...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

O.R.K. PRESENT SCREAMNASIUM, THE NEW ALBUM FROM EX-PORCUPINE TREE BASSIST COLIN EDWIN, AWARD-WINNING COMPOSER/VOCALIST LEF, KING CRIMSON’S PAT MASTELOTTO, AND MARTA SUITUBI’S CARMELO PIPITONE

The expansive and emotive, Screamnasium is O.R.k’s most essential album to date. Spontaneous yet intricately crafted, it is perhaps the most concise statement of the band's sonic aims yet.

With the quartet having formed a strong creative bond over the course of three previous studio albums and with countless miles clocked up on tour, the highly anticipated follow up to 2018’s acclaimed Ramagehead has finally arrived. The pent up, derailed energies of O.R.k. have found a release with their gutsy and striking new album Screamnasium.

Setting the pace, the lead single/album opener As I Leave delivers the distilled O.R.k. spirit directly to the listener. Lef’s powerful vocals, Carmelo Pipitone’s energetic riffing, Pat Mastelotto’s inventive rhythmic accompaniment and Colin Edwin’s distinctive bass tones all infuse Screamnasium with a refreshed intensity and a new luminosity. Energy levels are maintained throughout the 42 minute runtime as O.R.k. state the case for optimism, tolerance and inclusivity - these are hopeful anthems for an increasingly uncertain world.

A highlight is Consequence, where Lef spars with Grammy-winning vocal phenom Elisa, best known outside her native Italy for her collaboration with the legendary Ennio Morricone on Quentin Tarantino's Django Unchained soundtrack.

Album closer Someone Waits features virtuoso cellist Jo Quail who provides seductive, intertwining melodies that contrast the huge riffs underpinning Screamnasium’s sound.

The creative duo of Grammy-winning art director Adam Jones (of Tool) and Marvel/DC Comics illustrator Denis Rodier have handled the artwork and layout to create an iconic album artwork with remarkable visual imagery, while mixing and Mastering duties have been undertaken by Machine (Lamb of God, King Crimson, Clutch).

Encompassing a wide breadth of emotional landscapes, Screamnasium is the perfect catharsis for our troubled times. The album will be released on 21 October 2022.



I’m one of the ones who was saddened to notice the absence of stellar bass guitarist Colin Edwin on Porcupine Tree’s good-to-tepid Closure/Continuation album earlier this year. Apparently since Edwin didn’t call Steven Wilson during their hiatus, there was no place for him in the band. Fine by me now because we have a new O.R.k. album. Remember their third album Ramagehead three years ago? If not, go read this. Or this review of their second album, Soul of an Octopus. You’ll get the gist: these guys create exciting and vital music that cannot be compared to that of Porcupine Tree. There’s a spontaneity here that is rivaled only by Boss Keloid – in fact, that’s a great comparison. O.R.k. may not be as heavy, but the quirkiness and unique delivery is there in spades, and Screamnasium is no exception.

“As I Leave” takes less than a minute to go full Soundgarden on us. It’s a great example of the band’s quirky take on both prog and alt-metal, with the quiet, airy verses and massive choruses. Keyboards flit about the speakers, odd vocal oohs and ahhs blip in and out, acoustic guitars mix with crunchy electric, and Pat Mastelotto destroys his drumkit. What a killer opening track. “Unspoken Words” shows a slightly different version of the band, with an intricate riff accompanied by an equally intricate vocal arrangement. The duet with Elisa (Toffoli, although she only goes by her first name) on “Consequence” is magnificently alluring, as the singers go back and forth and around each other in an oddly seductive manner.

Speaking of vocals, despite the pedigree of Edwin and Mastelotto, LEF is the star of O.R.k.’s show. The Soundgarden comparisons are not included by accident; LEF has the vocal range of Chris Cornell, sounding just like him when he lets it rip and adding his own unique timbre to the softer, airier melodies. It’s a fantastic performance across the entire album. And yes, Edwin’s bass work is sublime and Mastelotto’s drumming is mind-numbingly cool, and Carmelo Pipitone is an amazing guitarist, but whenever LEF sings (kind of like Boss Keloid’s Alex Hurst) he absolutely takes over the song but manages to do so without over-singing. Rather, he just makes each song sparkle more than I suspect any other singer could.

O.R.k. have been together for four albums now, and that comfort level shines throughout, with each band member knowing exactly how to mesh with the others at every step. Each song is a cohesive whole, but you can isolate the musicians and hear very cool things happening, at times quite subtly. Listen to “Hope for the Ordinary,” which is anything but. Edwin’s bass lines anchor the song perfectly, Mastelotto’s playing is neither simple nor indulgent, Pipitone’s guitars bend and flex much like Adrian Belew, and LEF’s vocals hypnotize. And that’s not even the strongest track: that honor goes to album closer “Someone Waits,” a slow burner led by a great cello performance from Jo Quail. Or possibly “Deadly Bite,” which might be one of the most menacing tracks of the year.

O.R.k. just may be the most underrated heavy prog band going. Screamnasium marks their fourth solid outing, and in fact, might be their best yet. Their unique blend of prog, metal, alt-rock, acoustic, and more combined with the disconcerting yet charismatic vocal arrangements will keep listeners coming back time and again. And each time we will hear something new in each song. New gems combined with a desire to keep listening to the whole album equals a Great rating in my book, and it should in yours as well.

Huck'n'Roll



..::TRACK-LIST::..

1. As I Leave 03:57
2. Unspoken Words 03:39
3. Consequence (feat. Elisa) 04:10
4. I Feel Wrong 04:00
5. Don't Call Me A Joke 03:24
6. Hope For The Ordinary 04:37
7. Deadly Bite 03:57
8. Something Broke 04:17
9. Lonely Crowd 03:58
10. Someone Waits 05:34



..::OBSADA::..

Vocals, Keyboards, Electronics - Lorenzo Esposito Fornasari, LEF
Drums [Acoustic, Electronic], Percussion - Pat Mastelotto
Bass, Fretless Bass - Colin Edwin
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Backing Vocals - Carmelo Pipitone

Cello - Jo Quail (tracks: 10)
Vocals - Elisa (tracks: 3)




https://www.youtube.com/watch?v=KkV8YQ2WPBA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

O.R.K. PRESENT SCREAMNASIUM, THE NEW ALBUM FROM EX-PORCUPINE TREE BASSIST COLIN EDWIN, AWARD-WINNING COMPOSER/VOCALIST LEF, KING CRIMSON’S PAT MASTELOTTO, AND MARTA SUITUBI’S CARMELO PIPITONE

The expansive and emotive, Screamnasium is O.R.k’s most essential album to date. Spontaneous yet intricately crafted, it is perhaps the most concise statement of the band's sonic aims yet.

With the quartet having formed a strong creative bond over the course of three previous studio albums and with countless miles clocked up on tour, the highly anticipated follow up to 2018’s acclaimed Ramagehead has finally arrived. The pent up, derailed energies of O.R.k. have found a release with their gutsy and striking new album Screamnasium.

Setting the pace, the lead single/album opener As I Leave delivers the distilled O.R.k. spirit directly to the listener. Lef’s powerful vocals, Carmelo Pipitone’s energetic riffing, Pat Mastelotto’s inventive rhythmic accompaniment and Colin Edwin’s distinctive bass tones all infuse Screamnasium with a refreshed intensity and a new luminosity. Energy levels are maintained throughout the 42 minute runtime as O.R.k. state the case for optimism, tolerance and inclusivity - these are hopeful anthems for an increasingly uncertain world.

A highlight is Consequence, where Lef spars with Grammy-winning vocal phenom Elisa, best known outside her native Italy for her collaboration with the legendary Ennio Morricone on Quentin Tarantino's Django Unchained soundtrack.

Album closer Someone Waits features virtuoso cellist Jo Quail who provides seductive, intertwining melodies that contrast the huge riffs underpinning Screamnasium’s sound.

The creative duo of Grammy-winning art director Adam Jones (of Tool) and Marvel/DC Comics illustrator Denis Rodier have handled the artwork and layout to create an iconic album artwork with remarkable visual imagery, while mixing and Mastering duties have been undertaken by Machine (Lamb of God, King Crimson, Clutch).

Encompassing a wide breadth of emotional landscapes, Screamnasium is the perfect catharsis for our troubled times. The album will be released on 21 October 2022.



I’m one of the ones who was saddened to notice the absence of stellar bass guitarist Colin Edwin on Porcupine Tree’s good-to-tepid Closure/Continuation album earlier this year. Apparently since Edwin didn’t call Steven Wilson during their hiatus, there was no place for him in the band. Fine by me now because we have a new O.R.k. album. Remember their third album Ramagehead three years ago? If not, go read this. Or this review of their second album, Soul of an Octopus. You’ll get the gist: these guys create exciting and vital music that cannot be compared to that of Porcupine Tree. There’s a spontaneity here that is rivaled only by Boss Keloid – in fact, that’s a great comparison. O.R.k. may not be as heavy, but the quirkiness and unique delivery is there in spades, and Screamnasium is no exception.

“As I Leave” takes less than a minute to go full Soundgarden on us. It’s a great example of the band’s quirky take on both prog and alt-metal, with the quiet, airy verses and massive choruses. Keyboards flit about the speakers, odd vocal oohs and ahhs blip in and out, acoustic guitars mix with crunchy electric, and Pat Mastelotto destroys his drumkit. What a killer opening track. “Unspoken Words” shows a slightly different version of the band, with an intricate riff accompanied by an equally intricate vocal arrangement. The duet with Elisa (Toffoli, although she only goes by her first name) on “Consequence” is magnificently alluring, as the singers go back and forth and around each other in an oddly seductive manner.

Speaking of vocals, despite the pedigree of Edwin and Mastelotto, LEF is the star of O.R.k.’s show. The Soundgarden comparisons are not included by accident; LEF has the vocal range of Chris Cornell, sounding just like him when he lets it rip and adding his own unique timbre to the softer, airier melodies. It’s a fantastic performance across the entire album. And yes, Edwin’s bass work is sublime and Mastelotto’s drumming is mind-numbingly cool, and Carmelo Pipitone is an amazing guitarist, but whenever LEF sings (kind of like Boss Keloid’s Alex Hurst) he absolutely takes over the song but manages to do so without over-singing. Rather, he just makes each song sparkle more than I suspect any other singer could.

O.R.k. have been together for four albums now, and that comfort level shines throughout, with each band member knowing exactly how to mesh with the others at every step. Each song is a cohesive whole, but you can isolate the musicians and hear very cool things happening, at times quite subtly. Listen to “Hope for the Ordinary,” which is anything but. Edwin’s bass lines anchor the song perfectly, Mastelotto’s playing is neither simple nor indulgent, Pipitone’s guitars bend and flex much like Adrian Belew, and LEF’s vocals hypnotize. And that’s not even the strongest track: that honor goes to album closer “Someone Waits,” a slow burner led by a great cello performance from Jo Quail. Or possibly “Deadly Bite,” which might be one of the most menacing tracks of the year.

O.R.k. just may be the most underrated heavy prog band going. Screamnasium marks their fourth solid outing, and in fact, might be their best yet. Their unique blend of prog, metal, alt-rock, acoustic, and more combined with the disconcerting yet charismatic vocal arrangements will keep listeners coming back time and again. And each time we will hear something new in each song. New gems combined with a desire to keep listening to the whole album equals a Great rating in my book, and it should in yours as well.

Huck'n'Roll



..::TRACK-LIST::..

1. As I Leave 03:57
2. Unspoken Words 03:39
3. Consequence (feat. Elisa) 04:10
4. I Feel Wrong 04:00
5. Don't Call Me A Joke 03:24
6. Hope For The Ordinary 04:37
7. Deadly Bite 03:57
8. Something Broke 04:17
9. Lonely Crowd 03:58
10. Someone Waits 05:34



..::OBSADA::..

Vocals, Keyboards, Electronics - Lorenzo Esposito Fornasari, LEF
Drums [Acoustic, Electronic], Percussion - Pat Mastelotto
Bass, Fretless Bass - Colin Edwin
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Backing Vocals - Carmelo Pipitone

Cello - Jo Quail (tracks: 10)
Vocals - Elisa (tracks: 3)




https://www.youtube.com/watch?v=KkV8YQ2WPBA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Emerson Lake & Palmer - A Time And A Place (4 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Emerson Lake & Palmer
Album................: A Time And A Place
Genre................: Progressive Rock
Source...............: CD
Year.................: 2010
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 59-72 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Shout! Factory

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1 - The Early '70s
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson Lake & Palmer - The Barbarian [05:06]
2. Emerson Lake & Palmer - Take A Pebble [12:47]
3. Emerson Lake & Palmer - Ballad Of Blue [04:03]
4. Emerson Lake & Palmer - High Level Fugue [07:46]
5. Emerson Lake & Palmer - Hoedown [04:04]
6. Emerson Lake & Palmer - Still... You Turn Me On [02:59]
7. Emerson Lake & Palmer - Lucky Man [03:05]
8. Emerson Lake & Palmer - Karn Evil 9 (1st,2nd & 3rd Impressions)[34:01]

Playing Time.........: 01:13:54
Total Size...........: 453,74 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2 - The Late '70s
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson, Lake & Palmer - Peter Gunn Theme [03:36]
2. Emerson, Lake & Palmer - Pictures At An Exhibition [15:39]
3. Emerson, Lake & Palmer - Tiger In A Spotlight [04:06]
4. Emerson, Lake & Palmer - Maple Leaf Rag [01:15]
5. Emerson, Lake & Palmer - Tank [02:10]
6. Emerson, Lake & Palmer - Drum Solo [06:45]
7. Emerson, Lake & Palmer - The Enemy God Dances With The Black Spirits[02:40]
8. Emerson, Lake & Palmer - Watching Over You [04:08]
9. Emerson, Lake & Palmer - Pirates [13:05]
10. Emerson, Lake & Palmer - Tarkus [17:25]
11. Emerson, Lake & Palmer - Show Me The Way To Go Home [05:21]

Playing Time.........: 01:16:14
Total Size...........: 503,80 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 3 - The '90s
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson Lake & Palmer - Knife Edge [05:39]
2. Emerson Lake & Palmer - Paper Blood [04:10]
3. Emerson Lake & Palmer - Black Moon [06:17]
4. Emerson Lake & Palmer - Creole Dance [05:12]
5. Emerson Lake & Palmer - From The Beginning [04:05]
6. Emerson Lake & Palmer - Honky Tonk Train Blues [03:35]
7. Emerson Lake & Palmer - Affairs Of The Heart [04:06]
8. Emerson Lake & Palmer - Touch And Go [03:04]
9. Emerson Lake & Palmer - A Time And A Place [03:04]
10. Emerson Lake & Palmer - Bitches Crystal [04:23]
11. Emerson Lake & Palmer - Instrumental Jam [01:49]
12. Emerson Lake & Palmer - Fanfare For The Common Man - America - Rondo[16:13]

Playing Time.........: 01:01:42
Total Size...........: 453,66 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 4 - This Boot's For You - A Fan's View
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson Lake & Palmer - Introduction [01:23]
2. Emerson Lake & Palmer - The Endless Enigma [08:21]
3. Emerson Lake & Palmer - Abaddon's Bolero [08:36]
4. Emerson Lake & Palmer - Jeremy Bender - The Sheriff [05:23]
5. Emerson Lake & Palmer - Toccata (includes Drum Solo) [15:49]
6. Emerson Lake & Palmer - Jerusalem [02:51]
7. Emerson Lake & Palmer - Nutrocker [06:27]
8. Emerson Lake & Palmer - C'est La Vie [04:27]
9. Emerson Lake & Palmer - Piano Concerto #1 3rd Movement [06:36]
10. Emerson Lake & Palmer - Closer To Believing [06:08]
11. Emerson Lake & Palmer - Close To Home [03:37]
12. Emerson Lake & Palmer - I Believe in Father Christmas [03:24]

Playing Time.........: 01:13:05
Total Size...........: 427,45 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

O tym angielskim zespole praktycznie nie było wiadomo nic. Zero informacji na temat jego historii. Muzycy, którzy pojawili się znikąd, nagrali jedną niesamowitą, absolutnie kapitalną i uroczą płytę w historii rocka, wydaną w niskim nakładzie, po czym słuch o nich zaginął. Dopiero austriacka reedycja w digipaku firmy Rise Above z 2010 roku (o ile się orientuję niestety już niedostępna na rynku) zawiera booklet, z którego dowiedzieć się można co nieco o zespole. Muzyka na tym albumie to prawdziwy undergroud. Mamy tu niemal wszystko: połączenie rocka progresywnego z jazzem, bluesem, folkiem, a także z hard rockiem i heavy metalem!

Źródeł grupy należy szukać w południowym Londynie i w miejscowości Wadsworth, skąd wywodzili się członkowie zespołu. Działali w zespołach, o których dziś być może tylko najbardziej zaawansowani muzyczni archeolodzy wiedzą, że istniały. Co prawda The Garret Singers wydali folkową płytę z Johnem Chellenger’em (sax.)jako… wokalistą(!), zaś Dave Morris (voc. keyboards) i Terry Williams (g) gdzieś od 1967 roku wspólnie grali w zespole The Roadrunners (nota bene w Liverpoolu istniał w tym samym czasie zespół o identycznej nazwie). Pozostali muzycy: Jeff Watts (bg) udzielał się w grupie Design, zaś Chris „The Rat” Martin (dr), który zastąpił Colina Shorta, pogrywał w tak różnych i tak wielu grupach, że dziś nie sposób odtworzyć ich nazwy. Spotkanie całej piątki zaowocowało powstaniem zespołu STEEL MILL.

Grali bardzo dużo koncertów, na których szlifowali i sprawdzali przed publicznością swój własny repertuar. Warto wspomnieć, że np. w legendarnym klubie Marquee występowali z takimi zespołami jak Hawkwind, The Face, Wishbone Ash, Pink Fairies, czy Audience. W lipcu 1971 roku wystąpili na Festiwalu w Reading. „Nogi i nie tylko one, trzęsły się nam ze strachu. Nigdy wcześniej nie graliśmy przed tak wielką publicznością” – wspomina John Challenger. Często też wybierali się do Hamburga i innych niemieckich miast, gdzie zaczynali zdobywać uznanie i coraz szersze grono tamtejszych fanów. Nie było więc przypadku, że to właśnie w Niemczech pierwszy ich singiel ” Green Eyed God/Zangwill” wydany we wrześniu 1971 roku (przez tamtejszy Bellaphon z bardzo fajną okładką) odniósł spory sukces. W Anglii wydała go mała firma Penny Farthing i singiel mimo, że promowany był między innymi przez legendarne Radio Luxembourg dotarł tylko do 51 miejsca na British National Singles Chart. Mała płytka ukazała się także w Belgii i we Włoszech.

To był dobry czas na dużą płytę, która zatytułowana „Green Eyed God” została nagrana w grudniu 1971 roku w słynnym londyńskim Delane Lea Studios i jeszcze tego samego roku trafiła na rynek niemiecki. Dlaczego jednocześnie nie ukazała się w Anglii? No właśnie. Tu zaczynają dziać się dziwne i doprawdy nieprawdopodobne rzeczy. Brytyjczycy zwlekają z jego wydaniem. Ktoś wpadł na „genialny” pomysł, by wypuścić przedtem jeszcze jeden singiel, który pomógłby promować album. Niby logiczne. Tyle, że grupie zaproponowano nagranie utworu zespołu… Status Quo. Rozpętała się awantura, zespół zagroził zerwaniem kontraktu nie zgadzając się na to pod żadnym warunkiem. Ostatecznie druga mała płytka „Get On The Line/Summer’s Child” ukazała się w maju 1972r. Niestety singiel przeszedł niezauważony i wytwórnia Penny Farthing podjęła decyzję o wstrzymaniu dystrybucji nagranego już albumu na czas nieokreślony. Wydała go w Anglii dopiero w 1975 roku, kiedy zespół STEEL MILL dawno już nie istniał. Tym sposobem bezpowrotnie zatrzaśnięto drzwi do kariery nietuzinkowemu zespołowi o wielkich możliwościach artystycznych.

Zanim przejdę do omawiania albumu, jeszcze mała ciekawostka. Pierwsze niemieckie wydanie płyty różniło się kolorem obramowania okładki. Brytyjskie (bardziej znane) jest koloru zielonego, niemieckie zaś było czarne. Niby drobiazg, ale dla kolekcjonerów istotna być może wskazówka. Przejdźmy więc do zawartości albumu. Już otwierający płytę, wielowątkowy „Blood Runs Deep” przekonuje nas jaki muzyczny skarb został zakopany przez historię. Mocne rockowe wejście z całkiem przyzwoitym riffem gitarowym i równie mocnym wokalem. A po chwili lekkie złagodzenie i wchodzi jazzujący saksofon. To on jest tu wiodącym instrumentem. W środku piękny motyw balladowy i powtórzona kilkakrotnie prośba wokalisty „Take me along for the ride”. Prawdziwy rocker i niemal anielskie klimaty. Piękne klimaty z łkającą, momentami grającą unisono gitarą i fletem mamy też w „Summers Child” . To przepiękna i delikatna ballada. Orientalnie jazzujący „Mijo And The Lying Of The Witch” przemienia się w środku w ostrą jazdę hard rockową za sprawą gitary i riffów, których tak na dobrą sprawę nie powstydziłyby się zespoły takie jak Black Sabbath, czy Deep Purple. I jeszcze w to wszystko zmieściły się cudowne partie fletu! „Green Eyed God” to najbardziej niezwykły utwór na tej płycie. W tej tytułowej kompozycji dzieje się tyle, że trudno opisać to wszystko słowami. Tego utworu powinno posłuchać się wielokrotnie. Gwarantuję, że za każdym razem znajdzie się w nim coś nowego. Partie fletu tworzą mroczny, fascynujący klimat. Długie partie solowe, wycieczki w stronę jazz rocka, a wszystko to jeszcze podszyte blues-rockowym charakterem. Jest tutaj wszystko, za co można pokochać ten zespół i tę muzykę. Progresywne, czyste jak łza partie gitary odnajdziemy w „Turn The Page Over”. Do tego ten charakterystyczny fortepian na początku i niesamowita melodyjność wokali, to tylko niektóre składniki tej czarującej piosenki (nie boję się w tym miejscu użyć tego określenia), będąca jak przysłowiowa wisienka na torcie. Na końcu płyty (no, prawie na samym końcu) mamy niepokojąco rozpoczynający się „Black Jewel Of The Forest” Taka bardziej mroczna odmiana folku, z bardzo intensywną grą sekcji rytmicznej. z głównym riffem granym najpierw na basie, a potem podchwyconym przez gitarzystę. Znam ten motyw. To „No Place To Go” bluesmana Howlin’ Wolfa wykorzystany także przez Led Zeppelin w „How Many More Times”. Całość kończy urocza miniaturka muzyczna „Har Fleur” trwająca 44 sekundy. Cudowne zakończenie, cudownej i niezwykłej płyty.

„Zielonooki Bóg” został ponownie wydany w 2010 roku pod tytułem „Jewels Of The Forest” przez austriacką wytwórnię Rise Above ze zmienioną co prawda okładką, ale za to z 32-stronicową książeczką i dodatkowymi dziewięcioma nagraniami! Kapitalne wydawnictwo!

Oczywiście największą gratką dla fana muzyki są te dodatkowe nagrania. Mamy tu pierwszy singiel STEEL MILL , oraz stronę „A” drugiego „Get On Line”, który wyróżnia się tryskającą energią jakiej nie powstydziłyby się garażowe zespoły psychodeliczne. Do tego fantastyczne nagrania z kwietnia 1970 roku z poprzednim perkusistą, Colinem Shortem (aż pięć niesamowitych i cudownie brzmiących utworów!), oraz.. i tu spora niespodzianka: jedno 5-cio minutowe nagranie zrealizowane pomiędzy kwietniem, a lipcem 2010 roku! Co prawda w lekko zmienionym składzie, bo bez dwóch oryginalnych gitarzystów Terry’ego Williamsa i Jeffa Wattsa, ale z klimatem muzycznym jak z roku 1971! Piękne zakończenie niezwykłej płyty niezwykłego zespołu.

Zibi


One of the most obscure release from England (the history of the band and whereabouts of the musicians are still unknown) and most-searched after vinyl by collectors, and one of the best beloved in ProgArchives for a famous unsolicited job application (see last paragraph of the present review). If in a lot of case, rare and expensive does not necessarily mean good or excellent, but in Steel Mill, such is the case. Released in 72 in Germany, this album got its UK release three years later, by which time the group had disbanded. This quintet is your standard quartet plus wind player and develop a heavy progressive so typical of the first years of the 70's and is a pure delight for the progheads searching for lost gems: I AM one of them. Sound-wise Steel Mill is a mix of Raw Material, some hard-riffing from Heep or Sabbath. All of the tracks are penned by wind player John Challenger and keysman and singer Dave Morris.
The heavy-riffed opener Blood Runs Deep is a rather fitting intro, as soon as the first break leads us to a sax/guitar crescendo and quick time changes. Summer Child is one of the highlights of this very even album, where no weaker track exists. Its deep and dark climate underlined by a low-timbre flute works wonder on your imagination. Hard riffs open the longer track of the first side of the wax slide, but its multipkle changes allows plenty of ambiances, some of them not far away from Black Sabbath and Atomic Rooster. The closer, Treadmill, is probably their hardest/heaviest track and the Sabbath influences are loud and clear in this song.

The second side opens on the superb 9-min title track with a haunting (and eastern-sounding) flute over a steady tom-drumming and psalm-like vocals, before the heavy guitar takes the song to a higher and harder climate. Clearly this song is the one that gives the album its weight in prog content, with its slight ethnic influences. Production-wise the album uses the fade-outs and the fade-ins a bit too systematically, but the only time this is slightly bothersome is in the middle of this great track. Turn The Page Over is yet another superb moments and it clearly invites in their next tale of paradise. Black Jewel Of The Forest is the apex of the album, with its slow flute and toms intro (already heard earlier in the album) before a tense guitar enters to modify the drumming and the ambiances switching gradually into a haunting, almost satanic mood: grandiose. The closing interlude is a fitting outro for an almost flawless album.

Steel Mill had also released two singles the following yea r, each time featuring a song from the album and a non-album B-side. Although the album tracks were edited to fit the singles format Repertoire record chose not too include these two songs as bonuses (which is just as well, since they are available in the better longer format), but they did choose to include the two non-album tracks, much to our joy. Obscurity. Obviously not recorded during the same sessions and mixed differently, the two tracks differ a bit from the rest of the album, without sticking out like a sore thumb. Get On The Line was a clear attempt at breaking the market with its basic repeated chorus and songs structures. The same can be said of Zang Will, but the second offers more to the proghead's ears because of more interplay and clear cut solos.

Be careful when looking for this album, as there are some bootlegs both in vinyl and in CD. In its digital form, this album comes with two bonus tracks coming from associated singles - which I have no idea if they are in the same line than the album per se. In any way, shape or form, this album is a real must if you love heavy prog. This album even prompted some Pakistani engineer to apply for a job in this website, and that fact alone makes it a classic album in our beloved Prog Archives;-)

Sean Trane



..::TRACK-LIST::..

1. Blood Runs Deep 5:19
2. Summers Child 4:24
3. Majo and the Laying of the Witch 7:52
4. Treadmil 4:00
5. Green Eyed God 9:51
6. Turn the Page Over 3:56
7. Black Jewel of the Forest 6:13
8. Har Fleur 0:45

Bonus Tracks:
9. Get On The Line (A-side, 1972) 4:13
10. Zangwill (B-side, 1971) 3:45
11. Green Eyed God (A-side, 1971) 3:46
12. Confusion (Demo, 1970) 3:55
13. Love's Come By (Demo, 1970) 2:49
14. Keep Working (Demo, 1970) 3:57
15. Super Clean Man (Demo, 1970) 3:33
16. Monday Arrives (Demo, 1970) 3:14
17. Growing Bald (Demo, 1970) 3:53



..::OBSADA::..

David Morris - vocals, keyboards
Terry Williams - guitar
John Challenger - sax, woodwind, guitar (17)
Jeff Watts - bass (1-9)
Chris Martin - drums, percussion (1-11)
Derek Chandler - bass (10-17)
Colin Short - drums (12-17)




https://www.youtube.com/watch?v=29G9WrqL3Qs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

O tym angielskim zespole praktycznie nie było wiadomo nic. Zero informacji na temat jego historii. Muzycy, którzy pojawili się znikąd, nagrali jedną niesamowitą, absolutnie kapitalną i uroczą płytę w historii rocka, wydaną w niskim nakładzie, po czym słuch o nich zaginął. Dopiero austriacka reedycja w digipaku firmy Rise Above z 2010 roku (o ile się orientuję niestety już niedostępna na rynku) zawiera booklet, z którego dowiedzieć się można co nieco o zespole. Muzyka na tym albumie to prawdziwy undergroud. Mamy tu niemal wszystko: połączenie rocka progresywnego z jazzem, bluesem, folkiem, a także z hard rockiem i heavy metalem!

Źródeł grupy należy szukać w południowym Londynie i w miejscowości Wadsworth, skąd wywodzili się członkowie zespołu. Działali w zespołach, o których dziś być może tylko najbardziej zaawansowani muzyczni archeolodzy wiedzą, że istniały. Co prawda The Garret Singers wydali folkową płytę z Johnem Chellenger’em (sax.)jako… wokalistą(!), zaś Dave Morris (voc. keyboards) i Terry Williams (g) gdzieś od 1967 roku wspólnie grali w zespole The Roadrunners (nota bene w Liverpoolu istniał w tym samym czasie zespół o identycznej nazwie). Pozostali muzycy: Jeff Watts (bg) udzielał się w grupie Design, zaś Chris „The Rat” Martin (dr), który zastąpił Colina Shorta, pogrywał w tak różnych i tak wielu grupach, że dziś nie sposób odtworzyć ich nazwy. Spotkanie całej piątki zaowocowało powstaniem zespołu STEEL MILL.

Grali bardzo dużo koncertów, na których szlifowali i sprawdzali przed publicznością swój własny repertuar. Warto wspomnieć, że np. w legendarnym klubie Marquee występowali z takimi zespołami jak Hawkwind, The Face, Wishbone Ash, Pink Fairies, czy Audience. W lipcu 1971 roku wystąpili na Festiwalu w Reading. „Nogi i nie tylko one, trzęsły się nam ze strachu. Nigdy wcześniej nie graliśmy przed tak wielką publicznością” – wspomina John Challenger. Często też wybierali się do Hamburga i innych niemieckich miast, gdzie zaczynali zdobywać uznanie i coraz szersze grono tamtejszych fanów. Nie było więc przypadku, że to właśnie w Niemczech pierwszy ich singiel ” Green Eyed God/Zangwill” wydany we wrześniu 1971 roku (przez tamtejszy Bellaphon z bardzo fajną okładką) odniósł spory sukces. W Anglii wydała go mała firma Penny Farthing i singiel mimo, że promowany był między innymi przez legendarne Radio Luxembourg dotarł tylko do 51 miejsca na British National Singles Chart. Mała płytka ukazała się także w Belgii i we Włoszech.

To był dobry czas na dużą płytę, która zatytułowana „Green Eyed God” została nagrana w grudniu 1971 roku w słynnym londyńskim Delane Lea Studios i jeszcze tego samego roku trafiła na rynek niemiecki. Dlaczego jednocześnie nie ukazała się w Anglii? No właśnie. Tu zaczynają dziać się dziwne i doprawdy nieprawdopodobne rzeczy. Brytyjczycy zwlekają z jego wydaniem. Ktoś wpadł na „genialny” pomysł, by wypuścić przedtem jeszcze jeden singiel, który pomógłby promować album. Niby logiczne. Tyle, że grupie zaproponowano nagranie utworu zespołu… Status Quo. Rozpętała się awantura, zespół zagroził zerwaniem kontraktu nie zgadzając się na to pod żadnym warunkiem. Ostatecznie druga mała płytka „Get On The Line/Summer’s Child” ukazała się w maju 1972r. Niestety singiel przeszedł niezauważony i wytwórnia Penny Farthing podjęła decyzję o wstrzymaniu dystrybucji nagranego już albumu na czas nieokreślony. Wydała go w Anglii dopiero w 1975 roku, kiedy zespół STEEL MILL dawno już nie istniał. Tym sposobem bezpowrotnie zatrzaśnięto drzwi do kariery nietuzinkowemu zespołowi o wielkich możliwościach artystycznych.

Zanim przejdę do omawiania albumu, jeszcze mała ciekawostka. Pierwsze niemieckie wydanie płyty różniło się kolorem obramowania okładki. Brytyjskie (bardziej znane) jest koloru zielonego, niemieckie zaś było czarne. Niby drobiazg, ale dla kolekcjonerów istotna być może wskazówka. Przejdźmy więc do zawartości albumu. Już otwierający płytę, wielowątkowy „Blood Runs Deep” przekonuje nas jaki muzyczny skarb został zakopany przez historię. Mocne rockowe wejście z całkiem przyzwoitym riffem gitarowym i równie mocnym wokalem. A po chwili lekkie złagodzenie i wchodzi jazzujący saksofon. To on jest tu wiodącym instrumentem. W środku piękny motyw balladowy i powtórzona kilkakrotnie prośba wokalisty „Take me along for the ride”. Prawdziwy rocker i niemal anielskie klimaty. Piękne klimaty z łkającą, momentami grającą unisono gitarą i fletem mamy też w „Summers Child” . To przepiękna i delikatna ballada. Orientalnie jazzujący „Mijo And The Lying Of The Witch” przemienia się w środku w ostrą jazdę hard rockową za sprawą gitary i riffów, których tak na dobrą sprawę nie powstydziłyby się zespoły takie jak Black Sabbath, czy Deep Purple. I jeszcze w to wszystko zmieściły się cudowne partie fletu! „Green Eyed God” to najbardziej niezwykły utwór na tej płycie. W tej tytułowej kompozycji dzieje się tyle, że trudno opisać to wszystko słowami. Tego utworu powinno posłuchać się wielokrotnie. Gwarantuję, że za każdym razem znajdzie się w nim coś nowego. Partie fletu tworzą mroczny, fascynujący klimat. Długie partie solowe, wycieczki w stronę jazz rocka, a wszystko to jeszcze podszyte blues-rockowym charakterem. Jest tutaj wszystko, za co można pokochać ten zespół i tę muzykę. Progresywne, czyste jak łza partie gitary odnajdziemy w „Turn The Page Over”. Do tego ten charakterystyczny fortepian na początku i niesamowita melodyjność wokali, to tylko niektóre składniki tej czarującej piosenki (nie boję się w tym miejscu użyć tego określenia), będąca jak przysłowiowa wisienka na torcie. Na końcu płyty (no, prawie na samym końcu) mamy niepokojąco rozpoczynający się „Black Jewel Of The Forest” Taka bardziej mroczna odmiana folku, z bardzo intensywną grą sekcji rytmicznej. z głównym riffem granym najpierw na basie, a potem podchwyconym przez gitarzystę. Znam ten motyw. To „No Place To Go” bluesmana Howlin’ Wolfa wykorzystany także przez Led Zeppelin w „How Many More Times”. Całość kończy urocza miniaturka muzyczna „Har Fleur” trwająca 44 sekundy. Cudowne zakończenie, cudownej i niezwykłej płyty.

„Zielonooki Bóg” został ponownie wydany w 2010 roku pod tytułem „Jewels Of The Forest” przez austriacką wytwórnię Rise Above ze zmienioną co prawda okładką, ale za to z 32-stronicową książeczką i dodatkowymi dziewięcioma nagraniami! Kapitalne wydawnictwo!

Oczywiście największą gratką dla fana muzyki są te dodatkowe nagrania. Mamy tu pierwszy singiel STEEL MILL , oraz stronę „A” drugiego „Get On Line”, który wyróżnia się tryskającą energią jakiej nie powstydziłyby się garażowe zespoły psychodeliczne. Do tego fantastyczne nagrania z kwietnia 1970 roku z poprzednim perkusistą, Colinem Shortem (aż pięć niesamowitych i cudownie brzmiących utworów!), oraz.. i tu spora niespodzianka: jedno 5-cio minutowe nagranie zrealizowane pomiędzy kwietniem, a lipcem 2010 roku! Co prawda w lekko zmienionym składzie, bo bez dwóch oryginalnych gitarzystów Terry’ego Williamsa i Jeffa Wattsa, ale z klimatem muzycznym jak z roku 1971! Piękne zakończenie niezwykłej płyty niezwykłego zespołu.

Zibi


One of the most obscure release from England (the history of the band and whereabouts of the musicians are still unknown) and most-searched after vinyl by collectors, and one of the best beloved in ProgArchives for a famous unsolicited job application (see last paragraph of the present review). If in a lot of case, rare and expensive does not necessarily mean good or excellent, but in Steel Mill, such is the case. Released in 72 in Germany, this album got its UK release three years later, by which time the group had disbanded. This quintet is your standard quartet plus wind player and develop a heavy progressive so typical of the first years of the 70's and is a pure delight for the progheads searching for lost gems: I AM one of them. Sound-wise Steel Mill is a mix of Raw Material, some hard-riffing from Heep or Sabbath. All of the tracks are penned by wind player John Challenger and keysman and singer Dave Morris.
The heavy-riffed opener Blood Runs Deep is a rather fitting intro, as soon as the first break leads us to a sax/guitar crescendo and quick time changes. Summer Child is one of the highlights of this very even album, where no weaker track exists. Its deep and dark climate underlined by a low-timbre flute works wonder on your imagination. Hard riffs open the longer track of the first side of the wax slide, but its multipkle changes allows plenty of ambiances, some of them not far away from Black Sabbath and Atomic Rooster. The closer, Treadmill, is probably their hardest/heaviest track and the Sabbath influences are loud and clear in this song.

The second side opens on the superb 9-min title track with a haunting (and eastern-sounding) flute over a steady tom-drumming and psalm-like vocals, before the heavy guitar takes the song to a higher and harder climate. Clearly this song is the one that gives the album its weight in prog content, with its slight ethnic influences. Production-wise the album uses the fade-outs and the fade-ins a bit too systematically, but the only time this is slightly bothersome is in the middle of this great track. Turn The Page Over is yet another superb moments and it clearly invites in their next tale of paradise. Black Jewel Of The Forest is the apex of the album, with its slow flute and toms intro (already heard earlier in the album) before a tense guitar enters to modify the drumming and the ambiances switching gradually into a haunting, almost satanic mood: grandiose. The closing interlude is a fitting outro for an almost flawless album.

Steel Mill had also released two singles the following yea r, each time featuring a song from the album and a non-album B-side. Although the album tracks were edited to fit the singles format Repertoire record chose not too include these two songs as bonuses (which is just as well, since they are available in the better longer format), but they did choose to include the two non-album tracks, much to our joy. Obscurity. Obviously not recorded during the same sessions and mixed differently, the two tracks differ a bit from the rest of the album, without sticking out like a sore thumb. Get On The Line was a clear attempt at breaking the market with its basic repeated chorus and songs structures. The same can be said of Zang Will, but the second offers more to the proghead's ears because of more interplay and clear cut solos.

Be careful when looking for this album, as there are some bootlegs both in vinyl and in CD. In its digital form, this album comes with two bonus tracks coming from associated singles - which I have no idea if they are in the same line than the album per se. In any way, shape or form, this album is a real must if you love heavy prog. This album even prompted some Pakistani engineer to apply for a job in this website, and that fact alone makes it a classic album in our beloved Prog Archives;-)

Sean Trane



..::TRACK-LIST::..

1. Blood Runs Deep 5:19
2. Summers Child 4:24
3. Majo and the Laying of the Witch 7:52
4. Treadmil 4:00
5. Green Eyed God 9:51
6. Turn the Page Over 3:56
7. Black Jewel of the Forest 6:13
8. Har Fleur 0:45

Bonus Tracks:
9. Get On The Line (A-side, 1972) 4:13
10. Zangwill (B-side, 1971) 3:45
11. Green Eyed God (A-side, 1971) 3:46
12. Confusion (Demo, 1970) 3:55
13. Love's Come By (Demo, 1970) 2:49
14. Keep Working (Demo, 1970) 3:57
15. Super Clean Man (Demo, 1970) 3:33
16. Monday Arrives (Demo, 1970) 3:14
17. Growing Bald (Demo, 1970) 3:53



..::OBSADA::..

David Morris - vocals, keyboards
Terry Williams - guitar
John Challenger - sax, woodwind, guitar (17)
Jeff Watts - bass (1-9)
Chris Martin - drums, percussion (1-11)
Derek Chandler - bass (10-17)
Colin Short - drums (12-17)




https://www.youtube.com/watch?v=29G9WrqL3Qs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rewelacja!
Wydany w Argentynie w 1974 roku przez niewielką wytwórnię Promusica, autentycznie doskonały, debiutancki album (w idealnym stanie wart na winylu 500 euro) progresywnej argentyńskiej formacji charakteryzował się klasycyzującym brzmieniem organów Hammonda i soczystymi, ciężkawymi partiami DWÓCH gitar na pierwszym planie. To jest granie światowej klasy (po europejsku) - trochę w stylu Deep Purple zmieszanych z Beggars Opera i Focus oraz z wczesnymi Wishbone Ash! Momentami aż trudno uwierzyć, jak dobra jest ta muzyka! Moim zdaniem jest to jeden z trzech najlepszych progresywnych albumów z Ameryki Południowej!

JL


AVE ROCK were Argentina's answer to a progressive DEEP PURPLE! I love this debut album... Great guitar driven heavy prog psych drenched in tons of Hammond organ. Songs are very well developed with some nice mood variations and dynamic arrangements. Although there are some vocals they play a minor role as the album is mostly instrumental. The entire album is pretty trippy and spacey really with tons of great guitar, bass, drum and Hammond interplay. In many ways this album reminds me of bands from the Ital-prog genre. Clearly AVE ROCK is one of the classics of Argentinian rock and a fantastic play.

Loserboy



..::TRACK-LIST::..

1. Ausencia 5:45
2. El absurdo y la melodía 7:18
3. Gritos 7:09
4. Déjenme seguir 6:43
5. Viva Bélgica 13:17



..::OBSADA::..

Guitar, Voice - Federico Sainz, Luis Borda
Keyboards - Osvaldo Caló
Percussion - Daddy Antogna
Percussion - Daddy Antogna




https://www.youtube.com/watch?v=t971Qxt7p28



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rewelacja!
Wydany w Argentynie w 1974 roku przez niewielką wytwórnię Promusica, autentycznie doskonały, debiutancki album (w idealnym stanie wart na winylu 500 euro) progresywnej argentyńskiej formacji charakteryzował się klasycyzującym brzmieniem organów Hammonda i soczystymi, ciężkawymi partiami DWÓCH gitar na pierwszym planie. To jest granie światowej klasy (po europejsku) - trochę w stylu Deep Purple zmieszanych z Beggars Opera i Focus oraz z wczesnymi Wishbone Ash! Momentami aż trudno uwierzyć, jak dobra jest ta muzyka! Moim zdaniem jest to jeden z trzech najlepszych progresywnych albumów z Ameryki Południowej!

JL


AVE ROCK were Argentina's answer to a progressive DEEP PURPLE! I love this debut album... Great guitar driven heavy prog psych drenched in tons of Hammond organ. Songs are very well developed with some nice mood variations and dynamic arrangements. Although there are some vocals they play a minor role as the album is mostly instrumental. The entire album is pretty trippy and spacey really with tons of great guitar, bass, drum and Hammond interplay. In many ways this album reminds me of bands from the Ital-prog genre. Clearly AVE ROCK is one of the classics of Argentinian rock and a fantastic play.

Loserboy



..::TRACK-LIST::..

1. Ausencia 5:45
2. El absurdo y la melodía 7:18
3. Gritos 7:09
4. Déjenme seguir 6:43
5. Viva Bélgica 13:17



..::OBSADA::..

Guitar, Voice - Federico Sainz, Luis Borda
Keyboards - Osvaldo Caló
Percussion - Daddy Antogna
Percussion - Daddy Antogna




https://www.youtube.com/watch?v=t971Qxt7p28



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD!
Lodestone to brytyjska grupa grająca rocka progresywnego z psychodelicznymi wpływami, w klimacie Procol Harum, The Nice czy Moody Blues, a nawet The Beatles. W ich muzyce dominowały organy, a także bogate użycie orkiestry. Zespół powstał z inicjatywy producenta Tony'ego Atkinsa, a w jego składzie znaleźli się muzycy znani głównie ze sceny freakbeatowej. Niestety "Time Flies" wydany został jedynie w Niemczech, Austrii i Szwajcarii.


Fabuła albumu zaczyna się od słów:
'Lot astronautów na nową gwiazdę trwał 300 lat. Czwórka kosmicznych poszukiwaczy przygód w końcu się budzi i odkrywa, jak szybko płynie czas... i jak potrafi płatać okrutne figle...'.




First ever CD release for this prog rock epic.

Originally recorded by Lodestone in 1971 but only released in three European countries at the time.

Remastered by band member Gerry Morris and approved by original producer Tony Atkins.

With a booklet featuring new liner notes on the making of the album, along with a science fiction short story.

The band features ex-members of The Cymbaline, In- Sect, The Flies and Infinity.

The premise of the album’s story:
'The astronauts’ flight to a new star took 300 years. The four space adventurers finally awoke to discover how time flies... and how it can play some very cruel tricks...'



..::TRACK-LIST::..

Time Flies - Part 1
1. Overture: The Birth Of An Idea And It's Coming To Maturity
2. a-Link: A Gathering Of Momentum
2. b-Theme: The Great Adventure Begins
3. a-Castle: The Loneliness Of Men Lost In Space And Time
3. b-The Fault: A Rude Awakening To Alarum
4. I Awake: the Realization Death Is Near
5. Crash Landing

Time Flies - Part 2
6. We've Made It : Alive Well And Curious
7. World Wall One: The Sleeping Planet Tells Of It's Origin And Fate
8. Liberation: The Escape And Hope Of Success
9. a-The Observer: Uknown To The Travellers They Are Watched
9. b-We Arrive (Part 1): At Last! An Anthem Of Triumph
10. a-We Arrive (Part 2): You Fools ! The Awful Revelation
10. b-The Space Shanty: Enviroments Change But Not The Men Who Overcome Them
11. The Second Leaving: The Final Act - The Travellers Travel On - What Will They Find?



..::OBSADA::..

Keyboards, Guitar, Backing Vocals - John Da Costa
Lead Vocals, Percussion, Guitar - John Hollis
Bass, Guitar, Backing Vocals - Gerry Morris
Drums, Percussion, Guitar, Backing Vocals - Phil Chesterton




https://www.youtube.com/watch?v=-eT7OWjxbzg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD!
Lodestone to brytyjska grupa grająca rocka progresywnego z psychodelicznymi wpływami, w klimacie Procol Harum, The Nice czy Moody Blues, a nawet The Beatles. W ich muzyce dominowały organy, a także bogate użycie orkiestry. Zespół powstał z inicjatywy producenta Tony'ego Atkinsa, a w jego składzie znaleźli się muzycy znani głównie ze sceny freakbeatowej. Niestety "Time Flies" wydany został jedynie w Niemczech, Austrii i Szwajcarii.


Fabuła albumu zaczyna się od słów:
'Lot astronautów na nową gwiazdę trwał 300 lat. Czwórka kosmicznych poszukiwaczy przygód w końcu się budzi i odkrywa, jak szybko płynie czas... i jak potrafi płatać okrutne figle...'.




First ever CD release for this prog rock epic.

Originally recorded by Lodestone in 1971 but only released in three European countries at the time.

Remastered by band member Gerry Morris and approved by original producer Tony Atkins.

With a booklet featuring new liner notes on the making of the album, along with a science fiction short story.

The band features ex-members of The Cymbaline, In- Sect, The Flies and Infinity.

The premise of the album’s story:
'The astronauts’ flight to a new star took 300 years. The four space adventurers finally awoke to discover how time flies... and how it can play some very cruel tricks...'



..::TRACK-LIST::..

Time Flies - Part 1
1. Overture: The Birth Of An Idea And It's Coming To Maturity
2. a-Link: A Gathering Of Momentum
2. b-Theme: The Great Adventure Begins
3. a-Castle: The Loneliness Of Men Lost In Space And Time
3. b-The Fault: A Rude Awakening To Alarum
4. I Awake: the Realization Death Is Near
5. Crash Landing

Time Flies - Part 2
6. We've Made It : Alive Well And Curious
7. World Wall One: The Sleeping Planet Tells Of It's Origin And Fate
8. Liberation: The Escape And Hope Of Success
9. a-The Observer: Uknown To The Travellers They Are Watched
9. b-We Arrive (Part 1): At Last! An Anthem Of Triumph
10. a-We Arrive (Part 2): You Fools ! The Awful Revelation
10. b-The Space Shanty: Enviroments Change But Not The Men Who Overcome Them
11. The Second Leaving: The Final Act - The Travellers Travel On - What Will They Find?



..::OBSADA::..

Keyboards, Guitar, Backing Vocals - John Da Costa
Lead Vocals, Percussion, Guitar - John Hollis
Bass, Guitar, Backing Vocals - Gerry Morris
Drums, Percussion, Guitar, Backing Vocals - Phil Chesterton




https://www.youtube.com/watch?v=-eT7OWjxbzg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja niemal zupełnie nieznanego albumu anonimowego zespołu z Włoch, który pod koniec 1971 roku dla mikrowytwórni nagrał swój jedyny album, należący od ponad 30 lat do mojej TOP 5 włoskiego progresywnego rocka. Instrumentalna, bardzo piękna i niby-filmowa muzyka przywodząca na myśl uwielbiany przeze mnie francuski soundtrack z filmu "La Route de Salina" (czyli wczesnych Pink Floyd pomieszanych z klimatami Ennio Morricone) w połączeniu ze szczyptą Santany (zwłaszcza w zamykającym całość, 11-minutowym utworze tytułowym), z wczesnymi The Moody Blues i lirycznymi elementami King Crimson - a to za sprawą licznych fraz melotronu i gitary klasycznej. Ponadto dużo czarujących melodii na organy Hammonda, fortepian, flet (dużo!), gitarę elektryczną oraz odgłosy burzy, wojny - taaakie klimaty... Niesamowicie atmosferyczna i pełna zmiennych nastrojów (od wojennego horroru po delikatne czarujące melodie) płyta i prawdę mówiąc nie znam drugiego takiego albumu! Żaden, powtarzam, żaden fan starego włoskiego rocka progresywnego nie będzie rozczarowany! Tym bardziej, że dźwięk jest doskonały, a poprzednia wersja CD ukazała się w roku 1990...! Oryginalny winyl w świetnym stanie kosztuje 800-900 euro, a nawet w tym momencie ktoś oferuje w necie zapieczętowany (!) egzemplarz za jedyne 2000 euro!

JL


Rzeczą, która już na pierwszy rzut oka wyróżnia Planetarium spośród innych włoskich kapel prog-rockowych, jest to, że tytuły utworów są po angielsku. A 99 procent włoskich prog-manow używało rodzimego języka (i bardzo dobrze, dodaje to tej muzyce specyficznego kolorytu). Nie wiem dlaczego ten zespół zdecydował się na takie rozwiązanie, szczególnie, że płyta jest praktycznie instrumentalna (jest tylko trochę wokaliz). Zagadek związanych z tą grupą jest dużo więcej – na przykład, kto w niej grał? Do tej pory nie jest znany skład muzyków, którzy nagrywali jedyny album tej formacji, znana jest tylko jedna osoba – A.Ferrari, jako autor wszystkich kompozycji. A może on sam nagrał całą płytę? Nie wiadomo. Wiadomo, że jest tylko jedna. Już nic pod tą nazwą się nie ukazało. A szkoda, bo „Infinity” to jest „Real master piece of italian prog-rock” jak piszą o niej niektórzy na progarchivach. Moim zdaniem nie ma w tym żadnej przesady. Jest to naprawdę przepiękna rzecz. Pierwszy raz trafiła do mnie niekompletna, już z dziesięć lat temu – kumpel dysponował taką „felerną” kopią. I od razu zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Chyba tylko debiut PFM walnął mnie mocniej. Szczerze żałowałem, że nie znam całości. A kiedy udało mi się wreszcie dorwać kompletne „Infnity” to prawie imprezę urządziłem, taki byłem szczęśliwy.

Mimo angielskich tytułów płyta zawiera na wskroś włoską muzykę – „The Beginning” ma w sobie coś z westernowych tematów Ennio Morricone, a trudno znaleźć bardziej włoskiego artystę. Analizując nieco na chłodno zawartość tego krążka, można się zastanawiać, czym specjalnym wyróżnia się spośród innych produkcji Italo-proga tamtego okresu. I tak jak w przypadku Locanda Della Fate, po pewnym zastanowieniu można powiedzieć, że stylistycznie tak w sumie to niczym. Są tu te wszystkie składniki włoskiego prog-rocka, jakie znajdziemy na dziesiątkach innych płyt. Ale sztuka polega na tym, że trzeba jeszcze to wszystko umiejętnie połączyć, doprawić. Tu decydują niuanse, jak w sałatce jarzynowej – składniki te same, ale każdemu wychodzi inaczej. Jak inni wykonawcy z Włoch, Planetarium nie było zbyt blisko awangardy gatunku, ale jednak zostawiło po sobie kilkadziesiąt minut pięknej muzyki – pod tym względem „Infinity” nie ma zbyt wielu równych sobie – cukierkowo ładny „Love” (ale bardziej ładny, niż cukierkowy), albo przepięknie rozwijający się „Life” – od gitary akustycznej i fletu, z nieśmiało włączającym się fortepianem, do podniosłego finału z mellotronem, okraszonym solem gitarowym w stylu Santany.

Słychać wyraźnie, że płytę podzielono na dwie części (zresztą w epoce winylowej dosyć często się to zdarzało – dwie strony płyty różniły się od siebie nieco charakterem). Pierwsza część, pierwsza strona analoga jest bardziej akustyczna, delikatniejsza, więcej tu melodii. Natomiast druga jest nieco mocniejsza, bardziej rockowa, tu już dominują utwory z instrumentami podłączonymi do prądu, pojawiają się nawet fragmenty jakby improwizowane, powiedzmy psychodeliczne. Całe „Infinity” kończy się dokładnie tak samo, jak się zaczyna - w finale utworu tytułowego, który kończy album, pojawia się ten sam temat co w „The Beginning”.

Jedna z najpiękniejszych płyt włoskiego prog-rocka.

Wojciech Kapała



..::TRACK-LIST::..

1. The Beginning 3:10
2. Life 7:02
3. Man (Part One) 2:03
4. Man (Part Two) 3:45
5. Love 2:43
6. War 2:39
7. The Moon 4:01
8. Infinity 11:00



..::OBSADA::..

Alfredo Ferrari - keyboards
Franco Sorrenti - guitar
Mirko Mazza - guitar
Piero Repetto - bass
Giampaolo Pesce - drums




https://www.youtube.com/watch?v=ZPVJwhbOtSA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja niemal zupełnie nieznanego albumu anonimowego zespołu z Włoch, który pod koniec 1971 roku dla mikrowytwórni nagrał swój jedyny album, należący od ponad 30 lat do mojej TOP 5 włoskiego progresywnego rocka. Instrumentalna, bardzo piękna i niby-filmowa muzyka przywodząca na myśl uwielbiany przeze mnie francuski soundtrack z filmu "La Route de Salina" (czyli wczesnych Pink Floyd pomieszanych z klimatami Ennio Morricone) w połączeniu ze szczyptą Santany (zwłaszcza w zamykającym całość, 11-minutowym utworze tytułowym), z wczesnymi The Moody Blues i lirycznymi elementami King Crimson - a to za sprawą licznych fraz melotronu i gitary klasycznej. Ponadto dużo czarujących melodii na organy Hammonda, fortepian, flet (dużo!), gitarę elektryczną oraz odgłosy burzy, wojny - taaakie klimaty... Niesamowicie atmosferyczna i pełna zmiennych nastrojów (od wojennego horroru po delikatne czarujące melodie) płyta i prawdę mówiąc nie znam drugiego takiego albumu! Żaden, powtarzam, żaden fan starego włoskiego rocka progresywnego nie będzie rozczarowany! Tym bardziej, że dźwięk jest doskonały, a poprzednia wersja CD ukazała się w roku 1990...! Oryginalny winyl w świetnym stanie kosztuje 800-900 euro, a nawet w tym momencie ktoś oferuje w necie zapieczętowany (!) egzemplarz za jedyne 2000 euro!

JL


Rzeczą, która już na pierwszy rzut oka wyróżnia Planetarium spośród innych włoskich kapel prog-rockowych, jest to, że tytuły utworów są po angielsku. A 99 procent włoskich prog-manow używało rodzimego języka (i bardzo dobrze, dodaje to tej muzyce specyficznego kolorytu). Nie wiem dlaczego ten zespół zdecydował się na takie rozwiązanie, szczególnie, że płyta jest praktycznie instrumentalna (jest tylko trochę wokaliz). Zagadek związanych z tą grupą jest dużo więcej – na przykład, kto w niej grał? Do tej pory nie jest znany skład muzyków, którzy nagrywali jedyny album tej formacji, znana jest tylko jedna osoba – A.Ferrari, jako autor wszystkich kompozycji. A może on sam nagrał całą płytę? Nie wiadomo. Wiadomo, że jest tylko jedna. Już nic pod tą nazwą się nie ukazało. A szkoda, bo „Infinity” to jest „Real master piece of italian prog-rock” jak piszą o niej niektórzy na progarchivach. Moim zdaniem nie ma w tym żadnej przesady. Jest to naprawdę przepiękna rzecz. Pierwszy raz trafiła do mnie niekompletna, już z dziesięć lat temu – kumpel dysponował taką „felerną” kopią. I od razu zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Chyba tylko debiut PFM walnął mnie mocniej. Szczerze żałowałem, że nie znam całości. A kiedy udało mi się wreszcie dorwać kompletne „Infnity” to prawie imprezę urządziłem, taki byłem szczęśliwy.

Mimo angielskich tytułów płyta zawiera na wskroś włoską muzykę – „The Beginning” ma w sobie coś z westernowych tematów Ennio Morricone, a trudno znaleźć bardziej włoskiego artystę. Analizując nieco na chłodno zawartość tego krążka, można się zastanawiać, czym specjalnym wyróżnia się spośród innych produkcji Italo-proga tamtego okresu. I tak jak w przypadku Locanda Della Fate, po pewnym zastanowieniu można powiedzieć, że stylistycznie tak w sumie to niczym. Są tu te wszystkie składniki włoskiego prog-rocka, jakie znajdziemy na dziesiątkach innych płyt. Ale sztuka polega na tym, że trzeba jeszcze to wszystko umiejętnie połączyć, doprawić. Tu decydują niuanse, jak w sałatce jarzynowej – składniki te same, ale każdemu wychodzi inaczej. Jak inni wykonawcy z Włoch, Planetarium nie było zbyt blisko awangardy gatunku, ale jednak zostawiło po sobie kilkadziesiąt minut pięknej muzyki – pod tym względem „Infinity” nie ma zbyt wielu równych sobie – cukierkowo ładny „Love” (ale bardziej ładny, niż cukierkowy), albo przepięknie rozwijający się „Life” – od gitary akustycznej i fletu, z nieśmiało włączającym się fortepianem, do podniosłego finału z mellotronem, okraszonym solem gitarowym w stylu Santany.

Słychać wyraźnie, że płytę podzielono na dwie części (zresztą w epoce winylowej dosyć często się to zdarzało – dwie strony płyty różniły się od siebie nieco charakterem). Pierwsza część, pierwsza strona analoga jest bardziej akustyczna, delikatniejsza, więcej tu melodii. Natomiast druga jest nieco mocniejsza, bardziej rockowa, tu już dominują utwory z instrumentami podłączonymi do prądu, pojawiają się nawet fragmenty jakby improwizowane, powiedzmy psychodeliczne. Całe „Infinity” kończy się dokładnie tak samo, jak się zaczyna - w finale utworu tytułowego, który kończy album, pojawia się ten sam temat co w „The Beginning”.

Jedna z najpiękniejszych płyt włoskiego prog-rocka.

Wojciech Kapała



..::TRACK-LIST::..

1. The Beginning 3:10
2. Life 7:02
3. Man (Part One) 2:03
4. Man (Part Two) 3:45
5. Love 2:43
6. War 2:39
7. The Moon 4:01
8. Infinity 11:00



..::OBSADA::..

Alfredo Ferrari - keyboards
Franco Sorrenti - guitar
Mirko Mazza - guitar
Piero Repetto - bass
Giampaolo Pesce - drums




https://www.youtube.com/watch?v=ZPVJwhbOtSA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Każda minuta spędzona z tym albumem w ciągu ostatnich kilku tygodni była dla mnie przyjemnością: zawsze jest świeży, pełen życia i... nigdy nie jest taki, jakiego oczekuje nasza pamięć.

FA


Muzyka Himmellegeme inspirowana jest prog rockiem chłodnym jak skandynawska natura i klimatycznym jak surowe krajobrazy z fiordami w tle. Zawiera się w magicznych, przecudownych dźwiękach, które razem tworzą nieziemskie i ponadczasowe brzmienia. Są tu też cięższe riffy (jak w utworze „Blowing Raspberries”), chłodne melodie (jak w „Shaping Mirrors Like Smoke”) i melancholijne nastroje (jak w urzekającym nagraniu „Brother”). Himmellegeme tworzy muzykę, która potrafi zachwycić, zainspirować i oczarować. Prawdziwa moc zespołu polega na niesamowitej synergii generowanej z jednej strony przez muzyków odpowiedzialnych za warstwę instrumentalną, a z drugiej – przez wokalistę (a zarazem gitarzystę) Aleksandra Vormestranda. Dysponuje on wysokim, krystalicznie czystym głosem, pełnym niespełnionej tęsknoty, trochę podobnym do Thoma Yorke'a i Jonsiego.

Aleksander śpiewa przeważnie po angielsku, norweszczyzny jest zdecydowanie mniej niż na debiucie (właściwie to ojczysty język Norwegów udało mi się wychwycić jedynie w przedostatnim, zresztą bardzo dobrym, nagraniu zatytułowanym „Agafia”. Podoba mi się w nim sposób, w jaki używany jest gitarowy pogłos, a klawisze budują tak gęstą atmosferę, że znajduje ona ujście dopiero w strzelistym, podnoszącym na duchu outro), ale teksty, choć ważne, nie są w tym przypadku najważniejsze. Najważniejsza jest fenomenalna, hipnotyzująca wręcz muzyka. Tym bardziej, że Himmellegeme potrafi bezbłędnie poruszyć czułą strunę i zbudować niesamowity nastrój nawet bez użycia słów. Najlepszym na to dowodem jest zamykająca tę płytę instrumentalna, niemalże akustyczna, kompozycja tytułowa. Stanowi ona niepozorny, acz w połączeniu z niepokojącymi syntezatorowymi dźwiękami w tle, bardzo poruszający finał, który we wspaniały sposób rozładowuje emocje nagromadzone podczas słuchania tego albumu.

Przewodnim tematem albumu „Variola Vera” jest wpływ, jaki my, ludzie, wywieramy na Matkę Ziemię, oraz zniszczenia, jakie niesiemy za sobą, gdziekolwiek się pojawimy. Nie tylko w odniesieniu do samej planety, ale także do zamieszkujących ją ludzi. Nie jest to album koncepcyjny, teksty są fikcyjne, o charakterze dość uniwersalnym i zakorzenione są w rzeczywistości, oparte na nowszych i starszych wydarzeniach postrzeganych z różnych punktów widzenia. Niemniej jednak zawierają w sobie mocny czynnik ekologiczny i humanitarny. A więc wartości bliskie sercu każdego Norwega.

Program płyty „Variola Vera” wypełnia 8 kompozycji trwających łącznie niespełna 40 minut. Niektóre z nich „wchodzą” od razu, inne zaczynają dobrze brzmieć dopiero po kilku przesłuchaniach, są też takie, które pomimo wielu danych im szans jakoś nie pasują do reszty (mam spory problem z singlowym nagraniem „Blowing Raspberries” – najchętniej wciskam przy nim klawisz NEXT). Całość urzeka pierwszorzędną produkcją, a materiał wypełniający ten album – choć dynamicznie mocno zróżnicowany – jest bardzo spójny i przystępny. Idealnie wszystko to wpisuje się w kategorię „atmosferyczny prog rock”, lecz nie zapominajmy, że przez cały czas panuje tu mroczny i klimatyczny nastrój zabarwiony wcale niemałą nutką rockowej psychodelii (słychać ją szczególnie w utworach „Heart Listening” i „Caligula”). Coś w sam raz dla sympatyków dokonań Sigur Rós, Seigmen, Jeffa Buckleya, Radiohead czy Queens of the Stone Age.

Pomimo lepszych (jest ich sporo!), jak i trochę słabszych (niewiele!) momentów, nie jest to płyta zła. Jest bardzo dobra. Ale z drugiej strony, jakoś wcale nie mam pewności, że gdyby to ona, a nie „Myth Of Earth” ukazała się jako debiut, to czy w mediach byłoby tyle ochów i achów...

Artur Chachlowski


Himmellegeme is a Psychedelic Rock band with Progressive influences, originally from Norway, characterized by Heavy riffs and melancholy melodies. On October 1, 2021 “Variola Vera” was released via Karisma Records containing 8 tracks of average length. The characteristic atmospheres of Nordic Prog with that melancholic touch mix with Space Rock, creating a sound with personal traits. An album in which the band mixes with precision all the influences contained in their sound, showing us a mature sound and respecting expectations. We move from the opener “Shaping Mirrors Like Smoke” where we find a mix of melancholy and sharp riffs with an emotional vocal to a more delicate song like “Heart Listening.” References to the ’70s are present, but they have been interpreted with a fresh and modern personal touch as in “Blowing Raspberries” where the combination of retro and modern sounds is successful, with engaging features. “Brother” is instead a decidedly modern version of the genre, in the form of a ‘song’ with more delicate and dreamy atmospheres but with refined textures. “Let the Mother Burn” is a Psychedelic journey, dilated sounds and effects taken almost to the extreme, showing their more acid side, with guitar weaves and a vocal that envelop and rock you for almost 5 minutes. More biting in the riffs and with a powerful rhythmic session “Caligula” has references of Psychedelic Blues of the late 60s brought into the modern world with a truly personal technique and sound research. The final instrumental section of the piece is very pleasant, where at times an effected vocal is inserted. While the hypnotic “Agafia” kidnaps you in the meanders of the guitar riffs and in its dilated and repeated sounds, between accelerated and softer parts where the band guides us in a lysergic journey in crescendo. The very dark and introspective title track “Variola Vera” concludes, with dark atmospheres and a minimal but deep rhythmic session between guitar and piano intertwining and spatial effects. An album recommended for the freshness of the sounds, original and at the same time full of references to the great groups of the Psychdelico and Space genre, with modern and retro Prog and Rock features at the same time. A satisfaction to be able to listen to artists like this with clear ideas, technique and refined plots. Those who love classic Psychedelic sounds will be amazed at how they manage to bring the sound of the golden times to the present day with a fresh, modern and personal work. A recommended listening and a band to consider both today and in the future, it will be interesting to listen to these musicians in a live performance.

Jacopo Vigezzi



..::TRACK-LIST::..

1. Shaping Mirrors like Smoke 05:47
2. Heart Listening 05:21
3. Blowing Raspberries 03:43
4. Brother 05:02
5. Let the Mother Burn 04:56
6. Caligula 04:16
7. Agafia 05:55
8. Variola Vera 03:53



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar - Aleksander Vormestrand
Keyboards - Lauritz Isaksen
Lead Guitar, Slide Guitar - Hein Alexander Olson
Drums - Hein Alexander Olson (tracks: 4), Leiv Martin Green
Bass, Backing Vocals, Instruments [Miscellaneous] - Erik Alfredsen

Backing Vocals - Leiv Martin Green (tracks: 7)




https://www.youtube.com/watch?v=KGa6TqOkG5k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Każda minuta spędzona z tym albumem w ciągu ostatnich kilku tygodni była dla mnie przyjemnością: zawsze jest świeży, pełen życia i... nigdy nie jest taki, jakiego oczekuje nasza pamięć.

FA


Muzyka Himmellegeme inspirowana jest prog rockiem chłodnym jak skandynawska natura i klimatycznym jak surowe krajobrazy z fiordami w tle. Zawiera się w magicznych, przecudownych dźwiękach, które razem tworzą nieziemskie i ponadczasowe brzmienia. Są tu też cięższe riffy (jak w utworze „Blowing Raspberries”), chłodne melodie (jak w „Shaping Mirrors Like Smoke”) i melancholijne nastroje (jak w urzekającym nagraniu „Brother”). Himmellegeme tworzy muzykę, która potrafi zachwycić, zainspirować i oczarować. Prawdziwa moc zespołu polega na niesamowitej synergii generowanej z jednej strony przez muzyków odpowiedzialnych za warstwę instrumentalną, a z drugiej – przez wokalistę (a zarazem gitarzystę) Aleksandra Vormestranda. Dysponuje on wysokim, krystalicznie czystym głosem, pełnym niespełnionej tęsknoty, trochę podobnym do Thoma Yorke'a i Jonsiego.

Aleksander śpiewa przeważnie po angielsku, norweszczyzny jest zdecydowanie mniej niż na debiucie (właściwie to ojczysty język Norwegów udało mi się wychwycić jedynie w przedostatnim, zresztą bardzo dobrym, nagraniu zatytułowanym „Agafia”. Podoba mi się w nim sposób, w jaki używany jest gitarowy pogłos, a klawisze budują tak gęstą atmosferę, że znajduje ona ujście dopiero w strzelistym, podnoszącym na duchu outro), ale teksty, choć ważne, nie są w tym przypadku najważniejsze. Najważniejsza jest fenomenalna, hipnotyzująca wręcz muzyka. Tym bardziej, że Himmellegeme potrafi bezbłędnie poruszyć czułą strunę i zbudować niesamowity nastrój nawet bez użycia słów. Najlepszym na to dowodem jest zamykająca tę płytę instrumentalna, niemalże akustyczna, kompozycja tytułowa. Stanowi ona niepozorny, acz w połączeniu z niepokojącymi syntezatorowymi dźwiękami w tle, bardzo poruszający finał, który we wspaniały sposób rozładowuje emocje nagromadzone podczas słuchania tego albumu.

Przewodnim tematem albumu „Variola Vera” jest wpływ, jaki my, ludzie, wywieramy na Matkę Ziemię, oraz zniszczenia, jakie niesiemy za sobą, gdziekolwiek się pojawimy. Nie tylko w odniesieniu do samej planety, ale także do zamieszkujących ją ludzi. Nie jest to album koncepcyjny, teksty są fikcyjne, o charakterze dość uniwersalnym i zakorzenione są w rzeczywistości, oparte na nowszych i starszych wydarzeniach postrzeganych z różnych punktów widzenia. Niemniej jednak zawierają w sobie mocny czynnik ekologiczny i humanitarny. A więc wartości bliskie sercu każdego Norwega.

Program płyty „Variola Vera” wypełnia 8 kompozycji trwających łącznie niespełna 40 minut. Niektóre z nich „wchodzą” od razu, inne zaczynają dobrze brzmieć dopiero po kilku przesłuchaniach, są też takie, które pomimo wielu danych im szans jakoś nie pasują do reszty (mam spory problem z singlowym nagraniem „Blowing Raspberries” – najchętniej wciskam przy nim klawisz NEXT). Całość urzeka pierwszorzędną produkcją, a materiał wypełniający ten album – choć dynamicznie mocno zróżnicowany – jest bardzo spójny i przystępny. Idealnie wszystko to wpisuje się w kategorię „atmosferyczny prog rock”, lecz nie zapominajmy, że przez cały czas panuje tu mroczny i klimatyczny nastrój zabarwiony wcale niemałą nutką rockowej psychodelii (słychać ją szczególnie w utworach „Heart Listening” i „Caligula”). Coś w sam raz dla sympatyków dokonań Sigur Rós, Seigmen, Jeffa Buckleya, Radiohead czy Queens of the Stone Age.

Pomimo lepszych (jest ich sporo!), jak i trochę słabszych (niewiele!) momentów, nie jest to płyta zła. Jest bardzo dobra. Ale z drugiej strony, jakoś wcale nie mam pewności, że gdyby to ona, a nie „Myth Of Earth” ukazała się jako debiut, to czy w mediach byłoby tyle ochów i achów...

Artur Chachlowski


Himmellegeme is a Psychedelic Rock band with Progressive influences, originally from Norway, characterized by Heavy riffs and melancholy melodies. On October 1, 2021 “Variola Vera” was released via Karisma Records containing 8 tracks of average length. The characteristic atmospheres of Nordic Prog with that melancholic touch mix with Space Rock, creating a sound with personal traits. An album in which the band mixes with precision all the influences contained in their sound, showing us a mature sound and respecting expectations. We move from the opener “Shaping Mirrors Like Smoke” where we find a mix of melancholy and sharp riffs with an emotional vocal to a more delicate song like “Heart Listening.” References to the ’70s are present, but they have been interpreted with a fresh and modern personal touch as in “Blowing Raspberries” where the combination of retro and modern sounds is successful, with engaging features. “Brother” is instead a decidedly modern version of the genre, in the form of a ‘song’ with more delicate and dreamy atmospheres but with refined textures. “Let the Mother Burn” is a Psychedelic journey, dilated sounds and effects taken almost to the extreme, showing their more acid side, with guitar weaves and a vocal that envelop and rock you for almost 5 minutes. More biting in the riffs and with a powerful rhythmic session “Caligula” has references of Psychedelic Blues of the late 60s brought into the modern world with a truly personal technique and sound research. The final instrumental section of the piece is very pleasant, where at times an effected vocal is inserted. While the hypnotic “Agafia” kidnaps you in the meanders of the guitar riffs and in its dilated and repeated sounds, between accelerated and softer parts where the band guides us in a lysergic journey in crescendo. The very dark and introspective title track “Variola Vera” concludes, with dark atmospheres and a minimal but deep rhythmic session between guitar and piano intertwining and spatial effects. An album recommended for the freshness of the sounds, original and at the same time full of references to the great groups of the Psychdelico and Space genre, with modern and retro Prog and Rock features at the same time. A satisfaction to be able to listen to artists like this with clear ideas, technique and refined plots. Those who love classic Psychedelic sounds will be amazed at how they manage to bring the sound of the golden times to the present day with a fresh, modern and personal work. A recommended listening and a band to consider both today and in the future, it will be interesting to listen to these musicians in a live performance.

Jacopo Vigezzi



..::TRACK-LIST::..

1. Shaping Mirrors like Smoke 05:47
2. Heart Listening 05:21
3. Blowing Raspberries 03:43
4. Brother 05:02
5. Let the Mother Burn 04:56
6. Caligula 04:16
7. Agafia 05:55
8. Variola Vera 03:53



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar - Aleksander Vormestrand
Keyboards - Lauritz Isaksen
Lead Guitar, Slide Guitar - Hein Alexander Olson
Drums - Hein Alexander Olson (tracks: 4), Leiv Martin Green
Bass, Backing Vocals, Instruments [Miscellaneous] - Erik Alfredsen

Backing Vocals - Leiv Martin Green (tracks: 7)




https://www.youtube.com/watch?v=KGa6TqOkG5k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Muzyczny wir późnych lat 60-tch i wczesnych 70-tych był wielką loterią dla wielu zespołów. Przy odrobinie szczęścia, lub dobrych kontaktach mogły one w pełni rozkwitnąć i zdobyć sławę podczas gdy innym, równie utalentowanym, zabrakło albo wytrzymałości by walczyć z przeciwnościami, albo spasowały gdy oczekiwany sukces nie nadchodził. HARD MEAT z pewnością należał do tej drugiej kategorii, choć jeśli posłuchać ich płyt dojdziemy do wniosku, że nie musieli obawiać się konkurencji, a niezrozumiały brak sukcesu jest jednym z największych rozczarowań tamtych lat. Przynajmniej dla mnie.

Zespół powstał pod koniec 1968 roku w Birmingham z inicjatywy braci Dolan: gitarzysty i wokalisty Michaela i młodszego o rok Steve’a grającego na basie. Obaj byli już doświadczonymi muzykami udzielając się wcześniej w różnych miejscowych kapelach takich jak The Ebony Combo, Jimmy Powell And The Fifth Dimension, czy Cock-a-Hoops. W końcu doszli do wniosku, że czas zrobić coś na własny rachunek. Kiedy dołączył do nich perkusista Mick Carless stało się jasne, że to jest ten moment. Chwilę później muzycy przenieśli się do Kornwalii i szybko przekształcili się w niezwykle mocne acid rockowe trio Hard Meat.

Wybór nazwy był dość dziwny i… problematyczny, o czym mogli się przekonać na starcie swej kariery. Chcąc się wypromować muzycy wysłali do różnych stacji radiowych swoje demo dołączając do nich… kawałki świeżego mięsa mające (w domyśle) nawiązywać do nazwy zespołu. Taki żart. Nie wiadomo kto wpadł na ten pomysł. Pomysł, przyznam dość szalony, który pewnie by wypalił, gdyby nie pech, a raczej niefortunny zbieg okoliczności. Pomysłodawcy nie przewidzieli bowiem… strajku pocztowców, który opóźnił dostawy przesyłek o dobre kilkanaście dni. Proszę sobie teraz wyobrazić miny adresatów, którzy w środku paczki znajdowali cuchnące na kilometr kawałki zepsutego mięsa i kasetę demo z Bogu ducha niewinnym napisem Hard Meat…

Szlifując repertuar w angielskich klubach trio szybko stało się znane dzięki występom otwierającym koncerty znanym w kraju artystom i zespołom takim jak Chuck Berry, Jimi Hendrix, Cream, Jethro Tull… Podczas jednego z takich wieczorów wpadli w oko producentowi muzycznemu, Sandy’emu Robertonowi, który został ich mentorem. On też przedstawił zespół Chrisowi Blackwellowi, z wytwórni Island Records. Panowie od razu załapali nić porozumienia, a jego efekt to szybko wydany singiel „Rain”/ „Burning Up Years”. Strona „A” to wczesny, psychodeliczny klasyk The Beatles (jeden z najbardziej niedocenianych utworów Wielkiej Czwórki) w wersji Hard Meat bardzo spowolniony, choć równie lizergiczny jak oryginał. Z kolei Burnig Up…” to zespołowa kompozycja z fajnym basowym intro, wybuchową gitarą prowadzącą i smyczkami z charakterystycznymi dla zespołu zmianami tempa i głośności. Mała płytka miała być zapowiedzią albumu. Niestety, z niewiadomych do dziś powodów longplay nigdy nie ujrzał światła dziennego. Zawiedzeni muzycy poszli do konkurencji podpisując kontrakt z wytwórnią Warner Brothers, która na przestrzeni jednego roku, wydał im dwa albumy. Pierwszy z nich, „Hard Meat”, trafił do sklepów wczesną wiosną 1970 roku.

Debiut to proto-heavy rock dryfujący w kierunku Grand Funk (na przykład) wzmocniony długimi, porywającymi solówkami ze skłonnościami do improwizowania, z posmakiem wczesnej psychodelii z bogatą orkiestracją, doskonałymi harmoniami, niemal akustycznymi folk rockowymi balladami. Jego złożoność i subtelność zostałyby zapewne później uznane za rock progresywny. Mimo dość zróżnicowanego brzmienia każda z zamieszczonych tu kompozycji napędzana jest miłym glosem Michaela Dolana, a jego zaskakująco doskonała gra na gitarze wspomagana perkusją Micka Carlessa w stylu Keitha Moona bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To dojrzała płyta, której być może pomogły doświadczenia wyniesione z Island sprzed kilku miesięcy.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu utworów dwa to covery z czego szalony „Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)” Dylana z zabójczą melodią i jednym z najlepszych wokali Michaela niezbyt daleko odbiega od oryginału. O wiele bardziej interesującą bestią jest „Run, Shaker Life” Issachara Batesa. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku jeden z najbardziej płodnych amerykańskich poetów należał do chrześcijańskiej sekty Shakers, stąd ten nieco dziwny tytuł. Być może ktoś kojarzy tę piosenkę z wykonania Richie Havensa, która znalazła się na jego płycie „Something Else Again” z 1968 roku tyle, że wersja Hard Meat jest kompletnie inna. Trio przekształciło ją w niezwykle porywającą, psychodeliczną, dziesięciominutową epopeję wspartą rodzajem szybkiego funkowego rytmu, który Deep Purple skutecznie wykorzystał kilka lat później w „You Fool No One”…

Z autorskich kompozycji jedynie „Universal Joint” utknął w psychodelii poprzedniej dekady i na tle pozostałych utworów brzmi nieco przestarzale (mnie to nie przeszkadza, bo jestem fanem takich klimatów), za to pozostałe to już zupełnie inna bajka. Te cztery numery są na różne sposoby proto-progowe. Być może zaskakujące jest to, że sporo tu gitar akustycznych, a sposób w jaki Michael Dolan sprytnie przeplata je z gitarami elektrycznymi jest jednym ze znaków rozpoznawczych brzmienia grupy. Otwierający się ładną akustyczną gitarą „Through A Window” szybko przechodzi w atrakcyjną melodię przypominającą mieszankę angielskiego folk rocka z najbardziej progresywnym Hendrixem. Dużo się tu dzieje (uwielbiam tę wiolonczelę wydobywającą się spod spodu) tym bardziej, że wszystko to napędzane jest szaleńczym bębnieniem, gitarą i słodkim wokalem. Nawiasem mówiąc zawsze byłem ciekawy, dlaczego zespół użył tej piosenki jako tytułu swojego drugiego albumu… Jedyną piosenką, która zbliża się do tego, co dziś nazwalibyśmy riffem jest „Space Between” zbudowana na czymś, co brzmi jak rytm rdzennych Amerykanów z domieszką lizergicznych wpływów, choć całość utrzymana w stonowanym stylu oparta jest na basie i brzmi prawie jak proto-Hawkwind. Powolny „Yesterday, Today And Tomorrow” to jeden z najważniejszych elementów tego setu będący wspaniałą mieszanką psychodelicznych gitar z powściągliwą solówką z użyciem wah wah, melodyjnych, balladowych wokali przypominających „Legend Of A Mind” The Moody Blues, oraz fajnymi zmianami tempa. Utwór pojawił się później jako strona „B” drugiego singla grupy. Kolejna atrakcja to wspaniała ballada „Time Shows No Face” mająca w sobie coś z klimatu piosenki „Cymbaline” Pink Floyd, z gościnnym udziałem Iana Whitemana z Mighty Baby wykonującym piękne jazzowe solo na flecie. Niezwykle nośny, bardzo komercyjny (w dobrym tego słowa znaczeniu) numer i być może stracona szansa na singiel. Niezwykłą rzeczą w tych nagraniach jest to, że się one nie zestarzały – płyta jako całość brzmi świeżo i fascynująco, czego nie zawsze można powiedzieć o wielu klasykach wydanych w 1970 roku.

Druga płyta, „Through A Window”, wyprodukowana tak jak i debiut przez Sandy Robertona, ukazała się w październiku tego samego roku. Tym razem materiał nie był aż tak ciężki, ale zespół nadrobił to bardziej zróżnicowanym brzmieniem zapraszając do studia dodatkowych muzyków: Petera Westbrooka (flet) i Phila Jumpa (instrumenty klawiszowe). Michael Dolan rozszerzył swoją ofertę o 6-cio i 12-to strunowe gitary akustyczne, oraz harmonijkę, zaś w perkusyjnym zestawie Micka Carlessa pojawiły się kastaniety, konga i inne „przeszkadzajki”. I żaden z nagranych tu utworów nie ma ani jednej zbędnej, czy zmarnowanej nutki.

Podobnie jak poprzednik tak i ten album obok własnych kompozycji zawierał trzy covery, z których „Love” Boba Whale’a dzięki wesołym harmoniom, chwytliwemu gitarowemu refrenowi i szerokiemu wykorzystaniu organów przypominających wczesny Uriah Heep wydaje się być najbardziej interesujący. Nie mniej moje serce skradł numer Grahama Bonda, „I Want You”, będący tak naprawdę blues rockowym jamem, w którym cała trójka prezentuje fenomenalną formę. I o ile Michael zagrał tu jedną z najbardziej imponujących swoich solówek, to cichym bohaterem w tym kawałku jest Steve i jego melodyjna linia basu. Być może na tle tej dwójki akustyczna ballada „From The Prison” Jerry’ego Merricka (tak, tak – to jest ta piosenka, którą Richie Havens otworzył festiwal w Woodstock 15 sierpnia 1969 roku) pozornie wydawać się może nudna, ale ja zawsze mam ciarki gdy jej słucham. Niesamowita melodia pozwala odkryć wspaniały głos Michael i nie muszę chyba dodawać, że ta wersją podoba mi się bardziej niż wykonanie Havensa.

Płyta zaczyna się od zaraźliwego, niemal progresywnego utworu „On The Road”, który jest doskonałym przykładem talentów muzyków pokazując jednocześnie ruch w kierunku bardziej standardowego brzmienia napędzanego gitarą elektryczną, chociaż jak się przekonamy pozostałe kompozycje kontynuują akustyczny trend znany z debiutu. Zbudowany na ładnej gitarowej figurze numer wbija się w głowę, a nieco jazzowa sekcja ciągnąca w stronę zespołowej improwizacji jest na tyle interesująca, że chce się tego słuchać dłużej… Powolny „New Day” z nutkami fletu tworzy senną atmosferę i jest jednym z najważniejszych utworów na płycie. Początek brzmi niemal jak wstęp do „Dogs” Pink Floyd, za to w środku mamy świetną jazzową część z kapitalną solówką na gitarze akustycznej… „Smile As You Go Under” i „A Song Of Summer” to nieco bardziej optymistyczne i radosne utwory, z których pierwszy był urokliwą rockową balladą , zaś drugi folk-progresywnym numerem. Oba nagrania ozdobione zostały (po raz kolejny) fajną elektryczną gitarą. Instrumentalny „Freewheel” w zasadzie jest efektowną solówką zagraną na gitarze akustycznej wspomaganą przez chwytliwą partię basu polany sekretnym sosem w postaci finezyjnej gry na bębnach. Album zamyka „The Ballad Of Marmalade Emma And Teddy Grimes”, w której zespół zmierzył się z prawdziwą legendą – dwojgiem znanych włóczęgów z Colchester (miejscowy browar poświęcił nawet piwo Emmi), których historią przez jakiś czas żyła cała Anglia. Szczerze powiedziawszy melodia bardziej pasuje mi do repertuaru grupy The Band, ale była na tyle komercyjna, że została wydana na singlu (ostatnim) w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Cóż, widać, że zespół usilnie potrzebował przeboju, który pozwoliłby mu dalej funkcjonować na rynku. Stało się inaczej i trio rozwiązało się kilka miesięcy później. Z perspektywy czasu patrząc na okładkę tego albumu chciałoby się rzec, że na osłodę zespół zostawił nam wysokie okno, z którego z pewną nutką nostalgii możemy w każdej chwili podziwiać jego muzykę.

I na tym powinienem zakończyć tę historię, gdyby nie to, że w 2022 roku wytwórnia Esoteric wypuściła box „The Space Between The Recordings 1969-1970” zawierający oczyszczone, doskonale brzmiące trzy płyty CD zawierające, obok wymienionych dwóch tytułów, dodatkowy dysk z niewydanym albumem dla Island.

Na początek mamy nagrania singlowe z „Rain „ i „Run, Shaker Life” (skróconym do czterech minut) na czele, oraz rarytas w postaci „czarnego” protest songu „Strange Fruit” rozsławionego przez nieodżałowaną Billie Holiday. Wersja przyzwoita, ale Michael nie ma głosu Billie… Oryginalny materiał brzmi trochę szorstko. Na przykład „Walking Down Up Street” rozwija się w ciekawy sposób, ale aranżacja dętych moim zdaniem jest zbyt wysunięta na pierwszy plan. Sześciominutowy „Burning Up The Years” (strona „B” singla „Rain”) to najciekawszy kawałek z silnym proto-progresywnym klimatem, a prowadzona przez pianino ballada „Don’t Chase Your Tail” z piękną melodią, jest najbardziej dojrzałym utworem i być może kolejną niewykorzystaną szansą na singiel. Ogólnie rzecz biorąc, ta płyta jest intrygującym wglądem w genezę pierwotnego materiału zespołu, nawet jeśli decyzja o jego niewydaniu w 1969 roku była słuszna. Do boxu dołączono 20-stronicową książeczkę z wieloma archiwalnymi zdjęciami i obszernym esejem Steve’a Pilkingtona, który przedstawia historię członków zespołu przed, w trakcie i po Hard Meat. To z niego dowiedziałem się, że cała trójka od dobrych kilku lat gra swoje niesamowite koncerty hen wysoko, w Największej Orkiestrze Świata… To wydawnictwo jest też w dużej mierze świadectwem różnorodności i wielkości wczesnego, brytyjskiego rocka progresywnego. Warto ją mieć na półce!

Zibi



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Hard Meat (1970):
1. Through A Window
2. Yesterday. Today. Tomorrow
3. Space Between
4. Time Shows No Face
5. Run Shaker Life
6. Universal Joint
7. Most Likely You Go Your Way I'Ll Go Mine (Bob Dylan cover)



..::OBSADA::..

Drums, Congas, Percussion - Mick Carless
Electric Bass, Double Bass [String Bass] - Steve Dolan
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Lead Vocals - Mick Dolan

Piano - Bruce Howard (tracks: 7)
Piano, Flute - Ian Whiteman (tracks: 4)




https://www.youtube.com/watch?v=8E2WhhoCINk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Muzyczny wir późnych lat 60-tch i wczesnych 70-tych był wielką loterią dla wielu zespołów. Przy odrobinie szczęścia, lub dobrych kontaktach mogły one w pełni rozkwitnąć i zdobyć sławę podczas gdy innym, równie utalentowanym, zabrakło albo wytrzymałości by walczyć z przeciwnościami, albo spasowały gdy oczekiwany sukces nie nadchodził. HARD MEAT z pewnością należał do tej drugiej kategorii, choć jeśli posłuchać ich płyt dojdziemy do wniosku, że nie musieli obawiać się konkurencji, a niezrozumiały brak sukcesu jest jednym z największych rozczarowań tamtych lat. Przynajmniej dla mnie.

Zespół powstał pod koniec 1968 roku w Birmingham z inicjatywy braci Dolan: gitarzysty i wokalisty Michaela i młodszego o rok Steve’a grającego na basie. Obaj byli już doświadczonymi muzykami udzielając się wcześniej w różnych miejscowych kapelach takich jak The Ebony Combo, Jimmy Powell And The Fifth Dimension, czy Cock-a-Hoops. W końcu doszli do wniosku, że czas zrobić coś na własny rachunek. Kiedy dołączył do nich perkusista Mick Carless stało się jasne, że to jest ten moment. Chwilę później muzycy przenieśli się do Kornwalii i szybko przekształcili się w niezwykle mocne acid rockowe trio Hard Meat.

Wybór nazwy był dość dziwny i… problematyczny, o czym mogli się przekonać na starcie swej kariery. Chcąc się wypromować muzycy wysłali do różnych stacji radiowych swoje demo dołączając do nich… kawałki świeżego mięsa mające (w domyśle) nawiązywać do nazwy zespołu. Taki żart. Nie wiadomo kto wpadł na ten pomysł. Pomysł, przyznam dość szalony, który pewnie by wypalił, gdyby nie pech, a raczej niefortunny zbieg okoliczności. Pomysłodawcy nie przewidzieli bowiem… strajku pocztowców, który opóźnił dostawy przesyłek o dobre kilkanaście dni. Proszę sobie teraz wyobrazić miny adresatów, którzy w środku paczki znajdowali cuchnące na kilometr kawałki zepsutego mięsa i kasetę demo z Bogu ducha niewinnym napisem Hard Meat…

Szlifując repertuar w angielskich klubach trio szybko stało się znane dzięki występom otwierającym koncerty znanym w kraju artystom i zespołom takim jak Chuck Berry, Jimi Hendrix, Cream, Jethro Tull… Podczas jednego z takich wieczorów wpadli w oko producentowi muzycznemu, Sandy’emu Robertonowi, który został ich mentorem. On też przedstawił zespół Chrisowi Blackwellowi, z wytwórni Island Records. Panowie od razu załapali nić porozumienia, a jego efekt to szybko wydany singiel „Rain”/ „Burning Up Years”. Strona „A” to wczesny, psychodeliczny klasyk The Beatles (jeden z najbardziej niedocenianych utworów Wielkiej Czwórki) w wersji Hard Meat bardzo spowolniony, choć równie lizergiczny jak oryginał. Z kolei Burnig Up…” to zespołowa kompozycja z fajnym basowym intro, wybuchową gitarą prowadzącą i smyczkami z charakterystycznymi dla zespołu zmianami tempa i głośności. Mała płytka miała być zapowiedzią albumu. Niestety, z niewiadomych do dziś powodów longplay nigdy nie ujrzał światła dziennego. Zawiedzeni muzycy poszli do konkurencji podpisując kontrakt z wytwórnią Warner Brothers, która na przestrzeni jednego roku, wydał im dwa albumy. Pierwszy z nich, „Hard Meat”, trafił do sklepów wczesną wiosną 1970 roku.

Debiut to proto-heavy rock dryfujący w kierunku Grand Funk (na przykład) wzmocniony długimi, porywającymi solówkami ze skłonnościami do improwizowania, z posmakiem wczesnej psychodelii z bogatą orkiestracją, doskonałymi harmoniami, niemal akustycznymi folk rockowymi balladami. Jego złożoność i subtelność zostałyby zapewne później uznane za rock progresywny. Mimo dość zróżnicowanego brzmienia każda z zamieszczonych tu kompozycji napędzana jest miłym glosem Michaela Dolana, a jego zaskakująco doskonała gra na gitarze wspomagana perkusją Micka Carlessa w stylu Keitha Moona bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To dojrzała płyta, której być może pomogły doświadczenia wyniesione z Island sprzed kilku miesięcy.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu utworów dwa to covery z czego szalony „Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)” Dylana z zabójczą melodią i jednym z najlepszych wokali Michaela niezbyt daleko odbiega od oryginału. O wiele bardziej interesującą bestią jest „Run, Shaker Life” Issachara Batesa. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku jeden z najbardziej płodnych amerykańskich poetów należał do chrześcijańskiej sekty Shakers, stąd ten nieco dziwny tytuł. Być może ktoś kojarzy tę piosenkę z wykonania Richie Havensa, która znalazła się na jego płycie „Something Else Again” z 1968 roku tyle, że wersja Hard Meat jest kompletnie inna. Trio przekształciło ją w niezwykle porywającą, psychodeliczną, dziesięciominutową epopeję wspartą rodzajem szybkiego funkowego rytmu, który Deep Purple skutecznie wykorzystał kilka lat później w „You Fool No One”…

Z autorskich kompozycji jedynie „Universal Joint” utknął w psychodelii poprzedniej dekady i na tle pozostałych utworów brzmi nieco przestarzale (mnie to nie przeszkadza, bo jestem fanem takich klimatów), za to pozostałe to już zupełnie inna bajka. Te cztery numery są na różne sposoby proto-progowe. Być może zaskakujące jest to, że sporo tu gitar akustycznych, a sposób w jaki Michael Dolan sprytnie przeplata je z gitarami elektrycznymi jest jednym ze znaków rozpoznawczych brzmienia grupy. Otwierający się ładną akustyczną gitarą „Through A Window” szybko przechodzi w atrakcyjną melodię przypominającą mieszankę angielskiego folk rocka z najbardziej progresywnym Hendrixem. Dużo się tu dzieje (uwielbiam tę wiolonczelę wydobywającą się spod spodu) tym bardziej, że wszystko to napędzane jest szaleńczym bębnieniem, gitarą i słodkim wokalem. Nawiasem mówiąc zawsze byłem ciekawy, dlaczego zespół użył tej piosenki jako tytułu swojego drugiego albumu… Jedyną piosenką, która zbliża się do tego, co dziś nazwalibyśmy riffem jest „Space Between” zbudowana na czymś, co brzmi jak rytm rdzennych Amerykanów z domieszką lizergicznych wpływów, choć całość utrzymana w stonowanym stylu oparta jest na basie i brzmi prawie jak proto-Hawkwind. Powolny „Yesterday, Today And Tomorrow” to jeden z najważniejszych elementów tego setu będący wspaniałą mieszanką psychodelicznych gitar z powściągliwą solówką z użyciem wah wah, melodyjnych, balladowych wokali przypominających „Legend Of A Mind” The Moody Blues, oraz fajnymi zmianami tempa. Utwór pojawił się później jako strona „B” drugiego singla grupy. Kolejna atrakcja to wspaniała ballada „Time Shows No Face” mająca w sobie coś z klimatu piosenki „Cymbaline” Pink Floyd, z gościnnym udziałem Iana Whitemana z Mighty Baby wykonującym piękne jazzowe solo na flecie. Niezwykle nośny, bardzo komercyjny (w dobrym tego słowa znaczeniu) numer i być może stracona szansa na singiel. Niezwykłą rzeczą w tych nagraniach jest to, że się one nie zestarzały – płyta jako całość brzmi świeżo i fascynująco, czego nie zawsze można powiedzieć o wielu klasykach wydanych w 1970 roku.

Druga płyta, „Through A Window”, wyprodukowana tak jak i debiut przez Sandy Robertona, ukazała się w październiku tego samego roku. Tym razem materiał nie był aż tak ciężki, ale zespół nadrobił to bardziej zróżnicowanym brzmieniem zapraszając do studia dodatkowych muzyków: Petera Westbrooka (flet) i Phila Jumpa (instrumenty klawiszowe). Michael Dolan rozszerzył swoją ofertę o 6-cio i 12-to strunowe gitary akustyczne, oraz harmonijkę, zaś w perkusyjnym zestawie Micka Carlessa pojawiły się kastaniety, konga i inne „przeszkadzajki”. I żaden z nagranych tu utworów nie ma ani jednej zbędnej, czy zmarnowanej nutki.

Podobnie jak poprzednik tak i ten album obok własnych kompozycji zawierał trzy covery, z których „Love” Boba Whale’a dzięki wesołym harmoniom, chwytliwemu gitarowemu refrenowi i szerokiemu wykorzystaniu organów przypominających wczesny Uriah Heep wydaje się być najbardziej interesujący. Nie mniej moje serce skradł numer Grahama Bonda, „I Want You”, będący tak naprawdę blues rockowym jamem, w którym cała trójka prezentuje fenomenalną formę. I o ile Michael zagrał tu jedną z najbardziej imponujących swoich solówek, to cichym bohaterem w tym kawałku jest Steve i jego melodyjna linia basu. Być może na tle tej dwójki akustyczna ballada „From The Prison” Jerry’ego Merricka (tak, tak – to jest ta piosenka, którą Richie Havens otworzył festiwal w Woodstock 15 sierpnia 1969 roku) pozornie wydawać się może nudna, ale ja zawsze mam ciarki gdy jej słucham. Niesamowita melodia pozwala odkryć wspaniały głos Michael i nie muszę chyba dodawać, że ta wersją podoba mi się bardziej niż wykonanie Havensa.

Płyta zaczyna się od zaraźliwego, niemal progresywnego utworu „On The Road”, który jest doskonałym przykładem talentów muzyków pokazując jednocześnie ruch w kierunku bardziej standardowego brzmienia napędzanego gitarą elektryczną, chociaż jak się przekonamy pozostałe kompozycje kontynuują akustyczny trend znany z debiutu. Zbudowany na ładnej gitarowej figurze numer wbija się w głowę, a nieco jazzowa sekcja ciągnąca w stronę zespołowej improwizacji jest na tyle interesująca, że chce się tego słuchać dłużej… Powolny „New Day” z nutkami fletu tworzy senną atmosferę i jest jednym z najważniejszych utworów na płycie. Początek brzmi niemal jak wstęp do „Dogs” Pink Floyd, za to w środku mamy świetną jazzową część z kapitalną solówką na gitarze akustycznej… „Smile As You Go Under” i „A Song Of Summer” to nieco bardziej optymistyczne i radosne utwory, z których pierwszy był urokliwą rockową balladą , zaś drugi folk-progresywnym numerem. Oba nagrania ozdobione zostały (po raz kolejny) fajną elektryczną gitarą. Instrumentalny „Freewheel” w zasadzie jest efektowną solówką zagraną na gitarze akustycznej wspomaganą przez chwytliwą partię basu polany sekretnym sosem w postaci finezyjnej gry na bębnach. Album zamyka „The Ballad Of Marmalade Emma And Teddy Grimes”, w której zespół zmierzył się z prawdziwą legendą – dwojgiem znanych włóczęgów z Colchester (miejscowy browar poświęcił nawet piwo Emmi), których historią przez jakiś czas żyła cała Anglia. Szczerze powiedziawszy melodia bardziej pasuje mi do repertuaru grupy The Band, ale była na tyle komercyjna, że została wydana na singlu (ostatnim) w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Cóż, widać, że zespół usilnie potrzebował przeboju, który pozwoliłby mu dalej funkcjonować na rynku. Stało się inaczej i trio rozwiązało się kilka miesięcy później. Z perspektywy czasu patrząc na okładkę tego albumu chciałoby się rzec, że na osłodę zespół zostawił nam wysokie okno, z którego z pewną nutką nostalgii możemy w każdej chwili podziwiać jego muzykę.

I na tym powinienem zakończyć tę historię, gdyby nie to, że w 2022 roku wytwórnia Esoteric wypuściła box „The Space Between The Recordings 1969-1970” zawierający oczyszczone, doskonale brzmiące trzy płyty CD zawierające, obok wymienionych dwóch tytułów, dodatkowy dysk z niewydanym albumem dla Island.

Na początek mamy nagrania singlowe z „Rain „ i „Run, Shaker Life” (skróconym do czterech minut) na czele, oraz rarytas w postaci „czarnego” protest songu „Strange Fruit” rozsławionego przez nieodżałowaną Billie Holiday. Wersja przyzwoita, ale Michael nie ma głosu Billie… Oryginalny materiał brzmi trochę szorstko. Na przykład „Walking Down Up Street” rozwija się w ciekawy sposób, ale aranżacja dętych moim zdaniem jest zbyt wysunięta na pierwszy plan. Sześciominutowy „Burning Up The Years” (strona „B” singla „Rain”) to najciekawszy kawałek z silnym proto-progresywnym klimatem, a prowadzona przez pianino ballada „Don’t Chase Your Tail” z piękną melodią, jest najbardziej dojrzałym utworem i być może kolejną niewykorzystaną szansą na singiel. Ogólnie rzecz biorąc, ta płyta jest intrygującym wglądem w genezę pierwotnego materiału zespołu, nawet jeśli decyzja o jego niewydaniu w 1969 roku była słuszna. Do boxu dołączono 20-stronicową książeczkę z wieloma archiwalnymi zdjęciami i obszernym esejem Steve’a Pilkingtona, który przedstawia historię członków zespołu przed, w trakcie i po Hard Meat. To z niego dowiedziałem się, że cała trójka od dobrych kilku lat gra swoje niesamowite koncerty hen wysoko, w Największej Orkiestrze Świata… To wydawnictwo jest też w dużej mierze świadectwem różnorodności i wielkości wczesnego, brytyjskiego rocka progresywnego. Warto ją mieć na półce!

Zibi



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Hard Meat (1970):
1. Through A Window
2. Yesterday. Today. Tomorrow
3. Space Between
4. Time Shows No Face
5. Run Shaker Life
6. Universal Joint
7. Most Likely You Go Your Way I'Ll Go Mine (Bob Dylan cover)



..::OBSADA::..

Drums, Congas, Percussion - Mick Carless
Electric Bass, Double Bass [String Bass] - Steve Dolan
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Lead Vocals - Mick Dolan

Piano - Bruce Howard (tracks: 7)
Piano, Flute - Ian Whiteman (tracks: 4)




https://www.youtube.com/watch?v=8E2WhhoCINk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Procol Harum - Procol’S Ninth - Re-Mastered (3 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Procol Harum
Album................: Procol’S Ninth - Re-Mastered
Genre................: Progressive Rock
Source...............: CD
Year.................: 2018
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 53-62 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Cube Records

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Procol Harum - Pandora's Box [03:37]
2. Procol Harum - Fools Gold [04:00]
3. Procol Harum - Taking The Time [03:39]
4. Procol Harum - The Unquiet Zone [03:40]
5. Procol Harum - The Final Thrust [04:37]
6. Procol Harum - I Keep Forgetting [03:28]
7. Procol Harum - Without A Doubt [04:31]
8. Procol Harum - The Pipers Tune [04:28]
9. Procol Harum - Typewriter Torment [04:29]
10. Procol Harum - Eight Days A Week [03:00]
Bonus Tracks
11. Procol Harum - Pandora’S Box (Raw Instrumental Track) [03:39]
12. Procol Harum - Fools Gold (Raw Track) [03:57]
13. Procol Harum - Taking The Time (Raw Track) [04:37]
14. Procol Harum - The Unquiet Zone (Raw Track) [04:26]
15. Procol Harum - The Final Thrust (Raw Version) [04:41]
16. Procol Harum - The Poet (Demo Of 'Without A Doubt') [04:18]
17. Procol Harum - The Piper’S Tune (Full Length Version) [04:56]
18. Procol Harum - Typewriter Torment (Raw Version) [04:36]

Playing Time.........: 01:14:48
Total Size...........: 469,35 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
Live In The USA - 17 October 1975, Capitol Theater, Passiac NJ
---------------------------------------------------------------------

1. Procol Harum - Shine On Brightly [04:27]
2. Procol Harum - As Strong As Samson [05:37]
3. Procol Harum - Conquistador [04:38]
4. Procol Harum - Pandora’S Box [04:23]
5. Procol Harum - The Unquiet Zone [05:20]
6. Procol Harum - A Salty Dog [05:27]
7. Procol Harum - A Souvenir Of London [04:45]
8. Procol Harum - Cerdes (Outside The Gates Of) [06:50]
9. Procol Harum - I Keep Forgetting [04:25]
10. Procol Harum - Grand Hotel (Including The Blue Danube) [13:33]
11. Procol Harum - Power Failure [07:40]
12. Procol Harum - Simple Sister [06:55]

Playing Time.........: 01:14:06
Total Size...........: 391,07 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 3
Live In The UK - 29 November 1975, Leicester University
---------------------------------------------------------------------

1. Procol Harum - Shine on Brightly [04:30]
2. Procol Harum - Whaling Stories [09:22]
3. Procol Harum - Conquistador [04:35]
4. Procol Harum - Pandora's Box [04:18]
5. Procol Harum - The Piper's Tune [05:14]
6. Procol Harum - Grand Hotel [08:01]
7. Procol Harum - Beyond the Pale [03:37]
8. Procol Harum - A Salty Dog [05:49]
9. Procol Harum - I keep forgetting [04:39]
10. Procol Harum - The Blue Danube [10:00]
11. Procol Harum - Be Bop-a-Lula [03:49]
12. Procol Harum - Old Black Joe [04:42]
13. Procol Harum - A Whiter Shade of Pale [07:17]

Playing Time.........: 01:15:58
Total Size...........: 449,53 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja wydanego wiosną 1971 roku w Argentynie, rewelacyjnego, psych-progresywnego rockowego klasyka, pełnego rozbudowanych kompozycji opartych na gęstym, soczystym i mocno psychodelicznym współbrzmienu elektrycznych i akustycznych gitar, podgrywających zazwyczaj w tle klawiszy oraz magicznych, śpiewnych wokali (po hiszpańsku). Oryginalnie, trwający 55 minut album (w tłumaczeniu z podtytułem: "Biblia według Vox Dei") ukazał się na podwójnym winylu i jest drugim studyjnym LP tej kultowej grupy - uważanym za kamień milowy w historii argentyńskiego rocka. Warto wiedzieć, że w przeciwieństwie do innych krajów z Ameryki Południowej, w Argentynie wyjątkowo działało mnóstwo doskonałych rockowych formacji (przypominających twórczość nieco bardziej surowych progresywnych zespołów z Włoch i Hiszpanii), które od lat 90. są bardzo cenione przez fanów i kolekcjonerów. Tak więc, to nie jest anomalia, ale rockowy klasyk! Świetny dźwięk, aczkolwiek trzeba pamiętać, że fragmenty przedostatniego, 10-minutowego utworu "Cristo" brzmią nieco mniej wyraźnie, gdyż pochodzą z przeciętnej kopii, ponieważ 2-3 minuty zostały przez pomyłkę... skasowane w studio! Uwaga! To jest oryginalna wersja wytwórni Disc Jockey w klasycznej okładce. Po latach materiał został dwukrotnie nagrany na nowo (w nowych okładkach), ale to już zdecydowanie nie było to...

JL


Do trzech pionierskich grup argentyńskiego rocka przełomu lat 60 i 70-tych zalicza się zespoły Los Gatos, Manal i Almendra. Od nich rozgałęziły się różne gatunki ewoluując się przez następne dekady. Jednakże w tym pierwszym okresie na peryferiach istniały inne grupy, które albo ze względu na swoje krótkie istnienie, brak sukcesu komercyjnego, albo po prostu dlatego, że powstały poza Buenos Aires zostały zdegradowane ze swojego statusu pionierów. Vox Dei, który narodził się w 1967 roku w Quilmes, półmilionowym mieście położonym na południe od Buenos Aires kojarzonym głównie z produkcji piwa był pod tym względem wyjątkiem i śmiało dołączył do tej trójki. Tworzyli go gitarzysta i wokalista Ricardo Soulé, gitarzysta rytmiczny i drugi wokalista Juan Carlos „Yodi” Godoy, basista Willy Quiroga, oraz perkusista Rubén Basoalto. Początkowo nazywali się Mach 4 i jak wiele zespołów tamtych czasów śpiewali znane covery po angielsku, a z biegiem czasu własne kompozycje. Do śpiewania po hiszpańsku przekonał ich Luis Alberto Spinetta, legendarny piosenkarz, poeta i gitarzysta zespołu Almendra. Nie trzeba było długo czekać by wpadli w oko producentom pierwszej niezależnej argentyńskiej wytwórni płytowej Mandioca specjalizującej się w wydawaniu płyt rodzimego rocka. Właściciel wydawnictwa, Jorge Álvarez, zasugerował zmianę nazwy na Vox Populi Vox Dei (łac. Słowo Ludu Jest Słowem Boga). Pomysł się spodobał, ale zespół skrócił ją do Vox Dei.

Pierwsze demo jakie nagrali to piosenka „When A Man Loves A Woman” Percy Sledge’a i „Gimme Some Lovin'” Spencer Davis Group. Demo oficjalnie nigdy i nigdzie się nie pojawiło, ale to wystarczyło, by Álvarez zorganizował im sesję nagraniową w TNT Studios w Buenos Aires, a potem wydał singiel „Azúcar Bitter” utrzymany w stylistyce prostego blues rocka. Po kilku koncertach w Buenos Aires wydali drugiego singla, „Presente”. Ta piękna ballada ze znakomitym tekstem opowiada o tym, jak ulotne jest życie, a co za tym idzie, jak ważne jest „życie teraźniejszością”. W czerwcu 1969 roku wystąpili na Beat Song Festival przed wielką publicznością, która nie chciała wypuścić ich ze sceny. W połowie 1970 roku ukazał się ich debiutancki album „Caliente”, na którym znalazły się bluesy i rockowe utwory takie jak „Reflejos”, „Cuero”, „Compulsion”, „Total qué” nie bez podstaw określane klasykami. Oczywiście nie mogło zabraknąć świetnych ballad, jak wspomniana wcześniej „Presente” i, wydana również na singlu, „Canción para una mujer (que no estar)”.

Swoboda twórcza jaką zapewniła im wytwórnia Mandioca, oraz fakt, że płyta zostało gorąco przyjęta odważyli się na bezprecedensowy krok – stworzenie albumu koncepcyjnego opartego na Biblii. Pomysł narodził się w głowie Ricardo Soulé gdzieś pod koniec 1969 roku i dojrzewał powoli. W końcu podzielił się nim z chłopakami. Wszyscy uznali go za genialny. W kraju rządzonym przez wojskową juntę i Kościołem mającym ogromną władzę i wpływy było to szaleństwo graniczące z samounicestwieniem. A jednak gotowi byli podjąć ryzyko. Jeszcze tego samego dnia przejrzeli szkice kilku tekstów. Praca nad całością trwała prawie rok z przerwami na koncerty. Na jednym z nich, konkretnie na BA Rock Festival (listopad 1970) Vox Dei zagrał instrumentalną część tematu „Genesis”, który nie miał jeszcze tekstu. Nagrań dokonano w TNT, choć smyczki i orkiestrę składającą się z pięćdziesięciu muzyków zarejestrowano w Phonal. W sumie wykorzystali ponad sto pięćdziesiąt godzin nagrań – jak na tamte czasy ogromna liczba. Wiadomo też było, że ze względu na obszerny materiał całość będzie wydana w formie podwójnego albumu. Przewidując ewentualne kłopoty ze strony Kościoła, Jorge Álvarez, pełniący również funkcję producenta płyty zabiegał o aprobatę u wysoko postawionych hierarchów kościelnych. Z jego inicjatywy zespół spotkał się z prałatem Emilio Teodoro Graselli i sekretarzem arcybiskupa Buenos Aires, kardynałem Antonio Caggiano, którzy po przeczytaniu tekstów wyrazili zgodę na publikację nagrań. Na zakończenie Graselli powiedział do Soulé’a: „Wyjaśnienie, czym jest Bóg, zajęłoby mi kilka godzin, tobie udało się to zrobić za pomocą samego sylogizmu w kilka minut.” Miał na myśli początek albumu zaczynający się od słów: „Kiedy wszystko było niczym, początek był niczym, On był początkiem i z niczego stworzył światło.” Mało tego. Po ukazaniu się albumu prałat zachęcał młodych ludzi by go kupowali i uważnie słuchali. A mówią, że cuda się nie zdarzają!

W trakcie nagrywania pojawiły się rozbieżności muzyczne pomiędzy Ricardo Soulé i „Yodi” Godoy’em. Ostatecznie Godoy opuścił grupę pod koniec 1970 roku, tuż przed ostatnimi sesjami. Jego miejsce zajął Nacho Smilari (ex-La Barra de Chocolate) gdy płyta była już na rynku… Ale to nie koniec złych wieści. Niemal w tym samym czasie przeżywająca kryzys Mandioca zbankrutowała, a jej długi przejęła firma Disc Jockey. Tym samym Álvarez nie mógł dalej opłacać sesji i dokończyć ostatecznego miksu. Nowy właściciel nagrań ani myślał pakować w to więcej pieniędzy i mimo, że album nie był jeszcze ukończony wysłał go do tłoczenia. Pośpiech w tym względzie okazał się złym doradcą. Ostatnie nagranie, „Apokalipsis”, nadal nie miało tekstu, trzyminutowy fragment z „Cristo – Muerte Y Resurrección” został przez pomyłkę skasowany w studio, a teksty utworów „Libros Sapienciales” i „Profecías” na tylnej okładce zostały zamienione. Wyglądało to jak jakiś żart. Dwadzieścia siedem lat później Vox Dei wykonał ją na żywo w wersji zamierzonej, jednak nie wszystko było tak dobre jak w oryginale…

Zespół planował wydać go w kwietniu, tuż przed Wielkanocą w okresie Wielkiego Tygodnia. Ostatecznie „La Biblia (Según Vox Dei)” (Biblia według Vox Dei) ukazał się dokładnie 15 marca 1971 roku. Do pierwszego wydania dołączono słowo wstępne napisane przez prałata, zaś promocyjny koncert w Teatrze Alvear finansowało Ministerstwo Kultury.

Wspaniała zarówno pod względem muzyki, jak i tekstów „La Biblia” uważana jest za argentyńskie muzyczne arcydzieło, które rozwaliło Ameryką Łacińską! Ricardo Soulé wykonał świetną robotę, podsumowując w zaledwie kilku wersach najważniejsze historie z chrześcijańskiej Świętej Księgi: Genesis i Początek Wszystkiego, narodziny Mojżesza i jego cudowne ocalenie na wodach Nilu, Ostatnia Wieczerza, śmierć Jezusa, Apokalipsa wg. świętego Jana… Co ciekawe, te świetne piosenki usuwają ciężar religijny stawiając bardziej na literacką i duchową kwestię, bo tak naprawdę zespół nie miał nic wspólnego ani z religią, ani z gatunkiem zwanym „Christian rock”. Muzycznie ukierunkowali się na proto-progresywny styl zwracając się w stronę bluesa, hard rocka (być może był to w ogóle pierwszy hard rockowy zespół stamtąd) i psychodelię z przesterowanymi solówkami przeplatanymi akustycznymi fragmentami, z dzwoniącą 12-strunową gitarą, harmoniami wokalnymi przypominającymi The Moody Blues, oraz (przepraszam, że się powtarzam) poetyckimi tekstami inspirowanymi biblijnymi opowieściami śpiewanymi po hiszpańsku. Niech nikt się nie przejmuje jeśli nie zna tego języka. To album stworzony z pasji i ambicji, przy którym można po prostu usiąść i bezwiednie kiwać głową. Muzyka jest tak perfekcyjnie skonstruowana, że ​​praktycznie sama z siebie opowiada o emocjonalnych stanach, których doświadcza każdy z nas i przy których bariery językowe nie istnieją.

W oryginale każda strona tego podwójnego wydawnictwa zawiera po dwa nagrania. Płyta pierwsza zaczyna się od „Génesis”, gdzie od samego początku muzyka delikatnie wznosi się i nabrzmiewa, tworząc mglistą, enigmatyczną aurę wzmacnianą przez dźwięczny, duchowy wokal Ricardo Soulé. Ten piękny utwór posiada jedno z najbardziej niesamowitych zakończeń wpadając w miękkie harmonie do „Moises” (Mojżesz). Ładna melodia przypominająca kołysankę oparta jest na marzycielskich gitarach. Mniej więcej w połowie robi się nieco ostrzej, po czym piosenka zatacza koło wracając do początkowej melodii. Bardzo psychodeliczny klimat zbliżony jest do wczesnych prac Can, ale to tylko moja sugestia pozwalająca dać pewne wyobrażenie o tym nagraniu… Epicki „Las Guerass” (Wojownicy) skupia się głównie na instrumentacji i doskonałych rytmach. To najdłuższy (13 minut) i najcięższy utwór na tym albumie w konwencji blues rocka przekształcający się w progresywny jam. Tuż za nim nieco ospały „Profecías” (Profesje) rozwijający się w melodyjną balladę z orkiestrą w tle i naprawdę dobrą grą na gitarze… Jedną z najbardziej poruszających partii wokalnych Soulé’a odnajdziemy w „Libros Sapienciales” (Księgi Mądrości). To preludium do magnum opus zespołu, podzielone na dwie części poświęcone Jezusowi. Ilustracyjny „Cristo y Nacimiento” (Narodziny Chrystusa) z kojącym podkładem orkiestry symfonicznej brzmi jak ścieżka dźwiękowa do romantycznego filmu. Ale gdy muzyka nabiera rockowego tempa w wieloaspektowym i kulminacyjnym „Cristo – Muerte y Resurrección”(Chrystus – Śmierć i Zmartwychwstanie) z charakterystyczną długą partią gitary i pojawiającą się harfą wszystko wywraca się do góry nogami. W zakończeniu słychać eksplozję, po której następuje anielski śpiew… Finałowy utwór „Apocalipsis” to fuzja funku i ciężkiego rocka, który zbacza z kursu zbierając siły do ​​improwizowanego jamowania. Szkoda, że utwór nie ma tekstu i gwałtownie cichnie, ale gdybym nawet nie znał powodu, dla którego to się stało i tak chylę przed nim czoło.

Podróż przez emocje – taki powinien być pomysł na każdy album koncepcyjny. Ten zachował poczucie ponadczasowości i świeżości. Posłuchajcie go (nawet kilka razy), a potem mi podziękujcie.

PS. Oprócz oryginału z 1971 roku istnieją także trzy odmienne wersje z różnymi okładkami: Ensamble Musical de Buenos Aires „La Biblia” (różni artyści, 1974); Vox Dei „La Biblia En Vivo” (wersja na żywo, 1987); Vox Dei „La Biblia 1997” (remake oryginału z dwoma dodatkowymi utworami i gościnnymi muzykami). Poza tym album był wielokrotnie wznawiany (także poza Argentyną) na winylu, CD i kasetach.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Génesis 6:30
2. Moisés 7:24
3. Las Guerras 13:00
4. Profecías 2:10
5. Libros Sapienciales 7:35
6. Cristo Y Nacimiento 2:13
7. Cristo - Muerte Y Resurrección 10:27
8. Apocalipsis 4:45



..::OBSADA::..

Ricardo Soulé - Lead guitar, Harp, Violin, Piano and Vocals
Willy Quiroga - Bass guitar and Vocals
Juan Carlos 'Yody' Godoy - Rhythm guitar and Vocals
Rubén Basoalto - Drums

Guest:
Roberto Lar - Orchestra director




https://www.youtube.com/watch?v=2rrzy0rSPu4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja wydanego wiosną 1971 roku w Argentynie, rewelacyjnego, psych-progresywnego rockowego klasyka, pełnego rozbudowanych kompozycji opartych na gęstym, soczystym i mocno psychodelicznym współbrzmienu elektrycznych i akustycznych gitar, podgrywających zazwyczaj w tle klawiszy oraz magicznych, śpiewnych wokali (po hiszpańsku). Oryginalnie, trwający 55 minut album (w tłumaczeniu z podtytułem: "Biblia według Vox Dei") ukazał się na podwójnym winylu i jest drugim studyjnym LP tej kultowej grupy - uważanym za kamień milowy w historii argentyńskiego rocka. Warto wiedzieć, że w przeciwieństwie do innych krajów z Ameryki Południowej, w Argentynie wyjątkowo działało mnóstwo doskonałych rockowych formacji (przypominających twórczość nieco bardziej surowych progresywnych zespołów z Włoch i Hiszpanii), które od lat 90. są bardzo cenione przez fanów i kolekcjonerów. Tak więc, to nie jest anomalia, ale rockowy klasyk! Świetny dźwięk, aczkolwiek trzeba pamiętać, że fragmenty przedostatniego, 10-minutowego utworu "Cristo" brzmią nieco mniej wyraźnie, gdyż pochodzą z przeciętnej kopii, ponieważ 2-3 minuty zostały przez pomyłkę... skasowane w studio! Uwaga! To jest oryginalna wersja wytwórni Disc Jockey w klasycznej okładce. Po latach materiał został dwukrotnie nagrany na nowo (w nowych okładkach), ale to już zdecydowanie nie było to...

JL


Do trzech pionierskich grup argentyńskiego rocka przełomu lat 60 i 70-tych zalicza się zespoły Los Gatos, Manal i Almendra. Od nich rozgałęziły się różne gatunki ewoluując się przez następne dekady. Jednakże w tym pierwszym okresie na peryferiach istniały inne grupy, które albo ze względu na swoje krótkie istnienie, brak sukcesu komercyjnego, albo po prostu dlatego, że powstały poza Buenos Aires zostały zdegradowane ze swojego statusu pionierów. Vox Dei, który narodził się w 1967 roku w Quilmes, półmilionowym mieście położonym na południe od Buenos Aires kojarzonym głównie z produkcji piwa był pod tym względem wyjątkiem i śmiało dołączył do tej trójki. Tworzyli go gitarzysta i wokalista Ricardo Soulé, gitarzysta rytmiczny i drugi wokalista Juan Carlos „Yodi” Godoy, basista Willy Quiroga, oraz perkusista Rubén Basoalto. Początkowo nazywali się Mach 4 i jak wiele zespołów tamtych czasów śpiewali znane covery po angielsku, a z biegiem czasu własne kompozycje. Do śpiewania po hiszpańsku przekonał ich Luis Alberto Spinetta, legendarny piosenkarz, poeta i gitarzysta zespołu Almendra. Nie trzeba było długo czekać by wpadli w oko producentom pierwszej niezależnej argentyńskiej wytwórni płytowej Mandioca specjalizującej się w wydawaniu płyt rodzimego rocka. Właściciel wydawnictwa, Jorge Álvarez, zasugerował zmianę nazwy na Vox Populi Vox Dei (łac. Słowo Ludu Jest Słowem Boga). Pomysł się spodobał, ale zespół skrócił ją do Vox Dei.

Pierwsze demo jakie nagrali to piosenka „When A Man Loves A Woman” Percy Sledge’a i „Gimme Some Lovin'” Spencer Davis Group. Demo oficjalnie nigdy i nigdzie się nie pojawiło, ale to wystarczyło, by Álvarez zorganizował im sesję nagraniową w TNT Studios w Buenos Aires, a potem wydał singiel „Azúcar Bitter” utrzymany w stylistyce prostego blues rocka. Po kilku koncertach w Buenos Aires wydali drugiego singla, „Presente”. Ta piękna ballada ze znakomitym tekstem opowiada o tym, jak ulotne jest życie, a co za tym idzie, jak ważne jest „życie teraźniejszością”. W czerwcu 1969 roku wystąpili na Beat Song Festival przed wielką publicznością, która nie chciała wypuścić ich ze sceny. W połowie 1970 roku ukazał się ich debiutancki album „Caliente”, na którym znalazły się bluesy i rockowe utwory takie jak „Reflejos”, „Cuero”, „Compulsion”, „Total qué” nie bez podstaw określane klasykami. Oczywiście nie mogło zabraknąć świetnych ballad, jak wspomniana wcześniej „Presente” i, wydana również na singlu, „Canción para una mujer (que no estar)”.

Swoboda twórcza jaką zapewniła im wytwórnia Mandioca, oraz fakt, że płyta zostało gorąco przyjęta odważyli się na bezprecedensowy krok – stworzenie albumu koncepcyjnego opartego na Biblii. Pomysł narodził się w głowie Ricardo Soulé gdzieś pod koniec 1969 roku i dojrzewał powoli. W końcu podzielił się nim z chłopakami. Wszyscy uznali go za genialny. W kraju rządzonym przez wojskową juntę i Kościołem mającym ogromną władzę i wpływy było to szaleństwo graniczące z samounicestwieniem. A jednak gotowi byli podjąć ryzyko. Jeszcze tego samego dnia przejrzeli szkice kilku tekstów. Praca nad całością trwała prawie rok z przerwami na koncerty. Na jednym z nich, konkretnie na BA Rock Festival (listopad 1970) Vox Dei zagrał instrumentalną część tematu „Genesis”, który nie miał jeszcze tekstu. Nagrań dokonano w TNT, choć smyczki i orkiestrę składającą się z pięćdziesięciu muzyków zarejestrowano w Phonal. W sumie wykorzystali ponad sto pięćdziesiąt godzin nagrań – jak na tamte czasy ogromna liczba. Wiadomo też było, że ze względu na obszerny materiał całość będzie wydana w formie podwójnego albumu. Przewidując ewentualne kłopoty ze strony Kościoła, Jorge Álvarez, pełniący również funkcję producenta płyty zabiegał o aprobatę u wysoko postawionych hierarchów kościelnych. Z jego inicjatywy zespół spotkał się z prałatem Emilio Teodoro Graselli i sekretarzem arcybiskupa Buenos Aires, kardynałem Antonio Caggiano, którzy po przeczytaniu tekstów wyrazili zgodę na publikację nagrań. Na zakończenie Graselli powiedział do Soulé’a: „Wyjaśnienie, czym jest Bóg, zajęłoby mi kilka godzin, tobie udało się to zrobić za pomocą samego sylogizmu w kilka minut.” Miał na myśli początek albumu zaczynający się od słów: „Kiedy wszystko było niczym, początek był niczym, On był początkiem i z niczego stworzył światło.” Mało tego. Po ukazaniu się albumu prałat zachęcał młodych ludzi by go kupowali i uważnie słuchali. A mówią, że cuda się nie zdarzają!

W trakcie nagrywania pojawiły się rozbieżności muzyczne pomiędzy Ricardo Soulé i „Yodi” Godoy’em. Ostatecznie Godoy opuścił grupę pod koniec 1970 roku, tuż przed ostatnimi sesjami. Jego miejsce zajął Nacho Smilari (ex-La Barra de Chocolate) gdy płyta była już na rynku… Ale to nie koniec złych wieści. Niemal w tym samym czasie przeżywająca kryzys Mandioca zbankrutowała, a jej długi przejęła firma Disc Jockey. Tym samym Álvarez nie mógł dalej opłacać sesji i dokończyć ostatecznego miksu. Nowy właściciel nagrań ani myślał pakować w to więcej pieniędzy i mimo, że album nie był jeszcze ukończony wysłał go do tłoczenia. Pośpiech w tym względzie okazał się złym doradcą. Ostatnie nagranie, „Apokalipsis”, nadal nie miało tekstu, trzyminutowy fragment z „Cristo – Muerte Y Resurrección” został przez pomyłkę skasowany w studio, a teksty utworów „Libros Sapienciales” i „Profecías” na tylnej okładce zostały zamienione. Wyglądało to jak jakiś żart. Dwadzieścia siedem lat później Vox Dei wykonał ją na żywo w wersji zamierzonej, jednak nie wszystko było tak dobre jak w oryginale…

Zespół planował wydać go w kwietniu, tuż przed Wielkanocą w okresie Wielkiego Tygodnia. Ostatecznie „La Biblia (Según Vox Dei)” (Biblia według Vox Dei) ukazał się dokładnie 15 marca 1971 roku. Do pierwszego wydania dołączono słowo wstępne napisane przez prałata, zaś promocyjny koncert w Teatrze Alvear finansowało Ministerstwo Kultury.

Wspaniała zarówno pod względem muzyki, jak i tekstów „La Biblia” uważana jest za argentyńskie muzyczne arcydzieło, które rozwaliło Ameryką Łacińską! Ricardo Soulé wykonał świetną robotę, podsumowując w zaledwie kilku wersach najważniejsze historie z chrześcijańskiej Świętej Księgi: Genesis i Początek Wszystkiego, narodziny Mojżesza i jego cudowne ocalenie na wodach Nilu, Ostatnia Wieczerza, śmierć Jezusa, Apokalipsa wg. świętego Jana… Co ciekawe, te świetne piosenki usuwają ciężar religijny stawiając bardziej na literacką i duchową kwestię, bo tak naprawdę zespół nie miał nic wspólnego ani z religią, ani z gatunkiem zwanym „Christian rock”. Muzycznie ukierunkowali się na proto-progresywny styl zwracając się w stronę bluesa, hard rocka (być może był to w ogóle pierwszy hard rockowy zespół stamtąd) i psychodelię z przesterowanymi solówkami przeplatanymi akustycznymi fragmentami, z dzwoniącą 12-strunową gitarą, harmoniami wokalnymi przypominającymi The Moody Blues, oraz (przepraszam, że się powtarzam) poetyckimi tekstami inspirowanymi biblijnymi opowieściami śpiewanymi po hiszpańsku. Niech nikt się nie przejmuje jeśli nie zna tego języka. To album stworzony z pasji i ambicji, przy którym można po prostu usiąść i bezwiednie kiwać głową. Muzyka jest tak perfekcyjnie skonstruowana, że ​​praktycznie sama z siebie opowiada o emocjonalnych stanach, których doświadcza każdy z nas i przy których bariery językowe nie istnieją.

W oryginale każda strona tego podwójnego wydawnictwa zawiera po dwa nagrania. Płyta pierwsza zaczyna się od „Génesis”, gdzie od samego początku muzyka delikatnie wznosi się i nabrzmiewa, tworząc mglistą, enigmatyczną aurę wzmacnianą przez dźwięczny, duchowy wokal Ricardo Soulé. Ten piękny utwór posiada jedno z najbardziej niesamowitych zakończeń wpadając w miękkie harmonie do „Moises” (Mojżesz). Ładna melodia przypominająca kołysankę oparta jest na marzycielskich gitarach. Mniej więcej w połowie robi się nieco ostrzej, po czym piosenka zatacza koło wracając do początkowej melodii. Bardzo psychodeliczny klimat zbliżony jest do wczesnych prac Can, ale to tylko moja sugestia pozwalająca dać pewne wyobrażenie o tym nagraniu… Epicki „Las Guerass” (Wojownicy) skupia się głównie na instrumentacji i doskonałych rytmach. To najdłuższy (13 minut) i najcięższy utwór na tym albumie w konwencji blues rocka przekształcający się w progresywny jam. Tuż za nim nieco ospały „Profecías” (Profesje) rozwijający się w melodyjną balladę z orkiestrą w tle i naprawdę dobrą grą na gitarze… Jedną z najbardziej poruszających partii wokalnych Soulé’a odnajdziemy w „Libros Sapienciales” (Księgi Mądrości). To preludium do magnum opus zespołu, podzielone na dwie części poświęcone Jezusowi. Ilustracyjny „Cristo y Nacimiento” (Narodziny Chrystusa) z kojącym podkładem orkiestry symfonicznej brzmi jak ścieżka dźwiękowa do romantycznego filmu. Ale gdy muzyka nabiera rockowego tempa w wieloaspektowym i kulminacyjnym „Cristo – Muerte y Resurrección”(Chrystus – Śmierć i Zmartwychwstanie) z charakterystyczną długą partią gitary i pojawiającą się harfą wszystko wywraca się do góry nogami. W zakończeniu słychać eksplozję, po której następuje anielski śpiew… Finałowy utwór „Apocalipsis” to fuzja funku i ciężkiego rocka, który zbacza z kursu zbierając siły do ​​improwizowanego jamowania. Szkoda, że utwór nie ma tekstu i gwałtownie cichnie, ale gdybym nawet nie znał powodu, dla którego to się stało i tak chylę przed nim czoło.

Podróż przez emocje – taki powinien być pomysł na każdy album koncepcyjny. Ten zachował poczucie ponadczasowości i świeżości. Posłuchajcie go (nawet kilka razy), a potem mi podziękujcie.

PS. Oprócz oryginału z 1971 roku istnieją także trzy odmienne wersje z różnymi okładkami: Ensamble Musical de Buenos Aires „La Biblia” (różni artyści, 1974); Vox Dei „La Biblia En Vivo” (wersja na żywo, 1987); Vox Dei „La Biblia 1997” (remake oryginału z dwoma dodatkowymi utworami i gościnnymi muzykami). Poza tym album był wielokrotnie wznawiany (także poza Argentyną) na winylu, CD i kasetach.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Génesis 6:30
2. Moisés 7:24
3. Las Guerras 13:00
4. Profecías 2:10
5. Libros Sapienciales 7:35
6. Cristo Y Nacimiento 2:13
7. Cristo - Muerte Y Resurrección 10:27
8. Apocalipsis 4:45



..::OBSADA::..

Ricardo Soulé - Lead guitar, Harp, Violin, Piano and Vocals
Willy Quiroga - Bass guitar and Vocals
Juan Carlos 'Yody' Godoy - Rhythm guitar and Vocals
Rubén Basoalto - Drums

Guest:
Roberto Lar - Orchestra director




https://www.youtube.com/watch?v=2rrzy0rSPu4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Doskonały i niestety jedyny album włoskiej formacji przypominającej Premiata Forneria Marconi (P.F.M.) z okresu pierwszych dwóch LP, a także Biglietto Per L'Inferno - z dominującymi rozbudowanymi formalnie kompozycjami, z dużą ilością partii instrumentalnych (z dodatkiem klawiszowego tła) i utrzymana w nieco bajkowym (czy też barokowym) klimacie.
Absolutna czołówka włoskiego, progresywnego rocka!



1970 roku paru młodych ludzi w Rzymie założyło sobie zespół. Rockowy. Jeden z setek, które w tym czasie zaczynało działalność. Bardziej dla zabawy niż dla poważnego grania. I tak bawili się przez dwa lata, a potem zdecydowali, że może jednak coś z tego będzie. Po niewielkich zmianach personalnych zabrali się poważniej do roboty, podpisali kontrakt z maleńką firmą Trident Records, poprosili znanego malarza (Gordon Foggetter) o zaprojektowanie okładki i zameldowali się w studiu, by zarejestrować swój debiutancki materiał. W międzyczasie wymyślili sobie nazwę - Semiramis (była to legendarna królowa Babilonu, na rozkaz której powstały równie legendarne wiszące ogrody, określane jako jeden z siedmiu cudów starożytności). Grupa spędziła w studiu około tygodnia, potem miks, produkcja i album ukazał się na rynku. Historia banalna jakich wiele, zwłaszcza w słonecznej Italii w tym okresie. I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie prosty fakt - powstał album genialny, przez wielu uznawany wręcz za szczytowe dzieło włoskiego proga.

Faktem jest również, że genialność tego wydawnictwa zaczyna się od okładki - w plebiscycie na najlepszą okładkę płyty z muzyką rockową we Włoszech w 1999 roku bezapelacyjnie zwycięża... nasz Semiramis! I tu muszę wszystkim polecić płytę w wersji japońskiej repliki winyla, bo jest rozkładana, a poza piękną okładką zewnętrzną zawiera wspaniały środek który przesądził o wyniku plebiscytu. A poza tym jest to doskonały remaster, miażdżący jakością oryginalne włoskie wydanie. A sama muzyka? To szaleństwo. Jest tu wszystko - od pięknego progresu ze sporymi wpływami klasyki, do niemal hard rockowych fragmentów z doskonałą gitarą. Są piękne fragmenty akustyczne, są piękne melotrony, organy kościelne, hammondy i... wibrafon. Mocna sekcja rytmiczna z bardzo sprawnym perkusistą. I wspaniałe kompozycje wykorzystujące na przemian mocne, rockowo-progresywne klimaty i delikatne, akustyczne wyciszenia - wszystko na zasadzie kontrastu. Całość jest koncept-albumem zagranym zgodnie z ówczesnym kanonem włoskiego rocka symfonicznego, który wyznaczyły takie gwiazdy jak PFM i Banco.

Płytę trzeba przesłuchać kilkukrotnie, by w pełni ją docenić, bowiem ilość pomysłów muzycznych jest tak ogromna, że za pierwszym razem trudno wszystko uchwycić. Osobiście nie podzielam opinii, że jest to najwybitniejsze dzieło włoskiego symfonic-rocka, ale zdecydowanie jego pierwsza dziesiątka. Album niewątpliwie piękny i bardzo dojrzały, kochany przez fanów gatunku na całym świecie - w Japonii zdobył chyba wszystkie możliwe nagrody. Na koniec jeszcze dwie ciekawostki. Pierwsza - tytułowy FRAZZ to pierwsze litery członków grupy (Faenza, Reddovide, Artegiani, Zarrillo, Zarrillo), a druga to fakt, że muzycy w chwili nagrywania tej płyty mieli od 16 do 18 lat (!!!). Niesamowite... Polecam wszystkim, a dla wielbicieli włoskiego proga - jazda absolutnie obowiązkowa.

Aleksander Król


Another jewel from Italy's 70s prog rock. Intense and melodic, this album is at the same level of the monsters of the style. Very original, it's a hard job can find influences or similarities with another bands. "Frazz" is the highlight. SEMIRAMIS album is a forgotten winner, plenty of emotive intensity. Highly recommended.

Marcelo


Here is yet another major classic Italian prog rock album sure to please all fans of the 70's Prog genre. SEMIRAMIS blend lots of guitars (Classical and electric) with lots of excellent keyboard work. This album does get a bit heavy (which I like!) at times but always returns to the gorgeous settings promised. Considering the age of this recording , this album offers great stereo seperation and sounds even better with a good set of headphones on......Highly recommended !!!

loserboy


I’m still not 100% sure what drove me to dive so deeply into RPI, aka Rock Progressivo Italiano, but its claws are buried in my flesh and there’s little hope of extraction.I know I love the analog, larger than life music out that came out of the adventure that was the 70s, and Italian prog is just out there enough to give me surprises with each band I discover. Case in point: Semiramis, who up until this year earned their wings on the heights of a single album, 1973’s Dedicato a Frazz. I got tired of waiting for a decently priced vinyl, so grabbed an import CD and I couldn’t be happier. No surprise the keyboard work is exquisite, but overall the songs are really well composed; there’s a lot of rock and grit in the guitars, and it’s one of those releases that as a prog fan is essential. Let’s dive in.

Listening to opening track “La Bottega Del Rigattiere” it’s incredible to think the band, founded by keyboardist Maurizio Zarrillo and his cousins, were only teenagers at the time of recording this. Joined by 16-year old brother Michele Zarrillo who took over guitar and vocals, every track captures the thrill of young kids transmogrifying the music of their heroes into something fresh and thrilling. There are hints of Zappa, of King Crimson, but also of what their (slightly) older peers at home were expressing, like Banco del Mutuo Soccorso with the heavy keyboard component. Getting back to the opening track, it’s slightly fractured, a series of ideas that don’t quite congeal, like putting a shattered mirror back together but some of the pieces don’t quite line up.

But oh, what pieces. Panned extreme left and right, the Zarillo brothers work their instruments like inspired demons, the solos that end “La Bottega Del Rigattiere” blast right into the heavy dual-lined riffing of “Luna Park.” Drummer Paolo Faenza, who would go on to be the sole member taking part in follow-up album La fine non esiste – a sophomore record that took 51 years to arrive – has a great feel, alternating between almost Bonham-esque power and more elegant, jazz-bordering-on-classical fills and flourishes. There’s a sense of that classical element at large on “Uno Zoo Di Vetro” and later on “Frazz” which has moments that feel like chamber music, albeit chamber music made baby a bunch of teenagers who can’t wait to speed back up again.

I think that’s the real reason I enjoy Dedicato A Frazz so much. That sense of sprawling, fragmented arrangements that don’t cohere as tightly as the giants of the scene is a feature, not a bug when you contextualize it as the youthful exuberance: who didn’t want to be their heroes the first time they picked up an instrument? Who knows what a second album with the same members would have sounded like. I did listen to the new album (you can listen and grab a copy here thanks to Bandcamp) and it’s fine. Not only fine, but pretty damn good. But it sounds like a bunch of really seasoned players playing some really nice progressive rock. It doesn’t have that bite, that sense of going off the rails and not caring because it’s so fun. Everything is balanced and expertly produced, but give me that grunge and dirt bite of something like the rock and roll chaos that sprouts a minute into the closing track “Clown” and you’ll hear that thing that made this, the truly sole album by Semiramis, such a hit.

Chris



..::TRACK-LIST::..

1. La Bottega Del Rigattiere 6:01
2. Luna Park 4:29
3. Uno Zoo Di Vetro 5:57
4. Per Una Strada Affollata 5:01
5. Dietro Una Porta Di Carta 5:42
6. Frazz 5:09
7. Clown 4:34



..::OBSADA::..

Organ [Eminent], Piano [Piano A Coda], Electric Piano, Harpsichord, Percussion [Sistro], Synthesizer - Maurizio Zarrillo
Drums, Percussion, Vibraphone, Effects [Effetti Speciali] - Paolo Faenza
Bass, Bells, Effects [Effetti Speciali] - Marcello Reddavide
Classical Guitar [Classica Di Giorgio], Twelve-String Guitar [12 Corde Ovation], Synthesizer - Giampiero Artegiani
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Vocals - Michele Zarrillo




https://www.youtube.com/watch?v=9DsYfbKdSPI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Doskonały i niestety jedyny album włoskiej formacji przypominającej Premiata Forneria Marconi (P.F.M.) z okresu pierwszych dwóch LP, a także Biglietto Per L'Inferno - z dominującymi rozbudowanymi formalnie kompozycjami, z dużą ilością partii instrumentalnych (z dodatkiem klawiszowego tła) i utrzymana w nieco bajkowym (czy też barokowym) klimacie.
Absolutna czołówka włoskiego, progresywnego rocka!



1970 roku paru młodych ludzi w Rzymie założyło sobie zespół. Rockowy. Jeden z setek, które w tym czasie zaczynało działalność. Bardziej dla zabawy niż dla poważnego grania. I tak bawili się przez dwa lata, a potem zdecydowali, że może jednak coś z tego będzie. Po niewielkich zmianach personalnych zabrali się poważniej do roboty, podpisali kontrakt z maleńką firmą Trident Records, poprosili znanego malarza (Gordon Foggetter) o zaprojektowanie okładki i zameldowali się w studiu, by zarejestrować swój debiutancki materiał. W międzyczasie wymyślili sobie nazwę - Semiramis (była to legendarna królowa Babilonu, na rozkaz której powstały równie legendarne wiszące ogrody, określane jako jeden z siedmiu cudów starożytności). Grupa spędziła w studiu około tygodnia, potem miks, produkcja i album ukazał się na rynku. Historia banalna jakich wiele, zwłaszcza w słonecznej Italii w tym okresie. I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie prosty fakt - powstał album genialny, przez wielu uznawany wręcz za szczytowe dzieło włoskiego proga.

Faktem jest również, że genialność tego wydawnictwa zaczyna się od okładki - w plebiscycie na najlepszą okładkę płyty z muzyką rockową we Włoszech w 1999 roku bezapelacyjnie zwycięża... nasz Semiramis! I tu muszę wszystkim polecić płytę w wersji japońskiej repliki winyla, bo jest rozkładana, a poza piękną okładką zewnętrzną zawiera wspaniały środek który przesądził o wyniku plebiscytu. A poza tym jest to doskonały remaster, miażdżący jakością oryginalne włoskie wydanie. A sama muzyka? To szaleństwo. Jest tu wszystko - od pięknego progresu ze sporymi wpływami klasyki, do niemal hard rockowych fragmentów z doskonałą gitarą. Są piękne fragmenty akustyczne, są piękne melotrony, organy kościelne, hammondy i... wibrafon. Mocna sekcja rytmiczna z bardzo sprawnym perkusistą. I wspaniałe kompozycje wykorzystujące na przemian mocne, rockowo-progresywne klimaty i delikatne, akustyczne wyciszenia - wszystko na zasadzie kontrastu. Całość jest koncept-albumem zagranym zgodnie z ówczesnym kanonem włoskiego rocka symfonicznego, który wyznaczyły takie gwiazdy jak PFM i Banco.

Płytę trzeba przesłuchać kilkukrotnie, by w pełni ją docenić, bowiem ilość pomysłów muzycznych jest tak ogromna, że za pierwszym razem trudno wszystko uchwycić. Osobiście nie podzielam opinii, że jest to najwybitniejsze dzieło włoskiego symfonic-rocka, ale zdecydowanie jego pierwsza dziesiątka. Album niewątpliwie piękny i bardzo dojrzały, kochany przez fanów gatunku na całym świecie - w Japonii zdobył chyba wszystkie możliwe nagrody. Na koniec jeszcze dwie ciekawostki. Pierwsza - tytułowy FRAZZ to pierwsze litery członków grupy (Faenza, Reddovide, Artegiani, Zarrillo, Zarrillo), a druga to fakt, że muzycy w chwili nagrywania tej płyty mieli od 16 do 18 lat (!!!). Niesamowite... Polecam wszystkim, a dla wielbicieli włoskiego proga - jazda absolutnie obowiązkowa.

Aleksander Król


Another jewel from Italy's 70s prog rock. Intense and melodic, this album is at the same level of the monsters of the style. Very original, it's a hard job can find influences or similarities with another bands. "Frazz" is the highlight. SEMIRAMIS album is a forgotten winner, plenty of emotive intensity. Highly recommended.

Marcelo


Here is yet another major classic Italian prog rock album sure to please all fans of the 70's Prog genre. SEMIRAMIS blend lots of guitars (Classical and electric) with lots of excellent keyboard work. This album does get a bit heavy (which I like!) at times but always returns to the gorgeous settings promised. Considering the age of this recording , this album offers great stereo seperation and sounds even better with a good set of headphones on......Highly recommended !!!

loserboy


I’m still not 100% sure what drove me to dive so deeply into RPI, aka Rock Progressivo Italiano, but its claws are buried in my flesh and there’s little hope of extraction.I know I love the analog, larger than life music out that came out of the adventure that was the 70s, and Italian prog is just out there enough to give me surprises with each band I discover. Case in point: Semiramis, who up until this year earned their wings on the heights of a single album, 1973’s Dedicato a Frazz. I got tired of waiting for a decently priced vinyl, so grabbed an import CD and I couldn’t be happier. No surprise the keyboard work is exquisite, but overall the songs are really well composed; there’s a lot of rock and grit in the guitars, and it’s one of those releases that as a prog fan is essential. Let’s dive in.

Listening to opening track “La Bottega Del Rigattiere” it’s incredible to think the band, founded by keyboardist Maurizio Zarrillo and his cousins, were only teenagers at the time of recording this. Joined by 16-year old brother Michele Zarrillo who took over guitar and vocals, every track captures the thrill of young kids transmogrifying the music of their heroes into something fresh and thrilling. There are hints of Zappa, of King Crimson, but also of what their (slightly) older peers at home were expressing, like Banco del Mutuo Soccorso with the heavy keyboard component. Getting back to the opening track, it’s slightly fractured, a series of ideas that don’t quite congeal, like putting a shattered mirror back together but some of the pieces don’t quite line up.

But oh, what pieces. Panned extreme left and right, the Zarillo brothers work their instruments like inspired demons, the solos that end “La Bottega Del Rigattiere” blast right into the heavy dual-lined riffing of “Luna Park.” Drummer Paolo Faenza, who would go on to be the sole member taking part in follow-up album La fine non esiste – a sophomore record that took 51 years to arrive – has a great feel, alternating between almost Bonham-esque power and more elegant, jazz-bordering-on-classical fills and flourishes. There’s a sense of that classical element at large on “Uno Zoo Di Vetro” and later on “Frazz” which has moments that feel like chamber music, albeit chamber music made baby a bunch of teenagers who can’t wait to speed back up again.

I think that’s the real reason I enjoy Dedicato A Frazz so much. That sense of sprawling, fragmented arrangements that don’t cohere as tightly as the giants of the scene is a feature, not a bug when you contextualize it as the youthful exuberance: who didn’t want to be their heroes the first time they picked up an instrument? Who knows what a second album with the same members would have sounded like. I did listen to the new album (you can listen and grab a copy here thanks to Bandcamp) and it’s fine. Not only fine, but pretty damn good. But it sounds like a bunch of really seasoned players playing some really nice progressive rock. It doesn’t have that bite, that sense of going off the rails and not caring because it’s so fun. Everything is balanced and expertly produced, but give me that grunge and dirt bite of something like the rock and roll chaos that sprouts a minute into the closing track “Clown” and you’ll hear that thing that made this, the truly sole album by Semiramis, such a hit.

Chris



..::TRACK-LIST::..

1. La Bottega Del Rigattiere 6:01
2. Luna Park 4:29
3. Uno Zoo Di Vetro 5:57
4. Per Una Strada Affollata 5:01
5. Dietro Una Porta Di Carta 5:42
6. Frazz 5:09
7. Clown 4:34



..::OBSADA::..

Organ [Eminent], Piano [Piano A Coda], Electric Piano, Harpsichord, Percussion [Sistro], Synthesizer - Maurizio Zarrillo
Drums, Percussion, Vibraphone, Effects [Effetti Speciali] - Paolo Faenza
Bass, Bells, Effects [Effetti Speciali] - Marcello Reddavide
Classical Guitar [Classica Di Giorgio], Twelve-String Guitar [12 Corde Ovation], Synthesizer - Giampiero Artegiani
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Vocals - Michele Zarrillo




https://www.youtube.com/watch?v=9DsYfbKdSPI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Genesis - R-Kive - (3 CD)
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Genesis
Album................: R-Kive
Genre................: Progressive Rock
Source...............: CD
Year.................: 2014
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 65-66 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Virgin – RKIVE 1

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 1
---------------------------------------------------------------------

1. Genesis - The Knife [08:54]
2. Genesis - The Musical Box [10:25]
3. Genesis - Supper's Ready [23:04]
4. Genesis - The Cinema Show [10:50]
5. Genesis - I Know What I Like (In Your Wardrobe) [04:09]
6. Genesis - The Lamb Lies Down On Broadway [04:54]
7. Genesis - Back In N.Y.C [05:39]
8. Genesis - Carpet Crawlers [05:15]
9. Genesis - Ace Of Wands (Steve Hackett) [05:24]

Playing Time.........: 01:18:36
Total Size...........: 511,30 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 2
---------------------------------------------------------------------

1. Genesis - Ripples [08:04]
2. Genesis - Afterglow [04:11]
3. Genesis - Solsbury Hill (Peter Gabriel) [04:23]
4. Genesis - Follow You Follow Me [04:00]
5. Genesis - For A While (Tony Banks) [03:39]
6. Genesis - Every Day (Steve Hackett) [06:11]
7. Genesis - Biko (Peter Gabriel) [07:28]
8. Genesis - Turn It On Again [03:51]
9. Genesis - In The Air Tonight (Phil Collins) [05:30]
10. Genesis - Abacab [07:01]
11. Genesis - Mama [06:48]
12. Genesis - That's All [04:25]
13. Genesis - Easy Lover (Phil Collins) [05:02]
14. Genesis - Silent Running (On Dangerous Ground) [Mike + The Mechanics][05:47]

Playing Time.........: 01:16:26
Total Size...........: 502,27 MB

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting CD 3
---------------------------------------------------------------------

1. Genesis - Invisible Touch [03:29]
2. Genesis - Land Of Confusion [04:46]
3. Genesis - Tonight Tonight Tonight [08:52]
4. Genesis - The Living Years (Mike + The Mechanics) [05:24]
5. Genesis - Red Day On Blue Street (Tony Banks) [05:49]
6. Genesis - I Can't Dance [04:01]
7. Genesis - No Son Of Mine [06:39]
8. Genesis - Hold On My Heart [04:36]
9. Genesis - Over My Shoulder (Mike + The Mechanics) [03:35]
10. Genesis - Calling All Stations [05:46]
11. Genesis - Signal To Noise (Peter Gabriel) [07:32]
12. Genesis - Wake Up Call (Phil Collins) [05:14]
13. Genesis - Nomads (Steve Hackett) [04:39]
14. Genesis - Siren (Tony Banks) [08:49]

Playing Time.........: 01:19:17
Total Size...........: 515,02 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



1976 i 1977 rok to dwa bardzo przełomowe lata w historii Manfred Mann's Earth Band. Zespół zmienił kilku członków w połowie udanej serii pięciu albumów, jednocześnie budując niesamowitą popularność na całym świecie dzięki swojej unikalnej mieszance rocka progresywnego, jazzu i bluesa. Chociaż sam Manfred miał już za sobą sukcesy na listach przebojów, The Roaring Silence zapewnił Manfred Mann's Earth Band zupełnie nowy poziom sławy, gdyż album ten wspiął się na szczyty list przebojów w 1977 roku.
Oczywiście Blinded By The Light Bruce'a Springsteena miało wszelkie zadatki na przebój, ale musiało zaskoczyć zarówno zespół, jak i Springsteena, gdyż była to pierwsza płyta numer jeden dla obu. Utwór ten został przyjęty z aplauzem przez cały nowy legion fanatyków Manna, ponieważ odświeżające połączenie głównego wokalu nowo dodanego Chrisa Thompsona i znajomej frazy Manna na klawiszach uczyniło ten utwór nowoczesnym standardem klasycznego rocka.



..::TRACK-LIST::..

CD 7 - The Roaring Silence (1976):
1. Blinded By The Light (Bruce Springsteen cover) 7:07
2. Singing The Dolphin Through 8:20
3. Waiter, There's A Yawn In My Ear 5:39
4. The Road To Babylon 6:52
5. This Side Of Paradise 4:47
6. Starbird 3:11
7. Questions 3:56



..::OBSADA::..

Chris Hamlet Thompson - lead vocals, rhythm guitar
Manfred Mann - keyboards, backing vocals, lead vocals on the final verse of 'Blinded By The Light'
Dave Flett - lead guitar
Colin Pattenden - bass
Chris Slade - drums, backing vocals, percussion

Additional musicians:
Doreen Chanter - backing vocals
Irene Chanter - backing vocals
Susanne Lynch - backing vocals
Mick Rogers - backing vocals
Barbara Thompson - saxophone
David Millman - string arrangements




https://www.youtube.com/watch?v=dY7yDRU4xd4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



1976 i 1977 rok to dwa bardzo przełomowe lata w historii Manfred Mann's Earth Band. Zespół zmienił kilku członków w połowie udanej serii pięciu albumów, jednocześnie budując niesamowitą popularność na całym świecie dzięki swojej unikalnej mieszance rocka progresywnego, jazzu i bluesa. Chociaż sam Manfred miał już za sobą sukcesy na listach przebojów, The Roaring Silence zapewnił Manfred Mann's Earth Band zupełnie nowy poziom sławy, gdyż album ten wspiął się na szczyty list przebojów w 1977 roku.
Oczywiście Blinded By The Light Bruce'a Springsteena miało wszelkie zadatki na przebój, ale musiało zaskoczyć zarówno zespół, jak i Springsteena, gdyż była to pierwsza płyta numer jeden dla obu. Utwór ten został przyjęty z aplauzem przez cały nowy legion fanatyków Manna, ponieważ odświeżające połączenie głównego wokalu nowo dodanego Chrisa Thompsona i znajomej frazy Manna na klawiszach uczyniło ten utwór nowoczesnym standardem klasycznego rocka.



..::TRACK-LIST::..

CD 7 - The Roaring Silence (1976):
1. Blinded By The Light (Bruce Springsteen cover) 7:07
2. Singing The Dolphin Through 8:20
3. Waiter, There's A Yawn In My Ear 5:39
4. The Road To Babylon 6:52
5. This Side Of Paradise 4:47
6. Starbird 3:11
7. Questions 3:56



..::OBSADA::..

Chris Hamlet Thompson - lead vocals, rhythm guitar
Manfred Mann - keyboards, backing vocals, lead vocals on the final verse of 'Blinded By The Light'
Dave Flett - lead guitar
Colin Pattenden - bass
Chris Slade - drums, backing vocals, percussion

Additional musicians:
Doreen Chanter - backing vocals
Irene Chanter - backing vocals
Susanne Lynch - backing vocals
Mick Rogers - backing vocals
Barbara Thompson - saxophone
David Millman - string arrangements




https://www.youtube.com/watch?v=dY7yDRU4xd4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



'Nightingales and Bombers' był doskonałym krokiem w stronę krążka,
który wielu uważa za najlepszy album zespołu, 'The roaring silence'. Pokazuje, jak Mann stawał się coraz bardziej skłonny do eksperymentowania z różnymi dźwiękami i strukturami, jednocześnie 'badając' kompozycje innych i przekształcając je w klasyki MMEB.

FA



..::TRACK-LIST::..

CD 6 - Nightingales & Bombers (1975):
1. Spirits In The Night 6:28
2. Countdown 3:07
3. Time Is Right 6:35
4. Crossfade 3:41
5. Visionary Mountains 5:43
6. Nightingales And Bombers 4:56
7. Fat Nelly 3:22
8. As Above So Below 4:13



..::OBSADA::..

Mick Rogers - guitar, vocals
Manfred Mann - organ, synth, co-producer
Colin Pattenden - bass
Chris Slade - drums, percussion

With:
Martha Smith - backing vocals
Doreen Chanter - backing vocals
Ruby James - backing vocals
Chris Warren-Green - violin
David Millman - viola
Graham Elliott - cello
David Boswell-Brown - cello
Nigel Warren-Green - cello



https://www.youtube.com/watch?v=Nxqdq9Ag8Mc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



'Nightingales and Bombers' był doskonałym krokiem w stronę krążka,
który wielu uważa za najlepszy album zespołu, 'The roaring silence'. Pokazuje, jak Mann stawał się coraz bardziej skłonny do eksperymentowania z różnymi dźwiękami i strukturami, jednocześnie 'badając' kompozycje innych i przekształcając je w klasyki MMEB.

FA



..::TRACK-LIST::..

CD 6 - Nightingales & Bombers (1975):
1. Spirits In The Night 6:28
2. Countdown 3:07
3. Time Is Right 6:35
4. Crossfade 3:41
5. Visionary Mountains 5:43
6. Nightingales And Bombers 4:56
7. Fat Nelly 3:22
8. As Above So Below 4:13



..::OBSADA::..

Mick Rogers - guitar, vocals
Manfred Mann - organ, synth, co-producer
Colin Pattenden - bass
Chris Slade - drums, percussion

With:
Martha Smith - backing vocals
Doreen Chanter - backing vocals
Ruby James - backing vocals
Chris Warren-Green - violin
David Millman - viola
Graham Elliott - cello
David Boswell-Brown - cello
Nigel Warren-Green - cello



https://www.youtube.com/watch?v=Nxqdq9Ag8Mc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

---------------------------------------------------------------------
Emerson, Lake & Palmer - Emerson, Lake & Palmer
Remastered 2008 SHM-CD
---------------------------------------------------------------------

Artist...............: Emerson, Lake & Palmer
Album................: Emerson, Lake & Palmer
Genre................: Progressive Rock
Source...............: CD
Year.................: 1970 - 2008
Ripper...............: EAC (Secure mode) & Lite-On iHAS124
Codec................: Free Lossless Audio Codec (FLAC)
Version..............: reference libFLAC 1.5.0 20250211
Quality..............: Lossless, (avg. compression: 69 %)
Channels.............: Stereo / 44100 HZ / 16 Bit
Tags.................: VorbisComment
Information..........: Victor Japan

Included.............: NFO, M3U, CUE
Covers...............: Front Back CD

---------------------------------------------------------------------
Tracklisting
---------------------------------------------------------------------

1. Emerson, Lake & Palmer - The Barbarian [04:34]
2. Emerson, Lake & Palmer - Take A Pebble [12:38]
3. Emerson, Lake & Palmer - Knife Edge [05:10]
4. Emerson, Lake & Palmer - The Three Fates [07:47]
5. Emerson, Lake & Palmer - Tank [06:53]
6. Emerson, Lake & Palmer - Lucky Man [04:40]

Playing Time.........: 41:45
Total Size...........: 287,16 MB

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oczekiwana na CD od ponad 20 lat, limitowana, europejska reedycja jedynego, pochodzącego z 1976 roku albumu włoskiej hard-progresywnej formacji, grającej w stylistyce klasycznych Deep Purple, debiutu Jane i Satin Whale oraz wczesnej Beggars Opery. Płyta zawiera siedem nagrań zaśpiewanych po włosku (choć wokali jest niewiele), trwających od 5 do 11 minut i opartych na współbrzmieniu organów i sympatycznie przesterowanej gitary. Całość brzmi zdecydowanie bardziej jak rok 1974 niż 1976. Ten kompetentnie zaaranżowany i pełen chwytliwych kompozycji album zachwyci wszystkich fanów gatunku!
Zespół tworzyło... czterech braci, zaś całość powstała w Niemczech, gdzie rodzina Sanseverino rezydowała. Ten pełen mocy album ukazał się jako prywatne tłoczenie w nakładzie 500 egzemplarzy i dzisiaj wart jest około 500 euro!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. L'Uomo Ed Il Cane 5:02
2. Sporcandosi Di Sangue 4:59
3. Quando La Luna 10:59
4. Se Perdessi La Vita Cosi 5:34
5. Il Pagliaccio 6:46
6. Francesco Ti Ricordi 7:06



..::OBSADA::..

Organ, Synthesizer - Sanseverino Leonardo
Bass - Sanseverino Mario
Drums - Sanseverino Matteo
Guitar, Vocals - Sanseverino Mimmo




https://www.youtube.com/watch?v=GLnxL91oz5Y



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oczekiwana na CD od ponad 20 lat, limitowana, europejska reedycja jedynego, pochodzącego z 1976 roku albumu włoskiej hard-progresywnej formacji, grającej w stylistyce klasycznych Deep Purple, debiutu Jane i Satin Whale oraz wczesnej Beggars Opery. Płyta zawiera siedem nagrań zaśpiewanych po włosku (choć wokali jest niewiele), trwających od 5 do 11 minut i opartych na współbrzmieniu organów i sympatycznie przesterowanej gitary. Całość brzmi zdecydowanie bardziej jak rok 1974 niż 1976. Ten kompetentnie zaaranżowany i pełen chwytliwych kompozycji album zachwyci wszystkich fanów gatunku!
Zespół tworzyło... czterech braci, zaś całość powstała w Niemczech, gdzie rodzina Sanseverino rezydowała. Ten pełen mocy album ukazał się jako prywatne tłoczenie w nakładzie 500 egzemplarzy i dzisiaj wart jest około 500 euro!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. L'Uomo Ed Il Cane 5:02
2. Sporcandosi Di Sangue 4:59
3. Quando La Luna 10:59
4. Se Perdessi La Vita Cosi 5:34
5. Il Pagliaccio 6:46
6. Francesco Ti Ricordi 7:06



..::OBSADA::..

Organ, Synthesizer - Sanseverino Leonardo
Bass - Sanseverino Mario
Drums - Sanseverino Matteo
Guitar, Vocals - Sanseverino Mimmo




https://www.youtube.com/watch?v=GLnxL91oz5Y



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przez lata pracowali ze sobą w zgodzie i harmonii. Teraz nie są w stanie nawet ustalić, kto właściwie kogo był rzucił (skąd ja to znam…). Spółka kompozytorsko-tekściarska Robert Fripp – Peter Sinfield przetrwała rozsypanie się pierwszego składu King Crimson i w ciągu paru lat dostarczyła tak udane płyty, jak „Lizard” i „Islands” – po czym, panowie sobie podziękowali. Fripp zreorganizował King Crimson na nowo, przy współudziale m.in. Billa Bruforda, zaś Sinfield zebrał kilkunastu muzyków, w tym wielu znanych właśnie z karmazynowych płyt, i nagrał zestaw własnych kompozycji. Album „Still” ukazał się w roku 1973. Sinfield planował nadal pracować na własny rachunek, ale w międzyczasie zwerbowali go Emerson Lake & Palmer… Skończyło się na dwóch utworach. Całość dorobku Petera Sinfielda przypomniano na kompakcie „Stillusion”: repertuar „Still” (z pozmienianą kolejnością utworów) plus dwa późniejsze utwory („Can You Forgive A Fool” i „Hanging Fire”) pomieszane z pozostałymi nagraniami. Co zresztą nie jest taką złą decyzją, bo w oryginalnej traciliście najgorszy utwór na płycie następował zaraz po najlepszym.

Z tą płytą są dwa problemy. Pierwszy jest taki, że Peter, oprócz grania na gitarze, tworzenia tekstów i współkomponowania, uparł się też stanąć za mikrofonem – a wokalista z niego, delikatnie mówiąc, średni. Co przy niektórych kompozycjach razi.

Drugi problem to bardzo duży eklektyzm albumu: niektóre kompozycje mogą naprawdę zaszokować fanów King Crimson, do tego rozrzut jakościowy jest bardzo duży. „Will It Be You” to, na ten przykład, …country. I to w mocno pośrednim wydaniu. „Wholefood Boogie” to z kolei próbka zwykłego rockowego grania, wzbogaconego (trochę bez sensu) saksofonowymi popisami. Mówiąc wprost – słaba.

Z drugiej strony, niektóre kompozycje naprawdę się Peterowi udały. Delikatna pieśń „Can You Forgive A Fool”, kunsztownie zinstrumentowana, choć w warstwie tekstowej o dziwo dość banalna. Mroczne, nastrojowe, jazzujące „The Night People” – z dużym udziałem instrumentów dętych, zdecydowanie kingcrimsonowe w nastroju. Ballady – „Hanging Fire” i „The Piper”, obie na gitarę i głos, w tej drugiej dodatkowo pojawia się również karmazynowo zabarwiony flet, „House Of Hopes And Dreams” (ładny fortepian, do tego w finale instrumenty dęte). Dość typowo rockowa „Envelopes Of Yesterday”, przez większość czasu spokojnie krocząca, w finale nabierająca mocy za sprawą gitar i dęciaków. Natchniona, podniosła pieśń, oparta na motywie z Vivaldiego – „The Song Of The Sea Goat”. Z tym bajkowym, ciepłym fletem i fortepianem. I wieńczący całość podniosły rockowy marsz – „Still”, w którym obok Sinfielda przy mikrofonie staje sam Greg Lake. Bardzo ładny, choć jakby zakończony trochę za wcześnie, nie rozwinięty do końca.

Gwoździem płyty jest niewątpliwie „Under The Sky” – kompozycja pamiętająca jeszcze czasy zespołu Giles Giles And Fripp (z późnego okresu działalności, już z McDonaldem w składzie). Tutaj wykonano ją w uroczo psychodeliczny, natchniony sposób, bardzo przypominający kunsztowną „Formentera Lady”: charakterystyczny nastrój, flet, kontrabas, rożek angielski, rozmarzony śpiew… Co ciekawe, na CD „The Cheerful Insanity Of Giles Giles And Fripp” opisano ją jako kompozycję autorstwa Roberta Frippa.

Fani King Crimson po tą płytę sięgną na pewno. A co do pozostałych – jak najbardziej można spróbować, choć eklektyzm tego albumu może być dość męczący.

Piotr 'Strzyż' Strzyżowski



Pete Sinfield is best known for his contribution as lyricist for KING CRIMSON and EMERSON, LAKE & PALMER. His solo album from 1973 was one of the earliest releases on ELP’s MANTICORE label and features contributions from GREG LAKE, IAN WALLACE, MEL COLLINS, JOHN WETTON, KEITH TIPPET and many more luminaries.



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - The Album Mix [Remastered From The Original Analogue Master Tapes]:
1. The Song Of The Sea Goat 6:06
Bass Guitar - John Wetton
Music By - Vivaldi, Sinfield, Jump
Piano - Keith Tippet
Snare - Ian Wallace

2. Under The Sky 4:19
Music By - McDonald

3. Will It Be You 2:42
Music By - Mennie, Sinfield, Jump, Brunton, Dolan

4. Wholefood Boogie 3:40
Backing Vocals - Greg Lake
Music By - Mennie, Sinfield, Jump, Brunton, Dolan

5. Still 4:46
Lead Vocals [Joint] - Greg Lake
Music By - Mennie, Sinfield, Jump, Brunton, Dolan

6. Envelopes Of Yesterday 6:19
Bass [Fuzz] - John Wetton
Music By - Sinfield

7. The Piper 2:51
Music By - Sinfield

8. A House Of Hopes And Dreams 4:07
Electric Guitar - Greg Lake
Music By - Sinfield

9. The Night People 7:55
Baritone Saxophone - Don Honeywill
Bass Guitar - Boz
Drums - Ian Wallace
Electric Piano - Tim Hinkley
Music By - Collins, Sinfield, Jump, Brunton



CD 2 - Bonus Tracks:
Recorded At Command Studios, London In January 1973
1. Hanging Fire 3:04

Early Mixes At Command Studios, London In January And February 1973
2. Still (First Mix) 4:47
3. The Song Of The Sea Goat 6:06
4. Under The Sky 4:26
5. Wholefood Boogie 3:37
6. Envelopes Of Yesterday 6:21
7. The Piper 2:52
8. A House Of Hopes And Dreams 3:57
9. The Night People 7:53
10. Still (Second Mix) 4:52

Recorded At Advision Studios, London In April 1975
11. Can You Forgive A Fool 4:20



..::OBSADA::..

Peter Sinfield - vocals, twelve-string guitar, synthesizer, production, cover design
Greg Lake - backing vocals (4), lead vocals (5), electric guitar (8), associate producer, mixing
W.G. Snuffy Walden - electric guitar
Keith Christmas - guitar
Richard Brunton - guitar
B.J. Cole - steel guitar
Boz Burrell - bass guitar (9)
John Wetton - bass guitar (1), fuzz bass (6)
Steve Dolan - bass guitar
Keith Tippett - piano on "The Song of the Sea Goat"
Tim Hinkley - electric piano (9)
Brian Flowers - synthesizer
Phil Jump - glockenspiel, keyboards, Hammond organ, electric piano, piano, Woolworth's organ (2), freeman symhoniser
Mel Collins - alto flute, bass flute (1), alto saxophone, tenor saxophone, baritone saxophone, celeste, arranger, associate producer, mixing
Don Honeywell - baritone saxophone on "The Night People"
Robin Miller - English horn
Greg Bowen - trumpet
Stan Roderick - trumpet
Chris Pyne - trombone
Ian Wallace - drums (9), snare drum (1)
Alan "Min" Mennie - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=X9EC51RwMf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przez lata pracowali ze sobą w zgodzie i harmonii. Teraz nie są w stanie nawet ustalić, kto właściwie kogo był rzucił (skąd ja to znam…). Spółka kompozytorsko-tekściarska Robert Fripp – Peter Sinfield przetrwała rozsypanie się pierwszego składu King Crimson i w ciągu paru lat dostarczyła tak udane płyty, jak „Lizard” i „Islands” – po czym, panowie sobie podziękowali. Fripp zreorganizował King Crimson na nowo, przy współudziale m.in. Billa Bruforda, zaś Sinfield zebrał kilkunastu muzyków, w tym wielu znanych właśnie z karmazynowych płyt, i nagrał zestaw własnych kompozycji. Album „Still” ukazał się w roku 1973. Sinfield planował nadal pracować na własny rachunek, ale w międzyczasie zwerbowali go Emerson Lake & Palmer… Skończyło się na dwóch utworach. Całość dorobku Petera Sinfielda przypomniano na kompakcie „Stillusion”: repertuar „Still” (z pozmienianą kolejnością utworów) plus dwa późniejsze utwory („Can You Forgive A Fool” i „Hanging Fire”) pomieszane z pozostałymi nagraniami. Co zresztą nie jest taką złą decyzją, bo w oryginalnej traciliście najgorszy utwór na płycie następował zaraz po najlepszym.

Z tą płytą są dwa problemy. Pierwszy jest taki, że Peter, oprócz grania na gitarze, tworzenia tekstów i współkomponowania, uparł się też stanąć za mikrofonem – a wokalista z niego, delikatnie mówiąc, średni. Co przy niektórych kompozycjach razi.

Drugi problem to bardzo duży eklektyzm albumu: niektóre kompozycje mogą naprawdę zaszokować fanów King Crimson, do tego rozrzut jakościowy jest bardzo duży. „Will It Be You” to, na ten przykład, …country. I to w mocno pośrednim wydaniu. „Wholefood Boogie” to z kolei próbka zwykłego rockowego grania, wzbogaconego (trochę bez sensu) saksofonowymi popisami. Mówiąc wprost – słaba.

Z drugiej strony, niektóre kompozycje naprawdę się Peterowi udały. Delikatna pieśń „Can You Forgive A Fool”, kunsztownie zinstrumentowana, choć w warstwie tekstowej o dziwo dość banalna. Mroczne, nastrojowe, jazzujące „The Night People” – z dużym udziałem instrumentów dętych, zdecydowanie kingcrimsonowe w nastroju. Ballady – „Hanging Fire” i „The Piper”, obie na gitarę i głos, w tej drugiej dodatkowo pojawia się również karmazynowo zabarwiony flet, „House Of Hopes And Dreams” (ładny fortepian, do tego w finale instrumenty dęte). Dość typowo rockowa „Envelopes Of Yesterday”, przez większość czasu spokojnie krocząca, w finale nabierająca mocy za sprawą gitar i dęciaków. Natchniona, podniosła pieśń, oparta na motywie z Vivaldiego – „The Song Of The Sea Goat”. Z tym bajkowym, ciepłym fletem i fortepianem. I wieńczący całość podniosły rockowy marsz – „Still”, w którym obok Sinfielda przy mikrofonie staje sam Greg Lake. Bardzo ładny, choć jakby zakończony trochę za wcześnie, nie rozwinięty do końca.

Gwoździem płyty jest niewątpliwie „Under The Sky” – kompozycja pamiętająca jeszcze czasy zespołu Giles Giles And Fripp (z późnego okresu działalności, już z McDonaldem w składzie). Tutaj wykonano ją w uroczo psychodeliczny, natchniony sposób, bardzo przypominający kunsztowną „Formentera Lady”: charakterystyczny nastrój, flet, kontrabas, rożek angielski, rozmarzony śpiew… Co ciekawe, na CD „The Cheerful Insanity Of Giles Giles And Fripp” opisano ją jako kompozycję autorstwa Roberta Frippa.

Fani King Crimson po tą płytę sięgną na pewno. A co do pozostałych – jak najbardziej można spróbować, choć eklektyzm tego albumu może być dość męczący.

Piotr 'Strzyż' Strzyżowski



Pete Sinfield is best known for his contribution as lyricist for KING CRIMSON and EMERSON, LAKE & PALMER. His solo album from 1973 was one of the earliest releases on ELP’s MANTICORE label and features contributions from GREG LAKE, IAN WALLACE, MEL COLLINS, JOHN WETTON, KEITH TIPPET and many more luminaries.



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - The Album Mix [Remastered From The Original Analogue Master Tapes]:
1. The Song Of The Sea Goat 6:06
Bass Guitar - John Wetton
Music By - Vivaldi, Sinfield, Jump
Piano - Keith Tippet
Snare - Ian Wallace

2. Under The Sky 4:19
Music By - McDonald

3. Will It Be You 2:42
Music By - Mennie, Sinfield, Jump, Brunton, Dolan

4. Wholefood Boogie 3:40
Backing Vocals - Greg Lake
Music By - Mennie, Sinfield, Jump, Brunton, Dolan

5. Still 4:46
Lead Vocals [Joint] - Greg Lake
Music By - Mennie, Sinfield, Jump, Brunton, Dolan

6. Envelopes Of Yesterday 6:19
Bass [Fuzz] - John Wetton
Music By - Sinfield

7. The Piper 2:51
Music By - Sinfield

8. A House Of Hopes And Dreams 4:07
Electric Guitar - Greg Lake
Music By - Sinfield

9. The Night People 7:55
Baritone Saxophone - Don Honeywill
Bass Guitar - Boz
Drums - Ian Wallace
Electric Piano - Tim Hinkley
Music By - Collins, Sinfield, Jump, Brunton



CD 2 - Bonus Tracks:
Recorded At Command Studios, London In January 1973
1. Hanging Fire 3:04

Early Mixes At Command Studios, London In January And February 1973
2. Still (First Mix) 4:47
3. The Song Of The Sea Goat 6:06
4. Under The Sky 4:26
5. Wholefood Boogie 3:37
6. Envelopes Of Yesterday 6:21
7. The Piper 2:52
8. A House Of Hopes And Dreams 3:57
9. The Night People 7:53
10. Still (Second Mix) 4:52

Recorded At Advision Studios, London In April 1975
11. Can You Forgive A Fool 4:20



..::OBSADA::..

Peter Sinfield - vocals, twelve-string guitar, synthesizer, production, cover design
Greg Lake - backing vocals (4), lead vocals (5), electric guitar (8), associate producer, mixing
W.G. Snuffy Walden - electric guitar
Keith Christmas - guitar
Richard Brunton - guitar
B.J. Cole - steel guitar
Boz Burrell - bass guitar (9)
John Wetton - bass guitar (1), fuzz bass (6)
Steve Dolan - bass guitar
Keith Tippett - piano on "The Song of the Sea Goat"
Tim Hinkley - electric piano (9)
Brian Flowers - synthesizer
Phil Jump - glockenspiel, keyboards, Hammond organ, electric piano, piano, Woolworth's organ (2), freeman symhoniser
Mel Collins - alto flute, bass flute (1), alto saxophone, tenor saxophone, baritone saxophone, celeste, arranger, associate producer, mixing
Don Honeywell - baritone saxophone on "The Night People"
Robin Miller - English horn
Greg Bowen - trumpet
Stan Roderick - trumpet
Chris Pyne - trombone
Ian Wallace - drums (9), snare drum (1)
Alan "Min" Mennie - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=X9EC51RwMf4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!