cztery minuty, a najdłuższy niemal osiem i pół. Całość ich muzyki opiera się na organowo-gitarowym graniu, które wyraźnie wybija się na pierwszy plan.
Całość otwiera utwór tytułowy. To bardzo sympatyczny, melodyjny utwór utrzymany raczej w popowych klimatach. Noga chodzi, basik pulsuje, plus nie najgorszy wokal i bardzo ładny fortepian. Sympatycznie.

W kolejnym Be Nice To Joe Soap jest już bardziej progresywnie. Świetny wstęp zagrany na organach, do których dołącza gitara z perkusją. Później ta gitara Warda całkiem nieźle sobie poczyna i rządzi przez ponad dwie minuty. Następnie pałeczkę przejmują klawisze. Pierwszy wokal pojawia się dopiero w okolicach czwartej minuty. Wtedy utwór robi się skoczny i pogodny. Całość? Zmiany tempa i nastrojów.

Oryginalnie stronę pierwszą zamykał The Journey. Dziesięciominutowy, który jako żywo kojarzy mi się z dokonaniami grupy Supertramp. Naprawdę bardzo podobny i ktoś mniej osłuchany z pewnością mógłby się nabrać, że to jeden z nieodkrytych utworów Hodgsona.

Druga strona to także trzy pozycje. Szybki, żywiołowy Monday Morning z organowym wstępem i ciekawym gitarowym solo. Fajne, chwilowe zwolnienie po minucie.

Dwa ostatnie utwory są chyba najbardziej wartościowe na całej płycie.
A Unanimous Decision, który pomalutku się rozpędza. Dobre i ciekawe zmiany tempa, sporo organowego grania. Balladowe klimaty przeplatają się z szybszymi, ostrzejszymi fragmentami, w których gitara pokazuje na co ją stać. Bardzo ciekawy progresywny kawałek.

Całość zamyka 18 Tons. Tu budowa jest podobna i dobrze znana z wcześniejszych utworów. Organowy (tu bardzo delikatny) wstęp i taki sam śpiew. Po nieco dwóch minutach ten spokojny głos przechodzi niemal w krzyk, a cały utwór nabiera tempa. No i jest tu też znakomita solówka gitarowa, taka delikatnie w stylu Latimera.

Nie oszukujmy się, Strange Days to zespół jakich wtedy było wiele, a ich muzyka nie jest kamieniem milowym w historii muzyki i tak naprawdę niczym szczególnym się nie wyróżnia. To po prostu jedna z tych zapomnianych grup, grająca w stylu Genesis z początków ich kariery, ale przypominająca też wspomniany już Supertramp, troszkę Fruupp i może The Strawbs. I wielka szkoda, że skończyło się tylko na jednym albumie, bo potencjał był i mogło być z tego coś dobrego w przyszłości. Mimo wszystko warto posłuchać, przede wszystkim po to by takie zespoły ocalić od zapomnienia.

SzyMon



..::TRACK-LIST::..

1. 9 Parts To The Wind 4:28
2. Be Nice To Joe Soap 6:45
3. The Journey 10:02
4. Monday Morning 8:24
5. A Unanimous Decision 8:24
6. 18 Tons 7:29



..::OBSADA::..

Graham Ward - vocals, lead guitar
Eddie McNeil - drums, percussion
Phil Walman - vocals, bass
Eddie Spence - keyboards




https://www.youtube.com/watch?v=CDOma8pauFg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Ten nagrany w 1975 roku, jedyny album zapomnianej brytyjskiej grupy, bez wątpienia należy, obok LP Refugee i debiutu Druid, do 3-4 najlepszych progresywnych płyt z Wysp z połowy lat 70-tych! Zainspirowany przede wszystkim twórczością wczesnych Genesis, a poza tym Camel, Fruupp i Yes, ten bardzo utalentowany zespół brzmiał bardziej jak w 1973 niż w 1975.

Na uwagę zasługują przede wszystkim majestatyczne, rozbudowane, epickie formy, ale też chwytliwa, nieco beatlesowska melodyka (a także nawiązania do muzyki pop), a także perfekcyjna, bardzo bogata produkcja. Niektóre fragmenty brzmią tak dobrze, że aż trudno w to uwierzyć!

Żaden miłośnik progresywnych brzmień nie może przejść obok tego CD obojętnie! Ta edycja brzmi doskonale i bardzo przestrzennie.

JL


Gdybym prowadził tu jeszcze jakiś cykl, to ten album musiałbym umieścić w szufladzie Ocalić Od Zapomnienia. Bo rzeczywiście to chyba kompletnie nieznany zespół (przynajmniej w naszym kraju). Powstał z Wielkiej Brytanii i niestety istniał bardzo krótko, a w swojej karierze wydał tylko ten jeden album. Sam wiele lat temu natknąłem się na Strange Days przez przypadek, buszując w jakimś sklepie w winylami. Po latach dokupiłem kompakt, który jak się okazało...

...jest po prostu piratem. To jedna z tych szwedzkich firm, która przywraca do życia zapomniane albumy, jednocześnie nie posiadając praw do tego. Przynajmniej tak wykalkulowałem przeglądając nieskończoność Internetu. Szkoda tylko, że niektóre sklepy reklamują te wydawnictwa jako oryginalne i pełnowartościowe. Co robić.

Podobno grupa miała swoje pięć minut w kręgach studenckich, tak w Anglii, ale i w Holandii. Właściwie niewiele wiem na temat historii tego zespołu, ich powstania czy przyczyn rozwiązania. Ale chyba nie zawsze jest to takie ważne, przecież to muzyka ma być najważniejsza. Zaznaczę tylko, że w nagraniu tego krążka brali udział Graham Ward (śpiew, gitara), Eddie McNeil (perkusja), Eddie Spence (instrumenty klawiszowe) oraz Phil Walman (gitara basowa).

Na płycie znalazło się sześć utworów z czego najkrótszy trwa nieco ponad cztery minuty, a najdłuższy niemal osiem i pół. Całość ich muzyki opiera się na organowo-gitarowym graniu, które wyraźnie wybija się na pierwszy plan.
Całość otwiera utwór tytułowy. To bardzo sympatyczny, melodyjny utwór utrzymany raczej w popowych klimatach. Noga chodzi, basik pulsuje, plus nie najgorszy wokal i bardzo ładny fortepian. Sympatycznie.

W kolejnym Be Nice To Joe Soap jest już bardziej progresywnie. Świetny wstęp zagrany na organach, do których dołącza gitara z perkusją. Później ta gitara Warda całkiem nieźle sobie poczyna i rządzi przez ponad dwie minuty. Następnie pałeczkę przejmują klawisze. Pierwszy wokal pojawia się dopiero w okolicach czwartej minuty. Wtedy utwór robi się skoczny i pogodny. Całość? Zmiany tempa i nastrojów.

Oryginalnie stronę pierwszą zamykał The Journey. Dziesięciominutowy, który jako żywo kojarzy mi się z dokonaniami grupy Supertramp. Naprawdę bardzo podobny i ktoś mniej osłuchany z pewnością mógłby się nabrać, że to jeden z nieodkrytych utworów Hodgsona.

Druga strona to także trzy pozycje. Szybki, żywiołowy Monday Morning z organowym wstępem i ciekawym gitarowym solo. Fajne, chwilowe zwolnienie po minucie.

Dwa ostatnie utwory są chyba najbardziej wartościowe na całej płycie.
A Unanimous Decision, który pomalutku się rozpędza. Dobre i ciekawe zmiany tempa, sporo organowego grania. Balladowe klimaty przeplatają się z szybszymi, ostrzejszymi fragmentami, w których gitara pokazuje na co ją stać. Bardzo ciekawy progresywny kawałek.

Całość zamyka 18 Tons. Tu budowa jest podobna i dobrze znana z wcześniejszych utworów. Organowy (tu bardzo delikatny) wstęp i taki sam śpiew. Po nieco dwóch minutach ten spokojny głos przechodzi niemal w krzyk, a cały utwór nabiera tempa. No i jest tu też znakomita solówka gitarowa, taka delikatnie w stylu Latimera.

Nie oszukujmy się, Strange Days to zespół jakich wtedy było wiele, a ich muzyka nie jest kamieniem milowym w historii muzyki i tak naprawdę niczym szczególnym się nie wyróżnia. To po prostu jedna z tych zapomnianych grup, grająca w stylu Genesis z początków ich kariery, ale przypominająca też wspomniany już Supertramp, troszkę Fruupp i może The Strawbs. I wielka szkoda, że skończyło się tylko na jednym albumie, bo potencjał był i mogło być z tego coś dobrego w przyszłości. Mimo wszystko warto posłuchać, przede wszystkim po to by takie zespoły ocalić od zapomnienia.

SzyMon



..::TRACK-LIST::..

1. 9 Parts To The Wind 4:28
2. Be Nice To Joe Soap 6:45
3. The Journey 10:02
4. Monday Morning 8:24
5. A Unanimous Decision 8:24
6. 18 Tons 7:29



..::OBSADA::..

Graham Ward - vocals, lead guitar
Eddie McNeil - drums, percussion
Phil Walman - vocals, bass
Eddie Spence - keyboards




https://www.youtube.com/watch?v=CDOma8pauFg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Rzadki, limitowany, dwupłytowy CD zawierający trwający 127 minut, kapitalny występ z Bostonu, z 7 czerwca 1977 roku - obok występu z Oakland (maj 1977) najlepiej brzmiący koncert z trasy promującej LP "Animals". Podobnie jak podczas poprzedniej trasy ("Wish You Were Here" z 1975) nikt związany z Pink Floyd nie zarejestrował wówczas profesjonalnie żadnego koncertu. I znów kilka występów zostało nagranych jakimś cudem 'znienacka' z publiczności, a koncert z Bostonu jest naprawdę wyjątkowy! Zawartość muzyczna również jest po prostu powalająca! Grający z towarzyszeniem drugiego gitarzysty Snowy'ego White'a (potem w Thin Lizzy, znanego również z solowego przeboju "Bird Of Paradise"), zespół wykonał całe LP "Wish You Were Here" (mocno rozszerzony, m.in. o drugą część suity "Shine On", trwającą ponad 21 minut!), całe "Animals" (również zmieniony/rozszerzony w porównaniu z wersją studyjną) + dwa fragmenty z "Dark Side Of The Moon". Zarejestrowany wśród publiczności, na 'prawie' profesjonalnym sprzęcie koncert brzmi lepiej niż część oficjalnych nagrań ze stołu mikserskiego.

JL


..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Sheep
2. Pigs On The Wing 1
3. Dogs
4. Pigs On The Wing 2
5. Pigs (Three Different Ones)
6. Shine On You Crazy Diamond Part 1-5
7. Welcome To The Machine

CD 2:
1. Have A Cigar
2. Wish You Were Here
3. Shine On You Crazy Diamond Part 6-9
4. Money
5. Us And Them

Live at Boston Gardens, Boston, Massachusetts, USA 27th June 1977



..::OBSADA::..

David Gilmour - guitars, vocals
Roger Waters - bass, vocals, guitars
Richard Wright - keyboards, vocals
Nick Mason -drums

Additional musicians:
Snowy White - guitar, bass, backing vocals
Dick Parry - saxophone




https://www.youtube.com/watch?v=DTYqvA-sEmY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Rzadki, limitowany, dwupłytowy CD zawierający trwający 127 minut, kapitalny występ z Bostonu, z 7 czerwca 1977 roku - obok występu z Oakland (maj 1977) najlepiej brzmiący koncert z trasy promującej LP "Animals". Podobnie jak podczas poprzedniej trasy ("Wish You Were Here" z 1975) nikt związany z Pink Floyd nie zarejestrował wówczas profesjonalnie żadnego koncertu. I znów kilka występów zostało nagranych jakimś cudem 'znienacka' z publiczności, a koncert z Bostonu jest naprawdę wyjątkowy! Zawartość muzyczna również jest po prostu powalająca! Grający z towarzyszeniem drugiego gitarzysty Snowy'ego White'a (potem w Thin Lizzy, znanego również z solowego przeboju "Bird Of Paradise"), zespół wykonał całe LP "Wish You Were Here" (mocno rozszerzony, m.in. o drugą część suity "Shine On", trwającą ponad 21 minut!), całe "Animals" (również zmieniony/rozszerzony w porównaniu z wersją studyjną) + dwa fragmenty z "Dark Side Of The Moon". Zarejestrowany wśród publiczności, na 'prawie' profesjonalnym sprzęcie koncert brzmi lepiej niż część oficjalnych nagrań ze stołu mikserskiego.

JL


..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Sheep
2. Pigs On The Wing 1
3. Dogs
4. Pigs On The Wing 2
5. Pigs (Three Different Ones)
6. Shine On You Crazy Diamond Part 1-5
7. Welcome To The Machine

CD 2:
1. Have A Cigar
2. Wish You Were Here
3. Shine On You Crazy Diamond Part 6-9
4. Money
5. Us And Them

Live at Boston Gardens, Boston, Massachusetts, USA 27th June 1977



..::OBSADA::..

David Gilmour - guitars, vocals
Roger Waters - bass, vocals, guitars
Richard Wright - keyboards, vocals
Nick Mason -drums

Additional musicians:
Snowy White - guitar, bass, backing vocals
Dick Parry - saxophone




https://www.youtube.com/watch?v=DTYqvA-sEmY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Po trzyletniej przerwie przenaczonej na solowe harce (no może tak nie do końca, wszak album Art Therapy ukazał się równo z Perpetual), powraca sztandarowy projekt Krzysztofa Lepiarczyka, Loonypark. I od razu wyrażę spory szacun dla autora, bo gdy tylko odpaliłem Deep Space Eight natychmiast usłyszałem charakterystyczne dźwięki dla tego projektu, jakże jednak inne w swoim wyrazie od dwóch, zresztą także sobie odmiennych, solowych albumów Lepiarczyka. Jednym słowem Loonypark ma swój styl wypracowany na czterech wydanych do tej pory płytach i to najlepsza rzecz jaka może się przydarzyć artyście.

Na Deep Space Eight słuchamy zatem ośmiu premierowych kompozycji, które możemy wpasować w szeroko rozumiany neoprogresywny rock z ciepłymi klawiszowymi tłami, nienachalną gitarą, żeńskim wokalem i ogólnym nastrojem niespieszności i melancholii. To jednak bardzo powierzchowna uwaga, bo gdy wejdziemy w szczegóły, nowe wydawnictwo Loonypark przynosi pewne zmiany.

Pierwszą z nich jest szata graficzna, którą po raz pierwszy nie zdobi praca Leszka Kostuja, lecz dzieło Rafała Barnasia, też bardzo intrygujące. Po krótkiej rozmowie z Lepiarczykiem, jaką odbyłem niedawno, zauważyłem jak dużą wagę przywiązuje on do tego elementu swojej nowej płyty. Drugą zmianą jest nowa wokalistka, Magda Grodecka (znana już z albumu Art Therapy), która zastąpiła śpiewającą do tej pory na wszystkich wydawnictwach Sabinę Godulę-Zając. I tu ciekawostka, mimo tej roszady, wszystkie teksty na płytę napisała właśnie była wokalistka Loonypark. A skoro o nich mowa. Zwykle smutne i zamyślone, dobrze wpasowują się się swoją poetyką w muzykę,

Trzy kwadranse muzyki przynoszą osiem, głównie 5 – 6 minutowych kompozycji, utrzymanych w dosyć jednorodnej rytmice, są jednak i rzeczy szybsze. Jak pędzący do przodu Time Lines, delikatnie mroczny, w pewnych momentach wokalnych nawet nieznacznie gotycki. Fragmentami żywy jest też We Are Alone? ze skradającym się gitarowym riffem. Absolutnie przebojowy, z piękną, pogodną figurą pianina, wydaje się Little Girl. Ciekawą elektroniką zwieńczony jest Believe, jednak najwięcej inności przynosi kończący całość, najdłuższy w zestawie, prawie siedmiominutowy Odyssey. Jego transowy początek, gdyby odrzucić z niego gitarowe solo, brzmi jak... koncertowe Depeche Mode z żywymi bębnami. Ostatnia część utworu to z kolei marszowy rytm, nad którym dominują ostre szarpnięcia gitar. To chyba najciekawszy utwór na płycie i dobre jej zwieńczenie. Polecam jednak cały album, tym bardziej że brzmi on ciepło, przestronnie i selektywnie.

Mariusz Danielak


Nie wiem, co wydarzyło się między albumem „Perpetual” (2016) i „Deep Space Eight” (2019), ale w składzie Loonypark nastąpiła poważna zmiana, ponieważ wokalistka Sabina Godula-Zając nie jest już bezpośrednio zaangażowana w zespole (chociaż napisała teksty do wszystkich piosenek) i została zastąpiona przez Magdę Grodecką. Magda ma zupełnie inne podejście, a także wyższy głos oraz lżejszy styl wokalny. Oznacza to, że jej śpiew jest teraz bardziej wyeksponowany, a sama muzyka stanowi tło pod jej wyrazistą ekspresję. I chociaż Magda jest świetną piosenkarką, zastanawiam się, co Loonypark stara się tutaj osiągnąć, ponieważ ogólnie muzyka wydaje się teraz o wiele bardziej uproszczona, niż się spodziewałem po tym zespole, biorąc pod uwagę, że jest to już jego piąta płyta i moim zdaniem powinien on iść do przodu, a nie uporczywie wracać do tego, co wypracował już wcześniej.

Jak zawsze fortepian Krzysztofa Lepiarczyka ma w brzmieniu Loonypark do odegrania ważną rolę, ale chciałbym, aby też gitarzysta Piotr Grodecki mógł nieco bardziej rozwinąć skrzydła. Album „Deep Space Eight” dowodzi, że zespół zwraca się raczej w stronę melodyjnego rocka, mocno inspirowanego AOR, tylko od czasu do czasu nawiązując do pogrockowych klimatów. Moim zdaniem album cierpi z tego powodu. I chociaż wokale są porywające i bardzo mi się podobają (wierzę, że w przyszłości usłyszymy o Magdzie więcej w tej czy innej formule), są jednak chwile na tym albumie, kiedy po prostu się nudzę.

Zespół Loonypark musi poważnie przemyśleć dokąd chce zmierzać ze swoją muzyką. O ile „Unbroken Spirit” był naprawdę świetnym albumem, już „Perpetual” nie był tak dobry, a z kolei „Deep Space Eight” wydaje się od niego jeszcze słabszy, pora więc na odpowiednie decyzje i wykonanie jakiegoś odważnego kroku. Tylko czy to zrobią?

Artur Chachlowski


Okładkę nowej studyjnej płyty, krakowskiej formacji Loonypark zdobi jak zwykle, wyjątkowa oprawa graficzna, tym razem autorstwa Rafała Barnasia. Swoim klimatem różni się nieco, od poprzednich prac, sztandarowego grafika zespołu – Leszka Kostuja. Czy znalazło to również przełożenie w samej muzyce? Tym bardziej, że to nie jedyne novum w zespole. Najistotniejsza jest chyba zmiana personalna. Miejsce za mikrofonem Sabiny Goduli- Zając, przejęła teraz Magda Grodecka. Za teksty odpowiedzialna jest jednak nadal była wokalistka zespołu.

Zmiana za mikrofonem nie wpłynęła jednak w jakiś wyrazisty sposób, na muzyczną aurę nowego materiału. To nadal bardzo klimatyczny prog rock, może nawet bardziej klimatyczny, niż na poprzednich płytach. Prym nadal wiodą tutaj przestrzenne, klawiszowe tła Krzysztofa Lepiarczyka i przyjemne gitarowe solówki Piotra Grodeckiego.

Album rozpoczyna dostojne „We Don’t Wanna Die”, z fajnymi gitarowymi solówkami, których nie brakuje praktycznie w żadnej z kompozycji. Wiele muzycznego ciepła przynosi chociażby kolejna kompozycja „ The Space Between Us”. Trochę trasowości zawiera w sobie „Time Lines”. „Believe”, urzeka swoim onirycznym klimatem. Odrobinę przebojowości przynosi bardziej figlarne „Little Girl”. „Are We Alone?”, to z kolei najbardziej energiczny fragment. Kontrastuje z nim, delikatniejszy „Afraid of Tomorrow”. Wieńczący płytę „Oddysey”, ma natomiast na wstępie coś z ducha new romantic. W końcówce natomiast, dzięki gitarom, poczuć można ciepłą, wręcz śródziemnomorską, południową aurę.

Czas urlopowych wojaży dopiero się zacznie. Niebanalna, aczkolwiek bardzo przyjemna, ożywcza porcja muzyki Loonypark, wydana oczywiście pod egidą krakowskiego LYNXA, powinna skutecznie umilić takowe chwile, wszystkim sympatykom rodzimych, progresywnych brzmień.

Marek Toma



..::TRACK-LIST::..

1. We Don't Wanna Die 5:27
2. The Space Beetwen Us 4:39
3. Time Lines 5:09
4. Believe 5:18
5. Little Girl 5:24
6. Are We Alone? 4:45
7. Afraid Of Tomorow 6:09
8. Odyssey 6:57



..::OBSADA::..

Vocals - Magda Grodecka
Guitar – Piotr Grodecki
Keyboards, Music By, Engineer [Sound], Producer [Produced By] - Krzysztof Lepiarczyk
Bass - Piotr Lipka
Drums - Grzegorz Fieber

Lyrics By - Sabina Godula-Zając




https://www.youtube.com/watch?v=z531xUE-9EA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Po trzyletniej przerwie przenaczonej na solowe harce (no może tak nie do końca, wszak album Art Therapy ukazał się równo z Perpetual), powraca sztandarowy projekt Krzysztofa Lepiarczyka, Loonypark. I od razu wyrażę spory szacun dla autora, bo gdy tylko odpaliłem Deep Space Eight natychmiast usłyszałem charakterystyczne dźwięki dla tego projektu, jakże jednak inne w swoim wyrazie od dwóch, zresztą także sobie odmiennych, solowych albumów Lepiarczyka. Jednym słowem Loonypark ma swój styl wypracowany na czterech wydanych do tej pory płytach i to najlepsza rzecz jaka może się przydarzyć artyście.

Na Deep Space Eight słuchamy zatem ośmiu premierowych kompozycji, które możemy wpasować w szeroko rozumiany neoprogresywny rock z ciepłymi klawiszowymi tłami, nienachalną gitarą, żeńskim wokalem i ogólnym nastrojem niespieszności i melancholii. To jednak bardzo powierzchowna uwaga, bo gdy wejdziemy w szczegóły, nowe wydawnictwo Loonypark przynosi pewne zmiany.

Pierwszą z nich jest szata graficzna, którą po raz pierwszy nie zdobi praca Leszka Kostuja, lecz dzieło Rafała Barnasia, też bardzo intrygujące. Po krótkiej rozmowie z Lepiarczykiem, jaką odbyłem niedawno, zauważyłem jak dużą wagę przywiązuje on do tego elementu swojej nowej płyty. Drugą zmianą jest nowa wokalistka, Magda Grodecka (znana już z albumu Art Therapy), która zastąpiła śpiewającą do tej pory na wszystkich wydawnictwach Sabinę Godulę-Zając. I tu ciekawostka, mimo tej roszady, wszystkie teksty na płytę napisała właśnie była wokalistka Loonypark. A skoro o nich mowa. Zwykle smutne i zamyślone, dobrze wpasowują się się swoją poetyką w muzykę,

Trzy kwadranse muzyki przynoszą osiem, głównie 5 – 6 minutowych kompozycji, utrzymanych w dosyć jednorodnej rytmice, są jednak i rzeczy szybsze. Jak pędzący do przodu Time Lines, delikatnie mroczny, w pewnych momentach wokalnych nawet nieznacznie gotycki. Fragmentami żywy jest też We Are Alone? ze skradającym się gitarowym riffem. Absolutnie przebojowy, z piękną, pogodną figurą pianina, wydaje się Little Girl. Ciekawą elektroniką zwieńczony jest Believe, jednak najwięcej inności przynosi kończący całość, najdłuższy w zestawie, prawie siedmiominutowy Odyssey. Jego transowy początek, gdyby odrzucić z niego gitarowe solo, brzmi jak... koncertowe Depeche Mode z żywymi bębnami. Ostatnia część utworu to z kolei marszowy rytm, nad którym dominują ostre szarpnięcia gitar. To chyba najciekawszy utwór na płycie i dobre jej zwieńczenie. Polecam jednak cały album, tym bardziej że brzmi on ciepło, przestronnie i selektywnie.

Mariusz Danielak


Nie wiem, co wydarzyło się między albumem „Perpetual” (2016) i „Deep Space Eight” (2019), ale w składzie Loonypark nastąpiła poważna zmiana, ponieważ wokalistka Sabina Godula-Zając nie jest już bezpośrednio zaangażowana w zespole (chociaż napisała teksty do wszystkich piosenek) i została zastąpiona przez Magdę Grodecką. Magda ma zupełnie inne podejście, a także wyższy głos oraz lżejszy styl wokalny. Oznacza to, że jej śpiew jest teraz bardziej wyeksponowany, a sama muzyka stanowi tło pod jej wyrazistą ekspresję. I chociaż Magda jest świetną piosenkarką, zastanawiam się, co Loonypark stara się tutaj osiągnąć, ponieważ ogólnie muzyka wydaje się teraz o wiele bardziej uproszczona, niż się spodziewałem po tym zespole, biorąc pod uwagę, że jest to już jego piąta płyta i moim zdaniem powinien on iść do przodu, a nie uporczywie wracać do tego, co wypracował już wcześniej.

Jak zawsze fortepian Krzysztofa Lepiarczyka ma w brzmieniu Loonypark do odegrania ważną rolę, ale chciałbym, aby też gitarzysta Piotr Grodecki mógł nieco bardziej rozwinąć skrzydła. Album „Deep Space Eight” dowodzi, że zespół zwraca się raczej w stronę melodyjnego rocka, mocno inspirowanego AOR, tylko od czasu do czasu nawiązując do pogrockowych klimatów. Moim zdaniem album cierpi z tego powodu. I chociaż wokale są porywające i bardzo mi się podobają (wierzę, że w przyszłości usłyszymy o Magdzie więcej w tej czy innej formule), są jednak chwile na tym albumie, kiedy po prostu się nudzę.

Zespół Loonypark musi poważnie przemyśleć dokąd chce zmierzać ze swoją muzyką. O ile „Unbroken Spirit” był naprawdę świetnym albumem, już „Perpetual” nie był tak dobry, a z kolei „Deep Space Eight” wydaje się od niego jeszcze słabszy, pora więc na odpowiednie decyzje i wykonanie jakiegoś odważnego kroku. Tylko czy to zrobią?

Artur Chachlowski


Okładkę nowej studyjnej płyty, krakowskiej formacji Loonypark zdobi jak zwykle, wyjątkowa oprawa graficzna, tym razem autorstwa Rafała Barnasia. Swoim klimatem różni się nieco, od poprzednich prac, sztandarowego grafika zespołu – Leszka Kostuja. Czy znalazło to również przełożenie w samej muzyce? Tym bardziej, że to nie jedyne novum w zespole. Najistotniejsza jest chyba zmiana personalna. Miejsce za mikrofonem Sabiny Goduli- Zając, przejęła teraz Magda Grodecka. Za teksty odpowiedzialna jest jednak nadal była wokalistka zespołu.

Zmiana za mikrofonem nie wpłynęła jednak w jakiś wyrazisty sposób, na muzyczną aurę nowego materiału. To nadal bardzo klimatyczny prog rock, może nawet bardziej klimatyczny, niż na poprzednich płytach. Prym nadal wiodą tutaj przestrzenne, klawiszowe tła Krzysztofa Lepiarczyka i przyjemne gitarowe solówki Piotra Grodeckiego.

Album rozpoczyna dostojne „We Don’t Wanna Die”, z fajnymi gitarowymi solówkami, których nie brakuje praktycznie w żadnej z kompozycji. Wiele muzycznego ciepła przynosi chociażby kolejna kompozycja „ The Space Between Us”. Trochę trasowości zawiera w sobie „Time Lines”. „Believe”, urzeka swoim onirycznym klimatem. Odrobinę przebojowości przynosi bardziej figlarne „Little Girl”. „Are We Alone?”, to z kolei najbardziej energiczny fragment. Kontrastuje z nim, delikatniejszy „Afraid of Tomorrow”. Wieńczący płytę „Oddysey”, ma natomiast na wstępie coś z ducha new romantic. W końcówce natomiast, dzięki gitarom, poczuć można ciepłą, wręcz śródziemnomorską, południową aurę.

Czas urlopowych wojaży dopiero się zacznie. Niebanalna, aczkolwiek bardzo przyjemna, ożywcza porcja muzyki Loonypark, wydana oczywiście pod egidą krakowskiego LYNXA, powinna skutecznie umilić takowe chwile, wszystkim sympatykom rodzimych, progresywnych brzmień.

Marek Toma



..::TRACK-LIST::..

1. We Don't Wanna Die 5:27
2. The Space Beetwen Us 4:39
3. Time Lines 5:09
4. Believe 5:18
5. Little Girl 5:24
6. Are We Alone? 4:45
7. Afraid Of Tomorow 6:09
8. Odyssey 6:57



..::OBSADA::..

Vocals - Magda Grodecka
Guitar – Piotr Grodecki
Keyboards, Music By, Engineer [Sound], Producer [Produced By] - Krzysztof Lepiarczyk
Bass - Piotr Lipka
Drums - Grzegorz Fieber

Lyrics By - Sabina Godula-Zając




https://www.youtube.com/watch?v=z531xUE-9EA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!