...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Droga kariery Steve’a Hacketta ostatnich dwóch dekad zdecydowanie imponuje względem solowych poczynań jego kolegów z Genesis. Aktywność wydawnicza, wspierana jak tylko można aktywnością koncertową, a przede wszystkim jej artystyczne przymioty zdradzające niezwykłą kulturową otwartość gitarzysty, nie mają sobie równych wśród dokonań członków klasycznego składu progrockowej legendy. Z każdą kolejną publikacją studyjną pojawia się jednak pewien przesyt. Bo o ile Hackett, nie musząc udowadniać swojego artystycznego kosmopolityzmu, wciąż ambitnie decyduje się, aby dawać jemu wyraz, o tyle wydaje się w tym kontekście trochę kręcić w kółko.

Nie inaczej jest i tym razem. Godne podziwu wycieczki pomiędzy Prokofiewem, rdzenną muzyką afrykańską czy akcentami z odległych Chin i Uzbekistanu, to właściwie narzędzie charakterystycznej dla Hacketta gry kontrastami. Tradycyjnie dla siebie zestawia on egzotyczną rytmikę z klasyczną melancholią, czerpiące z nastroju horrorów harmonie z piosenkami opartymi na popowej melodyce, pełne rytmicznych akrobacji riffy ze ściskającymi w dołku romantycznymi solówkami, i tak dalej, i tak dalej… I chociaż, również tradycyjnie, można z tego niezwykłego tygla wydobyć kilka całkiem wartościowych momentów, to całościowo album jawi się jako kolejna płyta Steve’a Hacketta mocno kojarząca się w ogóle i w szczególe z poprzednimi jego krążkami. Co gorsza, powielanie kalek, w całym tym bogactwie wpływów wyglądających wręcz paradoksalnie, nie jest bynajmniej największym grzechem albumu. Bo jakimkolwiek szacunkiem nie darzyć by muzyki tak świetnie wyprodukowanej i tak niezwykle międzykulturowej, mimo tej jej wtórności, to jednak nie sposób zadowolić się aktualnym podejściem Hacketta do linii melodycznych, a konkretniej do tego, co jest śpiewane. Atrakcyjność i rozmach instrumentalny „Surrender Of Silence” w przykry sposób dewaluowane są przez mierność, a wręcz banalność niemal każdej linii napisanej z myślą o śpiewaniu tekstu. Czy to Hackett solo, czy wraz z Amandą Lehmann, czy też Nad Sylvan użyczający głosu w jednej kompozycji – każda z tych wokalnych kombinacji mierzy się z materią doprawdy niegodną kompozytorskiego kunsztu Steve’a Hacketta. Śpiewane partie na tym albumie to kalka wytarta, błaha i zadziwiająco nużąca.

A wspomniane wartościowe momenty albumu? Nadmieńmy choćby demoniczne intro „The Devil’s Cathedral”, w którym dialog organów kościelnych z saksofonem robi całkiem przekonujące wrażenie, ale to, co po nim, jeszcze dziesięć-piętnaście lat temu brzmiałoby z pewnością bardziej odpowiednio diabolicznie. Wśród Hackettowskiej krainy łagodności wyróżnia się zaś stanowiący właściwy finał albumu utwór „Scorched Earth” – skonstruowany, zaaranżowany w sposób, wydawałoby się, zaskakująco naturalny, pozbawiony tak charakterystycznych dla albumu eklektycznych ambicji, a w dodatku z linią melodyczną Hacketta-wokalisty wyjątkowo nie pozostawiającą mizernego wrażenia.

Pewne środki modelowania kolorowego muzycznego uniwersum Steve’a Hacketta niestety wyraźnie się stępiły, co wielokrotnie może nieco uwierać przy prezentacjach tego niemal godzinnego materiału. Niemniej, po raz kolejny wypada pochwalić wydawniczą regularność siedemdziesięciojednoletniego już gitarzysty, a przede wszystkim jego wciąż bujne artystyczne ambicje. Ich realizacja bez wątpienia w pełni legitymizuje i usprawiedliwia jego retrospektywne podróże w działalności koncertowej – Steve Hackett to artysta tyleż sentymentalny, co nowoczesny – i za to go kochamy.

Przemysław Stochmal


I think this is Steve’s 28th studio album, which is probably more than the combined output of those he left in Genesis, but although I saw him play earlier this year none of this material was featured as he was touring his highly popular Genesis Revisited shows. So, when it comes to prog he has two back catalogues that are very different, while he is still releasing new and wonderful music even though he is now in his seventies. Over the last 40+ years he has released music from many different styles, being one of the few prog musicians to go the whole hog and write and record classical music, and he can play solo acoustic classical performances as well as standing in front of an electric band, and in many ways this album is a coming together of his past while also looking in new directions.

He provides nylon, steel string & 12-string guitars, oud, charango, sitar, harmonica, and vocals, and is joined by one of his touring line-ups with Roger King (keyboards, programming & orchestral arrangements), Rob Townsend (saxophone, clarinet), Jonas Reingold (bass), Nad Sylvan (vocals) and Craig Blundell (drums) while he has also brought in additional musicians which includes two more drummers in Phil Ehart (Kansas) and Nick D’Virgilio (Spock’s Beard etc). Musically he is moving through tribal, New Age, classical and prog, but surely the whole album should be deemed as progressive as he is truly pushing boundaries and mixing and blending styles together to create something which is vital and hugely impressive.

Many old progheads, like me, will have a strong fondness for his early solo albums as they were released when we were teenagers and had a massive impact on us. However, unlike many of his contemporaries from back then he has continued to tour and record incessantly, and his current output is to the same high standard as it has always been. When asked my favourite period of Genesis, I always give the same answer, Hackett (as opposed to the normal Gabriel or Collins) and there is no doubt that he has continued to develop and deliver even since leaving that entity. Listen to his music with an open mind and discover that Hackett is still pushing himself and his followers yet even though he keeps moving this is always identifiable and part of his canon as opposed to being removed. One never knows what to expect from his albums, except they will always be sheer class, and this is no exception.

Kev Rowland


After the peaceful acoustic release "Under a Mediterranean Sky", Steve Hackett is back on his electric formula mode. He is with long-time musicians, Roger King on keys, and orchestral arrangements, and Rob Townsend on sax. The drum parts are split up between 3 drummers. Jonas Reingold is on most of the tracks on bass.
The first track is instrumental and sounds like a movie score for an action hero film. The song "Natalia" is Russian music with some well-known passages done in collaboration with his wife. Steve is singing with some opera singing and orchestral arrangements. Again you can hear an action movie in the instrumental section. Then it has some tasty and authentic violin playing. "Relaxation Music For Sharks" has some intriguing special effect intro before the drums of Nick D'Virgilio kick-off to bring the song to a faster pace. Steve is getting loose on his guitar playing. Not too relaxing, but it's for sharks!

"Wingbeats" has some African beats and singing that is not too far from what Peter Gabriel made with his band. There are some tribal drums but adding the guitar, it's done in a Hackett style. "The Devil's Cathedral" has a horror atmosphere with the dark organ playing of Roger King all this embellished with some orchestral arrangements. "Held in the Shadows is a love song dedicated to Steve's wife. It's romantic but with a kick of Rock! I enjoy the heavy parts that are in contrast to the beginning.

"Shanghai To Samarkand" put us now in the oriental part of the world where classical music meets world music, the music doing most of the talking here. When the Kansas drummer arrives, we are in a more familiar Hackett style before going back to the world music beat. "Fox Tango" Steve is getting loose again with his Gibson guitar which reminds me in some specific passages of Brian May.

"Day of the Dead" is another horror-inspired movie now a Mexican one. "Scorched Earth" is a warning song to save the earth from destruction. It's a beautiful song that has a clear and intentional lighter mood. I enjoyed the orchestral arrangements here. It ends with a short and peaceful song with some lovely guitar parts of Steve showing his love for classical music.

As much as I still rave for Steve Hackett's first albums, He has improved a lot in his songwriting style surpassing the Genesis influence with some fusion music that brings more variety and textures to his music.

rdtprog



..::TRACK-LIST::..

1. The Obliterati (2:17)
2. Natalia (6:17)
3. Relaxation Music for Sharks (feat. Feeding Frenzy) (4:36)
4. Wingbeats (5:20)
5. The Devil's Cathedral (6:31)
6. Held in the Shadows (6:20)
7. Shanghai to Samarkand (8:27)
8. Fox's Tango (4:21)
9. Day of the Dead (6:25)
10. Scorched Earth (6:03)
11. Esperanza (1:04)



..::OBSADA::..

Steve Hackett - nylon, steel string & 12-string guitars, oud, charango, sitar, harmonica, vocals, co-producer

With:
Roger King - keyboards, programming & orchestral arrangements
Rob Townsend - saxophone, clarinet
Jonas Reingold - bass
Nad Sylvan - vocals
Craig Blundell - drums

And:
Phil Ehart - drums
Nick D'Virgilio - drums
Amanda Lehmann - vocals
Durga - vocals
Lorelei McBroom - vocals
Christine Townsend - violin, viola
Malik Mansurov - tar
Sodirkhon Ubaidulloev - dutar




https://www.youtube.com/watch?v=ZbW9tCJ9Snc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Droga kariery Steve’a Hacketta ostatnich dwóch dekad zdecydowanie imponuje względem solowych poczynań jego kolegów z Genesis. Aktywność wydawnicza, wspierana jak tylko można aktywnością koncertową, a przede wszystkim jej artystyczne przymioty zdradzające niezwykłą kulturową otwartość gitarzysty, nie mają sobie równych wśród dokonań członków klasycznego składu progrockowej legendy. Z każdą kolejną publikacją studyjną pojawia się jednak pewien przesyt. Bo o ile Hackett, nie musząc udowadniać swojego artystycznego kosmopolityzmu, wciąż ambitnie decyduje się, aby dawać jemu wyraz, o tyle wydaje się w tym kontekście trochę kręcić w kółko.

Nie inaczej jest i tym razem. Godne podziwu wycieczki pomiędzy Prokofiewem, rdzenną muzyką afrykańską czy akcentami z odległych Chin i Uzbekistanu, to właściwie narzędzie charakterystycznej dla Hacketta gry kontrastami. Tradycyjnie dla siebie zestawia on egzotyczną rytmikę z klasyczną melancholią, czerpiące z nastroju horrorów harmonie z piosenkami opartymi na popowej melodyce, pełne rytmicznych akrobacji riffy ze ściskającymi w dołku romantycznymi solówkami, i tak dalej, i tak dalej… I chociaż, również tradycyjnie, można z tego niezwykłego tygla wydobyć kilka całkiem wartościowych momentów, to całościowo album jawi się jako kolejna płyta Steve’a Hacketta mocno kojarząca się w ogóle i w szczególe z poprzednimi jego krążkami. Co gorsza, powielanie kalek, w całym tym bogactwie wpływów wyglądających wręcz paradoksalnie, nie jest bynajmniej największym grzechem albumu. Bo jakimkolwiek szacunkiem nie darzyć by muzyki tak świetnie wyprodukowanej i tak niezwykle międzykulturowej, mimo tej jej wtórności, to jednak nie sposób zadowolić się aktualnym podejściem Hacketta do linii melodycznych, a konkretniej do tego, co jest śpiewane. Atrakcyjność i rozmach instrumentalny „Surrender Of Silence” w przykry sposób dewaluowane są przez mierność, a wręcz banalność niemal każdej linii napisanej z myślą o śpiewaniu tekstu. Czy to Hackett solo, czy wraz z Amandą Lehmann, czy też Nad Sylvan użyczający głosu w jednej kompozycji – każda z tych wokalnych kombinacji mierzy się z materią doprawdy niegodną kompozytorskiego kunsztu Steve’a Hacketta. Śpiewane partie na tym albumie to kalka wytarta, błaha i zadziwiająco nużąca.

A wspomniane wartościowe momenty albumu? Nadmieńmy choćby demoniczne intro „The Devil’s Cathedral”, w którym dialog organów kościelnych z saksofonem robi całkiem przekonujące wrażenie, ale to, co po nim, jeszcze dziesięć-piętnaście lat temu brzmiałoby z pewnością bardziej odpowiednio diabolicznie. Wśród Hackettowskiej krainy łagodności wyróżnia się zaś stanowiący właściwy finał albumu utwór „Scorched Earth” – skonstruowany, zaaranżowany w sposób, wydawałoby się, zaskakująco naturalny, pozbawiony tak charakterystycznych dla albumu eklektycznych ambicji, a w dodatku z linią melodyczną Hacketta-wokalisty wyjątkowo nie pozostawiającą mizernego wrażenia.

Pewne środki modelowania kolorowego muzycznego uniwersum Steve’a Hacketta niestety wyraźnie się stępiły, co wielokrotnie może nieco uwierać przy prezentacjach tego niemal godzinnego materiału. Niemniej, po raz kolejny wypada pochwalić wydawniczą regularność siedemdziesięciojednoletniego już gitarzysty, a przede wszystkim jego wciąż bujne artystyczne ambicje. Ich realizacja bez wątpienia w pełni legitymizuje i usprawiedliwia jego retrospektywne podróże w działalności koncertowej – Steve Hackett to artysta tyleż sentymentalny, co nowoczesny – i za to go kochamy.

Przemysław Stochmal


I think this is Steve’s 28th studio album, which is probably more than the combined output of those he left in Genesis, but although I saw him play earlier this year none of this material was featured as he was touring his highly popular Genesis Revisited shows. So, when it comes to prog he has two back catalogues that are very different, while he is still releasing new and wonderful music even though he is now in his seventies. Over the last 40+ years he has released music from many different styles, being one of the few prog musicians to go the whole hog and write and record classical music, and he can play solo acoustic classical performances as well as standing in front of an electric band, and in many ways this album is a coming together of his past while also looking in new directions.

He provides nylon, steel string & 12-string guitars, oud, charango, sitar, harmonica, and vocals, and is joined by one of his touring line-ups with Roger King (keyboards, programming & orchestral arrangements), Rob Townsend (saxophone, clarinet), Jonas Reingold (bass), Nad Sylvan (vocals) and Craig Blundell (drums) while he has also brought in additional musicians which includes two more drummers in Phil Ehart (Kansas) and Nick D’Virgilio (Spock’s Beard etc). Musically he is moving through tribal, New Age, classical and prog, but surely the whole album should be deemed as progressive as he is truly pushing boundaries and mixing and blending styles together to create something which is vital and hugely impressive.

Many old progheads, like me, will have a strong fondness for his early solo albums as they were released when we were teenagers and had a massive impact on us. However, unlike many of his contemporaries from back then he has continued to tour and record incessantly, and his current output is to the same high standard as it has always been. When asked my favourite period of Genesis, I always give the same answer, Hackett (as opposed to the normal Gabriel or Collins) and there is no doubt that he has continued to develop and deliver even since leaving that entity. Listen to his music with an open mind and discover that Hackett is still pushing himself and his followers yet even though he keeps moving this is always identifiable and part of his canon as opposed to being removed. One never knows what to expect from his albums, except they will always be sheer class, and this is no exception.

Kev Rowland


After the peaceful acoustic release "Under a Mediterranean Sky", Steve Hackett is back on his electric formula mode. He is with long-time musicians, Roger King on keys, and orchestral arrangements, and Rob Townsend on sax. The drum parts are split up between 3 drummers. Jonas Reingold is on most of the tracks on bass.
The first track is instrumental and sounds like a movie score for an action hero film. The song "Natalia" is Russian music with some well-known passages done in collaboration with his wife. Steve is singing with some opera singing and orchestral arrangements. Again you can hear an action movie in the instrumental section. Then it has some tasty and authentic violin playing. "Relaxation Music For Sharks" has some intriguing special effect intro before the drums of Nick D'Virgilio kick-off to bring the song to a faster pace. Steve is getting loose on his guitar playing. Not too relaxing, but it's for sharks!

"Wingbeats" has some African beats and singing that is not too far from what Peter Gabriel made with his band. There are some tribal drums but adding the guitar, it's done in a Hackett style. "The Devil's Cathedral" has a horror atmosphere with the dark organ playing of Roger King all this embellished with some orchestral arrangements. "Held in the Shadows is a love song dedicated to Steve's wife. It's romantic but with a kick of Rock! I enjoy the heavy parts that are in contrast to the beginning.

"Shanghai To Samarkand" put us now in the oriental part of the world where classical music meets world music, the music doing most of the talking here. When the Kansas drummer arrives, we are in a more familiar Hackett style before going back to the world music beat. "Fox Tango" Steve is getting loose again with his Gibson guitar which reminds me in some specific passages of Brian May.

"Day of the Dead" is another horror-inspired movie now a Mexican one. "Scorched Earth" is a warning song to save the earth from destruction. It's a beautiful song that has a clear and intentional lighter mood. I enjoyed the orchestral arrangements here. It ends with a short and peaceful song with some lovely guitar parts of Steve showing his love for classical music.

As much as I still rave for Steve Hackett's first albums, He has improved a lot in his songwriting style surpassing the Genesis influence with some fusion music that brings more variety and textures to his music.

rdtprog



..::TRACK-LIST::..

1. The Obliterati (2:17)
2. Natalia (6:17)
3. Relaxation Music for Sharks (feat. Feeding Frenzy) (4:36)
4. Wingbeats (5:20)
5. The Devil's Cathedral (6:31)
6. Held in the Shadows (6:20)
7. Shanghai to Samarkand (8:27)
8. Fox's Tango (4:21)
9. Day of the Dead (6:25)
10. Scorched Earth (6:03)
11. Esperanza (1:04)



..::OBSADA::..

Steve Hackett - nylon, steel string & 12-string guitars, oud, charango, sitar, harmonica, vocals, co-producer

With:
Roger King - keyboards, programming & orchestral arrangements
Rob Townsend - saxophone, clarinet
Jonas Reingold - bass
Nad Sylvan - vocals
Craig Blundell - drums

And:
Phil Ehart - drums
Nick D'Virgilio - drums
Amanda Lehmann - vocals
Durga - vocals
Lorelei McBroom - vocals
Christine Townsend - violin, viola
Malik Mansurov - tar
Sodirkhon Ubaidulloev - dutar




https://www.youtube.com/watch?v=ZbW9tCJ9Snc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

WIZRD: Formed Trondheim, Norway, 2018. Since then based in Oslo.

The band was originally envisioned at the Jazz Conservatory in Trondheim by bassist and vocalist Hallvard GAARDLØS who enlisted the help of two of his fellow students at the Conservatory to form a band with a view to the trio performing at his graduating exam. The trio played several songs at the exam, including some which eventually ended up on the band's debut album.

Although formed as a guitar/bass/drums three-piece in early 2018, Vegard Lien BJERKAN joined on keys very soon after the band's initial formation, and the completed line-up consisted of four excellent musicians who were already members of other fine bands - such as Norwegian Jazz Fusionists SOFT FFOG, Rock'n'Roll powerhouse SPIDERGAWD, Jazz/Progressive Trio KROKOFANT, Hard Rock and Metal band DRAKEN and the Free Jazz outfit MEGALODON COLLECTIVE.

WIZRD's completed line-up in early 2018 was: Hallvard GAARDLØS (SPIDERGAWD, DRAKEN and more) on bass and lead vocals, Karl BJORÅ (MEGALODON COLLECTIVE and more) on guitar and vocals, Vegard Lien BJERKAN (SOFT FFOG and more) on keyboards and vocals and Axel SKALSTAD (KROKOFANT, SOFT FFOG and more) on drums.

The band eventually began working on their debut album in 2020, and the finished album was produced by Norwegian film score composer and Norwegian Alt-Jazz legends JAGA JAZZIST drummer Martin HORNTVETH, whom the various members of WIZRD had known for many years. The album was recorded at Studio Paradiso in Oslo, with HORNTVETH being assisted by Marcus FORSGREN (BROR FORSGREN, JAGA JAZZIST), and the mixing was done by Bergen-based musician and producer Matias TELLEZ (YOUNG DREAMS, GIRL IN RED).

With a classic Rock line-up of guitar, bass, drums, keyboards and vocals the quartet stylistically follows the traditions of the likes of CREAM, MAHAVISHNU ORCHESTRA, WEATHER REPORT etc. in generating a sense urgency and energy without sacrificing attention to melody and dynamics. The band's intention from the very outset was to mix progressive and improvisational elements with rock & pop sensibilities.

The result was the groovy, catchy and progressive debut album 'Seasons', which was finally released on 21st October 2022 by Karisma Records - home to bands like WOBBLER and SEVEN IMPALE - and showcases how WIZRD are more than happy to test their limits with a sound that encompasses a variety of genres - ranging from Rock and Indie to Jazz and Prog. The album has been described as an exciting mix of guitar driven progressive rock, frenzied organ-fueled Classic Rock, captivating vocal harmonies, and Jazz Fusion excursions - all supported by a superb rhythm section.

Prior to the album's release in October 2022, a single 'Fire & Water' was released by Karisma Records on 29th September, for which band were lucky enough to have James PETRALLI from the band WHITE DENIM guesting on lead vocals. The band's choice of this single is notable for the fact that it's a song which marks the very beginning of WIZRD's existence, and provides an opportunity to trace the band's progression in terms of writing and concept from almost day one. Another single called 'Lessons' was released from the album a few weeks earlier by Karisma at the beginning of September 2022.

The band's line up has remained stable since its formation despite all the participants being involved in several other projects, and more recently in October 2023 - having already begun work on their next album - WIZRD and Karisma Records once again joined forces to release a cover of the seminal BLACK SABBATH track 'The Wizard'. This song was a part of WIZRD's setlist a few years back, when they played some shows where the audience could vote and choose in advance what kind of artists the band should cover.

Bio provided by Yam Yam



WIZRD is a Norwegian rock band that dips its toes in all kinds of genres. From rock and indie to jazz and prog, WIZRD knows all the rules but deliberately break them.

Formed at the Jazz Conservatory in Trondheim, WIZRD's four-piece line-up consists of Hallvard Gaardløs (Spidergawd, Draken and more) on bass and lead vocals, Karl Bjorå (Megalodon Collective and more) on guitar and vocals, Vegard Lien Bjerkan (Soft Ffog and more) on keyboards and vocals, Axel Skalstad (Krokofant, Soft Ffog and more) on drums.

Since 2020 the band has been working on their debut album, produced by Norwegian film score composer and Jaga Jazzist drummer Martin Horntveth. The album was recorded in Studio Paradiso in Oslo by Marcus Forsgren (Bror Forsgren, Jaga Jazzist) and Horntveth. Bergen-based musician and producer Matias Tellez (Young Dreams, Girl in Red) has mixed the album.

“Seasons” is a groovy, catchy and progressive masterclass, with beautiful vocal harmonies, awesome melodies, quirky jazz grooves and a rock’n’roll drive to die for.



..::TRACK-LIST::..

1. Lessons 04:10
2. Free Will 04:43
3. Spitfire 04:59
4. All Is As It Should Be 08:09
5. Show Me What You Got 07:44
6. Fire & Water 03:40
7. Divine 06:03
8. When You Call 04:24



..::OBSADA::..

Hallvard Gaardløs - bass, lead vocals
Axel Skalstad - drums & percussion
Karl Bjorå - guitar, vocals
Vegard Lien Bjerkan - keyboards, vocals

With:
James Petralli - lead vocals (6)



https://www.youtube.com/watch?v=m72EJT3kayQ


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

WIZRD: Formed Trondheim, Norway, 2018. Since then based in Oslo.

The band was originally envisioned at the Jazz Conservatory in Trondheim by bassist and vocalist Hallvard GAARDLØS who enlisted the help of two of his fellow students at the Conservatory to form a band with a view to the trio performing at his graduating exam. The trio played several songs at the exam, including some which eventually ended up on the band's debut album.

Although formed as a guitar/bass/drums three-piece in early 2018, Vegard Lien BJERKAN joined on keys very soon after the band's initial formation, and the completed line-up consisted of four excellent musicians who were already members of other fine bands - such as Norwegian Jazz Fusionists SOFT FFOG, Rock'n'Roll powerhouse SPIDERGAWD, Jazz/Progressive Trio KROKOFANT, Hard Rock and Metal band DRAKEN and the Free Jazz outfit MEGALODON COLLECTIVE.

WIZRD's completed line-up in early 2018 was: Hallvard GAARDLØS (SPIDERGAWD, DRAKEN and more) on bass and lead vocals, Karl BJORÅ (MEGALODON COLLECTIVE and more) on guitar and vocals, Vegard Lien BJERKAN (SOFT FFOG and more) on keyboards and vocals and Axel SKALSTAD (KROKOFANT, SOFT FFOG and more) on drums.

The band eventually began working on their debut album in 2020, and the finished album was produced by Norwegian film score composer and Norwegian Alt-Jazz legends JAGA JAZZIST drummer Martin HORNTVETH, whom the various members of WIZRD had known for many years. The album was recorded at Studio Paradiso in Oslo, with HORNTVETH being assisted by Marcus FORSGREN (BROR FORSGREN, JAGA JAZZIST), and the mixing was done by Bergen-based musician and producer Matias TELLEZ (YOUNG DREAMS, GIRL IN RED).

With a classic Rock line-up of guitar, bass, drums, keyboards and vocals the quartet stylistically follows the traditions of the likes of CREAM, MAHAVISHNU ORCHESTRA, WEATHER REPORT etc. in generating a sense urgency and energy without sacrificing attention to melody and dynamics. The band's intention from the very outset was to mix progressive and improvisational elements with rock & pop sensibilities.

The result was the groovy, catchy and progressive debut album 'Seasons', which was finally released on 21st October 2022 by Karisma Records - home to bands like WOBBLER and SEVEN IMPALE - and showcases how WIZRD are more than happy to test their limits with a sound that encompasses a variety of genres - ranging from Rock and Indie to Jazz and Prog. The album has been described as an exciting mix of guitar driven progressive rock, frenzied organ-fueled Classic Rock, captivating vocal harmonies, and Jazz Fusion excursions - all supported by a superb rhythm section.

Prior to the album's release in October 2022, a single 'Fire & Water' was released by Karisma Records on 29th September, for which band were lucky enough to have James PETRALLI from the band WHITE DENIM guesting on lead vocals. The band's choice of this single is notable for the fact that it's a song which marks the very beginning of WIZRD's existence, and provides an opportunity to trace the band's progression in terms of writing and concept from almost day one. Another single called 'Lessons' was released from the album a few weeks earlier by Karisma at the beginning of September 2022.

The band's line up has remained stable since its formation despite all the participants being involved in several other projects, and more recently in October 2023 - having already begun work on their next album - WIZRD and Karisma Records once again joined forces to release a cover of the seminal BLACK SABBATH track 'The Wizard'. This song was a part of WIZRD's setlist a few years back, when they played some shows where the audience could vote and choose in advance what kind of artists the band should cover.

Bio provided by Yam Yam



WIZRD is a Norwegian rock band that dips its toes in all kinds of genres. From rock and indie to jazz and prog, WIZRD knows all the rules but deliberately break them.

Formed at the Jazz Conservatory in Trondheim, WIZRD's four-piece line-up consists of Hallvard Gaardløs (Spidergawd, Draken and more) on bass and lead vocals, Karl Bjorå (Megalodon Collective and more) on guitar and vocals, Vegard Lien Bjerkan (Soft Ffog and more) on keyboards and vocals, Axel Skalstad (Krokofant, Soft Ffog and more) on drums.

Since 2020 the band has been working on their debut album, produced by Norwegian film score composer and Jaga Jazzist drummer Martin Horntveth. The album was recorded in Studio Paradiso in Oslo by Marcus Forsgren (Bror Forsgren, Jaga Jazzist) and Horntveth. Bergen-based musician and producer Matias Tellez (Young Dreams, Girl in Red) has mixed the album.

“Seasons” is a groovy, catchy and progressive masterclass, with beautiful vocal harmonies, awesome melodies, quirky jazz grooves and a rock’n’roll drive to die for.



..::TRACK-LIST::..

1. Lessons 04:10
2. Free Will 04:43
3. Spitfire 04:59
4. All Is As It Should Be 08:09
5. Show Me What You Got 07:44
6. Fire & Water 03:40
7. Divine 06:03
8. When You Call 04:24



..::OBSADA::..

Hallvard Gaardløs - bass, lead vocals
Axel Skalstad - drums & percussion
Karl Bjorå - guitar, vocals
Vegard Lien Bjerkan - keyboards, vocals

With:
James Petralli - lead vocals (6)



https://www.youtube.com/watch?v=m72EJT3kayQ


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ostatni, trzeci album brytyjskiej progresywnej grupy, wydany w 1971 roku. Niemal równie świetny jak doskonała dwójka, jedynie nagrania nieco krótsze.



Formed in Newport, Wales, in 1967 Blonde On Blonde took their name from Bob Dylan's groundbreaking 1966 double LP. Original members Ralph Denyer (vocals, guitar), Les Hicks (drums), Richard Hopkins (bass, organ) and Gareth Johnson (guitar, sitar) moved to London in 1968 and played in the psychedelic underground club scene. They also appeared on the BBC series How Late It Is. By 1969 they already had one LP out on Pye, Contrasts, which helped them secure a gig at that summers Isle Of Wight festival. When Denyer left to join Aquila long time friend David Thomas joined the band bringing a harder rock oriented sound and and progressive rock feel. The new line up switched from Pye to Ember where they released their second LP, Rebirth, in 1970. Sad news came in 1971 whith the death of Richard Hopkins. The band, however, found a replacement in Graham Davis and went on to record their third and last album in 1971, also on Ember: Reflections On A Life.

Blonde On Blonde's sound has rooted firmly in UK psychedelia with a progressive edge, they mixtured a wide range of influences and echoes of The Pink Floyd, Jefferson Airplane, Cream, Hendrix or The Who lived in perfect harmony with touches of The Incredible String Band imagery in their lyrics. Reflections On A Life is the album in which all the contrasts that make the Blonde On Blonde sound go further ahead in adventure and experimentation, includig surreal out of this world touches a la Syd Barrett. It is an album that plays with the contrast between countryside and big city, as Dave Thomas himself remembers :

"There was something very special about being able to live a life split between two worlds, one quiet and countrified, and the other - on the road or in the heart of London's nightlife!

I think you can hear that contrast in the music itself: a mixture of focused energy and laid-back calm. It was a reflection of the way we lived and worked. We all came from a heavily industrialised Welsh seaport that was closely surrounded by mountains and wild romantic countryside, it was the contrast that inspired us.

And it still inspires me. I am about to release a new Blonde On Blonde album. The music's already 'in the can' and includes songs from Blonde On Blonde's live performances that were not previously released. It also includes some very recent material. The new album is called "Coldharbour" (another name for my hometown Newport). It was hearing "Rebirth" again that brought me determination to complete the project."



..::TRACK-LIST::..

1. Gene Machine 2:04
2. I Don't Care 2:41
3. Love Song 6:41
4. Bar Room Blues 5:25
5. Sad Song For An Easy Lady 4:13
6. Ain't It Sad Too 4:23
7. The Bargain 4:14
8. The Rut 5:22
9. Happy Families 3:44
10. No. 2 Psychological Decontamination Unit 3:09
11. Chorale (Forever) 4:41



..::OBSADA::..

Gareth Johnson - lead guitar, sitar, lute, electronic effects
David Thomas - vocals, guitar, bass
Graham Davies - vocals, guitar, bass, banjo
Les Hicks - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=pojQfnBFDK4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ostatni, trzeci album brytyjskiej progresywnej grupy, wydany w 1971 roku. Niemal równie świetny jak doskonała dwójka, jedynie nagrania nieco krótsze.



Formed in Newport, Wales, in 1967 Blonde On Blonde took their name from Bob Dylan's groundbreaking 1966 double LP. Original members Ralph Denyer (vocals, guitar), Les Hicks (drums), Richard Hopkins (bass, organ) and Gareth Johnson (guitar, sitar) moved to London in 1968 and played in the psychedelic underground club scene. They also appeared on the BBC series How Late It Is. By 1969 they already had one LP out on Pye, Contrasts, which helped them secure a gig at that summers Isle Of Wight festival. When Denyer left to join Aquila long time friend David Thomas joined the band bringing a harder rock oriented sound and and progressive rock feel. The new line up switched from Pye to Ember where they released their second LP, Rebirth, in 1970. Sad news came in 1971 whith the death of Richard Hopkins. The band, however, found a replacement in Graham Davis and went on to record their third and last album in 1971, also on Ember: Reflections On A Life.

Blonde On Blonde's sound has rooted firmly in UK psychedelia with a progressive edge, they mixtured a wide range of influences and echoes of The Pink Floyd, Jefferson Airplane, Cream, Hendrix or The Who lived in perfect harmony with touches of The Incredible String Band imagery in their lyrics. Reflections On A Life is the album in which all the contrasts that make the Blonde On Blonde sound go further ahead in adventure and experimentation, includig surreal out of this world touches a la Syd Barrett. It is an album that plays with the contrast between countryside and big city, as Dave Thomas himself remembers :

"There was something very special about being able to live a life split between two worlds, one quiet and countrified, and the other - on the road or in the heart of London's nightlife!

I think you can hear that contrast in the music itself: a mixture of focused energy and laid-back calm. It was a reflection of the way we lived and worked. We all came from a heavily industrialised Welsh seaport that was closely surrounded by mountains and wild romantic countryside, it was the contrast that inspired us.

And it still inspires me. I am about to release a new Blonde On Blonde album. The music's already 'in the can' and includes songs from Blonde On Blonde's live performances that were not previously released. It also includes some very recent material. The new album is called "Coldharbour" (another name for my hometown Newport). It was hearing "Rebirth" again that brought me determination to complete the project."



..::TRACK-LIST::..

1. Gene Machine 2:04
2. I Don't Care 2:41
3. Love Song 6:41
4. Bar Room Blues 5:25
5. Sad Song For An Easy Lady 4:13
6. Ain't It Sad Too 4:23
7. The Bargain 4:14
8. The Rut 5:22
9. Happy Families 3:44
10. No. 2 Psychological Decontamination Unit 3:09
11. Chorale (Forever) 4:41



..::OBSADA::..

Gareth Johnson - lead guitar, sitar, lute, electronic effects
David Thomas - vocals, guitar, bass
Graham Davies - vocals, guitar, bass, banjo
Les Hicks - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=pojQfnBFDK4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 27 - Nude (New Stereo Mix):
1. City Life
2. Nude
3. Drafted
4. Docks
5. Beached
6. Landscapes
7. Changing Places
8. Pomp And Circumstance
9. Please Come Home
10. Reflections
11. Captured
12. The Homecoming
13. Lies
14. The Last Farewell (The Birthday Cake)
15. The Last Farewell (Nude's Return)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=NxjBjdij-W0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 27 - Nude (New Stereo Mix):
1. City Life
2. Nude
3. Drafted
4. Docks
5. Beached
6. Landscapes
7. Changing Places
8. Pomp And Circumstance
9. Please Come Home
10. Reflections
11. Captured
12. The Homecoming
13. Lies
14. The Last Farewell (The Birthday Cake)
15. The Last Farewell (Nude's Return)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=NxjBjdij-W0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 26 - Moonmadness (New Stereo Mix):
1. Aristillus
2. Song Within A Song
3. Chord Change
4. Spirit Of The Water
5. Another Night
6. Air Born
7. Lunar Sea



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups




https://www.youtube.com/watch?v=dSzEJ3X-HC4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 26 - Moonmadness (New Stereo Mix):
1. Aristillus
2. Song Within A Song
3. Chord Change
4. Spirit Of The Water
5. Another Night
6. Air Born
7. Lunar Sea



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups




https://www.youtube.com/watch?v=dSzEJ3X-HC4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 25 - Music Inspired By 'The Snow Goose' (New Stereo Mix):
1. The Great Marsh
2. Rhayader
3. Rhayader Goes To Town
4. Sanctuary
5. Fritha
6. The Snow Goose
7. Friendship
8. Migration
9. Rhayader Alone
10. Flight Of The Snow Goose
11. Preparation
12. Dunkirk
13. Epitaph
14. Fritha Alone
15. La Princesse Perdue
16. The Great Marsh (Reprise)

Bonus Track:
17. Riverman



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups




https://www.youtube.com/watch?v=mvLrrGlvXhM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur


..::TRACK-LIST::..

CD 25 - Music Inspired By 'The Snow Goose' (New Stereo Mix):
1. The Great Marsh
2. Rhayader
3. Rhayader Goes To Town
4. Sanctuary
5. Fritha
6. The Snow Goose
7. Friendship
8. Migration
9. Rhayader Alone
10. Flight Of The Snow Goose
11. Preparation
12. Dunkirk
13. Epitaph
14. Fritha Alone
15. La Princesse Perdue
16. The Great Marsh (Reprise)

Bonus Track:
17. Riverman



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups




https://www.youtube.com/watch?v=mvLrrGlvXhM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

After an exceptionally long year full of personal change and near manic levels of creative activity, Canadian musician Devin Townsend releases his follow up to 2019’s acclaimed ‘Empath’ album. Assembled from a barrage of material written during the pandemic ‘Lightwork’ represents a new level,and has ended up being one of the most accessible, yet ambitious releases of his storied career. A project that has been on Devin’s mind since he was a teen, (and flirted with throughout his career) is a more melodic and direct album with a great producer to help guide the work. Enter Garth Richardson: A Vancouver based producer with a long resume and a friend of Devin’s for many years. And the goal? To provide something beautiful, cathartic, powerful and clear. A sense of optimism and power through what can be commonly known as a ‘depressing period’. Its about strength, love, acceptance, fear, and overcoming together. Guests on the record include friends and stalwarts from his past (Anneke Van Giersbergen, Ché Aimee Dorval, Morgan Agren, Mike Keneally, Steve Vai, Elektra Women’s Choir) as well as some newer friends and faces (Darby Todd, Diego Tejeida, Nathan Navarro, Federico Paulovich, Jonas Hellborg).

This Deluxe Edition also features ten additional tracks, which are the "Nightwork" companion album.



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Lightwork:
1. Moonpeople 4:33
2. Lightworker 5:29
3. Equinox 4:38
4. Call Of The Void 5:53
5. Heartbreaker 6:59
6. Dimensions 5:23
7. Celestial Signals 5:12
8. Heavy Burden 4:22
9. Vacation 3:10
10. Children Of God 10:05


CD 2 - Nightwork:
1. Starchasm Pt 2 4:34
2. Stampys Blaster 0:37
3. Factions 5:12
4. Yogi 3:59
5. Precious Sardine 10:13
6. Hope Is In The World 4:15
7. Children Of Dog 6:45
8. Sober 4:36
9. Boogus 3:33
10. Carry Me Home 4:04



..::OBSADA::..

Devin Townsend - guitar, bass guitar, vocals, synths
Darby Todd - drums
Morgan Ågren - additional drums
Federico Paulovich - additional drums
Diego Tejeida - additional keyboards
Nathan Navarro - additional bass guitar
Elektra Women's Choir - additional vocals (on Heavy Burden), choir vocals
Echo Picone - additional vocals (on Heavy Burden)
Jonas Hellborg - additional bass guitar (on Dimensions)
Mike Keneally - guitar solo (on Dimensions)
Rhys Fulber - additional programming (on Equinox)
Hutch Hutchinson - bass guitar (on Vacation)
Joy Lapps - steel pan drums (on Vacation)
Ché Aimee Dorval - additional vocals
Anneke van Giersbergen - additional vocals
Aman Khosa - additional vocals (on Heavy Burden)
Tanya Ghosh - additional vocals (on Heavy Burden)
Elizabeth Zharoff - additional choir vocals
Tia Rose Maxfield - additional choir vocals
Brian Diamond - additional choir vocals
Ram Dass - voice sample (on Lightworker)




https://www.youtube.com/watch?v=VZ7wvbapx8c



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

After an exceptionally long year full of personal change and near manic levels of creative activity, Canadian musician Devin Townsend releases his follow up to 2019’s acclaimed ‘Empath’ album. Assembled from a barrage of material written during the pandemic ‘Lightwork’ represents a new level,and has ended up being one of the most accessible, yet ambitious releases of his storied career. A project that has been on Devin’s mind since he was a teen, (and flirted with throughout his career) is a more melodic and direct album with a great producer to help guide the work. Enter Garth Richardson: A Vancouver based producer with a long resume and a friend of Devin’s for many years. And the goal? To provide something beautiful, cathartic, powerful and clear. A sense of optimism and power through what can be commonly known as a ‘depressing period’. Its about strength, love, acceptance, fear, and overcoming together. Guests on the record include friends and stalwarts from his past (Anneke Van Giersbergen, Ché Aimee Dorval, Morgan Agren, Mike Keneally, Steve Vai, Elektra Women’s Choir) as well as some newer friends and faces (Darby Todd, Diego Tejeida, Nathan Navarro, Federico Paulovich, Jonas Hellborg).

This Deluxe Edition also features ten additional tracks, which are the "Nightwork" companion album.



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Lightwork:
1. Moonpeople 4:33
2. Lightworker 5:29
3. Equinox 4:38
4. Call Of The Void 5:53
5. Heartbreaker 6:59
6. Dimensions 5:23
7. Celestial Signals 5:12
8. Heavy Burden 4:22
9. Vacation 3:10
10. Children Of God 10:05


CD 2 - Nightwork:
1. Starchasm Pt 2 4:34
2. Stampys Blaster 0:37
3. Factions 5:12
4. Yogi 3:59
5. Precious Sardine 10:13
6. Hope Is In The World 4:15
7. Children Of Dog 6:45
8. Sober 4:36
9. Boogus 3:33
10. Carry Me Home 4:04



..::OBSADA::..

Devin Townsend - guitar, bass guitar, vocals, synths
Darby Todd - drums
Morgan Ågren - additional drums
Federico Paulovich - additional drums
Diego Tejeida - additional keyboards
Nathan Navarro - additional bass guitar
Elektra Women's Choir - additional vocals (on Heavy Burden), choir vocals
Echo Picone - additional vocals (on Heavy Burden)
Jonas Hellborg - additional bass guitar (on Dimensions)
Mike Keneally - guitar solo (on Dimensions)
Rhys Fulber - additional programming (on Equinox)
Hutch Hutchinson - bass guitar (on Vacation)
Joy Lapps - steel pan drums (on Vacation)
Ché Aimee Dorval - additional vocals
Anneke van Giersbergen - additional vocals
Aman Khosa - additional vocals (on Heavy Burden)
Tanya Ghosh - additional vocals (on Heavy Burden)
Elizabeth Zharoff - additional choir vocals
Tia Rose Maxfield - additional choir vocals
Brian Diamond - additional choir vocals
Ram Dass - voice sample (on Lightworker)




https://www.youtube.com/watch?v=VZ7wvbapx8c



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wzruszająca i intensywna...
Krucha i pełna emocji...
Ta płyta to moment, w którym można się zatrzymać i dać się porwać do świata muzyki wykraczającego poza moc riffów.



..::TRACK-LIST::..

1. Improv
2. Blood on the Rooftops
3. The Barren Land
4. Black Light
5. Horizons
6. Jacuzzi
7. Supper's Ready (Excerpt)
8. After the Ordeal
9. Hairless Heart
10. Jazz on a Summer's Night
11. Gnossienne No. 1
12. Walking Away from Rainbows
13. Poulenc Organ Concerto (excerpt)
14. The Red Flower of Tai Chi Blooms Everywhere
15. Hands of the Priestess
16. Memory Lane
17. Only Happy When it Rains
18. Ace of Wands
19. The Journey



..::OBSADA::..

Flute - John Hackett
Flute, Whistle, Soprano Saxophone - Rob Townsend
Guitar, Harmonica - Steve Hackett
Guitar, Vocals - Amanda Lehmann
Keyboards - Roger King




https://www.youtube.com/watch?v=zfnwYd2IyYs


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wzruszająca i intensywna...
Krucha i pełna emocji...
Ta płyta to moment, w którym można się zatrzymać i dać się porwać do świata muzyki wykraczającego poza moc riffów.



..::TRACK-LIST::..

1. Improv
2. Blood on the Rooftops
3. The Barren Land
4. Black Light
5. Horizons
6. Jacuzzi
7. Supper's Ready (Excerpt)
8. After the Ordeal
9. Hairless Heart
10. Jazz on a Summer's Night
11. Gnossienne No. 1
12. Walking Away from Rainbows
13. Poulenc Organ Concerto (excerpt)
14. The Red Flower of Tai Chi Blooms Everywhere
15. Hands of the Priestess
16. Memory Lane
17. Only Happy When it Rains
18. Ace of Wands
19. The Journey



..::OBSADA::..

Flute - John Hackett
Flute, Whistle, Soprano Saxophone - Rob Townsend
Guitar, Harmonica - Steve Hackett
Guitar, Vocals - Amanda Lehmann
Keyboards - Roger King




https://www.youtube.com/watch?v=zfnwYd2IyYs


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Kapitan Nemo - The Best Of
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Kapitan Nemo
Album................: The Best Of
Genre................: Elektro-rock
Source...............: CD
Year.................: 1992
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: (FLAC)
Quality..............: Lossless, (avg. bitrate: 57 %kbps)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Reedycja 1998 Sonic Records

Included.............: NFO, PLS, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Kapitan Nemo - Słodkie słowo wolność [04:42]
2. Kapitan Nemo - SOS dla planety [03:38]
3. Kapitan Nemo - Elektroniczna cywilizacja [04:25]
4. Kapitan Nemo - Zimne kino [03:47]
5. Kapitan Nemo - Twoja Lorelei [04:01]
6. Kapitan Nemo - Bar Paradise [04:34]
7. Kapitan Nemo - Samotność jest jak bliski brzeg [04:44]
8. Kapitan Nemo - Wideonarkomania [04:16]
9. Kapitan Nemo - Najbliższy czas [05:05]
10. Kapitan Nemo - Kurs tańca [05:43]
11. Kapitan Nemo - Idę wciąż do ciebie [04:25]
12. Kapitan Nemo - Do ciebie wołam [03:39]
13. Kapitan Nemo - In a Little While [03:27]
14. Kapitan Nemo - Zawsze kochaj mnie [04:37]
15. Kapitan Nemo - Nic się nie zmienia [04:14]
16. Kapitan Nemo - To jest kłamstwo [03:28]

Playing Time.........: 01:08:51
Total Size...........: 395,88 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - Solar Fire (1973):
1. Father Of Day, Father Of Night 9:54
2. In The Beginning, Darkness 5:22
3. Pluto The Dog 2:51
4. Solar Fire 5:19
5. Saturn, Lord Of The Ring / Mercury, The Winged Messenger 6:34
6. Earth The Circle (Part 2) 3:25
7. Earth The Circle (Part 1) 3:50



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Mellotron, Minimoog synthesiser, vocals on 'Earth, the Circle Part 1'
Mick Rogers - guitar, vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums

Additional musicians:
Irene Chanter - backing vocals
Doreen Chanter - backing vocals
Grove Singers - backing vocals
Paul Rutherford - trombone
Peter Miles - additional percussion on 'In the Beginning, Darkness'




https://www.youtube.com/watch?v=o7gmEzzXzpA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - Solar Fire (1973):
1. Father Of Day, Father Of Night 9:54
2. In The Beginning, Darkness 5:22
3. Pluto The Dog 2:51
4. Solar Fire 5:19
5. Saturn, Lord Of The Ring / Mercury, The Winged Messenger 6:34
6. Earth The Circle (Part 2) 3:25
7. Earth The Circle (Part 1) 3:50



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Mellotron, Minimoog synthesiser, vocals on 'Earth, the Circle Part 1'
Mick Rogers - guitar, vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums

Additional musicians:
Irene Chanter - backing vocals
Doreen Chanter - backing vocals
Grove Singers - backing vocals
Paul Rutherford - trombone
Peter Miles - additional percussion on 'In the Beginning, Darkness'




https://www.youtube.com/watch?v=o7gmEzzXzpA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD! Drugi album doskonałej holenderskiej formacji, prowadzonej wcześniej przez dwóch późniejszych muzyków Focus. O tym, jak mało znany jest wydany w 1972 roku (przez EMI Harvest) LP "Parts", niech świadczy fakt, że w kultowej i bardzo poszukiwanej książce "Scented Gardens Of The Mind" (poświęconej europejskiej scenie progresywnej z lat 70-tych) autor wymienił tę katalogową płytę jako... kompilację! Tak więc warto zaznaczyć że jest to całkowicie premierowe, rockowe, zdecydowanie gitarowe granie (z dwoma balladami) bliskie stylistyce takich grup, jak Wishbone Ash, holenderskie Cargo i Livin' Blues - z domieszką jakże wówczas popularnych Crosby, Stills, Nash & Young.

Pomimo ze dwóch słabszych fragmentów jest to naprawdę świetna, bardzo zróżnicowana płyta która z pewnością zadowoli 80-90% fanów starego grania! Dodatkowo dołączono kilka rzadkich nagrań z singli (nieumieszczonych wśród dodatków do debiutu) oraz koncertowy numer pochodzący z megarzadkiej, kompilacyjnej (winylowej) ścieżki dźwiękowej do filmu 'Paradiso' (1971).



..::TRACK-LIST::..

1. A Face 4:23
2. You're Used To Be Warmer 3:55
3. Part Of Me Is A Part Of You 5:36
4. What It's All About 4:56
5. Scotch Ballad 2:03
6. Another Part 3:17
7. Dilemma 3:30
8. Drum And Thunder Suite 5:05
9. When I Was Poor 5:54

Bonus Tracks:
10. Virgin 3:40
11. Mobilae 5:38
12. Companion (Live At Paradiso 1971) 4:30
13. Sea Of Delight (Single Version) 3:03

Track 10: A-Side, 1971.
Track 11: B-Side, 1971.
Track 13: Single Version, 1969.



..::OBSADA::..

Vocals, Flute - Michel Van Dijk
Lead Guitar, Harmonica - Ron Meyjes
Piano, Organ - Robert Verwey
Percussion - Frans Smit



https://www.youtube.com/watch?v=SRuYPqlAHPQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD! Drugi album doskonałej holenderskiej formacji, prowadzonej wcześniej przez dwóch późniejszych muzyków Focus. O tym, jak mało znany jest wydany w 1972 roku (przez EMI Harvest) LP "Parts", niech świadczy fakt, że w kultowej i bardzo poszukiwanej książce "Scented Gardens Of The Mind" (poświęconej europejskiej scenie progresywnej z lat 70-tych) autor wymienił tę katalogową płytę jako... kompilację! Tak więc warto zaznaczyć że jest to całkowicie premierowe, rockowe, zdecydowanie gitarowe granie (z dwoma balladami) bliskie stylistyce takich grup, jak Wishbone Ash, holenderskie Cargo i Livin' Blues - z domieszką jakże wówczas popularnych Crosby, Stills, Nash & Young.

Pomimo ze dwóch słabszych fragmentów jest to naprawdę świetna, bardzo zróżnicowana płyta która z pewnością zadowoli 80-90% fanów starego grania! Dodatkowo dołączono kilka rzadkich nagrań z singli (nieumieszczonych wśród dodatków do debiutu) oraz koncertowy numer pochodzący z megarzadkiej, kompilacyjnej (winylowej) ścieżki dźwiękowej do filmu 'Paradiso' (1971).



..::TRACK-LIST::..

1. A Face 4:23
2. You're Used To Be Warmer 3:55
3. Part Of Me Is A Part Of You 5:36
4. What It's All About 4:56
5. Scotch Ballad 2:03
6. Another Part 3:17
7. Dilemma 3:30
8. Drum And Thunder Suite 5:05
9. When I Was Poor 5:54

Bonus Tracks:
10. Virgin 3:40
11. Mobilae 5:38
12. Companion (Live At Paradiso 1971) 4:30
13. Sea Of Delight (Single Version) 3:03

Track 10: A-Side, 1971.
Track 11: B-Side, 1971.
Track 13: Single Version, 1969.



..::OBSADA::..

Vocals, Flute - Michel Van Dijk
Lead Guitar, Harmonica - Ron Meyjes
Piano, Organ - Robert Verwey
Percussion - Frans Smit



https://www.youtube.com/watch?v=SRuYPqlAHPQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zremasterowana edycja wydanego w 1975 roku, rewelacyjnego debiutu amerykańskiej progresywnej formacji. To jest zdecydowanie jedna z najlepszych tego typu płyt nagranych poza Europą i prawdopodobnie najlepszy, progresywny album powstały w Stanach!

Na płycie znajdują się 4 nagrania (w tym zajmująca całą stronę B oryginalnego LP 19-minutowa suita) utrzymane w klimacie dokonań Genesis, Van Der Graaf Generator, Yes, King Crimson, ELP, Egg czy też Refugee! Mnóstwo Hammondów, melotrony oraz fajne brzmienia analogowych syntezatorów. To jest brytyjskie brzmienie circa 1973-74! Wydaje nam się, że każdy fan progresywnego rocka powinien posiadać ten album w swojej kolekcji i z całą pewnością będzie tą muzyką oczarowany! To jest granie z najwyższej półki!

Całość wyprodukował Ian McDonald z King Crimson. Doskonały dźwięk!



Superbly crafted 70's mellotron/moog laden progressive rock gem with great artistic expressionism and full instrumental interplay. "Night On Bald Mountain" was produced by KING CRIMSON's Ian McDonald who also contributes some sax on the album. Musicianship on this album is simply awesome with some of the most scrumptious interplay you have ever heard. Opening number 'Les Cathedrales' is absolutely in the same brilliance as early GENESIS with the most captivating and delicate of melodies. This five member band incorporate some wonderful musical instrumentation including xylophone, glockenspiel, chineese bell tree, gong, finger cymbals, tubular bells, triangle, hammond organ, pipe organ, celeste, mellotron, moog , Taurus pedals, and everyone's favourite... electronic devices. Vocals are quite well done with some great lyrics as well. "Night On Bald Mountain" contains 2 epic tracks and a couple of shorter but well pieced tracks. For those lucky enough to have snagged a copy of Setticlavio Record's (Italy) re-released CD pressing can also enjoy their second album as well... 7 extra bonus tracks from the album titled "Two Too" (1976)... although it is always nice to have this bonus material is ranks much lower IMHO than "Night On Bald Mountain" which is a great album and in my opinion an essential piece of Prog Land history !

Loserboy


Another one of those little-known American prog rock bands, I noticed this country's prog rock scene consisted of very few bands that actually made it big, only KANSAS did, because they included uniquely American elements in their European-influenced prog sound. Most of the other bands were unlucky, only having small, local or regional labels back them up (good examples go to acts like CATHEDRAL or BABYLON) or they had to privately issue the album themselves. There were a few that were lucky to get on major labels, giving them at least a small chance for national exposure like STARCASTLE (Epic Records), HAPPY THE MAN (Arista) or ETHOS (Capitol), but of course, you know how American radio was to prog in the second half of the '70s (not exactly the most friendly, and they'd prefer the most AOR stuff from KANSAS).
FIREBALLET at least had the decency to record for Passport Records, a small label that at least was able to distribute nationwide, and had quite a few great prog acts on its roster (ARTHUR BROWN'S KINGDOM COME, CAPABILITY BROWN, NEKTAR, SYNERGY, BRAND X, etc.). As for the rule of American prog (with a few exceptions, of course), most of these bands were either from the Midwest or the East Coast, and FIREBALLET was no exception, they hailed from New Jersey, which was also the home to Passport Records. "A Night On Bald Mountain" was their debut, and best known for being produced by Ian McDonald, who was previously a member of KING CRIMSON, and later a member of the multi-platinum selling AOR act FOREIGNER (a band that I don't need to explain to those who have even the slightest knowledge in FM rock).

The band consisted of drummer Jim Cuomo, keyboardist Bryan Howe, guitarist Ryche Chlanda, keyboardist Frank Petto, and bassist Martyn Biglin, all credited to vocal duties aside from the bassist, and Cuomo was the guy responsible for the lead vocals. His vocals tended to be on the dramatic side, and he had to try to imitate a European accent.

To me, I thought the album sounded like GENESIS or YES playing the Mussorgsky and Debussy songbook. In fact the title track, of course, is the band doing a version of Mussorgsky's famous work, but they also included some Debussy in there too. I kept hearing how this album is a Mellotron masterpiece. Don't buy in to that, the Mellotron is used nowhere as many claim, I mostly hear it on the short "Atmospheres", that's it, really. I more hear the RMI electric piano/harpsichord, ARP 2600, and Hammond organ. "Les Cathedrales" find the band borring a theme from George Martin's "Theme One" (the one VAN DER GRAAF GENERATOR covered as a single they released in 1972, and included on the American LP of "Pawn Hearts"). "Centurion (Tales of the Fireball Kids)" is a prime example of Jim Cuomo being dramatic in his vocals. Somewhere you hear a theme from Holst's "The Planets". Of course the band went and tackled on Mussorgsky's famous work, stretching around 18 minutes, the title track is a prog version of that work, but near the end, the band seemed to abandoned rock and put emphasis on pipe organ and more classical structures.

Around this time, Passport Records started promoting the Sansui QS quad-stereo unit (you can see this promo also on Synergy's Electronic Realizations For Rock Orchestra), from my understanding you can only get quad stereo from these titles if you owned a Sansui quad (and also my understanding was that reel-to-reels were better at quad than LPs).

Unfortunately the only way you can get this on CD is through a Brazilian label called Rock Symphony which they also paired their second album Two, Too (which is usually regarded as not so good as their debut, but I hadn't heard that album). Passport Records went belly-up around 1988, making many titles difficult to get reissued if they weren't on other labels (BRAND X was on Charisma in the UK and NEKTAR was on BELLAPHON in Germany, so that's why those titles ended up on CD reissues).

To me, I think "A Night on Bald Mountain" is a decent enough prog album, but I wouldn't call it essential. I think my problem is I preferred the band when the classical influences aren't as so obvious.

Proghead



..::TRACK-LIST::..

1. Les Cathèdrales 10:18
2. Centurion (Tales Of Fireball Kids) 4:47
3. The Fireballet 5:19
4. Atmospheres 3:40
5. Night On Bald Mountain (Suite)
a-Night On Bald Mountain 2:20
b-Night-Tale 6:28
c-The Engulfed Cathedral 4:38
d-Night-Tale (Reprise) 2:34
e-Night On Bald Mountain (Finale) 2:50



..::OBSADA::..

Vocals, Drums, Timpani, Xylophone, Vibraphone, Glockenspiel, Bell Tree, Gong, Finger Cymbals, Bells [Tubular], Triangle - Jim Como
Organ [Hammond], Organ [Pipe], Celesta, Vocals - Bryan Howe
Piano, Electric Piano, Synthesizer, Mellotron, Vocals - Frank Petto
Bass, Guitar - Martyn Biglin
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Vocals - Ryche Chlanda




https://www.youtube.com/watch?v=uLF4iSrsB1o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zremasterowana edycja wydanego w 1975 roku, rewelacyjnego debiutu amerykańskiej progresywnej formacji. To jest zdecydowanie jedna z najlepszych tego typu płyt nagranych poza Europą i prawdopodobnie najlepszy, progresywny album powstały w Stanach!

Na płycie znajdują się 4 nagrania (w tym zajmująca całą stronę B oryginalnego LP 19-minutowa suita) utrzymane w klimacie dokonań Genesis, Van Der Graaf Generator, Yes, King Crimson, ELP, Egg czy też Refugee! Mnóstwo Hammondów, melotrony oraz fajne brzmienia analogowych syntezatorów. To jest brytyjskie brzmienie circa 1973-74! Wydaje nam się, że każdy fan progresywnego rocka powinien posiadać ten album w swojej kolekcji i z całą pewnością będzie tą muzyką oczarowany! To jest granie z najwyższej półki!

Całość wyprodukował Ian McDonald z King Crimson. Doskonały dźwięk!



Superbly crafted 70's mellotron/moog laden progressive rock gem with great artistic expressionism and full instrumental interplay. "Night On Bald Mountain" was produced by KING CRIMSON's Ian McDonald who also contributes some sax on the album. Musicianship on this album is simply awesome with some of the most scrumptious interplay you have ever heard. Opening number 'Les Cathedrales' is absolutely in the same brilliance as early GENESIS with the most captivating and delicate of melodies. This five member band incorporate some wonderful musical instrumentation including xylophone, glockenspiel, chineese bell tree, gong, finger cymbals, tubular bells, triangle, hammond organ, pipe organ, celeste, mellotron, moog , Taurus pedals, and everyone's favourite... electronic devices. Vocals are quite well done with some great lyrics as well. "Night On Bald Mountain" contains 2 epic tracks and a couple of shorter but well pieced tracks. For those lucky enough to have snagged a copy of Setticlavio Record's (Italy) re-released CD pressing can also enjoy their second album as well... 7 extra bonus tracks from the album titled "Two Too" (1976)... although it is always nice to have this bonus material is ranks much lower IMHO than "Night On Bald Mountain" which is a great album and in my opinion an essential piece of Prog Land history !

Loserboy


Another one of those little-known American prog rock bands, I noticed this country's prog rock scene consisted of very few bands that actually made it big, only KANSAS did, because they included uniquely American elements in their European-influenced prog sound. Most of the other bands were unlucky, only having small, local or regional labels back them up (good examples go to acts like CATHEDRAL or BABYLON) or they had to privately issue the album themselves. There were a few that were lucky to get on major labels, giving them at least a small chance for national exposure like STARCASTLE (Epic Records), HAPPY THE MAN (Arista) or ETHOS (Capitol), but of course, you know how American radio was to prog in the second half of the '70s (not exactly the most friendly, and they'd prefer the most AOR stuff from KANSAS).
FIREBALLET at least had the decency to record for Passport Records, a small label that at least was able to distribute nationwide, and had quite a few great prog acts on its roster (ARTHUR BROWN'S KINGDOM COME, CAPABILITY BROWN, NEKTAR, SYNERGY, BRAND X, etc.). As for the rule of American prog (with a few exceptions, of course), most of these bands were either from the Midwest or the East Coast, and FIREBALLET was no exception, they hailed from New Jersey, which was also the home to Passport Records. "A Night On Bald Mountain" was their debut, and best known for being produced by Ian McDonald, who was previously a member of KING CRIMSON, and later a member of the multi-platinum selling AOR act FOREIGNER (a band that I don't need to explain to those who have even the slightest knowledge in FM rock).

The band consisted of drummer Jim Cuomo, keyboardist Bryan Howe, guitarist Ryche Chlanda, keyboardist Frank Petto, and bassist Martyn Biglin, all credited to vocal duties aside from the bassist, and Cuomo was the guy responsible for the lead vocals. His vocals tended to be on the dramatic side, and he had to try to imitate a European accent.

To me, I thought the album sounded like GENESIS or YES playing the Mussorgsky and Debussy songbook. In fact the title track, of course, is the band doing a version of Mussorgsky's famous work, but they also included some Debussy in there too. I kept hearing how this album is a Mellotron masterpiece. Don't buy in to that, the Mellotron is used nowhere as many claim, I mostly hear it on the short "Atmospheres", that's it, really. I more hear the RMI electric piano/harpsichord, ARP 2600, and Hammond organ. "Les Cathedrales" find the band borring a theme from George Martin's "Theme One" (the one VAN DER GRAAF GENERATOR covered as a single they released in 1972, and included on the American LP of "Pawn Hearts"). "Centurion (Tales of the Fireball Kids)" is a prime example of Jim Cuomo being dramatic in his vocals. Somewhere you hear a theme from Holst's "The Planets". Of course the band went and tackled on Mussorgsky's famous work, stretching around 18 minutes, the title track is a prog version of that work, but near the end, the band seemed to abandoned rock and put emphasis on pipe organ and more classical structures.

Around this time, Passport Records started promoting the Sansui QS quad-stereo unit (you can see this promo also on Synergy's Electronic Realizations For Rock Orchestra), from my understanding you can only get quad stereo from these titles if you owned a Sansui quad (and also my understanding was that reel-to-reels were better at quad than LPs).

Unfortunately the only way you can get this on CD is through a Brazilian label called Rock Symphony which they also paired their second album Two, Too (which is usually regarded as not so good as their debut, but I hadn't heard that album). Passport Records went belly-up around 1988, making many titles difficult to get reissued if they weren't on other labels (BRAND X was on Charisma in the UK and NEKTAR was on BELLAPHON in Germany, so that's why those titles ended up on CD reissues).

To me, I think "A Night on Bald Mountain" is a decent enough prog album, but I wouldn't call it essential. I think my problem is I preferred the band when the classical influences aren't as so obvious.

Proghead



..::TRACK-LIST::..

1. Les Cathèdrales 10:18
2. Centurion (Tales Of Fireball Kids) 4:47
3. The Fireballet 5:19
4. Atmospheres 3:40
5. Night On Bald Mountain (Suite)
a-Night On Bald Mountain 2:20
b-Night-Tale 6:28
c-The Engulfed Cathedral 4:38
d-Night-Tale (Reprise) 2:34
e-Night On Bald Mountain (Finale) 2:50



..::OBSADA::..

Vocals, Drums, Timpani, Xylophone, Vibraphone, Glockenspiel, Bell Tree, Gong, Finger Cymbals, Bells [Tubular], Triangle - Jim Como
Organ [Hammond], Organ [Pipe], Celesta, Vocals - Bryan Howe
Piano, Electric Piano, Synthesizer, Mellotron, Vocals - Frank Petto
Bass, Guitar - Martyn Biglin
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Vocals - Ryche Chlanda




https://www.youtube.com/watch?v=uLF4iSrsB1o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zremasterowana i gustownie wydana edycja doskonałego, drugiego albumu z 1970 roku - dodatkowo z inną, singlową wersją 'Circles'! To jest klasyczne progresywne granie z bardzo wysokiej półki, z mnogością partii instrumentalnych (Hammondy, dość ostra gitara, częste zmiany nastroju) plus natchniony wokal. Najprościej umiejscowić tę muzykę pomiędzy twórczością Wishbone Ash, Procol Harum i Gnidrolog (z okresu LP 'Lady Lake'), a Genesis z okresu 'Trespass'. Bez wątpienia jest to najlepsza jak dotąd edycja pod względem dźwięku!



BLONDE ON BLONDE niezbyt zadowoleni ze współpracy z Pye wypowiedzieli kontrakt i związali się z Ember Records – niezależną wytwórnią fonograficzną Jeffreya Krugera, właściciela słynnego klubu Flamingo Jazz Club. W listopadzie rozpoczęli nagrywanie nowego krążka. Płyta „Rebirth” ukazała się w maju 1970 roku. Do dziś przez wielu uważana za najlepsze osiągnięcie zespołu, chociaż ja jestem w kropce - debiut jest jak dla mnie naprawdę ekscytujący...

Co tu dużo mówić – drugi album był już typową progresywną pozycją z bardzo wysokiej półki. Zwraca uwagę mnogość partii instrumentalnych (Hammondy, dość ostra gitara, częste zmiany nastrojów) oraz natchniony wokal. Najprościej umiejscowić tę muzykę pomiędzy twórczością takich grup jak Wishbone Ash, Procol Harum, Gnidrolog i wczesny Genesis. Z ośmiu kompozycji aż pięć to krótkie, ale jakże czarujące utwory o bogatej i fascynującej melodyce. Choćby jak ten, otwierający całość bardzo chwytliwy, utrzymany nieco w stylu The Moody Blues „Castle In The Sky” pochodzący z repertuaru szkockiej grupy Simon Dupree And The Big Sound, czy też następny – atmosferyczny i zmienny „Broken Hours”. Mój podziw i zachwyt budzą także kolejne kawałki – a to utrzymany w szybkim klimacie „Heart Without A Home” z pulsującym basem i fajną solówką gitarową, a to balladowy, przypominający stylem amerykański zespół Gary Puckett And The Union Gap „Time Is Passing”, czy pełen wdzięku, rytmiczny „November”.

Jednak to co najlepsze zespół umieścił na drugiej stronie oryginalnego albumu. Wypełniały ją dwie kapitalne, rozbudowane kompozycje: siedmiominutowy „Circles” i trwający dwanaście minut „Colour Questions”. Obie pełne intensywnych, głównie gitarowych improwizacji i ciekawych rozwiązań rytmicznych. W pierwszej czuć tę specyficzną psychodeliczną atmosferę tkaną poprzez ciągłe zmiany tempa i melodii, z kapitalnie grającą ciężką, „ołowianą” gitarą i ukrytymi gdzieś w tle, na dalszym planie drobnymi muzycznymi smaczkami. Druga to potwór, który rusza na nas z prędkością światła, brzmiąca jak alternatywa dla „Sabre Dance” Love Sculpture i nawet na moment nie odpuszcza. Nie mogę oderwać się od tego energetycznego nagrania, a jest przecież jeszcze fantastyczne zakończenie całości w postaci bardziej już stonowanego, dwuczęściowego „You’ll Never Know Me/Realease”. Ujmujący, kapitalny kawałek nawiązujący do stylistyki Procol Harum i bardzo wczesnego Genesis z okresu „Trespass”. Świetnie się tego słucha, choć jako całość trudno tę muzykę logicznie zdefiniować, bądź porównać. Jeśli już, to może z wczesnym Barclay James Harvest w połączeniu z mało znaną grupą Gnidrolog z okresu jej drugiej płyty „Lady Lake”.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Castles In The Sky
2. Broken Hours
3. Heart Without A Home
4. Time Is Passing
5. Circles
6. November
7. Colours Questions
8. You'll Never Know Me / Release

Bonus Track:
9. Circles (Single Version, A-side 1970)



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Richard John
Drums - Leslie Hicks
Guitar - Gareth Johnson
Vocals - David Thomas




https://www.youtube.com/watch?v=ndUKzwV4sew



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zremasterowana i gustownie wydana edycja doskonałego, drugiego albumu z 1970 roku - dodatkowo z inną, singlową wersją 'Circles'! To jest klasyczne progresywne granie z bardzo wysokiej półki, z mnogością partii instrumentalnych (Hammondy, dość ostra gitara, częste zmiany nastroju) plus natchniony wokal. Najprościej umiejscowić tę muzykę pomiędzy twórczością Wishbone Ash, Procol Harum i Gnidrolog (z okresu LP 'Lady Lake'), a Genesis z okresu 'Trespass'. Bez wątpienia jest to najlepsza jak dotąd edycja pod względem dźwięku!



BLONDE ON BLONDE niezbyt zadowoleni ze współpracy z Pye wypowiedzieli kontrakt i związali się z Ember Records – niezależną wytwórnią fonograficzną Jeffreya Krugera, właściciela słynnego klubu Flamingo Jazz Club. W listopadzie rozpoczęli nagrywanie nowego krążka. Płyta „Rebirth” ukazała się w maju 1970 roku. Do dziś przez wielu uważana za najlepsze osiągnięcie zespołu, chociaż ja jestem w kropce - debiut jest jak dla mnie naprawdę ekscytujący...

Co tu dużo mówić – drugi album był już typową progresywną pozycją z bardzo wysokiej półki. Zwraca uwagę mnogość partii instrumentalnych (Hammondy, dość ostra gitara, częste zmiany nastrojów) oraz natchniony wokal. Najprościej umiejscowić tę muzykę pomiędzy twórczością takich grup jak Wishbone Ash, Procol Harum, Gnidrolog i wczesny Genesis. Z ośmiu kompozycji aż pięć to krótkie, ale jakże czarujące utwory o bogatej i fascynującej melodyce. Choćby jak ten, otwierający całość bardzo chwytliwy, utrzymany nieco w stylu The Moody Blues „Castle In The Sky” pochodzący z repertuaru szkockiej grupy Simon Dupree And The Big Sound, czy też następny – atmosferyczny i zmienny „Broken Hours”. Mój podziw i zachwyt budzą także kolejne kawałki – a to utrzymany w szybkim klimacie „Heart Without A Home” z pulsującym basem i fajną solówką gitarową, a to balladowy, przypominający stylem amerykański zespół Gary Puckett And The Union Gap „Time Is Passing”, czy pełen wdzięku, rytmiczny „November”.

Jednak to co najlepsze zespół umieścił na drugiej stronie oryginalnego albumu. Wypełniały ją dwie kapitalne, rozbudowane kompozycje: siedmiominutowy „Circles” i trwający dwanaście minut „Colour Questions”. Obie pełne intensywnych, głównie gitarowych improwizacji i ciekawych rozwiązań rytmicznych. W pierwszej czuć tę specyficzną psychodeliczną atmosferę tkaną poprzez ciągłe zmiany tempa i melodii, z kapitalnie grającą ciężką, „ołowianą” gitarą i ukrytymi gdzieś w tle, na dalszym planie drobnymi muzycznymi smaczkami. Druga to potwór, który rusza na nas z prędkością światła, brzmiąca jak alternatywa dla „Sabre Dance” Love Sculpture i nawet na moment nie odpuszcza. Nie mogę oderwać się od tego energetycznego nagrania, a jest przecież jeszcze fantastyczne zakończenie całości w postaci bardziej już stonowanego, dwuczęściowego „You’ll Never Know Me/Realease”. Ujmujący, kapitalny kawałek nawiązujący do stylistyki Procol Harum i bardzo wczesnego Genesis z okresu „Trespass”. Świetnie się tego słucha, choć jako całość trudno tę muzykę logicznie zdefiniować, bądź porównać. Jeśli już, to może z wczesnym Barclay James Harvest w połączeniu z mało znaną grupą Gnidrolog z okresu jej drugiej płyty „Lady Lake”.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Castles In The Sky
2. Broken Hours
3. Heart Without A Home
4. Time Is Passing
5. Circles
6. November
7. Colours Questions
8. You'll Never Know Me / Release

Bonus Track:
9. Circles (Single Version, A-side 1970)



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Richard John
Drums - Leslie Hicks
Guitar - Gareth Johnson
Vocals - David Thomas




https://www.youtube.com/watch?v=ndUKzwV4sew



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten opis płyty Neala Morse’a muszę zacząć od swoistej spowiedzi. Jest mi bardzo ciężko utrzymać jakikolwiek dystans w stosunku do jego twórczości we wszelkich jej odcieniach i stylach. Dzieje się tak ponieważ z twórczością tego artysty jestem związany już od lat 90. Jest to dla mnie swoisty narkotyk, od którego nie chcę się uniezależnić. Jest nawet gorzej, z każdym wydawnictwem pogrążam się coraz bardziej w odmętach nałogu. Jest moim ulubionym kompozytorem i jest tak integralną częścią mojej muzycznej tkanki, że wzruszam się zawsze, gdy wydaje jakąkolwiek płytę czy to tzw. progresywną, czy też bardziej osobistą, stonowaną, wręcz akustyczną. Nawet, gdy wydaje mi się, że coś się jakby nie zgrało, jakby było nie takie, to przymykam oczy i pozwalam sobie na ‘płynięcie w poprzek dźwięków’. W zasadzie jest tylko jedna płyta, która chyba już się mocno zakurzyła na którejś z półek – „Sola Gratia” z 2020 roku, lecz co jakiś czas mówię sobie, że nadszedł ten czas, by wysłuchać jej bardziej uważnie.

Mam, nie będę ukrywać, nieco ‘kłopotów’ z tą osobistą, solową twórczością artysty. Dotyczą one głównie niesionych treści, przesłania. Rozumiem przyczyny, jakie towarzyszą autorowi, rozumiem sytuację, w której powstały/powstawały poszczególne wydawnictwa, ale nie zawsze zgadzam się z tezami, które Morse stawia w tej części swojej muzyczno-życiowej opowieści. A i chyba zmianie (w stronę bardziej łagodną) ulegają też poglądy samego Morse’a, co na przykłąd słychać na ostatniej z takich płyt – „Late Bloomer”. Morse odchodzi od stwierdzeń ‘religijnego wojownika’ i wydaje się zmierzać ku sferze samodoskonalenia, samouświadamiania sobie swojego miejsca w świecie, w rodzinie, w szeroko rozumianej kulturze i po prostu wśród ludzi. I chyba dostrzega konieczność większej tolerancji. Niemniej jednak, mimo tych „ludzko-muzycznych mankamentów” uważam , że Neal Morse jest jednym z najważniejszych twórców muzyki progresywnej i zawsze z odrobiną niepewności czekam na jego kolejne dzieła.

Już przed powstaniem płyta „No Hill For A Climber” została nazwana „inną”. Stało się tak dlatego, że poza solowymi płytami Morse’a sygnowanymi jego imieniem i nazwiskiem, które nie były wydawnictwami ukazującymi się pod szyldem jakiegoś zespołu (np. The Neal Morse Band, Flying Colors) jest ona pierwszym wydawnictwem opublikowanym pod nazwą zespołową bez Mike'a Portnoya i innych członków The Neal Morse Band. I od razu zrodziły się pytania, które często pojawiają się przy takich okazjach: czy perkusja będzie równie dobra?, czy ta formacja nie będzie jakimś konkurentem dla TNMB? i, oczywiście, to najważniejsze z pytań: kim są muzycy towarzyszący Nealowi na nowym albumie? A odpowiedź na to ostatnie pytanie jest bardzo prosta: to znajomi z sąsiedztwa. Znani ze wspólnego muzykowania podczas świąt i innych podobnych uroczystości. Jak mówi Morse: „(…) Moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś razem z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – jak Chris Riley (bas), Andre Madatian (gitara) i Philip Martin (perkusja). Wiedziałem, jak dobrzy są grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych podobnych uroczystościach”. Dołączył do tych znajomków także wokalista - Johnny Bisaha i to jest podstawowy skład muzyczny, z jakim mamy do czynienia na nowym krążku. Jak toczyła się współpraca „starego muzycznego wyjadacza” i „chłopaków z okolicy”? „(…) „Ci goście wiele wnieśli (…). Praca z nowymi i młodszymi ludźmi daje pewną świeżość. Jest kilka muzycznych pomysłów, które nigdy nie przyszłyby mi do głowy: jest tu mnóstwo nowych rzeczy” – odpowiada sam Morse. Ciekawa historia wiąże się z obecnością w zespole drugiego (obok samego Morse’a) wokalisty – Johnny’ego Bisaha: „(…) Komponując „No Hill For A Climber”, zauważyłem, że będzie tam dużo wokali w wyższej tonacji, więc skontaktowałem się z Johnnym, który przyszedł i posłuchał muzyki. Spodobała mu się i zaczął śpiewać. I od razu pomyślałem: „O rany, to jest ten facet!” – wspomina Morse. Bo trzeba zaznaczyć, że „nowością” tego albumu jest to, że Morse oddaje wiele partii wokalnych (zwłaszcza tych w wyższych tonacjach) właśnie wspomnianemu Johnny’emu Bisaha i Chrisowi Rile.

Czy jest jeszcze coś nowego w stosunku do poprzednich wydawnictw sygnowanych przez Morse’a? On sam tak ocenia cały album: „(…) Gdybym miał porównać jego strukturę do albumów, które zrobiłem w przeszłości, to czymś podobnym byłby album „Bridge Across Forever” Transatlantica lub „V” Spock’s Beard; to nie jest tak, że ten album brzmi jak tamte, jest po prostu do nich strukturalnie podobny. Zawiera wokale, style gry i krajobrazy dźwiękowe, których wiele osób nigdy wcześniej nie słyszało. Każdy, z kim pracujesz, trochę cię zmienia, więc nawet ja brzmię trochę inaczej w tym przypadku, to mam nadzieję, że każdemu się to spodoba”. Jak to rozumieć? Wydaje mi się, że ten nowy album jest spokojniejszy (z wyjątkiem jednego utworu), bardziej muzycznie zbalansowany i zwarty. Zawiera trzy krótkie kompozycje i dwie ponad dwudziestominutowe suity.

Płytę otwiera i zamyka suita. Ale zacznijmy od „środka”, od tych „krótkich” kompozycji. „Thief”, „All the Rage” i „Ever Interceding” – to, w porównaniu do utworów początkowego i końcowego, „miniaturki”, niemal „muzyczne wprawki”. Lecz mimo to, że trwają trochę ponad pięć minut każdy, to reprezentują oddzielną stylizację muzyczną.

„Thief” to rockowy majstersztyk, zupełnie inny na tle dotychczasowej twórczości Morse’a. Właściwie wyjątkowy pod każdym względem. Jest rockowy we współczesnym tego słowa znaczeniu, korzysta z elektronicznej koloratury, a aranżacyjnie może stanąć w szranki z najbardziej współczesnym kompozycjami lekko synthowymi (lecz nie popowymi), a jednocześnie nawiązuje do… King Crimson. Zresztą odniesienia do tego zespołu nie dotyczą tylko tego utworu. „(…) (Ten utwór – przyp. R.P.) jest tak różny od pozostałych… Jestem naprawdę zadowolony ze sposobu, w jaki powstał. To całkiem szalone. W środku jest nawet naprawdę fajny fragment instrumentalny w stylu King Crimson, który Chris Riley wymyślił kilka lat temu w Radiant School” – wspomina Morse dodając, że jest to jego ulubiony utwór na płycie. Utwór opowiada o złodziejstwie, ale nie tylko tym ‘prostym’ jak ukradzenie portfela czy karty kredytowej. Mówi o zagarnięciu duszy, osobowości, tożsamości. Ciekawi mnie czy zgodzą się Państwo z tezą, że utwór ten brzmi nieco queenowsko?...

Moim ulubionym natomiast jest „All the Rage”. Morse tak opowiada o jego powstaniu: „(…) „All the Rage” to drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Napisałem go z myślą o nich i nagraliśmy go dość szybko. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu live, więc zagraliśmy go niemal na żywo, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas solo na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że można w niej usłyszeć energię całego zespołu!”. I dlatego to mój ulubiony utwór. Proszę zobaczyć wideoklip do tej piosenki – energia, radość i muzyczna moc!

Czy jeżeli napiszę, że „Ever Interceding” to także mój ulubiony utwór z tej płyty, to nie będzie to zbytnią przesadą? Pewnie tajemnicą pozostanie odpowiedź na pytanie czy ten utwór został napisany specjalnie na tę płytę, czy też może leżał sobie gdzieś tam zamknięty i oczekiwał na ‘swój czas’. Akustyczna gitara na początku i czysty głos Johnny’iego Bisahy przechodzący w płynącą wolno opowieść o upływie czasu, zagubieniu, o spoglądaniu w przeszłość i szukaniu w niej odpowiedzi na pytania teraźniejszości. Ten utwór to połączenie prostego brzmienia instrumentów z niemal anielskim głosem wokalisty. Co ciekawe, całość jest napisana w tonacji D-dur…Wysoko. To tonacja nie dla głosu Morse’a. Zbyt wysoka. On sam przyznaje: „(…) kiedy to pisałem, wiedziałem, że nie będę umieć tego zaśpiewać! (…) Ale nie chciałem zmieniać tonacji i dostosowywać jej dla mnie; nie wydawało mi się to właściwe”. Jakie było wyjście z tej sytuacji? Znaleźć wokalistę. „(…) Zacząłem więc wykonywać dużo telefonów, a wspólny znajomy powiedział: ‘Mam takiego faceta, to Johnny Bisaha. Będzie niesamowity’. To jest niewiarygodne, myślę, że spotkaliśmy się pod koniec kwietnia. Przyjechał, jak sądzę, w pierwszym tygodniu maja i w dwa dni nagrał wszystkie partie wokalne na płycie”. Czy porównanie tego utworu do „We All Need Some Light” nie jest zbyt odważne? Moim zdaniem nie jest.

Zanim przejdę do dwóch najbardziej epickich utworów na płycie rozszyfrujmy jej tytuł, a w zasadzie zacytujmy wypowiedź samego Morse’a: „(…) Cóż, to nie jest album koncepcyjny, więc nie opowiada żadnej historii; to nie jest tak jak na „Close To The Edge”.(…) [Skąd wyrażenie – przyp. R.P.] „No Hill For A Climber”? – czytałem książkę „Demon Copperhead” [autorstwa Barbary Kingsolver – przyp. R.P.], było to w lutym. Lecieliśmy do mojej córki i jej męża do Kolorado. Nagle stwierdziłem: ‘Co za określenie!’. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak masz, że czytasz i wyskakuje ci jakieś zdanie. ‘To fajne powiedzenie! Nigdy tego nie słyszałem’. Więc po prostu siedziałem w samolocie i zacząłem tę frazę sobie śpiewać. Wstałam i zacząłem chodzić tam i z powrotem, bo nie chciałam obudzić osoby siedzącej obok mnie. Chodzę więc tam i z powrotem, śpiewając do telefonu, mając nadzieję, że nie będzie zbytniego hałasu. Spora część szkicu refrenu pojawiła się w samolocie. A potem usiadłem i znów zacząłem czytać książkę. I chwilę później zacząłem słyszeć kolejne słowa. Więc wstaję i znowu chodzę po pokładzie samolotu! Podczas tego jednego lotu wstawałem kilka razy. W końcu żona mi powiedziała, bo siedziała z dzieckiem gdzie indziej: ‘Człowieku, co z tobą? Co się dzieje? Czy zwariowałeś?’. Odpowiedziałem: ‘Nie wiem; Bóg daje mi mnóstwo myśli do przetrawienia – chcę mieć pewność, że tego nie stracę!’ (…)”.

„No Hill For A Climber” – w dosłownym tłumaczeniu nie znaczy nic – „nie ma góry dla wspinacza, alpinisty…”. Ale może gdyby pokusić się o nieco metaforyczne rozumienie tych słów jako: „nie ma góry niemożliwej do zdobycia dla człowieka…”, „nie ma nic niemożliwego do osiągnięcia” - to może ten kierunek interpretacyjny będzie bardziej prawidłowym, zwłaszcza w odniesieniu do ostatniej suity z tego wydawnictwa.

Ale zacznijmy od tej pierwszej – „Eternity In Your Eyes”. To dwadzieścia minut wspaniałej muzycznej wędrówki drogami bardzo melodyjnych aranżacji. Ta suita to powrót do najlepszych tradycji spod znaku grupy Spock’s Beard. To wspaniały przykład melodyjnego rocka symfonicznego. Składa się z siedmiu części: - I : Prelude to Eternity (Instrumental), II : I See the Sun, lll: Northern Lights, IV : Echoes of Forever (Instrumental), V : The Dream's Still Alive, Vl : Hammer and Nail i VIl : Daylight. Każdy słuchacz tego typu muzyki jest przyzwyczajony do tego, że początkowe części takich utworów to często kompozycje instrumentalne stanowiące muzyczną uwerturę, wstęp przygotowujący do tego, co nastąpi za moment. Tutaj jednak mamy do czynienia z nowością kompozycyjną. Część czwarta suity, „Echoes of Forever”, to także część instrumentalna. Tym razem jednak jej zadaniem jest połączenie części o różnych tempach. Ale proszę się nie bać, w niczym nie zmienia to melodyjności utworu. Jest to, co ma być. Są majestatyczne, płynne i wręcz symfoniczne elementy. Przez dwadzieścia minut znajdujemy wszystko - od uwertur po wspaniałe pejzaże dźwiękowe, od brzmień orkiestrowych po bluesowe gitary. I można by powiedzieć: ‘przecież to już wszystko było na płytach Spock’s Beard, na płytach Transatlantica…’. Lecz cechą odróżniającą tę suitę od innych jest fakt, że bardzo odczuwalne jest wrażenie, że jest to kompozycja zbiorowa. Morse nie jest jedynym wokalistą, całość jest zbalansowana, cichsza, spokojniejsza. Nie ma aż tak wielu zmian metrum i, co chyba jest najważniejsze, w bardzo umiejętny sposób zastosowano śpiew chóralny. Poszczególne części suity zostały niejako przydzielone poszczególnym wokalistom i nie jest to podział, którego zadaniem jest kontrapunktowanie poprzedniego. Raczej mamy tu wokalną współpracę, zwłaszcza, że tonacyjnie głosy poszczególnych wokalistów się różnią. Ta suita to także dowód na to, że Morse potrafi dostarczyć, niezależnie od jakości muzyków towarzyszących (nie ubliżając im samym) ‘produkt’ najwyższej jakości. No bo proszę przysłuchać się uważniej np. fragmentowi gitarowego sola rozpoczynającego się w dziesiątej minucie. I właśnie te gitarowe solówki, to kolejny, nowy element w twórczości Morse’a.

Ostatnia i zarazem tytułowa kompozycja to suita „No Hill for a Climber”. Tym razem to dwadzieścia osiem minut muzyki podzielonej na sześć części: I. The Mountain and the Valley, II. A Hill So High, III. Burn It Down, IV. Love Is All, V. The Resonance, VI. The Mountaintop Beyond the Sky. Nieco inaczej niż w dotychczasowych kompozycjach rozpoczyna się ta część muzycznej podróży w… góry. Od szumu wiatru i nieco egzotycznie brzmiącej gitary. Ale już w drugiej minucie jej trwania powracamy do znanego Morse’owskiego sposobu aranżacyjnego – mocnych klawiszy i improwizacyjnego, zwariowanego muzycznego balansowania. Nie jest to nieuporządkowana wariacja, ale mocne wprowadzenie do następującego po niej melodycznego motywu przewodniego. Wspominałem już, że na tej płycie Morse oddaje nieco przysłowiową pałeczkę gitarom. Długie i melodyjne sola gitarowe, także i w tym utworze, stanowią cechę wyróżniającą. I jeżeli będą potrzebować Państwo kolejnego dowodu na to, że to wydawnictwo jest dziełem zbiorowym, to proszę posłuchać dwugłosu wokalnego, jaki co rusz przewija się w trakcie tej suity. Prowadzący głos Morse’a jest ‘przetykany’, ‘dopowiadany’ przez tonacyjnie wyższą linię wokalną Bisahy. I wielokrotnie to Bisaha jest przewodnim wokalistą, a Morse ogranicza się do roli muzyka towarzyszącego. Mogę się mylić, ale proszę się przysłuchać deklamacji (tak, deklamacji!) w dziewiątej minucie utworu, której ponownie (jak na początku) towarzyszą egzotyczne dźwięki – to także nowość kompozycyjna zgrabnie wpleciona w strukturę suity. I wreszcie kolejnym novum jest podkreślenie linii basowej. Bas niczym maszerujący pod górę alpinista ‘ustawia’ pozostałe instrumenty.

I uwaga, proszę nie wyłączać odtwarzacza, gdy licznik stanie na dwudziestej szóstej minucie i czterdziestej piątej sekundzie. To nie koniec suity. Czterdzieści pięć sekund później usłyszą państwo ukryty dodatek – a jakże, jak najbardziej orkiestrowe ‘prawdziwe’ zakończenie utworu i całej płyty. A potem… A potem trzeba zacząć od początku

W jednym z opisów i uwag dotyczących tej płyty wyczytałem, że Morse to taki Pan Svengali, bohater powieści „Trilby” autorstwa George'a du Mauriera, który uwodzi i wykorzystuje Trilby, młodą pół-Irlandkę, i czyni z niej sławną piosenkarkę, że jest takim ‘pozytywnym manipulantem’, który bazując (bo nie pasuje mi tutaj określenie „wykorzystywać”) na pracy innych prowadzi ich (a przez to i siebie) do sukcesu. Nie zgadzam się z takim postawieniem sprawy. Nie wykorzystuje, ale właśnie bazuje na ich umiejętnościach, wrażliwości muzycznej i chęci grania. To dodaje mu skrzydeł, uwzniośla i pozwala komponować porywające melodie. Żeby to zakończenie nie zabrzmiało tak łzawo i patetycznie muszę dodać, że płyta ta powstała także z powodu nadmiaru wolnego czasu. W jednym z wywiadów Morse powiedział: „(…) Patrzyłem na rok 2024 i nie wiedziałem, co będę robić poza albumem ‘Late Bloomer’. Napisałem na niego już wszystkie piosenki. A potem miałem Morsefest w Londynie i mieliśmy Cruise to the Edge z Flying Colors. Ale poza tym nie miałam nic innego zarezerwowanego na cały rok”. Więc w towarzystwie kolegów z sąsiedztwa nagrał „No Hill For A Climber”. I co więcej: „(…) To, co naprawdę mnie przyciągnęło, to fakt, że wszyscy są z najbliższej okolicy. Czytałem o The Beatles w dawnych czasach; wszyscy mieszkali w okolicach Londynu, niektórzy zaledwie dziesięć minut od studia. Tak więc, jeśli ktoś zainspirował się jakąś piosenką, mógł po prostu zadzwonić i spotkać się w studiu, póki ogień był, że tak powiem, gorący. Jest w tym coś naprawdę inspirującego dla kogoś, kto jest kreatywny. (…) Bardzo mi się to podobało; w ‘No Hill For A Climber’ jest dużo świeżości. Pomysły na niektóre z tych rzeczy wpadły mi do głowy tuż przed tym, jak zaczęliśmy nad nimi pracować. I właściwie sporo rzeczy napisałem w tym pokoju”. I cokolwiek by nie powiedzieć, jakkolwiek by to wszystko się odbyło, to dobrze, że płyta ujrzała światło dzienne, bo jest naprawdę dobra i warta kolejnych przesłuchań.

I już na sam koniec opinia „wielkiego nieobecnego”, Mike’a Portnoya: “Awesome album! I can safely say this will be a fave of the year for me!”. Chyba nie wymaga tłumaczenia, prawda?

Rysiek Puciato


O tym, że jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości Neala Morse’a, wspominałem już kilkukrotnie w związku z premierą dwuczęściowego albumu koncepcyjnego opowiadającego historię bibiljnego Józefa pod koniec 2023 oraz na początku tego roku. Muszę także dodać, że jestem również pod dużym wrażeniem jego płodności artystycznej. Niecałe 10 miesięcy po premierze The Joseph Part Two – Restoration otrzymaliśmy od niego kolejny, pełnowymiarowy premierowy materiał. Tematyka również zahacza o kwestie religijne, a No Hill For A Climber to dzieło z najwyższej półki.
Tym razem historia powstania tego albumu różni się od tej, która stała za poprzedniczkami. Sam zainteresowany w wywiadach wspominał: Zacząłem myśleć o planach na 2024 rok, a wtedy moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – takimi jak Chris Riley, Andre Madatian i Philip Martin. Wiedziałem, jak dobrzy są, grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych wydarzeniach. Skład nowego projektu, który ostatecznie przyjął nazwę Neal Morse & The Resonance uzupełnili: perkusista Joe Ganzelli oraz wokalista Johnny Bisaha.

To właśnie wysokie rejestry wokalne Bisahy stały się wartością dodaną na No Hill For A Climber, ponieważ jak sam Morse wyjaśnia w rozmowie: Komponując płytę miałem w głowie wysokie wokalne rejestry, skontaktowałem się więc z Johnnym, ten przyszedł, posłuchał tej muzyki, a następnie zaczął śpiewać. Wtedy pomyślałem: To jest ten gość. Koncepcja i kształt płyty przypominają wcześniejsze dokonania Neala Morse’a z okresu Spock’s Beard. Sam muzyk wspomina o podobieństwach do takich dokonań jak Bridge Accross Forever czy V. Równocześnie należy podkreślić, że podobieństwo to i inspiracje właściwie dotyczą wyłącznie kwestii strukturalnych. Wspomniane albumy mają na początku i końcu dwie długie suity, a w środku kompozycje o średnim, jak na standardy rocka progresywnego, czasie trwania (5-6 minut). Nie inaczej jest w przypadku No Hill For A Climber.

Każdy album Neala Morse’a to nowa historia, a sposób w jaki potrafi on łączyć pozornie różne od siebie części w pełnowymiarową kompozycję jest niesamowity i imponujący. Już w otwierającej suicie Eternity in Your Eyes mocno to słyszymy. Intro niczym z klasycznego filmu sprzed kilku dekad przecina się z syntezatorowymi brzmieniami i solidną sekcją rytmiczną w duchu kultowej supergrupy Transatlantic. Takich inspiracji nie słyszałem u Morse’a od czasu The Absolute Universe, któremu stuknęło niedawno trzy lata.

Właściwie mamy tutaj do czynienia z jednym wielkim miksem dźwiękowych pejzażów: od orkiestrowych brzmień, przez funk i jazz, aż po bluesujące gitary i organy Hammonda. Wielowątkowość tego utworu sprawia, że można uśmiechnąć się pod nosem. Słychać bowiem pewne charakterystyczne patenty Morse’a z poprzednich dokonań, które zostały jednak skontrastowane z zupełnie nowymi brzmieniami. To, że nad kompozycją wspólnie z Morse’m pracowali Andre Madatian i Chris Riley, pozwoliło wykrzesać coś świeżego i będące symbolem wysokiej jakości. Tak, oto prawdziwa uczta na sam początek albumu.
Jeśli jednak można było odnieść wrażenie, że w Eternity… było aż nadto eksperymentów to kolejny utwór na płycie – Thief – pokazuje, jak bardzo mogliśmy się pomylić. To chyba najbardziej nieoczywista odsłona Neala Morse’a, jaką kiedykolwiek słyszałem. Jest tutaj dużo jazzu, a i inspiracja King Crimson z lat 70. chyba nie jest tu przypadkowa. Jeśli ostatnie dzieła Morse’a niosły ze sobą radość i pozytywność, tak w Thief uświadczymy sporo mroku. Wystarczy posłuchać środkowej części utworu, która pozornie chaotyczna podkreśla dramatyzm całej kompozycji, by zamilknąć, a następnie w kulminacyjnym momencie zakręcić pełne koło wracając do pierwotnego motywu.

W kontraście stoi All the Rage, który najbardziej przypomina ostatnie dokonania artysty. Sam zainteresowany wyjaśniał w rozmowach: To drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu na żywo, więc graliśmy razem i bez metronomu, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas sekcji solowej na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego, jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że słychać w niej energię zespołu! Efekt jest naprawdę imponujący i życzyłbym sobie oraz słuchaczom, by ta kooperacja trwała jak najdłużej.

Ever Interceding ma w sobie coś z klimatu Bon Jovi, mimo, że jedyne podobieństwo to sięgnięcie po 12-strunowego akustyka. Po subtelnym intrze wokal Bisahy zaczyna swoją opowieść. Nie wiem, czemu, ale odniosłem wrażenie, że to właśnie szkic tej kompozycji musiał pokazać mu Morse w trakcie spotkania. Wyszło bardziej niż genialnie. To chyba mój faworyt na całej płycie, choć tak naprawdę ciężko wybrać mi wyróżniający się utwór, bo całość jest po prostu niesamowita i trzyma wysoki poziom. Na deser epicka, tytułowa suita, która spina podniosłą klamrą całość tego krążka. Neal Morse nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w całość mały smaczek. Na koniec tej suity kwartet smyczkowy gra jej główny motyw i jest to doskonałe zwieńczenie tej historii.

Neal Morse jest wielki. I choć zdarzają się mu tendencje do przesładzania kompozycji, to współpraca z młodymi i lokalnymi muzykami pozwoliła odkryć w sobie jeszcze większe pokłady kreatywności. Wydawało mi się, że ciężko będzie przebić lub dorównać drugiej części Josepha. Muszę się jeszcze oswoić z myślą, czy ta płyta jest lepsza. Na pewno jednak zasługuje na najwyższą ocenę i jawi się jako mocna kandydatka na płytę roku, który powoli zbliża się ku końcowi. Jak wspomniałem wcześniej: mam nadzieję, że to nie koniec tej współpracy, a piękny początek. A znając Neala, pracuje on już pewnie nad następcą (albo następcami) No Hill For A Climber.

Szymon Pęczalski


The new album by Neal Morse & The Resonance – entitled No Hill For A Climber from a resonant line in Barbara Kingsolver’s Pulitzer Prize-winning novel Demon Copperhead – has its roots at the end of 2023, as Morse explains: “I started thinking about what I was going to do in 2024, and my wife suggested that I should think about doing something with the amazingly talented younger guys that we have here locally – like Chris Riley, Andre Madatian and Philip Martin. I knew just how good they were from playing with them at our Christmas concerts and other events.”

One of the benefits – Morse soon realised – of working with local young talent was a sense of newness and immediacy: “These guys brought a lot to the table. There is a freshness that comes from working with new and younger people. There are some musical ideas they brought that would NEVER have occurred to me: there is lots of new stuff here.”

Nevertheless, faithful to any Neal Morse prog album, No Hill For A Climber features two long epics (the 28 minute No Hill For A Climber and Eternity In Your Eyes, which clocks in at 22 minutes) as well as three shorter songs.

Indeed, for all the above reasons, Morse believes that the whole album is quite unique: “If I was going to compare its structure to an album I've done in the past, it might be along the lines of a Bridge Across Forever or Spock's Beard’s V; it’s not that it sounds at all like those albums, it’s just structurally similar. It has voices and playing styles and soundscapes that many people will have never heard before! Everyone you work with changes you a little bit, so even I sound a little different on this one, but I hope that everyone will love it!”



..::TRACK-LIST::..

1. Eternity in Your Eyes 20:56
Prelude to Eternity
- I See the Sun
- Northern Lights
- Echoes of Forever
- The Dream's Still Alive
- Hammer and Nail
- Daylight
2. Thief 05:22
3. All the Rage 05:34
4. Ever Interceding 06:31
5. No Hill for a Climber :49
- The Mountain and the Valley
- A Hill So High
- Burn It Down
- Love Is All
- The Resonance
- The Mountaintop Beyond the Sky



..::OBSADA::..

Neal Morse - Keyboards, Guitars, Bass, Percussion, Lead and Backing Vocals
Chris Riley - Keyboards, Guitars, Bass, Lead Vocals
Andre Madatian - Guitars and Orchestration
Johnny Bisaha - Lead Vocals
Philip Martin - Drums on tracks 2, 3, 4 & 5
Joe Ganzelli - Drums on tracks 1, 2 & 5
Chris Carmichael - Violin, Viola, Cello
Amy Pippin and Julie Harrison - Background Vocals
Chris West - Trumpet, Flugelhorn
Desmond Ng - Trombone and Euphonium




https://www.youtube.com/watch?v=BSXjvdHqADk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten opis płyty Neala Morse’a muszę zacząć od swoistej spowiedzi. Jest mi bardzo ciężko utrzymać jakikolwiek dystans w stosunku do jego twórczości we wszelkich jej odcieniach i stylach. Dzieje się tak ponieważ z twórczością tego artysty jestem związany już od lat 90. Jest to dla mnie swoisty narkotyk, od którego nie chcę się uniezależnić. Jest nawet gorzej, z każdym wydawnictwem pogrążam się coraz bardziej w odmętach nałogu. Jest moim ulubionym kompozytorem i jest tak integralną częścią mojej muzycznej tkanki, że wzruszam się zawsze, gdy wydaje jakąkolwiek płytę czy to tzw. progresywną, czy też bardziej osobistą, stonowaną, wręcz akustyczną. Nawet, gdy wydaje mi się, że coś się jakby nie zgrało, jakby było nie takie, to przymykam oczy i pozwalam sobie na ‘płynięcie w poprzek dźwięków’. W zasadzie jest tylko jedna płyta, która chyba już się mocno zakurzyła na którejś z półek – „Sola Gratia” z 2020 roku, lecz co jakiś czas mówię sobie, że nadszedł ten czas, by wysłuchać jej bardziej uważnie.

Mam, nie będę ukrywać, nieco ‘kłopotów’ z tą osobistą, solową twórczością artysty. Dotyczą one głównie niesionych treści, przesłania. Rozumiem przyczyny, jakie towarzyszą autorowi, rozumiem sytuację, w której powstały/powstawały poszczególne wydawnictwa, ale nie zawsze zgadzam się z tezami, które Morse stawia w tej części swojej muzyczno-życiowej opowieści. A i chyba zmianie (w stronę bardziej łagodną) ulegają też poglądy samego Morse’a, co na przykłąd słychać na ostatniej z takich płyt – „Late Bloomer”. Morse odchodzi od stwierdzeń ‘religijnego wojownika’ i wydaje się zmierzać ku sferze samodoskonalenia, samouświadamiania sobie swojego miejsca w świecie, w rodzinie, w szeroko rozumianej kulturze i po prostu wśród ludzi. I chyba dostrzega konieczność większej tolerancji. Niemniej jednak, mimo tych „ludzko-muzycznych mankamentów” uważam , że Neal Morse jest jednym z najważniejszych twórców muzyki progresywnej i zawsze z odrobiną niepewności czekam na jego kolejne dzieła.

Już przed powstaniem płyta „No Hill For A Climber” została nazwana „inną”. Stało się tak dlatego, że poza solowymi płytami Morse’a sygnowanymi jego imieniem i nazwiskiem, które nie były wydawnictwami ukazującymi się pod szyldem jakiegoś zespołu (np. The Neal Morse Band, Flying Colors) jest ona pierwszym wydawnictwem opublikowanym pod nazwą zespołową bez Mike'a Portnoya i innych członków The Neal Morse Band. I od razu zrodziły się pytania, które często pojawiają się przy takich okazjach: czy perkusja będzie równie dobra?, czy ta formacja nie będzie jakimś konkurentem dla TNMB? i, oczywiście, to najważniejsze z pytań: kim są muzycy towarzyszący Nealowi na nowym albumie? A odpowiedź na to ostatnie pytanie jest bardzo prosta: to znajomi z sąsiedztwa. Znani ze wspólnego muzykowania podczas świąt i innych podobnych uroczystości. Jak mówi Morse: „(…) Moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś razem z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – jak Chris Riley (bas), Andre Madatian (gitara) i Philip Martin (perkusja). Wiedziałem, jak dobrzy są grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych podobnych uroczystościach”. Dołączył do tych znajomków także wokalista - Johnny Bisaha i to jest podstawowy skład muzyczny, z jakim mamy do czynienia na nowym krążku. Jak toczyła się współpraca „starego muzycznego wyjadacza” i „chłopaków z okolicy”? „(…) „Ci goście wiele wnieśli (…). Praca z nowymi i młodszymi ludźmi daje pewną świeżość. Jest kilka muzycznych pomysłów, które nigdy nie przyszłyby mi do głowy: jest tu mnóstwo nowych rzeczy” – odpowiada sam Morse. Ciekawa historia wiąże się z obecnością w zespole drugiego (obok samego Morse’a) wokalisty – Johnny’ego Bisaha: „(…) Komponując „No Hill For A Climber”, zauważyłem, że będzie tam dużo wokali w wyższej tonacji, więc skontaktowałem się z Johnnym, który przyszedł i posłuchał muzyki. Spodobała mu się i zaczął śpiewać. I od razu pomyślałem: „O rany, to jest ten facet!” – wspomina Morse. Bo trzeba zaznaczyć, że „nowością” tego albumu jest to, że Morse oddaje wiele partii wokalnych (zwłaszcza tych w wyższych tonacjach) właśnie wspomnianemu Johnny’emu Bisaha i Chrisowi Rile.

Czy jest jeszcze coś nowego w stosunku do poprzednich wydawnictw sygnowanych przez Morse’a? On sam tak ocenia cały album: „(…) Gdybym miał porównać jego strukturę do albumów, które zrobiłem w przeszłości, to czymś podobnym byłby album „Bridge Across Forever” Transatlantica lub „V” Spock’s Beard; to nie jest tak, że ten album brzmi jak tamte, jest po prostu do nich strukturalnie podobny. Zawiera wokale, style gry i krajobrazy dźwiękowe, których wiele osób nigdy wcześniej nie słyszało. Każdy, z kim pracujesz, trochę cię zmienia, więc nawet ja brzmię trochę inaczej w tym przypadku, to mam nadzieję, że każdemu się to spodoba”. Jak to rozumieć? Wydaje mi się, że ten nowy album jest spokojniejszy (z wyjątkiem jednego utworu), bardziej muzycznie zbalansowany i zwarty. Zawiera trzy krótkie kompozycje i dwie ponad dwudziestominutowe suity.

Płytę otwiera i zamyka suita. Ale zacznijmy od „środka”, od tych „krótkich” kompozycji. „Thief”, „All the Rage” i „Ever Interceding” – to, w porównaniu do utworów początkowego i końcowego, „miniaturki”, niemal „muzyczne wprawki”. Lecz mimo to, że trwają trochę ponad pięć minut każdy, to reprezentują oddzielną stylizację muzyczną.

„Thief” to rockowy majstersztyk, zupełnie inny na tle dotychczasowej twórczości Morse’a. Właściwie wyjątkowy pod każdym względem. Jest rockowy we współczesnym tego słowa znaczeniu, korzysta z elektronicznej koloratury, a aranżacyjnie może stanąć w szranki z najbardziej współczesnym kompozycjami lekko synthowymi (lecz nie popowymi), a jednocześnie nawiązuje do… King Crimson. Zresztą odniesienia do tego zespołu nie dotyczą tylko tego utworu. „(…) (Ten utwór – przyp. R.P.) jest tak różny od pozostałych… Jestem naprawdę zadowolony ze sposobu, w jaki powstał. To całkiem szalone. W środku jest nawet naprawdę fajny fragment instrumentalny w stylu King Crimson, który Chris Riley wymyślił kilka lat temu w Radiant School” – wspomina Morse dodając, że jest to jego ulubiony utwór na płycie. Utwór opowiada o złodziejstwie, ale nie tylko tym ‘prostym’ jak ukradzenie portfela czy karty kredytowej. Mówi o zagarnięciu duszy, osobowości, tożsamości. Ciekawi mnie czy zgodzą się Państwo z tezą, że utwór ten brzmi nieco queenowsko?...

Moim ulubionym natomiast jest „All the Rage”. Morse tak opowiada o jego powstaniu: „(…) „All the Rage” to drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Napisałem go z myślą o nich i nagraliśmy go dość szybko. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu live, więc zagraliśmy go niemal na żywo, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas solo na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że można w niej usłyszeć energię całego zespołu!”. I dlatego to mój ulubiony utwór. Proszę zobaczyć wideoklip do tej piosenki – energia, radość i muzyczna moc!

Czy jeżeli napiszę, że „Ever Interceding” to także mój ulubiony utwór z tej płyty, to nie będzie to zbytnią przesadą? Pewnie tajemnicą pozostanie odpowiedź na pytanie czy ten utwór został napisany specjalnie na tę płytę, czy też może leżał sobie gdzieś tam zamknięty i oczekiwał na ‘swój czas’. Akustyczna gitara na początku i czysty głos Johnny’iego Bisahy przechodzący w płynącą wolno opowieść o upływie czasu, zagubieniu, o spoglądaniu w przeszłość i szukaniu w niej odpowiedzi na pytania teraźniejszości. Ten utwór to połączenie prostego brzmienia instrumentów z niemal anielskim głosem wokalisty. Co ciekawe, całość jest napisana w tonacji D-dur…Wysoko. To tonacja nie dla głosu Morse’a. Zbyt wysoka. On sam przyznaje: „(…) kiedy to pisałem, wiedziałem, że nie będę umieć tego zaśpiewać! (…) Ale nie chciałem zmieniać tonacji i dostosowywać jej dla mnie; nie wydawało mi się to właściwe”. Jakie było wyjście z tej sytuacji? Znaleźć wokalistę. „(…) Zacząłem więc wykonywać dużo telefonów, a wspólny znajomy powiedział: ‘Mam takiego faceta, to Johnny Bisaha. Będzie niesamowity’. To jest niewiarygodne, myślę, że spotkaliśmy się pod koniec kwietnia. Przyjechał, jak sądzę, w pierwszym tygodniu maja i w dwa dni nagrał wszystkie partie wokalne na płycie”. Czy porównanie tego utworu do „We All Need Some Light” nie jest zbyt odważne? Moim zdaniem nie jest.

Zanim przejdę do dwóch najbardziej epickich utworów na płycie rozszyfrujmy jej tytuł, a w zasadzie zacytujmy wypowiedź samego Morse’a: „(…) Cóż, to nie jest album koncepcyjny, więc nie opowiada żadnej historii; to nie jest tak jak na „Close To The Edge”.(…) [Skąd wyrażenie – przyp. R.P.] „No Hill For A Climber”? – czytałem książkę „Demon Copperhead” [autorstwa Barbary Kingsolver – przyp. R.P.], było to w lutym. Lecieliśmy do mojej córki i jej męża do Kolorado. Nagle stwierdziłem: ‘Co za określenie!’. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak masz, że czytasz i wyskakuje ci jakieś zdanie. ‘To fajne powiedzenie! Nigdy tego nie słyszałem’. Więc po prostu siedziałem w samolocie i zacząłem tę frazę sobie śpiewać. Wstałam i zacząłem chodzić tam i z powrotem, bo nie chciałam obudzić osoby siedzącej obok mnie. Chodzę więc tam i z powrotem, śpiewając do telefonu, mając nadzieję, że nie będzie zbytniego hałasu. Spora część szkicu refrenu pojawiła się w samolocie. A potem usiadłem i znów zacząłem czytać książkę. I chwilę później zacząłem słyszeć kolejne słowa. Więc wstaję i znowu chodzę po pokładzie samolotu! Podczas tego jednego lotu wstawałem kilka razy. W końcu żona mi powiedziała, bo siedziała z dzieckiem gdzie indziej: ‘Człowieku, co z tobą? Co się dzieje? Czy zwariowałeś?’. Odpowiedziałem: ‘Nie wiem; Bóg daje mi mnóstwo myśli do przetrawienia – chcę mieć pewność, że tego nie stracę!’ (…)”.

„No Hill For A Climber” – w dosłownym tłumaczeniu nie znaczy nic – „nie ma góry dla wspinacza, alpinisty…”. Ale może gdyby pokusić się o nieco metaforyczne rozumienie tych słów jako: „nie ma góry niemożliwej do zdobycia dla człowieka…”, „nie ma nic niemożliwego do osiągnięcia” - to może ten kierunek interpretacyjny będzie bardziej prawidłowym, zwłaszcza w odniesieniu do ostatniej suity z tego wydawnictwa.

Ale zacznijmy od tej pierwszej – „Eternity In Your Eyes”. To dwadzieścia minut wspaniałej muzycznej wędrówki drogami bardzo melodyjnych aranżacji. Ta suita to powrót do najlepszych tradycji spod znaku grupy Spock’s Beard. To wspaniały przykład melodyjnego rocka symfonicznego. Składa się z siedmiu części: - I : Prelude to Eternity (Instrumental), II : I See the Sun, lll: Northern Lights, IV : Echoes of Forever (Instrumental), V : The Dream's Still Alive, Vl : Hammer and Nail i VIl : Daylight. Każdy słuchacz tego typu muzyki jest przyzwyczajony do tego, że początkowe części takich utworów to często kompozycje instrumentalne stanowiące muzyczną uwerturę, wstęp przygotowujący do tego, co nastąpi za moment. Tutaj jednak mamy do czynienia z nowością kompozycyjną. Część czwarta suity, „Echoes of Forever”, to także część instrumentalna. Tym razem jednak jej zadaniem jest połączenie części o różnych tempach. Ale proszę się nie bać, w niczym nie zmienia to melodyjności utworu. Jest to, co ma być. Są majestatyczne, płynne i wręcz symfoniczne elementy. Przez dwadzieścia minut znajdujemy wszystko - od uwertur po wspaniałe pejzaże dźwiękowe, od brzmień orkiestrowych po bluesowe gitary. I można by powiedzieć: ‘przecież to już wszystko było na płytach Spock’s Beard, na płytach Transatlantica…’. Lecz cechą odróżniającą tę suitę od innych jest fakt, że bardzo odczuwalne jest wrażenie, że jest to kompozycja zbiorowa. Morse nie jest jedynym wokalistą, całość jest zbalansowana, cichsza, spokojniejsza. Nie ma aż tak wielu zmian metrum i, co chyba jest najważniejsze, w bardzo umiejętny sposób zastosowano śpiew chóralny. Poszczególne części suity zostały niejako przydzielone poszczególnym wokalistom i nie jest to podział, którego zadaniem jest kontrapunktowanie poprzedniego. Raczej mamy tu wokalną współpracę, zwłaszcza, że tonacyjnie głosy poszczególnych wokalistów się różnią. Ta suita to także dowód na to, że Morse potrafi dostarczyć, niezależnie od jakości muzyków towarzyszących (nie ubliżając im samym) ‘produkt’ najwyższej jakości. No bo proszę przysłuchać się uważniej np. fragmentowi gitarowego sola rozpoczynającego się w dziesiątej minucie. I właśnie te gitarowe solówki, to kolejny, nowy element w twórczości Morse’a.

Ostatnia i zarazem tytułowa kompozycja to suita „No Hill for a Climber”. Tym razem to dwadzieścia osiem minut muzyki podzielonej na sześć części: I. The Mountain and the Valley, II. A Hill So High, III. Burn It Down, IV. Love Is All, V. The Resonance, VI. The Mountaintop Beyond the Sky. Nieco inaczej niż w dotychczasowych kompozycjach rozpoczyna się ta część muzycznej podróży w… góry. Od szumu wiatru i nieco egzotycznie brzmiącej gitary. Ale już w drugiej minucie jej trwania powracamy do znanego Morse’owskiego sposobu aranżacyjnego – mocnych klawiszy i improwizacyjnego, zwariowanego muzycznego balansowania. Nie jest to nieuporządkowana wariacja, ale mocne wprowadzenie do następującego po niej melodycznego motywu przewodniego. Wspominałem już, że na tej płycie Morse oddaje nieco przysłowiową pałeczkę gitarom. Długie i melodyjne sola gitarowe, także i w tym utworze, stanowią cechę wyróżniającą. I jeżeli będą potrzebować Państwo kolejnego dowodu na to, że to wydawnictwo jest dziełem zbiorowym, to proszę posłuchać dwugłosu wokalnego, jaki co rusz przewija się w trakcie tej suity. Prowadzący głos Morse’a jest ‘przetykany’, ‘dopowiadany’ przez tonacyjnie wyższą linię wokalną Bisahy. I wielokrotnie to Bisaha jest przewodnim wokalistą, a Morse ogranicza się do roli muzyka towarzyszącego. Mogę się mylić, ale proszę się przysłuchać deklamacji (tak, deklamacji!) w dziewiątej minucie utworu, której ponownie (jak na początku) towarzyszą egzotyczne dźwięki – to także nowość kompozycyjna zgrabnie wpleciona w strukturę suity. I wreszcie kolejnym novum jest podkreślenie linii basowej. Bas niczym maszerujący pod górę alpinista ‘ustawia’ pozostałe instrumenty.

I uwaga, proszę nie wyłączać odtwarzacza, gdy licznik stanie na dwudziestej szóstej minucie i czterdziestej piątej sekundzie. To nie koniec suity. Czterdzieści pięć sekund później usłyszą państwo ukryty dodatek – a jakże, jak najbardziej orkiestrowe ‘prawdziwe’ zakończenie utworu i całej płyty. A potem… A potem trzeba zacząć od początku

W jednym z opisów i uwag dotyczących tej płyty wyczytałem, że Morse to taki Pan Svengali, bohater powieści „Trilby” autorstwa George'a du Mauriera, który uwodzi i wykorzystuje Trilby, młodą pół-Irlandkę, i czyni z niej sławną piosenkarkę, że jest takim ‘pozytywnym manipulantem’, który bazując (bo nie pasuje mi tutaj określenie „wykorzystywać”) na pracy innych prowadzi ich (a przez to i siebie) do sukcesu. Nie zgadzam się z takim postawieniem sprawy. Nie wykorzystuje, ale właśnie bazuje na ich umiejętnościach, wrażliwości muzycznej i chęci grania. To dodaje mu skrzydeł, uwzniośla i pozwala komponować porywające melodie. Żeby to zakończenie nie zabrzmiało tak łzawo i patetycznie muszę dodać, że płyta ta powstała także z powodu nadmiaru wolnego czasu. W jednym z wywiadów Morse powiedział: „(…) Patrzyłem na rok 2024 i nie wiedziałem, co będę robić poza albumem ‘Late Bloomer’. Napisałem na niego już wszystkie piosenki. A potem miałem Morsefest w Londynie i mieliśmy Cruise to the Edge z Flying Colors. Ale poza tym nie miałam nic innego zarezerwowanego na cały rok”. Więc w towarzystwie kolegów z sąsiedztwa nagrał „No Hill For A Climber”. I co więcej: „(…) To, co naprawdę mnie przyciągnęło, to fakt, że wszyscy są z najbliższej okolicy. Czytałem o The Beatles w dawnych czasach; wszyscy mieszkali w okolicach Londynu, niektórzy zaledwie dziesięć minut od studia. Tak więc, jeśli ktoś zainspirował się jakąś piosenką, mógł po prostu zadzwonić i spotkać się w studiu, póki ogień był, że tak powiem, gorący. Jest w tym coś naprawdę inspirującego dla kogoś, kto jest kreatywny. (…) Bardzo mi się to podobało; w ‘No Hill For A Climber’ jest dużo świeżości. Pomysły na niektóre z tych rzeczy wpadły mi do głowy tuż przed tym, jak zaczęliśmy nad nimi pracować. I właściwie sporo rzeczy napisałem w tym pokoju”. I cokolwiek by nie powiedzieć, jakkolwiek by to wszystko się odbyło, to dobrze, że płyta ujrzała światło dzienne, bo jest naprawdę dobra i warta kolejnych przesłuchań.

I już na sam koniec opinia „wielkiego nieobecnego”, Mike’a Portnoya: “Awesome album! I can safely say this will be a fave of the year for me!”. Chyba nie wymaga tłumaczenia, prawda?

Rysiek Puciato


O tym, że jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości Neala Morse’a, wspominałem już kilkukrotnie w związku z premierą dwuczęściowego albumu koncepcyjnego opowiadającego historię bibiljnego Józefa pod koniec 2023 oraz na początku tego roku. Muszę także dodać, że jestem również pod dużym wrażeniem jego płodności artystycznej. Niecałe 10 miesięcy po premierze The Joseph Part Two – Restoration otrzymaliśmy od niego kolejny, pełnowymiarowy premierowy materiał. Tematyka również zahacza o kwestie religijne, a No Hill For A Climber to dzieło z najwyższej półki.
Tym razem historia powstania tego albumu różni się od tej, która stała za poprzedniczkami. Sam zainteresowany w wywiadach wspominał: Zacząłem myśleć o planach na 2024 rok, a wtedy moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – takimi jak Chris Riley, Andre Madatian i Philip Martin. Wiedziałem, jak dobrzy są, grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych wydarzeniach. Skład nowego projektu, który ostatecznie przyjął nazwę Neal Morse & The Resonance uzupełnili: perkusista Joe Ganzelli oraz wokalista Johnny Bisaha.

To właśnie wysokie rejestry wokalne Bisahy stały się wartością dodaną na No Hill For A Climber, ponieważ jak sam Morse wyjaśnia w rozmowie: Komponując płytę miałem w głowie wysokie wokalne rejestry, skontaktowałem się więc z Johnnym, ten przyszedł, posłuchał tej muzyki, a następnie zaczął śpiewać. Wtedy pomyślałem: To jest ten gość. Koncepcja i kształt płyty przypominają wcześniejsze dokonania Neala Morse’a z okresu Spock’s Beard. Sam muzyk wspomina o podobieństwach do takich dokonań jak Bridge Accross Forever czy V. Równocześnie należy podkreślić, że podobieństwo to i inspiracje właściwie dotyczą wyłącznie kwestii strukturalnych. Wspomniane albumy mają na początku i końcu dwie długie suity, a w środku kompozycje o średnim, jak na standardy rocka progresywnego, czasie trwania (5-6 minut). Nie inaczej jest w przypadku No Hill For A Climber.

Każdy album Neala Morse’a to nowa historia, a sposób w jaki potrafi on łączyć pozornie różne od siebie części w pełnowymiarową kompozycję jest niesamowity i imponujący. Już w otwierającej suicie Eternity in Your Eyes mocno to słyszymy. Intro niczym z klasycznego filmu sprzed kilku dekad przecina się z syntezatorowymi brzmieniami i solidną sekcją rytmiczną w duchu kultowej supergrupy Transatlantic. Takich inspiracji nie słyszałem u Morse’a od czasu The Absolute Universe, któremu stuknęło niedawno trzy lata.

Właściwie mamy tutaj do czynienia z jednym wielkim miksem dźwiękowych pejzażów: od orkiestrowych brzmień, przez funk i jazz, aż po bluesujące gitary i organy Hammonda. Wielowątkowość tego utworu sprawia, że można uśmiechnąć się pod nosem. Słychać bowiem pewne charakterystyczne patenty Morse’a z poprzednich dokonań, które zostały jednak skontrastowane z zupełnie nowymi brzmieniami. To, że nad kompozycją wspólnie z Morse’m pracowali Andre Madatian i Chris Riley, pozwoliło wykrzesać coś świeżego i będące symbolem wysokiej jakości. Tak, oto prawdziwa uczta na sam początek albumu.
Jeśli jednak można było odnieść wrażenie, że w Eternity… było aż nadto eksperymentów to kolejny utwór na płycie – Thief – pokazuje, jak bardzo mogliśmy się pomylić. To chyba najbardziej nieoczywista odsłona Neala Morse’a, jaką kiedykolwiek słyszałem. Jest tutaj dużo jazzu, a i inspiracja King Crimson z lat 70. chyba nie jest tu przypadkowa. Jeśli ostatnie dzieła Morse’a niosły ze sobą radość i pozytywność, tak w Thief uświadczymy sporo mroku. Wystarczy posłuchać środkowej części utworu, która pozornie chaotyczna podkreśla dramatyzm całej kompozycji, by zamilknąć, a następnie w kulminacyjnym momencie zakręcić pełne koło wracając do pierwotnego motywu.

W kontraście stoi All the Rage, który najbardziej przypomina ostatnie dokonania artysty. Sam zainteresowany wyjaśniał w rozmowach: To drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu na żywo, więc graliśmy razem i bez metronomu, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas sekcji solowej na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego, jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że słychać w niej energię zespołu! Efekt jest naprawdę imponujący i życzyłbym sobie oraz słuchaczom, by ta kooperacja trwała jak najdłużej.

Ever Interceding ma w sobie coś z klimatu Bon Jovi, mimo, że jedyne podobieństwo to sięgnięcie po 12-strunowego akustyka. Po subtelnym intrze wokal Bisahy zaczyna swoją opowieść. Nie wiem, czemu, ale odniosłem wrażenie, że to właśnie szkic tej kompozycji musiał pokazać mu Morse w trakcie spotkania. Wyszło bardziej niż genialnie. To chyba mój faworyt na całej płycie, choć tak naprawdę ciężko wybrać mi wyróżniający się utwór, bo całość jest po prostu niesamowita i trzyma wysoki poziom. Na deser epicka, tytułowa suita, która spina podniosłą klamrą całość tego krążka. Neal Morse nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w całość mały smaczek. Na koniec tej suity kwartet smyczkowy gra jej główny motyw i jest to doskonałe zwieńczenie tej historii.

Neal Morse jest wielki. I choć zdarzają się mu tendencje do przesładzania kompozycji, to współpraca z młodymi i lokalnymi muzykami pozwoliła odkryć w sobie jeszcze większe pokłady kreatywności. Wydawało mi się, że ciężko będzie przebić lub dorównać drugiej części Josepha. Muszę się jeszcze oswoić z myślą, czy ta płyta jest lepsza. Na pewno jednak zasługuje na najwyższą ocenę i jawi się jako mocna kandydatka na płytę roku, który powoli zbliża się ku końcowi. Jak wspomniałem wcześniej: mam nadzieję, że to nie koniec tej współpracy, a piękny początek. A znając Neala, pracuje on już pewnie nad następcą (albo następcami) No Hill For A Climber.

Szymon Pęczalski


The new album by Neal Morse & The Resonance – entitled No Hill For A Climber from a resonant line in Barbara Kingsolver’s Pulitzer Prize-winning novel Demon Copperhead – has its roots at the end of 2023, as Morse explains: “I started thinking about what I was going to do in 2024, and my wife suggested that I should think about doing something with the amazingly talented younger guys that we have here locally – like Chris Riley, Andre Madatian and Philip Martin. I knew just how good they were from playing with them at our Christmas concerts and other events.”

One of the benefits – Morse soon realised – of working with local young talent was a sense of newness and immediacy: “These guys brought a lot to the table. There is a freshness that comes from working with new and younger people. There are some musical ideas they brought that would NEVER have occurred to me: there is lots of new stuff here.”

Nevertheless, faithful to any Neal Morse prog album, No Hill For A Climber features two long epics (the 28 minute No Hill For A Climber and Eternity In Your Eyes, which clocks in at 22 minutes) as well as three shorter songs.

Indeed, for all the above reasons, Morse believes that the whole album is quite unique: “If I was going to compare its structure to an album I've done in the past, it might be along the lines of a Bridge Across Forever or Spock's Beard’s V; it’s not that it sounds at all like those albums, it’s just structurally similar. It has voices and playing styles and soundscapes that many people will have never heard before! Everyone you work with changes you a little bit, so even I sound a little different on this one, but I hope that everyone will love it!”



..::TRACK-LIST::..

1. Eternity in Your Eyes 20:56
Prelude to Eternity
- I See the Sun
- Northern Lights
- Echoes of Forever
- The Dream's Still Alive
- Hammer and Nail
- Daylight
2. Thief 05:22
3. All the Rage 05:34
4. Ever Interceding 06:31
5. No Hill for a Climber :49
- The Mountain and the Valley
- A Hill So High
- Burn It Down
- Love Is All
- The Resonance
- The Mountaintop Beyond the Sky



..::OBSADA::..

Neal Morse - Keyboards, Guitars, Bass, Percussion, Lead and Backing Vocals
Chris Riley - Keyboards, Guitars, Bass, Lead Vocals
Andre Madatian - Guitars and Orchestration
Johnny Bisaha - Lead Vocals
Philip Martin - Drums on tracks 2, 3, 4 & 5
Joe Ganzelli - Drums on tracks 1, 2 & 5
Chris Carmichael - Violin, Viola, Cello
Amy Pippin and Julie Harrison - Background Vocals
Chris West - Trumpet, Flugelhorn
Desmond Ng - Trombone and Euphonium




https://www.youtube.com/watch?v=BSXjvdHqADk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



Mimo znakomitej zawartości, album 'Messin” jakiejś specjalnej furory na listach przebojów nie zrobił.
Nie pomogły mu w tym zapewne również zabiegi amerykańskiego dystrybutora, który wymusił na zespole zmianę okładki (na brzydszą, ale pewnie miało być bardziej psychodelicznie).
Mimo upływu lat, 'Messin” wciąż się broni. Kto wie, może to nawet najlepszy album, jaki nagrał Manfred Mann ze swoim Earth Bandem?...

FA


This album - like most of the other Earth Band albums - is absolutely strange. This record is the most impenetratable take on blues rock that was likely to come out in 1973.
This album is where Manfred Mann's Earth Band first steadied their distinctive sound - the unisono playing of a fierce Stratocaster and the Moog synthesizer, the rapid jams which start abruptly in the middle of a song and the effective deconstruction of cover versions. But when I listen to this album I always wonder what kind of music this band actually wants to do. There are the spacy synthesizers, the (slight) jazz influences and the moody instrumentals, but the whole thing reminds me more of Lynyrd Skynyrd's debut album than of anything else. It's all about tight band interplaying and heavy riffs, but these riffs share similarities both with Robert Johnson's and Gustav Holst's compositions. There are few progressive bands which rely as heavily on riffs, and there is no other progressive rock band which arranges these riffs in such a sophisticated way, eventually making them sound like the title melody to a science fiction movie. This album is really knotty and cold, but nonetheless tremendously exciting.

First of all - I don't own the reissue of this album. The Earth Band reissues by Creature Music Ltd. are by far the worst reissues I've ever seen. Useless bonus tracks, a shabby booklet design without any interesting information and a sometimes shabby sound (especially on the Chapter Three albums). I don't want to know which drunk apprentice was responsible for this stuff. I mean, making typos while copying the original liner notes for an album - that cannot be true!

But all in all, there's just one dull track on the whole record. Get Your Rocks Off is a cover version of one of the many overrated Dylan Basement Tapes songs and is on the same level as the mediocre stuff on the Glorified Magnified album. Ok, they manage to pack a short and sweet multi-tracked guitar bridge into the song at 1:11, and the slide guitar in the chorus is quite alright as well, but they just aren't The Band - and the song itself is pretty forgettable. It's a shame because the MMEB pulled off some nice blues rockers on Glorified Magnified, particularly the stomping I'm Gonna Have You All and Look Around, which itself is based on the American folk song Black Betty.

Cloudy Eyes isn't dull, but simply a few tads too little inspired. It is a laid-back instrumental which steadily walks along a stoic 4/4 beat without lots of variation. Nevertheless I always enjoyed the neat J.S.Bach melodics in this tune with the sharp lead guitar setting the main melody with lots of trills while the Moog synthesizer echoes some guitar motives, allowing the guitar to do some variations. But since I've listened to Procol Harum's Repent Walpurgis I believe that such music works much better when given a certain degree of solemnity. But that's not the major problem, the chord progression differs too much from Repent Walpurgis to make the track a rip-off. But there's not a lot happening in the first four minutes, it's just the same (good) melody over and over again. Thankfully, the piece fades out before it gets tedious. The last 90 seconds are dedicated to Mann's Moog, and here he emulates the sound of a hurdy-gurdy, a stringed folk instrument which gives a droning sound due to a revolving wheel. In a way it's a violin with an endless circular bow, or the stringed pendant to the bagpipes. It sounds absolutely odd and I've got no idea what purpose this fragment has. But I don't mind; no matter what it is or what it shall be - it is really successful in its menacing drone and sends shivers down my spine.

Sadjoy is more or less an extended guitar solo constructed around a 40bpm, i.e. really slow, rhythm with many people singing a sophisticated melody over and over again. Supposedly Manfred Mann intended to write some kind of musical in 1973, and this and Cloudy Eyes are recycled versions of compositions intended for this purpose. A track like this, for sure, will only be successful when the guitar playing is good, and indeed Mick Rogers rarely had such a good opportunity to show off his considerable skills. The sharp attack of the Stratocaster bridge pick-up and Mick Rogers' emotional bendings fit very well to each other, preventing the whole affair from being boring over the whole 5 minutes.

Mardi Gras Day is one of the swampy Cajun-like tracks by Dr. John Creaux, and although this is pretty much a simple sing-along tune, this mixture of shrieking lead guitars, the laid-back offbeat rhythm and the tribal backing vocals by presumably everyone who was present in the studio is amazing. Mick Rogers really nails this one with his reggae vocals and the clean funky rhythm guitar. Manfred Mann's Earth Band, as early versions of Ashes to the Wind show, did a lot of this world-music inspired rock fusion in those years and continued to do so on the Somewhere in Africa album.

This brings us to the three huge songs on this album.

In Black and Blue the band do what they were always best in: enriching existing songs by other bands which sounded pretty dull in their original form. This time it's a first-person blues song by an Australian band which has slavery and deprivation as its topic. Starting off as a Mick Rogers vocal solo the song develops into a mournful sea of tightly weaved Moog melodies on top of a leaden rhythm. The guitar stays pretty quiet, but howls from afar from time to time. Apart from the wailing multi-tracked guitar riff (which, in fact, take in the role of a chorus) this is an amazingly haunting piece of psychedelic blues rock and a definite highlight in the band's career. I'm not completely sure, but it might be my favorite track off this record, simply due to the psychedelic mid-part which is pretty unique in the band's repertoire.

Messin' is, in fact, a self-cover - something which the Earth Band frequently did with their 1960s and Chapter Three songs. It was written by keyboarder Mike Hugg and recorded for the shelved third Chapter Three record. Originally a fast soul/rock track with free jazz elements, actually a more concise Happy Being Me with a flute and Hammond organ solo, the band augmented it with industrial machine sounds and sounds of crying monkeys (both effects are utterly frightening, I have to admit) and made a leaden blues rocker out of it. The female backing vocals and the lyrics are the only things which didn't change, even Mike Hugg's melody has been simplified at certain places. But the band deteriorated the original version by no means; they rather gave it a better structure in the extended instrumental part by rearranging the brass melody of the early Chapter Three track Konekuf that it may fit on the heavy rhythm of the vocal parts. Interestingly, they play parts of the melody in a nearly polyphonic way (i.e., shifted by some bars) with amazing musical communication between Manfred Mann and Mick Rogers. Afterwards Manfred Mann shows his talent of writing riffs which sound bluesy although their melodies, soaked with strange intervals and avantgarde, are as stiff as contemporary classical music. At first Mick Rogers has an extended solo, then Manfred Mann runs into some ragtime-inspired Moog synthesizer pitch bends. After a reprise of the chorus the track ends in the monkey and machine noises again. A tour de force with a style of improvisation absolutely typical of this band. Check out the Chapter Three version (Messin' Up The Land from the Odds and Sods collection) as well - it's available for commercial download and absolutely worth the mony.

Buddah begins deceptively as a ballad - a really good ballad I daresay, owing to Mick Rogers' controlled and vibrato-laden voice and the catchy clean Stratocaster picking, alternated by some heavy riffing in the chorus. The (not that rarely thought about) topic is the reappearance of ancient prophets (Jesus, Buddah and Moses) in our time. The Strawbs' The Man Who Called Himself Jesus is, from the lyrical point of view, more interesting than this example, but it doesn't matter in this case because everything else sounds marvellous. At 3:38 the jam part of the song begins. Listen closely to the shift in timing in the first bars of this part and you'll find again how meticously the band composed and planned the frame of the improvisation. They played these bars exactly the same way live, as recordings for the BBC and the Swedish TV prove! To the accurate thumping of the bass guitar and an accelerated drum rhythm Manfred Mann glides into an atmospheric Moog solo, sometimes accompanied by some backwards piano notes, a bit like Deep Purple's No One Came, but more futuristic and avantgardistic. The last 90 seconds contain in total six different parts: a riff-laden hard rock part, followed by some rising major chords, moving into majestic Moog fanfares (I suppose many AOR bands listened to this part!), a reprise of the riff-laden part, a short drum solo and an ending in which Mick Rogers majestically superimposes lead guitar lines in a major mode - which is not the kind of scale you would expect in a blues jam, but which Mick Rogers would later be known for.

All in all, ideas like these - making jams more exciting by improvising on complex scales, deconstructing existing melodies in a classical way, taking influence from world music, jazz, space rock and blues rock - make this album a really interesting piece of music. Solar Fire is more consistent and also has more peaks, but the stiff blues rock of Messin' - although it's, perhaps unintentionally, an exhausting and absolutely uncommercial record - isn't far away from the quality of Solar Fire. Get the album if you like blues rock and Moog synthesizers, but be prepared that the album is tougher than you might expect it to be.

Einsetumadur



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Messin'(1973):
1. Messin' 10:00
2. Buddah 7:00
3. Cloudy Eyes 5:30
4. Get Your Rocks Off 2:56
5. Sadjoy 5:24
6. Black And Blue 7:22
7. Mardi Gras Day 3:04



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Minimoog synthesiser
Mick Rogers - electric guitar, lead vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums

Additional musicians:
Laurie Baker - Machines and Zoo on 'Messin''
Liza Strike - backing vocals
Vicki Brown - backing vocals
Judith Powell - backing vocals
Ruby James - backing vocals




https://www.youtube.com/watch?v=vVHCQrarNw4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



Mimo znakomitej zawartości, album 'Messin” jakiejś specjalnej furory na listach przebojów nie zrobił.
Nie pomogły mu w tym zapewne również zabiegi amerykańskiego dystrybutora, który wymusił na zespole zmianę okładki (na brzydszą, ale pewnie miało być bardziej psychodelicznie).
Mimo upływu lat, 'Messin” wciąż się broni. Kto wie, może to nawet najlepszy album, jaki nagrał Manfred Mann ze swoim Earth Bandem?...

FA


This album - like most of the other Earth Band albums - is absolutely strange. This record is the most impenetratable take on blues rock that was likely to come out in 1973.
This album is where Manfred Mann's Earth Band first steadied their distinctive sound - the unisono playing of a fierce Stratocaster and the Moog synthesizer, the rapid jams which start abruptly in the middle of a song and the effective deconstruction of cover versions. But when I listen to this album I always wonder what kind of music this band actually wants to do. There are the spacy synthesizers, the (slight) jazz influences and the moody instrumentals, but the whole thing reminds me more of Lynyrd Skynyrd's debut album than of anything else. It's all about tight band interplaying and heavy riffs, but these riffs share similarities both with Robert Johnson's and Gustav Holst's compositions. There are few progressive bands which rely as heavily on riffs, and there is no other progressive rock band which arranges these riffs in such a sophisticated way, eventually making them sound like the title melody to a science fiction movie. This album is really knotty and cold, but nonetheless tremendously exciting.

First of all - I don't own the reissue of this album. The Earth Band reissues by Creature Music Ltd. are by far the worst reissues I've ever seen. Useless bonus tracks, a shabby booklet design without any interesting information and a sometimes shabby sound (especially on the Chapter Three albums). I don't want to know which drunk apprentice was responsible for this stuff. I mean, making typos while copying the original liner notes for an album - that cannot be true!

But all in all, there's just one dull track on the whole record. Get Your Rocks Off is a cover version of one of the many overrated Dylan Basement Tapes songs and is on the same level as the mediocre stuff on the Glorified Magnified album. Ok, they manage to pack a short and sweet multi-tracked guitar bridge into the song at 1:11, and the slide guitar in the chorus is quite alright as well, but they just aren't The Band - and the song itself is pretty forgettable. It's a shame because the MMEB pulled off some nice blues rockers on Glorified Magnified, particularly the stomping I'm Gonna Have You All and Look Around, which itself is based on the American folk song Black Betty.

Cloudy Eyes isn't dull, but simply a few tads too little inspired. It is a laid-back instrumental which steadily walks along a stoic 4/4 beat without lots of variation. Nevertheless I always enjoyed the neat J.S.Bach melodics in this tune with the sharp lead guitar setting the main melody with lots of trills while the Moog synthesizer echoes some guitar motives, allowing the guitar to do some variations. But since I've listened to Procol Harum's Repent Walpurgis I believe that such music works much better when given a certain degree of solemnity. But that's not the major problem, the chord progression differs too much from Repent Walpurgis to make the track a rip-off. But there's not a lot happening in the first four minutes, it's just the same (good) melody over and over again. Thankfully, the piece fades out before it gets tedious. The last 90 seconds are dedicated to Mann's Moog, and here he emulates the sound of a hurdy-gurdy, a stringed folk instrument which gives a droning sound due to a revolving wheel. In a way it's a violin with an endless circular bow, or the stringed pendant to the bagpipes. It sounds absolutely odd and I've got no idea what purpose this fragment has. But I don't mind; no matter what it is or what it shall be - it is really successful in its menacing drone and sends shivers down my spine.

Sadjoy is more or less an extended guitar solo constructed around a 40bpm, i.e. really slow, rhythm with many people singing a sophisticated melody over and over again. Supposedly Manfred Mann intended to write some kind of musical in 1973, and this and Cloudy Eyes are recycled versions of compositions intended for this purpose. A track like this, for sure, will only be successful when the guitar playing is good, and indeed Mick Rogers rarely had such a good opportunity to show off his considerable skills. The sharp attack of the Stratocaster bridge pick-up and Mick Rogers' emotional bendings fit very well to each other, preventing the whole affair from being boring over the whole 5 minutes.

Mardi Gras Day is one of the swampy Cajun-like tracks by Dr. John Creaux, and although this is pretty much a simple sing-along tune, this mixture of shrieking lead guitars, the laid-back offbeat rhythm and the tribal backing vocals by presumably everyone who was present in the studio is amazing. Mick Rogers really nails this one with his reggae vocals and the clean funky rhythm guitar. Manfred Mann's Earth Band, as early versions of Ashes to the Wind show, did a lot of this world-music inspired rock fusion in those years and continued to do so on the Somewhere in Africa album.

This brings us to the three huge songs on this album.

In Black and Blue the band do what they were always best in: enriching existing songs by other bands which sounded pretty dull in their original form. This time it's a first-person blues song by an Australian band which has slavery and deprivation as its topic. Starting off as a Mick Rogers vocal solo the song develops into a mournful sea of tightly weaved Moog melodies on top of a leaden rhythm. The guitar stays pretty quiet, but howls from afar from time to time. Apart from the wailing multi-tracked guitar riff (which, in fact, take in the role of a chorus) this is an amazingly haunting piece of psychedelic blues rock and a definite highlight in the band's career. I'm not completely sure, but it might be my favorite track off this record, simply due to the psychedelic mid-part which is pretty unique in the band's repertoire.

Messin' is, in fact, a self-cover - something which the Earth Band frequently did with their 1960s and Chapter Three songs. It was written by keyboarder Mike Hugg and recorded for the shelved third Chapter Three record. Originally a fast soul/rock track with free jazz elements, actually a more concise Happy Being Me with a flute and Hammond organ solo, the band augmented it with industrial machine sounds and sounds of crying monkeys (both effects are utterly frightening, I have to admit) and made a leaden blues rocker out of it. The female backing vocals and the lyrics are the only things which didn't change, even Mike Hugg's melody has been simplified at certain places. But the band deteriorated the original version by no means; they rather gave it a better structure in the extended instrumental part by rearranging the brass melody of the early Chapter Three track Konekuf that it may fit on the heavy rhythm of the vocal parts. Interestingly, they play parts of the melody in a nearly polyphonic way (i.e., shifted by some bars) with amazing musical communication between Manfred Mann and Mick Rogers. Afterwards Manfred Mann shows his talent of writing riffs which sound bluesy although their melodies, soaked with strange intervals and avantgarde, are as stiff as contemporary classical music. At first Mick Rogers has an extended solo, then Manfred Mann runs into some ragtime-inspired Moog synthesizer pitch bends. After a reprise of the chorus the track ends in the monkey and machine noises again. A tour de force with a style of improvisation absolutely typical of this band. Check out the Chapter Three version (Messin' Up The Land from the Odds and Sods collection) as well - it's available for commercial download and absolutely worth the mony.

Buddah begins deceptively as a ballad - a really good ballad I daresay, owing to Mick Rogers' controlled and vibrato-laden voice and the catchy clean Stratocaster picking, alternated by some heavy riffing in the chorus. The (not that rarely thought about) topic is the reappearance of ancient prophets (Jesus, Buddah and Moses) in our time. The Strawbs' The Man Who Called Himself Jesus is, from the lyrical point of view, more interesting than this example, but it doesn't matter in this case because everything else sounds marvellous. At 3:38 the jam part of the song begins. Listen closely to the shift in timing in the first bars of this part and you'll find again how meticously the band composed and planned the frame of the improvisation. They played these bars exactly the same way live, as recordings for the BBC and the Swedish TV prove! To the accurate thumping of the bass guitar and an accelerated drum rhythm Manfred Mann glides into an atmospheric Moog solo, sometimes accompanied by some backwards piano notes, a bit like Deep Purple's No One Came, but more futuristic and avantgardistic. The last 90 seconds contain in total six different parts: a riff-laden hard rock part, followed by some rising major chords, moving into majestic Moog fanfares (I suppose many AOR bands listened to this part!), a reprise of the riff-laden part, a short drum solo and an ending in which Mick Rogers majestically superimposes lead guitar lines in a major mode - which is not the kind of scale you would expect in a blues jam, but which Mick Rogers would later be known for.

All in all, ideas like these - making jams more exciting by improvising on complex scales, deconstructing existing melodies in a classical way, taking influence from world music, jazz, space rock and blues rock - make this album a really interesting piece of music. Solar Fire is more consistent and also has more peaks, but the stiff blues rock of Messin' - although it's, perhaps unintentionally, an exhausting and absolutely uncommercial record - isn't far away from the quality of Solar Fire. Get the album if you like blues rock and Moog synthesizers, but be prepared that the album is tougher than you might expect it to be.

Einsetumadur



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Messin'(1973):
1. Messin' 10:00
2. Buddah 7:00
3. Cloudy Eyes 5:30
4. Get Your Rocks Off 2:56
5. Sadjoy 5:24
6. Black And Blue 7:22
7. Mardi Gras Day 3:04



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Minimoog synthesiser
Mick Rogers - electric guitar, lead vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums

Additional musicians:
Laurie Baker - Machines and Zoo on 'Messin''
Liza Strike - backing vocals
Vicki Brown - backing vocals
Judith Powell - backing vocals
Ruby James - backing vocals




https://www.youtube.com/watch?v=vVHCQrarNw4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Jon Rose - The Violin In Winter 3:48
2. Ossatura - Tranne Lacrimae (Bar Tears) 4:06
3. Otomo Yoshihide / Ground Zero - On Suicide 5:42
4. Massimo Simonini - Artico & Baci 3:31
5. When / Lars Pedersen - The Tube 2:38
6. Warrick Sony / Kalahari Surfers / DJ Ballard - Rats And Monkeys Remix
3:09
7. John Oswald - Time / Bye 5:02
8. Chris Cutler - Three Bear Rooms 4:42
9. Roberto Musci / Giovanni Venosta / Massimo Mariani - World As It Hopes In Winter 3:51
10. The Residents - Bath Of Stars / The Skeleton 4:50
11. Yasushi Utsunomiya - Tokusa-No-Kandakara (91 Pieces Of 'C') 2:57
12. Herb Heinz - The Skeleton 2:53
13. Martin Archer - Long Winter 4:59
14. Jon Leidecker / Wobbly - Winter / War / Force 4:00
15. Fred Frith - Everything Again 4:15
16. Jocelyn Robert - Coquelicot 7:05

Extra:
17. Art Bears - Collapse 4:48
18. Art Bears - All Hail I 4:03


CD 5:
1. Roger Kleier - Armed Peace Remix 2:33
2. Bob Drake - Song Of The Monopolists 1:15
3. Andrea Rocca - The Three Wheels Remix 2:42
4. Vitor Rua - Gold 1:20
5. Brian Woodbury - The Fourth Wheel 4:01
6. Chris Cutler - The Three Figures 1:03
7. Bob Drake - First Things First: The Mix That Should Not Be 2:54
8. Stevan Tickmayer - Monopolists Democracy 4:17
9. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 1) 1:35
10. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 2) 1:35
11. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 3) 1:37
12. Biota - Summer Mix (Part 1) 4:08
13. Biota - Summer Mix (Part 2) 2:47
14. Biota - Summer Mix (Part 3) 4:10
15. Biota - Summer Mix (Part 4) 3:09
16. Thomas Dimuzio - Democracy Remix 4:19
17. Christian Marclay - Some Truth 4:44

Extra:
18. Art Bears - Carved In Stone (Rebirth) 1:40




https://www.youtube.com/watch?v=LHX2dYJl1do



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!